De laatste dagen heb ik erg diep gezeten. De koorts die me al van zondag teisterde had me volledig uitgeput. Voor een gesprek van 15 minuten had ik nadien 2 uur nodig om te recupereren. Zelfs gewoon luisteren was een marteling en dat had heus niets te maken met de gesprekspartner. Geen energie betekent ook geen mentale kracht, met als gevolg dat dipjes niet lang uitbleven. Op een moment kwam het zo ver dat ik me afvroeg of dit allemaal wel nut had. Je moet eens even het volgende lijstje bekijken: - vorig jaar vaststelling kanker + uitzaaiing naar lever - operatie dikke darm - start 3 maal chemo - operatie lever - vervolg 9 maal chemo - alles weg en in januari terug gaan werken - op controle in mei waar ze vaststellen dat er terug een letsel is op de lever - start 4 maal chemo - augustus operatie lever - operatie mislukt, letsel kan niet weggenomen worden omdat het op een bloedvat zit - verwikkelingen met hoge koorts
Op dergelijke momenten zeg je: "Foert, laat ons gewoon leven zonder behandelingen en kijken hoeveel je nog gegund is." Ook het gesprek met mijn oncoloog was niet echt positief. Hij was niet zo'n voorstander van bestralingen. Het zou klonters kunnen geven en dat was heel gevaarlijk. Alles zou nog besproken moeten worden met verschillende specialisten. Ook vertelde hij dat de kans op volledige genezing heel klein, zelfs miniem was. Ook niet echt het nieuws dat je wil horen als je daar ligt als een gekookt ei. Momenteel hebben ze de dader van de koorts gevonden. Op een scan bleek dat er nog veel vocht vast zat dat ondanks het plaatsen van een drain niet afgevoerd was. Na het steken van een nieuwe drain zat er op enkele minuten een halve liter oud bloed, pancreasvocht en nog verschillende andere afvalstoffen in de zak. Niet moeilijk dat ik koorts maakte. Heel die troep duwde tegen mijn organen. Daardoor voelde het alsof er soms een olifant op mijn borst stond. Gelukkig weten ze het nu en kan er iets aan gedaan worden. Al blijf ik toch met het gevoel zitten dat dit niet had hoeven te gebeuren. Dit heeft me zeker en vast 5 dagen van mijn herstel gekost om nog maar te zwijgen van de mentale klop. Maar het is wat het is en we moeten verder. Eerst terug op kracht komen om nadien de mentale kracht terug te vinden. Al hangen die 2 ongetwijfeld aan elkaar. En als de alternatieve geneeskunde mij niet kan helpen moet ik het zelf maar doen. Ik geloof nog altijd in de zelfgenezende kracht van het lichaam.
De laatste dagen zijn voor mij echt frustrerend geweest. Vanaf zondagavond loop ik constant met koorts rond. Het gaat hier om koortsaanvallen van, in het beste geval, 38.2 tot pieken van 39.4. Gevolg is dat ik totaal uitgeput ben en ik eigenlijk niet kan werken aan mijn recuperatie. Het meest frustrerende is dat ze niet weten van waar het komt. Eerst was het een overblijfsel van een stukje orgaan dat ze hadden afgesneden en dat nu aan het vergaan was. Dan was het weer een mogelijke ontsteking op een deel van mijn lever. Uiteindelijk heeft de dokter beslist om morgen een bloed- en urineonderzoek te laten doen en indien nodig vrijdag een scan van de lever. Je kan je dus wel voorstellen hoe ik me momenteel voel, constant gekluisterd aan bed en niets kunnen lezen omdat ik te moe ben of me niet kan concentreren. 's Nachts gaat het al niet veel beter. Gelukkig krijg ik van de lieve nachtverpleegster regelmatig een pijnstiller en natte washandjes of een ijspak om mijn temperatuur te doen dalen. Ik had gehoopt om binnen de 10 dagen thuis te zijn maar ik vrees dat ik door deze verwikkelingen toch zeker een week ga verliezen. Ze zeggen dat koorts een teken van weerstand is. Dus ik denk momenteel dat al mijn cellen in "Syrie" modus staan. Met een beetje geluk wordt elke kankercel in mijn lichaam weggebrand. Maar dat is toch voorlopig het enige van positiviteit dat ik er kan in zien.
