Nog 15 dagen en dan is het zover, dan moet ik terug naar de kliniek om een dag nadien geopereerd te worden aan mijn lever. In tegenstelling tot mijn darmoperatie zie ik er niet echt naar uit. Toen wou ik zo snel mogelijk dat die tumor uit mijn lijf gehaald zou worden. Nu moet ik eerlijk toegeven zit ik toch een beetje met schrik. Het is geen kleine operatie en de lever blijft een apart orgaan. Van de week was ik nog bij de huisarts waar we voor mijn dochter Yana waren die met een torticollis zat (draaihals is de situatie waarin de nek niet vrij kan worden bewogen en vaak een asymmetrische dwangstand in meer of mindere mate optreedt). Ik geef toe dit heb ik niet zelf verzonden maar uit wikipedia gehaald . De dokter wist ondertussen ook wanneer ik geopereerd zou worden en het gesprek kwam op mijn situatie terecht, ze had er goed hoop op. "Dat komt allemaal wel goed" zei ze me. Eigenlijk twijfel ik daar ook niet aan en heb ik nog steeds het nodige vertrouwen in de chirurg maar waar ik een beetje schrik voor heb is de toestand waarin ik zal ontwaken. Het is natuurlijk een goed teken dat ik sowiezo ontwaak maar ik besef wel dat ik er serieus toegetakeld zal uitzien. Een volledige snee dwars over mijn buik, een maagsonde, hier en daar nog andere sondes, buisjes en darmpjes om verdoving toe te dienen en waarschijnlijk niet in staat om veel te bewegen. De lever is een orgaan dat ze blijkbaar niet kunnen naaien. De bloedvaten worden afgebonden en de lever wordt in een soort netje samengehouden. Te veel bewegen zou kunnen leiden tot bloedingen, daarom dat ik de eerste dagen op intensieve moet blijven. Ik ben iemand die niet lang kan stilliggen dus ik denk dat die eerste dagen echt een hel gaan worden. Het kan natuurlijk zijn dat ik zo verdoofd zal zijn dat ik er bij lig als een platgewalste pladijs en ik me niet bewust ben van de situatie waarin ik verkeer maar toch. Sinds februari zit ik, moet ik eerlijk toegeven, toch een beetje met een ongerust gevoel. Ik merk dat ik er meer mee bezig ben en mijn gedachten dikwijls afdwalen naar de grote dag. Ook slaap ik minder vast en word ik 's nachts regelmatig wakken met allerlei gedachten in mijn hoofd. Iedereen die voor een belangrijke operatie staan zal dit gevoel wel hebben maar toch zal ik blij zijn dat we al een maand verder zijn. Ondertussen bereid ik me zo goed als mogelijk voor.
. De dokter wist ondertussen ook wanneer ik geopereerd zou worden en het gesprek kwam op mijn situatie terecht, ze had er goed hoop op. "Dat komt allemaal wel goed" zei ze me. Eigenlijk twijfel ik daar ook niet aan en heb ik nog steeds het nodige vertrouwen in de chirurg maar waar ik een beetje schrik voor heb is de toestand waarin ik zal ontwaken. Het is natuurlijk een goed teken dat ik sowiezo ontwaak maar ik besef wel dat ik er serieus toegetakeld zal uitzien. Een volledige snee dwars over mijn buik, een maagsonde, hier en daar nog andere sondes, buisjes en darmpjes om verdoving toe te dienen en waarschijnlijk niet in staat om veel te bewegen. De lever is een orgaan dat ze blijkbaar niet kunnen naaien. De bloedvaten worden afgebonden en de lever wordt in een soort netje samengehouden. Te veel bewegen zou kunnen leiden tot bloedingen, daarom dat ik de eerste dagen op intensieve moet blijven. Ik ben iemand die niet lang kan stilliggen dus ik denk dat die eerste dagen echt een hel gaan worden. Het kan natuurlijk zijn dat ik zo verdoofd zal zijn dat ik er bij lig als een platgewalste pladijs en ik me niet bewust ben van de situatie waarin ik verkeer maar toch. Sinds februari zit ik, moet ik eerlijk toegeven, toch een beetje met een ongerust gevoel. Ik merk dat ik er meer mee bezig ben en mijn gedachten dikwijls afdwalen naar de grote dag. Ook slaap ik minder vast en word ik 's nachts regelmatig wakken met allerlei gedachten in mijn hoofd. Iedereen die voor een belangrijke operatie staan zal dit gevoel wel hebben maar toch zal ik blij zijn dat we al een maand verder zijn. Ondertussen bereid ik me zo goed als mogelijk voor.
