Woensdag mocht ik weer naar mijn dokter en daar was ik eerlijk gezegd blij om. Ik zat nog met veel vragen zoals bijvoorbeeld waarom er nog geen verbetering was in mijn arm en wat de reden was dat ik een trombose had. Ik hoopte dat het gesprek mij deugd zou doen en me wat gerust zou stellen. En dat deed het ook. Toen de dokter me vertelde dat het 4 tot 6 weken kon duren voor het probleem in mijn arm opgelost zou zijn was dat, hoe raar het misschien ook klinkt, een opluchting. Oef het was dus niet abnormaal dat hij nog altijd dubbel zo dik was en soms heel pijnlijk. Met de pijn leer je wel leven maar zoals ik al zo dikwijls heb gezegd het is die onzekerheid dat soms ondraaglijk is. De reden van die trombose was gewoon "pech". Het was iets dat bijna niet voorkwam maar als het voorkwam was het dikwijls bij kankerpatiënten. Blijkbaar had iemand besloten me op te zadelen met alle speciallekes die ik maar kon krijgen. De dokter vertelde me letterlijk dat er meer kans was om de lotto te winnen dat een trombose in je arm te krijgen. Ach misschien had ik de lotto wel op een andere manier gewonnen, gewoon door nog steeds in leven te zijn. Met een pak minder last op mijn schouders verliet ik het dokterskabinet. In de namiddag werd de pijn heviger maar de wetenschap dat dit normaal was maakte het draaglijk. S'avonds kreeg ik nog een toffe mail van een lieve dame van mijn werk. Om de privacy te beschermen zal ik geen namen noemen. Er stond onder andere in dat ze me een hart onder de riem wou steken maar dat ik waarschijnlijk weinig aan haar woorden zou hebben. Nou daar vergiste ze zich enorm in ! Het deed echt deugd en het gaf me toch weer een beetje meer energie om terug overeind te komen en mijn moeilijke weg verder te zetten. Na een zoveelste slechte nachtrust en een woef die dringend pipi moest doen stond ik vandaag zwaar vermoeid op. Ik besloot nog even op de zetel te gaan liggen en begon te denken. De laatste dagen waren heel zwaar geweest en niet enkel voor mij. Mijn vrouwke had ook een slag gekregen en begon last te krijgen van verschillende lichamelijke kwaaltjes en de stress had er ook voor gezorgd dat ons Yana terug met een licht verkrampte nek zat. Ik zette mijn mp3 spelerke op en stilaan begon ik te beseffen dat het tijd was om ipv als boksbal te dienen het ding of de gevolgen van dat ding een stevide doef op zijn "bakkes" te geven. En met een dubbel gespierde arm zou het een serieuse doef worden . Het was "Tommekes" tijd om het in de woorden van Sugar Jackson te zeggen Het duurde echter niet lang voor ik weer een kleine tik rond mijn oren kreeg. Bij een wc bezoek was er weer bloedverlies. Maar ipv in paniek te schieten probeerde ik rationeel te denken. Eén van de verklaringen waren de Clexane spuitjes, die konden voor bloed bij de stoelgang zorgen. Het was één van de vragen die ik zeker zou stellen aan dokter Delvaux die ik morgen zou zien. Eén van de vele vragen maar ik had er al mee leren leven dat ik nog heel lang met vragen zou blijven zitten. Toedeloe
Vorige keer vroeg ik mij nog af of al dat goed nieuws en vlot herstel zou blijven duren. Lang heb ik niet op het antwoord moeten wachten. Zaterdag begon ik te merken dat mijn rechterarm serieus gespierder was geworden. Eerst was ik wreed content. Ik kweekte gewoon spieren zonder dat ik er iets voor deed. Die voedingssupplementen die ik nam waren straffer dan ik had gedacht. De volgende dag begon ik mij toch al iets meer zorgen te maken. Mijn arm was serieus verdikt, ik had talrijke blauwe blekken en verschillende aders lagen er bovenop. Ik begon me echt zorgen te maken en het werkte serieus op mijn gemoed. Wat kon dit nu weer weer zijn? Een ontsteking, een trombose??? Stel je voor dat het een trombose was en dat het zou doorschieten naar de hersenen of het hart !!!!! Een mens denkt op zo een ogenblik natuurlijk altijd het ergste en meestal valt het wel mee. Maar dat had ik ook gedacht toen ik buikkrampen kreeg, nooit kwam het in mij op dat er een tumor in mijn lichaam woekerde. Moest ik ermee naar spoed of zou ik gewoon wachten om de volgende dag naar mijn huisarts te gaan? Ik besloot voor de 2e optie te gaan en op maandagmorgen om 8 uur stond ik bij haar. Lang duurde mijn bezoek daar niet. Ze bekeek mijn arm en zei dat ik zo snel mogelijk naar spoed moest. Ze dacht dat het om een trombose ging en het mocht zeker niet doorschieten. Op zo een moment zakt de moed je in de schoenen. Ik was het beu. Tot nu toe was alles heel vlot verlopen en niets wees erop dat daar verandering zou in komen. Ik had wel eens een moeilijk moment gehad maar dat duurde meestal niet lang. Nu werd het me allemaal even te veel. Kwam er dan nooit een einde aan? Voor het eerst sinds februari zag ik het allemaal even niet meer zitten en zat ik in een serieuse dip. Opnieuw leek het dat ik weer met een tijdbom in mijn lichaam zat. Geen tumor deze keer maar een bloedklonter. Ik had de eerste dag vakantie samen met ons Yana wel anders voorgesteld. Halsoverkop moest ik me klaarmaken om zo snel mogelijk naar de kliniek te gaan en ons Yana werd geconfronteerd met een gestresseerde papa. Toen ik op spoed aankwam werd eerst mijn bloeddruk gemeten. Op de arm die gezwollen was konden ze geen meetwaarde vinden zodat ze mijn linkerarm moesten nemen. Bloeddruk was normaal en temperatuur ook. Vervolgens werden er enkele staaltjes bloed genomen om te zien of er eventueel een ontsteking was. Nadien begon het lange wachten. Want je mag dan wel op spoed zitten, snel gaat het er niet altijd. Na een tijdje kwam een stagaire arts mij vragen stellen en enkele basisonderzoeken uitvoeren. Vervolgens kwam de spoedarts die voorstelde om een echo te laten uitvoeren. Na heel lang wachten kon eindelijk de echo genomen worden. Daaruit bleek dat een ader verstopt was. Gelukkig ging het niet om de hoofdslagader. De reden was waarschijnlijk mijn port-a-cath. Na overleg besloten ze het probleem op te lossen met medicatie. Ik zou mezelf dagelijks clexane spuitjes moeten toedienen. Een beetje meer gerust maar toch nog met veel zorgen in mijn hoofd ging ik terug naar huis. Zo snel ik kon ging ik naar de apotheker voor de spuitjes. Mijn vrouwke probeerde mij moed in te spreken. Laat je niet ontmoedigen, blijf vechten, laat dit je niet klein krijgen! Eerlijk gezegd het kon me allemaal even niet meer schelen. Was dat vechten wel de moeite waard? Zou er niet altijd iets tussenkomen? Rationeel gezien zeg je dat je nooit zo mag denken maar zelf voor de meest positieve mens kan het wel eens teveel worden. Maar er zat niets anders op dan vertrouwen te hebben in de dokters en hopen dat de spuitjes hun werk snel zouden doen. Na een slechte nachtrust en een hondje dat veel te vroeg wakker was stelde ik vast dat er nog geen verbetering was. Toch besloot ik ook deze dag niet te laten verknoeien en ging ik zoals beloofd samen met ons Yana shoppen en lekker iets eten. Het was een zware en vermoeiende dag maar het plezier dat ons Yana aan deze dag beleefde zorgde toch weer een beetje voor moed. Hopelijk vind ik snel terug de kracht om er volledig terug tegen aan te gaan. Het frustrerende aan heel deze zaak is dat zoiets stom als een trombose je helemaal onderuit kan halen terwijl het zwaarste eigenlijk achter de rug is. Maar zoals ik al eerder zei, moet je elke hindernis stap voor stap nemen. Ik kan iedereen echter verzekeren dat het soms heel moeilijk is.
Er stond onder andere in dat ze me een hart onder de riem wou steken maar dat ik waarschijnlijk weinig aan haar woorden zou hebben. Nou daar vergiste ze zich enorm in ! Het deed echt deugd en het gaf me toch weer een beetje meer energie om terug overeind te komen en mijn moeilijke weg verder te zetten. Na een zoveelste slechte nachtrust en een woef die dringend pipi moest doen stond ik vandaag zwaar vermoeid op. Ik besloot nog even op de zetel te gaan liggen en begon te denken. De laatste dagen waren heel zwaar geweest en niet enkel voor mij. Mijn vrouwke had ook een slag gekregen en begon last te krijgen van verschillende lichamelijke kwaaltjes en de stress had er ook voor gezorgd dat ons Yana terug met een licht verkrampte nek zat. Ik zette mijn mp3 spelerke op en stilaan begon ik te beseffen dat het tijd was om ipv als boksbal te dienen het ding of de gevolgen van dat ding een stevide doef op zijn "bakkes" te geven. En met een dubbel gespierde arm zou het een serieuse doef worden 
. Het was "Tommekes" tijd om het in de woorden van Sugar Jackson te zeggen 
Het duurde echter niet lang voor ik weer een kleine tik rond mijn oren kreeg. Bij een wc bezoek was er weer bloedverlies. Maar ipv in paniek te schieten probeerde ik rationeel te denken. Eén van de verklaringen waren de Clexane spuitjes, die konden voor bloed bij de stoelgang zorgen. Het was één van de vragen die ik zeker zou stellen aan dokter Delvaux die ik morgen zou zien. Eén van de vele vragen maar ik had er al mee leren leven dat ik nog heel lang met vragen zou blijven zitten. Toedeloe 
