Vrijdagavond kwam ons Yana voor het eerst op bezoek. Ze had er heel hard naar uitgekeken. Ze had een mooie kleurplaat bij en een deurhanger met als tekst "kamer van papa. Hier slaapt papa! Superpapa!" . Kijk, als je zo een dochter hebt moet je weinig moeite doen om de kracht te vinden om te herstellen. Sinds maandag zijn haar toetsen begonnen en die duren toch 2 weken. Tegenwoordig moet je die toetsen niet meer onderschatten, die kinderen leren tegenwoordig dingen die ik al moeilijk kan begrijpen. Al kan dat ook voor een deel komen door mijn intellectueel vermogen . Komt daarbij dat ze elke morgen om 6 uur moet opstaan, je kan dan best wel begrijpen dat dit voor een 10-jarige een zeer belastende periode is. Ook voor mijn vrouwke kan ik niet genoeg lovende woorden vinden. Begin er maar aan hé. In februari slecht nieuws moeten verwerken. In de volgende maanden steeds bang moeten afwachten hoe de operaties zouden verlopen en hoe ik zou reageren. Daar tussenin nog eens chemo. Naast al die stresserende periodes moet zij dikwijls alleen het huishouden doen, de volledige zorg voor ons Yana op zich nemen en nog een zwaar fysieke job uitvoeren. En toch bleef ze overeind! Zij zijn minstens even sterk dan ik. Wij zijn gewoon een ijzersterk gezin, team, eenheid die zich overal zal doorslaan. Zonder hen zou ik het veel moeilijker gehad hebben, en dat mag ook wel eens gezegd worden.
Voor dat ik het wist werd ik langzaam wakker op intensieve. Zo verward als een fruitvliegje dat in een storm terecht was gekomen en zo misselijk alsof ik een hele week op kroegentocht was geweest en niets anders dan Duveltjes had gedronken. Gelukkig was het snel over en werd ik super goed behandeld door de verpleegsters. De operatie was heel goed verlopen en ik kon mij nu concentreren op volledig herstel. Het laatste stukje kanker was verdwenen! Van pijn had ik weinig last. De epidurale deed zijn werk. Ook van de maagsonde, waar ik zo bang voor was geweest, had ik geen last. Toen de verpleegsters mij een eerste keer kwamen verzorgen schrok ik wel even van de indrukwekkende wonde. Over heel de breedte van mijn buik zaten nietjes. De dag na mijn operatie mocht de maagsonde er al uit. Vijf seconden een raar gevoel en het was klaar. Regelmatig werden mijn waarden gecontroleerd en alles bleef prima. Ook gaven ze me een compliment dat het zo snel zo goed ging. Dat gaf me enkel nog meer energie om te blijven werken. Dinsdagavond kreeg ik last van pijn in mijn buik. Heel raar want daarvoor had ik zo goed als nergens last van. Ik besloot het pompje van mijn epidurale te gebruiken om mezelf wat meer toe te dienen. Toen ook dit niet hielp gaf de verpleegster me een spuitje bij. Toen ze vroeg of ik goed lag en ik zei dat ik precies ergens op lag, werd het snel duidelijk waarvan de pijn kwam. De epidurale was los gekomen en heel mijn rug was nat van de vloeistof. Gedaan dus met de pijnloze momenten. Gelukkig is er elke dag een knappe kinesiste die mij de pijn wat deed vergeten . Op woensdag werd ik fit genoeg verklaart om intensieve te verlaten. Gelukkig hadden ze een oplossing gevonden voor "de Fons". Ze hadden de brave man geïsoleerd . 's Nachts kreeg ik van de verpleegster nog een mooi compliment. Ze vertelde dat iedereen vol lof was over mij en de evolutie die ik doormaakte. Ok, het klinkt misschien wat stoeferig maar het deed wel deugd. Elke dag werd ik er op gewezen om tijdig een pijnstiller te vragen, indien nodig. Klina had een nieuw pijnbeleidsplan dat er voor moest zorgen dat geen enkele patiënt onnodig pijn moest lijden. Op donderdag had ik de eer om met een andere knappe kinesiste aan mijn arm op wandel te gaan. Ik voelde me lichamelijk een 80-jarig oud ventje met een fris jong blaadje . Maar het was duidelijk dat ik vorderingen maakte. Mijn motivatie kreeg nog een extra stimulans toen dokter Delvaux me vertelde dat, indien alles zo goed bleef verlopen, ik begin volgende week naar huis mocht. "Wat moet ik anders nog met u doen" zei hij. En zo had ik weer een nieuw doel om naar toe te werken.
Soms denk ik wel eens, blijft dat goede nieuws wel duren? Komt er geen terug- of tegenslag? Vanmorgen (vrijdag) hebben ze nog een bloedonderzoek gedaan. Nadien kwam dokter D. op de kamer en hij vertelde me dat de resultaten van het bloedonderzoek schitterend waren. "Het is niet echt nodig dat we nog medelijden met je hebben" zei hij . Dit weekend zouden er nog wat darmpjes afgehaald worden en de pijnstiller bleef beperkt tot op aanvraag van mezelf. Als ik er zo over nadenk moet ik de verpleging toch gelijk geven. Dit is straffe kost! Eerst de schok om het slechte nieuws, dan 2 zware operaties en chemo. Ik heb mezelf nooit als een sterk iemand bekeken. Integendeel, ik vond me dikwijls te mager en te slap. Maar blijkbaar gaat het niet enkel om fysieke kracht. Veel belangrijker is de mentale weerbaarheid, je geestelijke kracht, je positief denken. Meer dan ooit ben ik me ervan bewust dat een mens heel veel aan kan, zolang je zelf maar wil. Je moet uit elke tegenslag de nodige energie halen om je niet te laten gaan en alles te aanvaarden wat op je weg komt. Stap voor stap alles verwerken en doorgaan. Moeilijk? Niet zo moeilijk dan je denkt. Het zit allemaal in je manier van denken. Ik weet 1 ding, zelfs als ik nu nog een terugslag zou krijgen, zal me dit niet tegenhouden om indien nodig terug te vechten. Ik ben nu al zo ver gekomen, geen denken aan dat ik me laat klein krijgen. En al klinkt het voor buitenstaanders misschien vreemd en niet zo bescheiden, maar ik ben trots op hoe ver ik sta! En als ik ooit nog eens voor een uitdaging sta, zal ik aan deze periode denken.
En zo kwam de dag dat ik mij weer mocht gaan aanmelden in "Hotel Klina". Deze keer had ik meer last van zenuwen, waarschijnlijk omdat ik goed besefte dat deze operatie toch meer risico's inhield. Nadat ze mijn kamer aangewezen hadden kreeg ik als kennismakingsdrank de cocktail van het huis "Moviprep". Gelukkig was mijn bed, net als vorige keer, vlak naast de WC . Mijn kamergenoot was deze keer de 84-jarige Fons. Na het EK voetbal gevolgd te hebben was het tijd om te gaan slapen. Althans dat was de bedoeling. Het leuke aan een verblijf in een 2-persoonskamer is dat je nooit de gewoontes van je kamergenoot kent. Ik had ondertussen al wat ervaringen opgedaan. Zo lag ik al op een kamer met iemand die 's nachts graag met de lichten speelde, iemand die 's nachts een ritselende verpakking koekjes open deed en begon te verslinden, iemand die het amazonewoud in recordtempo wou vernietigen en iemand die constant lag te kreunen. Wat zou het deze keer zijn??? Wel, onze Fons vond er niets beter op dan om 24.00u zijn nagels te gaan knippen met alle lichten aan. Gelukkig kwam de verpleegster langs en kon ze hem wijsmaken dat er betere momenten waren om dit te doen. Vervolgens probeerde onze Fons te ontsnappen uit zijn bed en moest ik als bewakingsagent ingrijpen en versterking inroepen . En zo ging dat heel de nacht door. Dan lag hij weer te spelen met de ketting om je aan omhoog te trekken, of lag hij weer in zichzelf te babbelen. Daarbij nog een overlast van muggen. Je kan je dus wel inbeelden dat ik geen oog heb dicht gedaan. Een mug kan je doodslaan, maar voor Fons zou ik iets anders moeten vinden. Na een verfrissende douche de volgende morgen, voelde ik mij al wat frisser. Aangezien ik nuchter moest zijn voor de operatie zat er niets anders op dan rustig af te wachten tot het zover was. Net zoals vorige keer zou ik dezelfde tactiek gebruiken. Rustig aftellen met opzwepende muziek zoals "Within Temptation", "Bon Jovi", "Sunrise Avenue", enzovoort. TIME TO ROCK!!! Klaar om het laatste stukje kanker uit mijn lichaan te halen.
. Kijk, als je zo een dochter hebt moet je weinig moeite doen om de kracht te vinden om te herstellen. Sinds maandag zijn haar toetsen begonnen en die duren toch 2 weken. Tegenwoordig moet je die toetsen niet meer onderschatten, die kinderen leren tegenwoordig dingen die ik al moeilijk kan begrijpen. Al kan dat ook voor een deel komen door mijn intellectueel vermogen 
. Op woensdag werd ik fit genoeg verklaart om intensieve te verlaten. Gelukkig hadden ze een oplossing gevonden voor "de Fons". Ze hadden de brave man geïsoleerd 
