Hoe diep ik woensdagavond zat hoe sterk ik mij
vrijdag voelde. Het was eigenlijk een bizar gevoel. Zo een gevoel dat niets je
klein krijgt. Hoe dikwijls je ook tegen de grond wordt gesmeten. Telkens weer
rechtkomen en blijven rechtkomen. De mentale weerstand is weer helemaal op peil.
Het verbaast me telkens weer hoeveel muziek een invloed heeft. Ik luister
dikwijls naar muziek van Within Temptation en telkens weer krijg ik daar een
boost van. Enkele weken geleden heb ik de DVD besteld van hun Black Symphonie
concert in Ahoy. Toen ik op You Tube daar een video van zag kreeg ik gewoon
kippenvel. Ik weet nu al dat muziek me net als vorig jaar veel kracht gaat
geven. Omdat mijn vrouwke merkte dat ik er terug in geloof en mentaal weer 200%
sta heeft zij zich zich ook kunnen herpakken. "Liefde is zich aan elkaar
optrekken zeker" . Maar vrijdag was er ook een gevoel van frustratie. Zoals
elke vrijdag ging ik weer lopen. Deze keer met meer tegenzin want ik weet ook
dat de kans heel groot is dat ik binnenkort weer voor heel lange tijd niet meer
zal kunnen gaan lopen. Waarom zou ik het dan nog doen??? Wel om mij goed te
voelen, om mijn hoofd leeg te maken en om mijn conditie aan te sterken. Ik liep
11.36 km, het meeste sinds ik eind vorig jaar terug begonnen was. Op zo een
momenten begin je te denken dat die dokter zich heeft vergist. Ik voel mij goed
en werd elke dag sterker. Nee, het moet een vergissing zijn. Dat plekje dat hij
heeft gezien zal wel op zijn brilglazen geweest zijn of op zijn computerscherm.
Nu hebben mijn vrouw en ik nogal een rijke verbeeldingskracht. We zagen dan ook
zo zijn gezicht voor ons toen hij geen plekje meer zag nadat zijn scherm proper
gemaakt was . We lagen allebei plat van het lachen . De kans is bijzonder
klein dat dit ooit waarheid wordt maar in situaties als deze hou je je vast aan
alle mogelijkheden. Hoe miniem ze ook zijn . Of misschien is het wel een
goedaardig plekje ? Maar je moet ook realistisch zijn vind ik. Ik probeer me dan
ook voor te bereiden op alle scenario's. Dus ook op de meest negatieve. Het
klinkt misschien luguber maar ik vind dat ik daar ook rekening mee moet houden,
zodat ik niet totaal weggeblazen wordt als ik dat nieuws te horen krijg. Ook met
Pascale praat ik daarover. Vrijdagavond zijn we met ons drietjes uit eten
geweest en de galgenhumor (of hoe noemt dat) vloog in het rond. Het klinkt
misschien vreemd maar het was lang geleden dat ik zo hard gelachen heb. Zoals
toen ik haar zei dat ik dringend eens een mail moest sturen ivm met terrastegels
die ik enkele weken geleden besteld had en die nog steeds niet geleverd waren.
Ja zei ze, je kan er misschien bijzetten als ze zich niet haasten het ook niet
meer nodig is. Ikke dus weer bijna onder tafel van het lachen . Als lachen
gezond is ziet de toekomst er weer een pak rooskleuriger uit . Het klinkt
misschien raar dat we er zo mee omgaan maar het is wel de manier waarbij ik me
het beste voel. Misschien is het een soort beschermingsmechanisme van de
menselijke geest Maar dit wil natuurlijk niet zeggen dat ik me er bij
neerleg. Nee hoor ik wil nog zeker ons Yana zien trouwen. Tja en in het
slechtste geval zal ik haar moeten uithuwelijken . Maar we gaan er volle
kracht tegenaan en elke kans die ik krijg zal ik met beide handen grijpen. Van
een vriendin kreeg ik het voorstel om eventueel de traditionele geneeskunde te
combineren met de alternatieve (orthomoleculaire geneeskunde). Iets wat ik zeker in
overweging ga nemen, maar eerst de resultaten afwachten van de PET scan. Tot het
zover is ga ik nog heel veel lachen, sporten, lekker eten en drinken, genieten
van mijn gezinnetje.... Na de uitslag ga ik dan nog meer lachen, sporten, nog
meer lekker eten en drinken en nog meer genieten van mijn gezinnetje Wat ook
het resultaat mag zijn.
Zalig ! De lente die eindelijk in het land is.
De natuur die na een koude lange winter eindelijk in bloei komt. Mijn conditie
die terug op een aanvaardbaar peil komt waardoor ik sinds lang nog eens aan een
wedstrijd zal kunnen deelnemen. Plannen die gesmeden worden om nog eens af te
spreken met vrienden om te gaan eten. Mijn colonoscopie van vorige week die
perfect in orde was. Ja, ja eindelijk heb ik mijn leven terug en lacht de
toekomst ons toe. Zo voelde ik mij woensdag voor 16:45. Toen stapte ik voor
de uitslag van mijn 3 maandelijkse controle binnen bij mijn oncoloog. Een half uur
later stapte ik buiten met de vraag of ik nog een toekomst had? Er was iets
ontdekt op mijn lever en het zag er niet goed uit. Een Pet scan moest uitwijzen
wat er juist aan de hand was en welke behandeling nog mogelijk was. Bleef het
enkel bij dit plekje, dan zou er waarschijnlijk kunnen geopereerd worden in
combinatie met chemo. Bij uitzaaiingen buiten de lever had opereren geen zin en
zou men proberen het zo lang mogelijk onder controle te houden met chemo. De
Petscan zou plaatsvinden op 27 mei maar men ging proberen het te vervroegen.
Blijkbaar had hierboven iemand besloten om een vervolg te maken op de heel
slechte film van vorig jaar ! Het gevoel dat ik had toen ik buiten kwam kan ik
enkel maar omschrijven als ongeloof. Dit had ik totaal niet zien aankomen. Deze
slag kwam dan ook veel harder aan als bij de 1ste keer. Arm vrouwke, arme Yana,
nu eindelijk ons leven liep zoals het moest moest ik dit vertellen ! We besloten
om er zo open mogelijk over te praten en taboes niet uit de weg te gaan. We
benadrukte tegenover ons Yana dat ze niets mocht opkroppen en niet bang moest
zijn om vragen te stellen. Ik wou ook niet dat we ons zouden laten gaan en we moesten gewoon van deze situatie het beste maken. Life goes on ook in moeilijke
omstandigheden. Ik probeerde terug de mentale kracht te vinden die me er vorig
jaar had doorgeholpen , maar ik wist dat het deze keer een pak moeilijker zou
worden. Al snel kwamen de donkere gedachten boven. Slechts 5 maanden na mijn
laatste chemo was er al iets terug gevonden. Dr. Demey had me eerlijk gezegd dat
dit zeker geen goed nieuws was, maar zo realistisch was ik zelf ook wel. De
moraal ging helemaal de dieperik ik toen ik een vrouw op tv bezig hoorde over
haar darmkanker. Ze vertelde dat ze geluk had gehad dat er bij haar geen
uitzaaiingen waren of dat het anders fataal had geweest. Fataal??!! Voor de 1ste
keer sinds de ziekte bij mij was ontdekt was ik echt bang. De nodige vechtlust
die ik nodig zou hebben om hier nogmaals door te komen was ver weg. In plaats
daarvan voelde ik mij bang, onzeker en moedeloos. Ik hoopte dat ik de volgende
morgen zou wakker worden en dat zou blijken dat het om een nachtmerrie ging, maar de
volgende morgen werd ik gewoon wakker (al heb ik niet veel geslapen) met de
harde realiteit. Ik ging werken en wist dat het een moeilijke lange dag zou
worden. Maar er was ook een positief punt. Stilletjes aan merkte ik dat ik er
terug begon in te geloven en nam ik voor om er nog eens voor 200% tegen aan te
gaan. Dat was ik mezelf en mijn gezin verplicht. Nu braken enkele lange onzekere
weken aan en al zal het soms met een bang hartje zijn, we zullen terugvechten.
Niemand neemt zo maar mijn toekomst af! Time to rock again
. Maar vrijdag was er ook een gevoel van frustratie. Zoals
elke vrijdag ging ik weer lopen. Deze keer met meer tegenzin want ik weet ook
dat de kans heel groot is dat ik binnenkort weer voor heel lange tijd niet meer
zal kunnen gaan lopen. Waarom zou ik het dan nog doen??? Wel om mij goed te
voelen, om mijn hoofd leeg te maken en om mijn conditie aan te sterken. Ik liep
11.36 km, het meeste sinds ik eind vorig jaar terug begonnen was. Op zo een
momenten begin je te denken dat die dokter zich heeft vergist. Ik voel mij goed
en werd elke dag sterker. Nee, het moet een vergissing zijn. Dat plekje dat hij
heeft gezien zal wel op zijn brilglazen geweest zijn of op zijn computerscherm.
Nu hebben mijn vrouw en ik nogal een rijke verbeeldingskracht. We zagen dan ook
zo zijn gezicht voor ons toen hij geen plekje meer zag nadat zijn scherm proper
gemaakt was 
Zalig ! De lente die eindelijk in het land is.
De natuur die na een koude lange winter eindelijk in bloei komt. Mijn conditie
die terug op een aanvaardbaar peil komt waardoor ik sinds lang nog eens aan een
wedstrijd zal kunnen deelnemen. Plannen die gesmeden worden om nog eens af te
spreken met vrienden om te gaan eten. Mijn colonoscopie van vorige week die
perfect in orde was. Ja, ja eindelijk heb ik mijn leven terug en lacht de
toekomst ons toe. Zo voelde ik mij woensdag voor 16:45. Toen stapte ik voor
de uitslag van mijn 3 maandelijkse controle binnen bij mijn oncoloog. Een half uur
later stapte ik buiten met de vraag of ik nog een toekomst had? Er was iets
ontdekt op mijn lever en het zag er niet goed uit. Een Pet scan moest uitwijzen
wat er juist aan de hand was en welke behandeling nog mogelijk was. Bleef het
enkel bij dit plekje, dan zou er waarschijnlijk kunnen geopereerd worden in
combinatie met chemo. Bij uitzaaiingen buiten de lever had opereren geen zin en
zou men proberen het zo lang mogelijk onder controle te houden met chemo. De
Petscan zou plaatsvinden op 27 mei maar men ging proberen het te vervroegen.
Blijkbaar had hierboven iemand besloten om een vervolg te maken op de heel
slechte film van vorig jaar ! Het gevoel dat ik had toen ik buiten kwam kan ik
enkel maar omschrijven als ongeloof. Dit had ik totaal niet zien aankomen. Deze
slag kwam dan ook veel harder aan als bij de 1ste keer. Arm vrouwke, arme Yana,
nu eindelijk ons leven liep zoals het moest moest ik dit vertellen ! We besloten
om er zo open mogelijk over te praten en taboes niet uit de weg te gaan. We
benadrukte tegenover ons Yana dat ze niets mocht opkroppen en niet bang moest
zijn om vragen te stellen. Ik wou ook niet dat we ons zouden laten gaan en we moesten gewoon van deze situatie het beste maken. Life goes on ook in moeilijke
omstandigheden. Ik probeerde terug de mentale kracht te vinden die me er vorig
jaar had doorgeholpen , maar ik wist dat het deze keer een pak moeilijker zou
worden. Al snel kwamen de donkere gedachten boven. Slechts 5 maanden na mijn
laatste chemo was er al iets terug gevonden. Dr. Demey had me eerlijk gezegd dat
dit zeker geen goed nieuws was, maar zo realistisch was ik zelf ook wel. De
moraal ging helemaal de dieperik ik toen ik een vrouw op tv bezig hoorde over
haar darmkanker. Ze vertelde dat ze geluk had gehad dat er bij haar geen
uitzaaiingen waren of dat het anders fataal had geweest. Fataal??!! Voor de 1ste
keer sinds de ziekte bij mij was ontdekt was ik echt bang. De nodige vechtlust
die ik nodig zou hebben om hier nogmaals door te komen was ver weg. In plaats
daarvan voelde ik mij bang, onzeker en moedeloos. Ik hoopte dat ik de volgende
morgen zou wakker worden en dat zou blijken dat het om een nachtmerrie ging, maar de
volgende morgen werd ik gewoon wakker (al heb ik niet veel geslapen) met de
harde realiteit. Ik ging werken en wist dat het een moeilijke lange dag zou
worden. Maar er was ook een positief punt. Stilletjes aan merkte ik dat ik er
terug begon in te geloven en nam ik voor om er nog eens voor 200% tegen aan te
gaan. Dat was ik mezelf en mijn gezin verplicht. Nu braken enkele lange onzekere
weken aan en al zal het soms met een bang hartje zijn, we zullen terugvechten.
Niemand neemt zo maar mijn toekomst af! Time to rock again 
