Vandaag had ik een afspraak met Dr. D.. Hij heeft bijna een jaar geleden de leveroperatie uitgevoerd. Vandaag zou ik met hem een gesprek hebben hoe ze nu te werk zouden gaan. Het is een aangename man en ik heb er ook 100% vertrouwen in dat hij mij deze keer ook weer op de been zal krijgen. De reden dat ik hervallen ben heeft niets te maken met de operatie van vorig jaar, het is gewoon een kwestie van brute pech. Dr. D.vertelde me dat de dokters onderling over mij hadden overlegd en dat er beslist was om toch eerst chemo toe te passen om zo de kanker te verkleinen. Dit zou opereren iets gemakkelijker maken al blijft het een moeilijke opgave. Eigenlijk zou men op dezelfde manier te werk gaan als vorig jaar. Eerst chemo, dan operatie en dan terug chemo. Volgende week donderdag zal mijn portocat ingepland worden en op dinsdag 11 juni is het dan tijd om de eerste chemische aanval op die koppige rotcellen in te zetten. Na enkele chemo's zou er dan een scan gemaakt worden om te zien of de chemo effect had of niet. De dokter wist me wel te vertellen dat ze niet konden garanderen dat ze alles operatief zouden kunnen verwijderen. In het geval dit niet zou kunnen was er nog altijd de optie van verdere chemo en bestraling. Maar het beste zou zijn dat ze alles konden wegsnijden. Bij de afdeling Oncologie kreeg ik nog wat informatie van Anita, de lieve begeleidende verpleegster, die mij vorig jaar samen met Kathleen er goed mee hadden doorgeholpen. Welke chemo ik zou krijgen kon ze me nog niet vertellen. Er waren 2 opties ofwel dezelfde als vorig jaar, Folfox en die had als bijwerkingen dat men last kon krijgen van tintelingen ofwel een ander chemo die wel familie was van Folfox maar die andere bijwerkingen had, namelijk haaruitval en diarree. Maandag zou men mij opbellen om mij hierover verder in te lichten. Langs de ene kant heb ik een voorkeur voor Folfox omdat ik die vorig jaar goed heb verdragen en waardoor ik mijn haar niet zou verliezen. Maar als ik het nuchter bekijk is het vooral belangrijk dat ik eindelijk van die vreselijke ziekte af ben en als ik daarvoor mijn haar moet verliezen dan is dat maar zo. Ik voel mij er ook meer en meer klaar voor om de strijd nog eens aan te gaan. Hoe meer alles duidelijk wordt hoe alles zal verlopen hoe meer ik er begin in te geloven. Vorig jaar heb ik al gezegd dat die cellen niet wisten waar ze aan begonnen, en ik blijf nog steeds bij mijn mening. Ik ben ervan overtuigd dat ik als overwinnaar uit deze strijd zal komen. Ik heb vorig jaar niet zo hard gevochten om het nu zo maar op te geven, geen denken aan. Het zal volgende week een rare week worden. Maandag en dinsdag zijn waarschijnlijk mijn laatste werkdagen voor dit jaar. Eigenlijk absurd als je weet dat ik nog maar sinds januari terug bezig was. Het leven kan hard zijn en zoals ik de laatste tijd al van veel mensen heb gehoord ook oneerlijk. Maar het leven is ook mooi en de moeite om te vechten en dat gaan we doen met de steun van familie, vrienden en kennissen
Na 3 zenuwslopende weken was 28 mei eindelijk aangebroken. Van 's morgens vroeg voelde ik de zenuwen al en dus was het belangrijk om mij bezig te houden om zo mijn gedachten toch een beetje te kunnen verzetten. Dat lukte vrij aardig. Toch was ik blij dat ik naar de kliniek kon vertrekken voor één van de belangrijkste gesprekken uit mijn leven. Aangezien mijn vaste dokter met vakantie was kwam ik bij Dr. Langenaeken terecht. Een iets oudere vrouw maar die volgens mijn huisdokter ook veel belangstelling toonde voor de mens achter de patiënt. Dat bleek ook, het was een warme vrouw die alles goed uitlegde en heel aandachtig naar mijn vragen luisterde. Het belangrijkste wat ik eerst te horen kreeg was dat ze de uitslag bekeken had. Dat was voor mij al een hele opluchting want ik weet niet hoe ik gereageerd zou hebben als er nog niets bekend was. Toen was het grote moment daar, "het verdict". Uit de PET scan bleek dat er terug kankercellen waren gevonden op mijn lever. Het goede nieuws was dat uit dezelfde PET scan bleek dat het maar op 1 plaats zou zitten. Al moet ik zeggen dat een PET scan geen 100% zekerheid geeft. Het minder goede nieuws was dat het op een heel moeilijke plek zat. Heel dicht bij bloedvaten en redelijk dicht bij andere organen. Volgens wat ik ervan begrepen heb zit het aan de ingang van de lever. Men had al samen gezeten met de chirurg en die was er nog niet helemaal uit of hij direct kon opereren. De andere optie was dat men eerst weer chemo ging toepassen om het groffe werk te doen zodat het "iets" simpeler zou zijn om de cellen weg te nemen. Vrijdag heb ik een afspraak bij Dr. D. en zal ik wellicht meer weten. Er zal dan ook een afspraak gemaakt worden om terug een portocat te steken. Hopelijk deze keer zonder tromboses . Er staat ons dus weer een heel lange strijd te wachten maar het positieve is dat er nog een strijd kan geleverd worden. Het was voor mij een hele opluchting om uitsluitsel te krijgen. Ik had nog gehoopt op een klein mirakel maar diep in mijn binnenste wist ik dat ik rekening moest houden met dit scenario. En hoe raar het misschien ook klinkt van al de scenario's was dit één van de betere. Al had een plekje op zijn bril of scherm natuurlijk mijn voorkeur . De dokter was ook heel eerlijk tegen mij. De snelheid waarmee het terug gekomen was kon een indicatie zijn op wat er mij later nog te wachten kon staan. Maar nu was er nog altijd wel een kans op volledige genezing al zei ze erbij dat de kans nu wel iets kleiner was dan toen bij de eerste keer. Maar zolang er leven is, is er hoop zeker. En laat ons hopen dat ik toch nog zal kunnen genieten van mijn pensioenspaarplan. Via deze weg wil ik iedereen nog eens bedanken voor de steun, kaarsjes, duimpjes, meditaties, gebedjes, duivelsaanbiddingen enz Het betekent heel veel voor mij! En nu gaan we er 200% tegenaan en ik ben er zeker van dat we dit ook weer gaan doorkomen.
