Na het goede nieuws dat ik te horen had gekregen was het nu tijd om mij voor te bereiden op de volgende stap. Ik heb mijn genezing altijd gezien als een proces van 4 stappen die ik moest doorkomen. De eerste stap was de operatie aan mijn darm, de tweede stap het begin van de chemo, de derde stap mijn leveroperatie en tenslotte de vierde stap de chemo om alles af te ronden. Nu kwam stap 3 eraan. Op vrijdag 11 mei werd ik om 9:45 uur bij Dr. D.verwacht. Hij zou mij uitleggen hoe de operatie in zijn werk zou gaan zodat ik wist waaraan ik mij kon verwachten. Ik had Dr. D. al eens kort gesproken toen ik in de kliniek lag voor mijn darmoperatie. Hij gaf me toen al een vlotte indruk en hij straalde een soort zelfvertrouwen uit die je als patiënt hoopt te zien bij de chirurg die je gaan opensnijden. En opensnijden zou het worden, dat hadden ze me al gezegd en dat werd in ons gesprek nog eens bevestigd. In plaats van enkele kleine sneetjes zou er nu 1 grote snee komen dwars over mijn buik (iets onder de ribben). Mijn ribben zouden iets omhoog getilt worden zodat ze er beter bij konden. De leveroperatie zou zwaarder worden als mijn darmoperatie en hield ook meer risico's in. De eerste dagen zou ik op intensieve liggen omdat er kans bestond dat er bloedingen zouden ontstaan, wat bij een leveroperatie dikwijls voorkomt. Het ergste vond ik eigenlijk nog dat ik een maagsonde zou krijgen. Ik heb het niet zo op darmpjes begrepen die via mijn neus of keel moeten gaan. Vraag me niet waarom, ik heb het nog nooit gehad maar op één of andere manier heb ik daar een afkeer van. Maar het zou ni anders kunnen, dus zoals bij al de rest moet ik me daar maar bij neerleggen. De operatie werd vastgelegd op maandag 11 juni. Het verblijf in de kliniek werd geschat tussen de 10 en 14 dagen. Nadien zou er een herstel plaatsvinden van ongeveer 6 weken. Dat kwam eigenlijk goed uit want dan zou ik juist herstelt moeten zijn om op vakantie te vertrekken. Nu kwam het erop aan genoeg aan te sterken om de operatie vlot door te komen. Zoals ik al gezegd had was ik het boek van Kris Verburgh beginnen lezen en daar had ik al veel dingen uitgehaald die mij zouden helpen om gezonder te eten en te leven. De (koe)melk was vervangen door sojamelk, de muesli door havermout, dagelijks stond er een stukje vis op de menu en alle (of toch bijna) zoetigheden waren vervangen door gezonde tussendoortjes zoals sojayoghurt, fruit, noten, zwarte chocolade. Ook was ik aan het wokken geslagen met veel groentjes en vleesvervangende producten . Om de conditie wat aan te scherpen ging ik mij morgen ook terug een fiets aanschaffen. Met dit alles was ik ervan overtuigd dat ik de volgende stap ook vlot zou kunnen nemen. Je moet altijd rekening houden dat er iets mis kan lopen bij dergelijke zware operaties maar het is vooral belangrijk dat je er heel goed voorbereid naar toe leeft en er alles aan doet wat je zelf maar kan doen om de vooruitzichten zo positief mogelijk te maken.
Als je in behandeling bent voor een ziekte zijn er veel belangrijke data. Allemaal hebben ze wel een bijzondere betekenis. De dag dat ik te weten kwam dat ik ziek was, de dag dat ik geopereerd ben, de dag dat ze met de chemo begonnen.... Donderdag 3 mei zou ook in het lijstje komen. Op die dag gingen ze een scan maken van mijn lever. Zo konden ze bepalen of de chemo aansloeg en mijn letsel al verkleint was. Indien dit het geval was konden ze overgaan tot de operatie, indien nee zou de chemo voorlopig moeten doorgaan. Om 8:40 werd ik in de kliniek verwacht. Ondanks het belang van deze scan was ik toch redelijk rustig. Ik hoopte op het beste maar hield er ook rekening mee dat het resultaat misschien niet zou zijn wat ik wilde. Kanker is en blijft een onvoorspelbare ziekte. Na een tijdje wachten mocht ik in het toestel dat me zou scannen. Eerst werd er nog een baxter aangekoppeld om een vloeistof in mijn lichaam te brengen. De avond ervoor en de ochtend zelf had ik ook nog een flesje telebrix moeten innemen. Dit zou ervoor zorgen dat mijn letsel en eventuele andere letsels mooi zouden oplichten. Na een tiental minuten was de scan voorbij en mocht ik naar huis. Nu kon ik enkel maar afwachten naar het resultaat. En wat ook het resultaat zou zijn ik zou het moeten aanvaarden. 7 mei 14:20 uur was de volgende mijlpaal. De dag dat ik bij Dr. Demey het resultaat zou te weten komen. Nu voelde ik toch wel wat spanningen. Iedereen zei me dat het wel goed zou zijn en dat ik me geen zorgen hoefde te maken. Toch wou ik dit niet geloven. Ik had het gevoel dat ik niet te zeker mocht zijn want dat het bij negatief nieuws nog zwaarder zou aankomen. In het beste geval gingen ze overgaan tot de operatie, in het slechtste geval zou ik misschien de melding krijgen dat de chemo niet aansloeg en dat het letsel nog steeds hetzelfde volume had. Met een bang hartje ging ik dan ook het bureau van Dr. Demey binnen. Dr. Demey heeft zo een gezicht waar je niets van kunt opmaken. Met een serieus gezicht bekeek hij de resultaten. Hij vertelde me dat het volume van het letsel oorspronkelijk 2.9 cm was en dat het momenteel 2.3 cm was. Dat lijkt een klein verschil maar hier was het genoeg om over te gaan tot de operatie. Een last viel van mijn schouders. De chemo sloeg aan en eind mei begin juni zouden ze me reeds opereren. JOEHOE eindelijk, al was het maar tijdelijk, verlost van die vervelende chemo. Nu kon ik me voorbereiden op de volgende stap. De operatie die er voor zou zorgen dat het laatste overblijfsel van die smerige ziekte uit mijn lichaam zou gesneden worden. Ik voelde me goed en ondanks dat men mij verwittigde dat het hier over een zware operatie ging en het lang zou duren voor ik herstelt zou zijn had mijn zelfvertrouwen een serieuse boost gekregen. Ik zou er de komende weken voor zorgen dat ik er helemaal klaar voor was om ook deze stap met succes af te ronden. Toen ik buiten kwam stuurde ik snel een sms om mijn vrouwke op de hoogte te brengen, die zat thuis vol ongeduld te wachten op het nieuws. Volledig ontspannen en goed geluimt stapte ik in mijn auto en reed naar huis.
En opensnijden zou het worden, dat hadden ze me al gezegd en dat werd in ons gesprek nog eens bevestigd. In plaats van enkele kleine sneetjes zou er nu 1 grote snee komen dwars over mijn buik (iets onder de ribben). Mijn ribben zouden iets omhoog getilt worden zodat ze er beter bij konden. De leveroperatie zou zwaarder worden als mijn darmoperatie en hield ook meer risico's in. De eerste dagen zou ik op intensieve liggen omdat er kans bestond dat er bloedingen zouden ontstaan, wat bij een leveroperatie dikwijls voorkomt. Het ergste vond ik eigenlijk nog dat ik een maagsonde zou krijgen. Ik heb het niet zo op darmpjes begrepen die via mijn neus of keel moeten gaan. Vraag me niet waarom, ik heb het nog nooit gehad maar op één of andere manier heb ik daar een afkeer van. Maar het zou ni anders kunnen, dus zoals bij al de rest moet ik me daar maar bij neerleggen. De operatie werd vastgelegd op maandag 11 juni. Het verblijf in de kliniek werd geschat tussen de 10 en 14 dagen. Nadien zou er een herstel plaatsvinden van ongeveer 6 weken. Dat kwam eigenlijk goed uit want dan zou ik juist herstelt moeten zijn om op vakantie te vertrekken. 
Nu kwam het erop aan genoeg aan te sterken om de operatie vlot door te komen. Zoals ik al gezegd had was ik het boek van Kris Verburgh beginnen lezen en daar had ik al veel dingen uitgehaald die mij zouden helpen om gezonder te eten en te leven. De (koe)melk was vervangen door sojamelk, de muesli door havermout, dagelijks stond er een stukje vis op de menu en alle (of toch bijna) zoetigheden waren vervangen door gezonde tussendoortjes zoals sojayoghurt, fruit, noten, zwarte chocolade. Ook was ik aan het wokken geslagen met veel groentjes en vleesvervangende producten 
. Om de conditie wat aan te scherpen ging ik mij morgen ook terug een fiets aanschaffen. Met dit alles was ik ervan overtuigd dat ik de volgende stap ook vlot zou kunnen nemen. Je moet altijd rekening houden dat er iets mis kan lopen bij dergelijke zware operaties maar het is vooral belangrijk dat je er heel goed voorbereid naar toe leeft en er alles aan doet wat je zelf maar kan doen om de vooruitzichten zo positief mogelijk te maken.
