Ik ben momenteel bezig aan de meest stresserende weken van mijn leven en ongetwijfeld zal 28 mei de spannendste dag worden uit mijn leven. Er zal dan namelijk over mijn toekomst beslist worden. Om deze turbulente periode door te komen is het belangrijk dat je zo normaal mogelijk met je leven voortgaat. Dat is niet altijd gemakkelijk, de ene dag zie je het voor 100% zitten en de andere dag zit je bij wijze van spreken je begrafenis te regelen. Dat is natuurlijk normaal. Geen enkel mens kan doen alsof het hem niets doet. Vandaag zondag 19 mei hadden we afgesproken met onze vrienden Patrick en Min om eens lekker te gaan eten. Vrienden die we al heel lang kennen en waar we regelmatig eens mee afpreken om bij te babbelen. Natuurlijk kom je altijd op het onderwerp "kanker" uit en wordt daar heel veel over gepraat. Ik heb er geen enkel probleem mee dat het onderwerp ter sprake komt. Zoals ik al eerder gezegd heb doet het ons deugd om erover te praten en zeker met mensen zoals Patrick en Min. Soms denk ik wel eens praten we niet te veel want ik kan aannemen dat het voor mensen die er niet rechtstreeks bij betrokken zijn soms moeilijk is om constant te moeten luisteren naar dit moeilijk en zwaar onderwerp. In ieder geval het heeft ons deugd gedaan. We hebben natuurlijk ook over ander dingen gepraat en de tijd vloog zoals gewoonlijk weer voorbij. Geen betere waardemeter voor een geslaagde namiddag. Patrick en Min bedankt om te luisteren en voor de steun en het luisterend oor dat jullie altijd weer geven! Hopelijk hebben jullie er ook van genoten. Het heeft er in ieder geval voor gezorgd dat we met een ontspannen gevoel thuis kwamen.
Left in the darkness Here on your own Woke up a memory Feeding the pain
You cannot deny it Ther's nothing to say It's all that you need to fire away
Oh damn the war is coming Oh damn you feel you want it Oh damn just bring it on today
You can't live without the fire It's the heat that makes you strong Cause you're born to live and fight it all the way You can't hide what lies inside you It's the only thing you know You'll embrace it and never walk away Don't walk away, don't walk away, don't walk away, don't walk away
Raised in this madness You're on your own It made you fearless Nothing to lose Dreams are a drug here They get in your way That's what you need to fight day by day
Oh damn the war is coming Oh damn you feel you want it Oh damn just bring it on today
You can't live without the fire It's the heat that makes you strong Cause you're born to live and fight it all the way You can't hide what lies inside you It's the only thing you know You'll embrace it and never walk away Don't walk away
Oh damn the war is coming Oh damn you feel you want it Oh damn just bring it on today
You can't live without the fire It's the heat that makes you strong Cause you're born to live and fight it all the way You can't hide what lies inside you It's the only thing you know You'll embrace it and never walk away Don't walk away, don't walk away, don't walk away, don't walk away
Buiten de mentale patat die ik vorige week woensdag kreeg begin ik het ook fysiek te voelen. Sinds ik het nieuws vernam voel ik overal pijntjes en elk spiertje staat precies gespannen. Waarschijnlijk is dit spanning die zich op mijn spieren vastgezet heeft. Ook de vermoeidheid speelt me soms parten. Ik merk dat ik sneller buiten adem ben en het lopen gaat me minder goed af als daarvoor. De weinige nachtrust die ik heb door de molen in mijn hoofd en het vroege opstaan om te gaan werken zijn daar natuurlijk de belangrijkste oorzaken van. Ook de concentratie laat wel eens te wensen over zodat het al eens gebeurd dat ik tijdens het autorijden een afrit mis. Vandaag heb ik ook een belangrijke beslissing genomen die eigenlijk niet zo gemakkelijk was. Tot vandaag wou ik absoluut deelnemen aan de Sint-Andriesrun op 2 juni. Ik was daar dan ook volop voor het trainen en normaal had ik die zonder veel problemen tot een goed eind moeten brengen. Vandaag besloot ik echter om niet meer te trainen voor de wedstrijd maar het gewoon kalmer aan te doen. Lopen voor het plezier en de ontspanning zonder enig doel in het vooruitzicht. Tot gisteren wou ik hier niet aan toegeven. Ik had het gevoel dat dit een persoonlijk gevecht was tegen wat er ook in mijn lichaam zat en wilde het tonen dat het mij niet zo maar klein kreeg. Tot dat het kleine beetje gezond verstand vandaag de bovenhand kreeg . Met wat was ik eigenlijk bezig? Het trainen voor een wedstrijd van 10 km en mijn lichaam nog eens extra belasten terwijl het nu al moeilijk genoeg was. Was het dit waard? Neen, ik wist dat ik waarschijnlijk al de energie die ik had binnenkort nodig zal hebben om een eventuele operatie of chemokuur te doorstaan. Sinds januari was ik er tegen 200% ingevlogen : lopen, pompen, met gewichten werken, touwspringen enz. En het had ook resultaat, op korte tijd had ik mijn conditie tot op een aanvaardbaar peil gebracht tot iets er anders over besloten had. Het komt er nu vooral op aan naar mijn lichaam te luisteren en mijn koppige houding onder controle te houden. Ook mijn vrouw heeft er last van. De enige die er precies zorgeloos mee omgaat is mijn lieve dochter en ons oud hondje met het puppy karakter . En mocht ik op 28 mei toch goed nieuws krijgen dan neem ik een nieuwe start. Voor de 2e x in een jaar tijd moet ik vaststellen dat plannen maken tot niets leidt en dat leven van dag tot dag de boodschap is.
Vandaag maandag 13 mei naar de dokter geweest. Ik zat nog met enkele vragen waar ik
graag een duidelijk en eerlijk antwoord op wou krijgen. Woensdag was ik zo uit mijn
lood geslagen dat ik niet in staat was om nog vragen te stellen. Zo wou ik het
resultaat weten van mijn bloedonderzoek , wat me te wachten stond als ze niet
konden opereren, wat de reden was dat het zo snel terug gekomen was en of er een
kans was dat het iets anders of iets goedaardig was. Het ergste van heel de
situatie is de onzekerheid. Je wil weten wat het resultaat is en dan kan je pas
aan de strijd beginnen. Het werd een eerlijk en open gesprek. De kans dat het
iets anders of goedaardig zou zijn was klein. Blijkbaar zijn er klieren in die
omgeving die reageerden en dat wil zeggen dat er iets mis is. Hoe klein de
mogelijkheid ook is, toch blijf je hopen op een mirakel. Het bloedonderzoek was
eigenlijk heel goed. Waarden tussen witte en rode bloedcellen waren normaal,
nierfuncties normaal, leverfunctie normaal, stolling normaal. Kortom niets in
het bloedonderzoek wees uit dat het fout liep. Enkel de scan, een klein plekje
op de scan zette mijn toekomst voor de tweede maal binnen het jaar op losse
schroeven. Ik vroeg ook naar wat er zou gebeuren als ze niet konden opereren. En
het antwoord dat ik daarop kreeg had ik liever niet gehad maar het was wel de
realiteit. Normaal gezien zou er dan geen operatie meer volgen maar zou er een
chemokuur volgen. Een chemokuur die agressiever zou zijn als vorige keer. Na die
kuur zou dan moeten blijken hoe ik reageerde. Over de levensverwachtingen kon ze
niets vertellen want dat was voor elke persoon verschillend. Wat wel duidelijk
was, was dat ik niet zou kunnen gaan werken of sporten. De chemokuur zou me totaal
vermoeien en ik zou ook misselijk zijn. De kuur van vorig jaar had ik redelijk
goed verdragen maar deze zou dus zwaarder worden. Vorig jaar had ik tijdens mijn
chemokuur gezegd dat ik dit nooit meer wilde meemaken. Nog geen half jaar later
weet ik dat ik er nog eens zal door moeten en dat het deze keer nog zwaarder zal
zijn. Maar er is gewoon geen ander optie. Ik heb teveel om voor te leven om het
zo maar op te geven. Al zou ik maar 1 kans op 100 hebben dan zou ik die nog
moeten proberen te grijpen. Sommige mensen vinden het knap hoe ik ermee omga maar
dat is eigenlijk heel gemakkelijk. Gewoon knop omdraaien. Wil je blijven leven?
Ja, ok dan zal je moeten vechten. Dat het niet gemakkelijk wordt dat weet ik
ook. Of ik dan niet bang ben? Natuurlijk ben ik bang. Bang voor de toekomst,
bang voor het afzien. Maar er is gewoon geen andere optie. Veel mensen vinden
het misschien raar dat ik er zo open over ben, mijn blog, op facebook. Dat is
gewoon een manier van mij om er mee om te kunnen gaan. Ik moet erover kunnen
praten en de steun en positieve reacties geven mij de kracht om door te zetten.
Misschien zijn er wel mensen die vinden dat ik er te veel mee uitpak. Dat is
dan hun probleem. Ieder heeft zijn manier om er mee om te gaan en om te vechten.
Trouwens ik zit nu in een situatie dat ik mij nog weinig aan trek wat andere
mensen denken.
. Met wat was ik eigenlijk bezig? Het trainen voor een wedstrijd van 10 km en mijn lichaam nog eens extra belasten terwijl het nu al moeilijk genoeg was. Was het dit waard? Neen, ik wist dat ik waarschijnlijk al de energie die ik had binnenkort nodig zal hebben om een eventuele operatie of chemokuur te doorstaan. Sinds januari was ik er tegen 200% ingevlogen : lopen, pompen, met gewichten werken, touwspringen enz. En het had ook resultaat, op korte tijd had ik mijn conditie tot op een aanvaardbaar peil gebracht tot iets er anders over besloten had. Het komt er nu vooral op aan naar mijn lichaam te luisteren en mijn koppige houding onder controle te houden. Ook mijn vrouw heeft er last van. De enige die er precies zorgeloos mee omgaat is mijn lieve dochter en ons oud hondje met het puppy karakter 
