De laatste dagen voor mijn scan's begonnen de zenuwen toch toe te nemen. Hoe je ook je best doet om realistisch te denken toch slaag je er niet in om de doemscenario's te bannen. Soms leek het of ik een tekst van een film aan het voorbereiden was. Een film waar ik het slechte nieuws te horen zou krijgen dat ik niet genezen was. Ik probeerde me voor te stellen hoe ik zou reageren en hoe ik ik zou proberen overeind te blijven. Telkens kwam ik bij dezelfde conclusie. Dit kon je niet voorbereiden, dit was gewoon aanvaarden wat het lot voor je in petto had. De scan's op 27 november (leuk verjaardagscadeau ) gingen vlot en na een half uurtje was ik reeds buiten. Nu was het wachten tot de volgende dag om het vonnis te horen. Op 28 november zat ik ruim op tijd in de wachtzaal waar dokter Demey me zou komen afhalen. Kathleen (de begeleidende verpleegster) kwam erbij zitten en vroeg hoe het was. Ze probeerde me gerust te stellen dat alles wel in orde zou zijn en er geen enkele reden was om ongerust te zijn. Allemaal goed en wel, maar ik zou het toch eerst uit de mond van dokter Demey willen horen. Ruim na het afgesproken uur kwam hij me halen en gingen we naar zijn bureau. Nu zou het komen. Mocht ik mij voorbereiden op een nieuwe start of zou ik alles van begin af terug moeten ondergaan? Lang liet hij mij niet in spanning. Op de scan was niets meer te zien. Op vraag of dat wou zeggen dat ik kankervrij was kon hij niet antwoorden. De scans detecteerden enkel onregelmatigheden die groter waren dan 1 cm. Wat hij wel vertelde was dat er alles aan gedaan was om mij te genezen en te zorgen dat er niets meer in mijn lichaam zat. De controles die ik de komende maanden regelmatig zou moeten ondergaan zouden me later bevestigen of het zo was of niet. Ondankts dat het geen 100% garantie was viel er een grote druk van mijn schouders. Eindelijk had ik de finish bereikt, eindelijk kon ik terug mijn oude leven terug aanvatten. Hoewel ik voor de rest van mijn leven toch veranderd was. De plannen die ik de voorbije moeilijke periodes had gemaakt kon ik eindelijk beginnen uitvoeren. Zodra ik buiten was belde ik naar huis om het goede nieuws te vertellen. Omdat het zo lang had geduurd begonnen ze zich al vragen te stellen of dit goed nieuws of slechts nieuws betekende. In tegenstelling tot de 20e februari toen ik het dramatische nieuws moest vertellen was dit het telefoontje van de hoop. Hoop op een nieuwe gezonde toekomst. Als er een goede reden is om een flesje bubbels te openen was dit er wel één. En je mag gerust zijn we hebben de fles volledig leeg gemaakt . De volgende datum waar ik nu naar uitkijk is 21/12, dat is de dag dat mijn portokat zal verwijderd worden. Dan verdwijnt het laatste resterende stukje dat mij aan heel deze periode herinnert en zie ik er niet meer uit alsof er iets uit mijn lichaam probeert te ontsnappen .
) gingen vlot en na een half uurtje was ik reeds buiten. Nu was het wachten tot de volgende dag om het vonnis te horen. Op 28 november zat ik ruim op tijd in de wachtzaal waar dokter Demey me zou komen afhalen. Kathleen (de begeleidende verpleegster) kwam erbij zitten en vroeg hoe het was. Ze probeerde me gerust te stellen dat alles wel in orde zou zijn en er geen enkele reden was om ongerust te zijn. Allemaal goed en wel, maar ik zou het toch eerst uit de mond van dokter Demey willen horen. Ruim na het afgesproken uur kwam hij me halen en gingen we naar zijn bureau. Nu zou het komen. Mocht ik mij voorbereiden op een nieuwe start of zou ik alles van begin af terug moeten ondergaan? Lang liet hij mij niet in spanning. Op de scan was niets meer te zien. Op vraag of dat wou zeggen dat ik kankervrij was kon hij niet antwoorden. De scans detecteerden enkel onregelmatigheden die groter waren dan 1 cm. Wat hij wel vertelde was dat er alles aan gedaan was om mij te genezen en te zorgen dat er niets meer in mijn lichaam zat. De controles die ik de komende maanden regelmatig zou moeten ondergaan zouden me later bevestigen of het zo was of niet. Ondankts dat het geen 100% garantie was viel er een grote druk van mijn schouders. Eindelijk had ik de finish bereikt, eindelijk kon ik terug mijn oude leven terug aanvatten. Hoewel ik voor de rest van mijn leven toch veranderd was. De plannen die ik de voorbije moeilijke periodes had gemaakt kon ik eindelijk beginnen uitvoeren. Zodra ik buiten was belde ik naar huis om het goede nieuws te vertellen. Omdat het zo lang had geduurd begonnen ze zich al vragen te stellen of dit goed nieuws of slechts nieuws betekende. In tegenstelling tot de 20e februari toen ik het dramatische nieuws moest vertellen was dit het telefoontje van de hoop. Hoop op een nieuwe gezonde toekomst. Als er een goede reden is om een flesje bubbels te openen was dit er wel één. En je mag gerust zijn we hebben de fles volledig leeg gemaakt 
