Ik heb lang nagedacht of ik deze blog wel zou schrijven. Maar ik ben het aan Tom zijn trouwe lezers verplicht. Toch is het niet zo vanzelfsprekend omdat deze blog zo persoonlijk is, dat zelfs ik, Pascale, zijn vrouw, mij een beetje als een indringer beschouw. Sommigen onder jullie weten al hoe de vork aan de steel zit, anderen zullen misschien hun wenkbrauwen fronsen. Laat ons maar beginnen bij het begin zodat alles snel duidelijk wordt. Het is allemaal begonnen op zondag 21 september. Tom voelde zich nog altijd snel moe, en had nog niet zoveel energie. De nieuwe chemo met de chemopillen was zwaar om dragen, maar in combinatie met de supplementen die hij van zijn huisarts kreeg, probeerde hij toch het beste te maken van heel de situatie. Die zondag was echt een luie zondag. Bijna de ganse ochtend hebben we met z'n allen op bed doorgebracht, Tom, ik, ons Yana en zelfs ons Lady . We hebben veel gepraat over vanalles en nog wat. Zo rond de middag besloten we toch wel in actie te schieten. Ik ging naar de winkel en Tom ging op zijn gemak een douchke nemen. Na die douche kreeg Tom weer last van wat koorts. Ok, de zetel op en rusten dan maar. Maar hij begon ook pijn te krijgen zo in de buurt van zijn lever. Dat had hij nog al eens voorgehad, maar deze keer voelde het toch anders, venijniger. Heel vervelend, maar nog lang geen reden tot paniek. Een Dafalganneke en rust zouden al veel goed doen. Maar naarmate de dag vorderde, kwamen we tot de ontdekking dat het niet beterde, integendeel, het werd erger en erger. Tegen de avond rilde hij weer van de koorts en had hij ontzettend veel pijn, ondanks de Dafalgannekes. Hij had zelfs moeite om van de zetel naar zijn bed te geraken. De hele nacht hebben we wakker gelegen, hij van de koorts en de pijn, ik van de zorgen en angst. Dit was niet goed! Gewone pijnstillers hielpen totaal niet meer. Uiteindelijk smeekte hij me om een Tramadol te geven. Dankzij die Tramadol is de koorts uiteindelijk gezakt en werd Tom rustiger. Jammer genoeg bleef de pijn aanhouden. De volgende ochtend, nadat ons Yana naar school was vertrokken heb ik geprobeerd Tom uit bed te krijgen. Dit ging met heel veel moeite, want elke beweging had een helse pijn als gevolg. Ik heb hem uiteindelijk dan toch uit zijn bed gekregen en hem geholpen bij het aankleden. We waren toen al enkele uren verder. Dan heb ik de ziekenwagen gebeld, want hij moest dringend naar het ziekenhuis, want dit was geen gewone pijn meer, hier was meer aan de hand. Zelf rijden zat er niet in, en met een gewone auto meerijden was ook uitgesloten door de pijn. De ziekenwagen was dus de enige optie. Dus wij die maandag 22 september met loeiende sirenes richting Klina, naar de spoedafdeling. Daar werd hij grondig onderzocht (bloedonderzoek, urineonderzoek, foto's van de longen en een scan van de buikstreek). Na enkele uren werd de diagnose gesteld. Tom had een serieuse ontsteking in de buikstreek. Hij moest opgenomen worden in het ziekenhuis en behandeld worden met antibiotica. Niet leuk, maar er zat niks anders op. De komende dagen kreeg hij dan pijnstillers en antibiotica toegediend. Pijnstillers hielpen niet altijd voldoende en werden dan ook regelmatig versterkt. Na een tijdje kreeg hij zelfs pijnpleisters. Ook de antibiotica leek niet direct aan te slaan, en ook daar werd er dus regelmatig aangepast en veranderd. Op zondag 28 september kreeg hij weer een zware koortsaanval en opnieuw werd de medicatie aangepast. Ook begonnen zijn benen, voeten en buik op te zwellen. Ontstekingsvocht zou daar de oorzaak van geweest zijn. Op woensdag 1 oktober besloten ze om opnieuw een scan te maken om te kijken hoe de toestand vanbinnen was. Wij, ons Yana en ik, waren die middag nog bij hem op bezoek. Toen we daar waren kwamen ze hem halen voor de scan. Hij zei nog "als ons Yana iets wil eten of drinken, ze mag altijd iets uit het ijskastje nemen, MAAR VAN MIJN MERCIKES BLIJFT ZE AF!!!!" (die had hij eerder cadeau gekregen) . Even later kwam hij terug op de kamer en ondanks alle tegenslagen, en zijn verblijf in het ziekenhuis, was hij opgewekt. Hij plaagde ons Yana, maakte grapjes, genoot van een tasje thee met een koekje. Kortom, hij hield de moed er in. Op het einde van het bezoekuur namen we afscheid van hem met de belofte dat we die vrijdagavond opnieuw zouden langskomen. We zouden wel in contact blijven via sms. De volgende dag, donderdag 2 oktober, belde hij me op met de uitslag van de scan. Hij klonk heel vrolijk, opgewekt en optimistisch. Er was goed nieuws. De ontstekingen zaten nu allemaal op 1 plek en ze konden nu het vocht draineren. Die ingreep zou later op de middag plaats vinden. "Als het vocht weg is, zal de pijn wel verdwijnen en kan ik binnenkort eindelijk naar huis" zei hij. Maar toen moest hij me nog iets vertellen, iets grappig. "Moet je nu wat weten? Ik ben nu ook besmet met de ziekenhuisbacterie" zei hij al lachend. Ik wist niet wat ik hoorde!!! Ik vond dit allesbehalve leuk nieuws om te horen. Toen zei hij " Hoe? Vind jij dat niet grappig? Ik wel hoor, ah ja, de kans dat je dat oploopt is klein, maar ik ben er toch maar weer in geslaagd om het op te lopen, dat is toch weer typisch ik hé". Tja, wat moest ik daar op zeggen? Ik vond het nog altijd geen hoopgevend nieuws, maar wie was ik om mij zorgen te maken als hij er de humor van in zag. Hij vertelde me dat hij vanaf nu op een kamer apart zou worden gelegd, en een speciale behandeling moest ondergaan om die bacterie klein te krijgen. Na een dag of 5 zou hij er vanaf moeten zijn, zei hij nog. Even later kreeg ik nog een bericht van hem via facebook. Hij zei, en ik citeer "ik heb mij eten hier al laten aanpassen. Gedaan met dat dieet. Dagelijks chocomelk ipv fruitsap, af en toe een spiegeleitje, verschillende soorten pap enz..." Tja, eten was zijn lust en zijn leven, en nu bleek dat hij zijn dieet mocht laten voor wat het was, fleurde hij helemaal op. Enkele uren later kreeg ik echter een ander bericht via sms. Hij had weer een crisis gehad en hij had heel veel pijn. Op dat moment kwamen zijn ouders, broer en zus op bezoek, en mijn schoonzus hield mij op de hoogte via sms. Ze vertelde me dat Tom heel veel pijn leed, en dat ze hem morfine hadden gegeven. Dat vond ik weer heel verontrustend nieuws. Later die middag kwamen ze hem dan halen voor de ingreep om die drain te plaatsen. Zijn familie is nog met hem meegegaan tot aan de operatiezaal. Ik heb toen thuis bang zitten afwachten. Die avond belde ik met een klein, bang hartje naar de kliniek om te horen hoe de ingreep was verlopen. Ik kreeg toen een heel lieve verpleger aan de lijn die me vertelde dat de ingreep goed was verlopen, dat Tom wakker was en op zijn kamer. Hij zou wel heel veel tijd nodig hebben om te herstellen aangezien hij wel fel verzwakt was. Ik was opgelucht! Dat aansterken, dat zou wel lukken, geen probleem. Ik telde de uren af tot het vrijdagavond was zodat we hem terug konden bezoeken en ik hem kon vertellen hoe bang ik was geweest. De volgende dag, ging ik 's morgens nog langs de kapper, en naar de winkel om wat boodschappen te doen. Na mijn kappersbezoek zag ik echter dat ik een gemiste oproep had op mijn gsm. Ik dacht dat Tom me misschien had gebeld, maar na het beluisteren van mijn voicemail bleek dat het niet Tom was, maar een dokter van Klina die me verzocht om dringend terug te bellen. Dat berichtje was voor mij voldoende om een alarmbelletje te doen rinkelen. Dit was niet goed! Omdat het op straat nogal druk en lawaaierig was ging ik even het winkelcentrum binnen, daar stond een bank waar ik mij even kon neerzetten om rustig terug te bellen. En toen werd mijn ergste nachtmerrie werkelijkheid. De dokter vertelde me dat Tom was overleden. Het enige wat ik kon uitbrengen was "dat kan niet, dat kan niet,..." De dokter was heel begripvol en raadde me aan om die ochtend nog langs te komen in de kliniek, omdat hij dan nog van dienst was en hij me dan de nodige uitleg kon geven. Na dat telefoontje ben ik naar de school van Yana gegaan, want zij moest ingelicht en ook opgehaald worden. Hoe moest ik dat in godsnaam gaan doen!!! Onderweg naar school heb ik Tom zijn zus opgebeld en haar dit verschrikkelijke nieuws verteld. Ook zij was er kapot van. Zij ging Toms ouders en broer verwittigen, en dan zouden ze naar Yana haar school komen om ons op te pikken zodat we samen naar de kliniek konden gaan. Op school aangekomen heb ik met horten en stoten en al wenend verteld wat er was gebeurd. Ik werd opgevangen op het secretariaat van de directrice, die onmiddellijk de psychologe opbelde terwijl iemand ons Yana uit de klas ging halen. Toen ons Yana het secretariaat binnen kwam brak mijn hart toen ik haar vertelde dat haar papa was overleden. Uiteraard was ook zij er kapot van. De psychologe was op dat moment ook al aanwezig en heeft ons gewoon even rustig de tijd gegund om uit te huilen. En nadien hebben ze ons alle informatie gegeven en telefoonnummers meegegeven waar we terecht konden in geval het nodig moest zijn. Nadien zijn we dan met de ganse familie naar de kliniek gereden. de sfeer onderweg was bedrukt. Niemand wist wat zeggen en was volledig bezig met zijn eigen verdriet. In de kliniek werden we opgevangen door de psychologe en een verpleegster. De dokter kwam nadien en vertelde ons wat er die ochtend precies was gebeurd. Tom was wakker geworden en had ontbeten. Nadien vroeg hij aan de verpleegster nog een pijnstiller. De verpleegster zei dat ze even aan de dokter toestemming ging vragen en ging de kamer uit. Op dat moment kwam de dokter er aan en de verpleegster vroeg dus aan de dokter of Tom nog een pijnstiller mocht hebben. De dokter zei ja, en ging samen met de verpleegster terug de kamer binnen. De dokter sprak Tom aan, maar Tom reageerde niet meer, hij was overleden. Zo snel is het gegaan. Nadien zijn we nog bij Tom op de kamer geweest om hem nog te zien. Na de gebruikelijke formaliteiten (handschoenen, schort, en mondmaskertje) omwille van de ziekenhuisbacterie, zijn we de kamer binnen gegaan. Hem daar zo zien liggen was onwezenlijk. Het leek niet echt. Hij lag zo rustig, en het leek alsof hij sliep. Ik kon dan ook niet geloven dat Tom er niet meer was. Vanaf dat telefoontje van de dokter zat ik in een roes, een soort luchtbel. Het leek alsof ik in een film was terecht gekomen waar ik totaal geen controle over had. Ik had ook totaal geen besef meer van tijd. Was het ochtend? Middag? Avond? Het leek allemaal gelijk. Toen ik later die dag thuis kwam, moest ik een begrafenisondernemer bellen voor een afspraak. Ik kan nog altijd niet geloven dat ik zoiets zou moeten doen. Waar was ik in godsnaam mee bezig? De dag nadien was de begrafenisondernemer er om de dienst te regelen. Gelukkig kreeg ik toen de hulp van mijn schoonzus (Tom zijn zus) want alleen had ik het echt niet gekund. Ik was er niet klaar voor. Heel die week was ik bezig met dingen te regelen. Crematie of begrafenis? Welke muziek? Waar zou de dienst plaatsvinden? Wat moest er gezegd worden tijdens de dienst? Overlijdensberichten opstellen en versturen? Aandenkingsprentje laten maken? Het leek allemaal niet echt, hoe was het mogelijk dat ik daar mee bezig was?!!! Op donderdag 9 oktober was dan zijn uitvaart. Hij heeft een burgerlijke uitvaart gekregen, waar heel veel mooie dingen over hem zijn verteld, herinneringen opgehaald en alles ging gepaard met beelden, foto's van Tom en ons gezin. Zijn broer had zelfs een PowerPoint gemaakt met mooie beelden die Tom typeerde. De muziek was ook ontroerend mooi en zelfs een nummer van Within Temptation werd gespeeld. Het was één van Toms lievelingsnummers en wij, de familie, vonden dat dat toch ook niet mocht ontbreken. Ondanks het immense verdriet voor mij, ons Yana en de ganse familie, zijn we er met z'n allen van overtuigd dat Tom toch nog ergens over ons waakt en dat we hem later, als we zelf de oversteek naar de andere kant maken, zullen terugzien. Ondertussen zijn we al 3 maanden verder en ons leven gaat verder. Soms moeilijk, maar toch ook hoopvol. Yana is een grote, lieve flinke meid, die heel goed op haar papa lijkt. Ze heeft hetzelfde optimisme en ook het doorzettingsvermogen van Tom. Zij gaat ongelofelijk goed om met heel deze situatie. Zij moet mij meer troosten, dan ik haar. Zijn verjaardag op 27 november was een lastig moment en nu nog maar pas, de jaarovergang was een heel pijnlijk moment. Vorig jaar was hij nog met Yana en de nichtjes op de Wii aan het spelen, en hij had er al evenveel plezier in als de meisjes. We hebben nog geklonken op het nieuwe jaar 2014 en gezegd dat het het jaar van zijn genezing zou worden. Het is helaas anders uitgedraaid, en de herinneringen daaraan terwijl het vuurwerk rond onze oren knalde, was pijnlijk en gingen dan ook gepaard met traantjes van verdriet. Toch wil ik deze blog afsluiten met een positieve noot. Tom zou jullie om te beginnen zeker willen bedanken voor alle belangstelling die jullie hebben getoond in zijn verhaal, het was echt hartverwarmend en het deed hem ontzettend veel deugd. En hij zou nu zeker tegen iedereen willen zeggen "mensen, geniet van het leven, stel niet uit tot morgen, en ik zeg jullie geen vaarwel maar tot ziens, het ga jullie goed"
Het was anders allemaal heel goed begonnen. Een weekje aan de Nederlandse kust om lekker te bekomen van alle stress. En ondanks het slechte weer was het een leuke vakantie met veel wandelen en vooral lekker eten. Het tij keerde echter enkele dagen nadat we thuis waren. Ik kreeg last van vermoeidheid en koortsaanvallen. Niets bijzonder dacht ik, ik had dit al eerder gehad en meestal ging het vanzelf over. Deze keer was het anders de koorts bleef sluimeren en ik had ook last van kortademigheid. Toen ik naar de kliniek ging voor mijn 3 wekelijkse chemo was de koorts weg en waren mijn bloedwaarden goed. Ik voelde mij echter allesbehalve goed en ik stelde de oncoloog voor om de chemo met een week uit te stellen. Iets waar hij mee instemde. Ik ging naar huis maar beterschap kwam er niet. Ik voelde mij constant moe en lag het grootste deel van de dag op de zetel. De week nadien ging ik terug naar de kliniek voor de chemo en deze keer hadden ze sporen van een ontsteking gevonden in mijn bloed. De oncoloog (een andere deze keer) had een vermoeden dat ik een longontsteking had of gehad had of een longembolie. De kans dat het iets met de tumor te maken had sloot hij uit er was in mijn bloed niets terug te vinden dat daarop wees. Hij stelde wel voor om de chemo nogmaals uit te stellen en een scan in te plannen. Ondertussen sleepte ik mij van dag tot dag voort. Gelukkig kon ik rekenen op ons Yana. Ze hielp waar ze kon en ze deed zelfs dingen die ik niet vroeg. De maandag daarop liet ik de scan maken en de dag nadien werd ik verwacht in de kliniek voor de uitslag + eventuele chemo. Na uren wachten kwam de oncoloog binnen (de derde, ze hebben er daar 4 rondlopen). Hij vertelde me dat hij slecht nieuws had. De scan had uitgewezen dat er terug plekjes op de lever zaten. Dit was de oorzaak waarom ik mij zo ellendig voelde. Voor hem was het duidelijk. De chemo (die ik zo goed verdroeg en waarmee ik toch nog comfortabel kon leven) sloeg niet meer aan. Ik vond dit raar dat dit op korte tijd kon gebeuren en vroeg hem of het gewoon niet kon zijn dat de tussenperiodes van de chemo niet te groot waren geweest. Maar zoals gewoonlijk gaan die dokters altijd van hun ideeën uit en kan je hen niet van hun gedachten brengen. Hij stelde een nieuwe chemo voor. Hij zei er ook bij dat de opties stilaan aan het opgeraken waren. Dat besefte ik maar al te goed daarom vond ik het zo jammer dat ze direct overschakelde op een andere chemo ipv de andere nog enkele weken de kans te geven. Maar goed zoals ik al zei de oncologen doen gewoon hun eigen zin. Ik belde naar Pascale met het slechte nieuws en die was er helemaal ondersteboven van. Hoe moest ze dit aan ons Yana vertellen? Ik stelde voor dat ik dat wel zou doen zodra ik thuis was. Het was een zware klap, de zoveelste en we vroegen ons af waar we dit aan verdiend hadden. Maar ik veronderstel dat iedereen die met een ernstige ziekte geconfronteerd wordt deze vraag stelt. Maar ok ik besloot nog maar eens de knop om te draaien en de nieuwe chemo een kans te geven. Hij zou bestaan uit een baxter van een halfuur die ik in de kliniek kreeg en chemopillen. Dat klonk alvast goed. Ik zou veel minder lang in het ziekenhuis moeten blijven en gewoon af en toe een pilletje nemen, zo erg kon dat niet zijn. Een week later was het zover. Ik ging binnen voor mijn eerste chemo van de nieuwe soort. Ik wou wel eerst met de oncoloog praten want had toch wel enkele vragen. Ik wachtte en wachtte en bleef maar wachten, een dokter kreeg ik niet te zien. Toen de verpleegster binnen kwam met de chemo zei ik haar dat ik toch wel eerst de oncoloog graag had gezien voor ze me het nieuwe goedje toediende. Ha die komt wel, ondertussen sluiten we de chemo al aan. Een half uur later zat de chemo in mij en had ik de oncoloog nog niet gezien. Ik begon stilaan mijn geduld te verliezen en het vertrouwen dat ik in de kliniek had en dat al niet groot meer was begon stilaan helemaal op te geraken. Uiteindelijk kreeg ik oncoloog nummer 4 te spreken. Ik stelde mijn vragen en zei ook dat ik toch bedenkingen had met het zo snel te veranderen van chemo. Maar ja zoals ik al zei, je mag vertellen wat je wil ze doen toch maar hun eigen zin. Na het gesprek ging ik terug naar mijn kamer en bereidde me voor om terug naar huis te gaan. Toen kwam een verpleegster binnen met mijn chemopillen. Een hele grote zak vol met roze capsules. Daarbij hoorde een schema. Elke dag 8 pillen, 2 weken aan een stuk. Ik kon mijn oren niet geloven en de moed zakte in mijn schoenen. Het kwam erop neer dat ik 2 weken op één of andere manier chemo binnen zou krijgen en een week rust had. Dat betekende dat ik op 6 weken tijd 2 weken chemo vrij was. Ik ging naar huis maar de dagen nadien voelde ik mij slechter en slechter. Niet enkel lichamelijk maar ook mentaal was ik helemaal op. Ik bracht de dagen door in de zetel en had in niets nog zin. Ik stelde me de vraag of dit nog een leven was en of het eigenlijk nog allemaal de moeite was. Dan kan je zeggen je hebt een gezin je moet het voor hen doen maar ik zat in een fase dat ik dat zelfs niet meer kon opbrengen. Ondertussen probeerde Pascale mij op te beuren en uit mijn diepe put te trekken. Ze zei constant dat ik me moest herpakken en niet mocht opgeven. Iets wat bij mij enkel maar frustraties opriep. Hoe kon ik mij in godsnaam herpakken als ik helemaal leeg was? Ik kon niet meer, ik wou ook niet meer. Ondertussen bleef ons Yana constant helpen om het huishouden draaiende te houden. Ik voelde mij schuldig. Wat voor vakantie had dit kind nu. Ipv 2 maanden om te ontspannen kreeg ze een vader die constant geprikkeld rondliep of lag en zat ze constant in een omgeving vol stress. Nooit van mijn leven zal ik vergeten hoe ze mij geholpen heeft, ik kan niet uitdrukken hoe trots ik ben op mijn kleine meid. De ommekeer kwam er toen ik bij mijn huisdokter terecht kon. Ze was een maand in verlof geweest en ik had dus geen beroep kunnen doen op haar op de momenten dat ik heel diep zat. Ik belde haar en ze zorgde ervoor dat ik dezelfde avond nog kon komen. Pascale ging mee en het gesprek dat we toen met haar hebben gehad veranderde alles. Ze schreef me supplementen voor om aan te sterken maar vooral hoe we met deze situatie moesten omgaan. We moesten heel open communiceren en vooral niet doen alsof alles goed was. We moesten gewoon de situatie aanvaarden en de slechten momenten omarmen. Er niet meer tegen vechten, geen energie in steken maar gewoon zeggen van ok vandaag is een mindere dag ik aanvaard het, morgen komt er weer een nieuwe dag. Sinds we dat gesprek hebben gehad hebben we een enorme stap vooruit gezet. We praten meer over de situatie, we praten zelfs over als het slecht moest aflopen. Wat komt dat komt. Ik kan nog een week, een maand, een jaar of langer leven. Niemand weet dat maar we zullen het moeten nemen zoals het komt. Ondertussen moeten we proberen met alle middelen die we hebben ons leven zo aangenaam mogelijk te maken en alles te doen wat in onze macht ligt om zo lang en gelukkig mogelijk te leven. De dood is niet echt een leuk onderwerp om over te praten, maar je kan er beter over praten dan het als een taboe te beschouwen. Het zorgt ervoor dat je veel minder stress hebt. Dit wil niet zeggen dat ik opgeef het is gewoon dat ik aanvaard wat er op mijn weg te wachten ligt.
Tijdens het schrijven van deze blog zit ik in de kliniek te wachten op mijn volgende chemokuur. De hoeveelste het is weet ik eigenlijk niet meer en het maakt ook niet uit. Zolang mijn lichaam het maar kan verdragen en ik er niet te veel last van heb. Tegenover 3 weken geleden ben ik 1,1 kg bijgekomen en zijn mijn leverwaarden verbeterd en dat is natuurlijk altijd leuk om te horen. Na een chemokuur is het mentaal soms wel eens moeilijk en het besef dat ik er waarschijnlijk nog heel veel zal moeten krijgen is soms moeilijk om mee om te gaan. Gelukkig kan ik na enkele dagen de klik maken en zien we de toekomst dan een pak rooskleuriger in. Ik denk soms nog wel eens terug aan wat mijn vorige huisarts tegen mij zei, namelijk dat ik misschien de zomer niet zou halen. Ik weet dat het niet goed is om in het verleden te leven maar die uitspraak heeft op mij toen een serieuze impact gehad. Voor heel mijn gezin eigenlijk. Daarom geeft het me ook zo een voldoening dat ik die voorspelling naar de prullenbak heb verwezen. Aan die andere voorspelling, namelijk dat ik niet meer kan genezen blijven we op alle gebied duchtig voortwerken. Ooit komt de dag dat er enkele dokters raar gaan opkijken, daar ben ik van overtuigd. Vrijdag vetrekken we een weekje op vakantie. Het is onze eerste echte vakantie dit jaar nadat onze paasvakantie niet door kon gaan. Ondanks dat ik waarschijnlijk nog wat last zal hebben van mijn chemo, kijken we er met zijn allen naar uit.De gezonde zeelucht zal ons ongetwijfeld goed doen. Wat ons Yana betreft kan ik enkel maar in herhaling vallen. Het is een pracht meid die onder heel de situatie heel kalm en begripvol blijft. Haar schoolresultaten hebben er in ieder geval niet onder te lijden. Vorige week kwam ze thuis met een resultaat van 83 procent. Hiermee sluit ze haar lager onderwijs af en begint er in september voor haar een nieuw hoofdstuk. Maar eerst 2 maanden genieten van een welverdiende vakantie.
Perfectionisme is een schadelijk en verslavend systeem van overtuigingen dat uitgaat van de volgende gedachte : als ik er perfect uitzie, perfect leef en alles perfect doe, kan ik de pijnlijke gevoelens die worden veroorzaakt door schaamte, afkeuring en verwijten voorkomen of tot een minimum beperken.
Perfectionisme is zo schadelijk, omdat perfectie domweg niet bestaat. Het is streven naar een onhaalbaar doel. Bovendien heeft perfectionisme te maken met hoe we gezien willen worden, namelijk als perfect. En ook dat is een onhaalbaar doel, want op hoe we door anderen gezien worden hebben we geen enkele invloed, hoeveel tijd en energie we er ook in steken.
Perfectionisme is verslavend, want wanneer we te maken krijgen met schaamte, afkeuring en verwijten - en dat is onvermijdelijk -, denken we dat dat komt doordat we niet perfect genoeg waren. In plaats van vraagtekens te plaatsen bij de kromme logica van perfectionisme, bijten we ons vervolgens nog meer vast in onze inspanningen om er perfect uit te zien, perfect te leven en alles helemaal perfect te doen.
Ieder mens krijgt te maken met schaamte, afkeuringen en verwijten, (en de angst voor de bijbehorende gevoelens). Perfectionisme vergroot de kans op dergelijke pijnlijke emoties en leidt vaak tot zelfverwijt : ' Het is mijn eigen schuld. Ik voel me zo omdat ik niet goed genoeg ben.'
Moraal van het verhaal. Laat ons proberen allemaal wat minder perfectionistisch te zijn
"Kanker is geen ziekte maar een les die je moet leren".
Ik geef toe het is niet eenvoudig om mee in deze overtuiging te stappen en ik begrijp dus ook dat er veel mensen zijn die hun wenkbrauwen fronsen bij het lezen van deze blog. Zoals velen onder jullie waarschijnlijk wel weten ben ik al een hele tijd bezig met meditatie en de zelf genezende kracht van het lichaam. Ondanks al de tegenslagen en het feit dat ik terug chemo krijg, blijf ik overtuigd van deze stelling. Iets waar er meer en meer wetenschappelijke bewijzen over opduiken. Wat dan met de zelf genezende kracht van het lichaam terwijl je terug chemo moet krijgen zullen er zijn die zich afvragen? Soms is het lichaam zo geteisterd (operaties) dat je het een handje moet toesteken. Is het niet meer in staat om te doen wat het zou moeten doen. In mijn geval was het nodig terug chemo te krijgen om alle zieke cellen te vernietigen en mijn immuunsysteem terug op te bouwen door supplementen. Tijd rekken zoals mijn dokter het uitdrukte. Het lichaam terug in staat stellen om zich zelf te herstellen. Maar dat is natuurlijk niet voldoende. Het is ook nodig om je oorzaak van je kanker te weten en daar komt de spirituele of mentale kracht bij kijken. Op dit moment ben ik een boek van Annemarie Postma het lezen. 'De helende kracht van acceptatie'. Een boek waar ik veel van heb geleerd en dat mijn gesterkt heeft in mijn overtuigingen. Vinden door stoppen met te zoeken is de boodschap van het boek. Mensen maken het zichzelf moeilijk door steeds meer te willen, er beter uit te zien, op zoek te gaan naar geluk, op zoek naar bevestiging van buitenaf.... Terwijl alles wat je nodig hebt om gelukkig te zijn aanwezig is. Alleen zien we het niet. Leef in het moment, leef dag per dag. Al wat je nodig hebt is er of zal je ontvangen. Misschien niet in de vorm zoals je het verwacht, maar wel in de vorm dat je het op dat moment nodig hebt. Enkele maanden geleden maakte ik mij nog zorgen over onze financiële toestand, nu ben ik daar totaal niet meer mee bezig. Ik ben overtuigd dat alles op één of andere manier in orde komt. Ik maak me soms ook nog druk en voel regelmatig frustraties. Maar daar is niets mis mee. Het is gewoon menselijk en het hoort bij het mens zijn. Aanvaardt die vervelende gevoelens en ze zullen even snel verdwijnen dan dat ze gekomen zijn. Omring je ook met positieve mensen en vermijdt mensen met een negatieve ingesteldheid. Zij zullen je omlaag halen terwijl positieve mensen je naar een hoger niveau tillen. Zoals je misschien uit deze blog kan opmaken zit ik momenteel in een "spirituele flow" Nee ik zit niet aan de cannabis!!! Met deze blog wil ik gewoon uitdrukken hoe ik me momenteel voel. Hopelijk duurt dit gevoel nog lang en als dat niet mocht zijn is het gewoon omdat het zo moet zijn .
Er is niets imperfect. We komen niets te kort. Er mist niets wat we nu nodig denken te hebben, anders was het er wel.
Deze gedachten zijn allemaal trucs van het 'ik" om ons maar te laten blijven zoeken en streven en werken. Maar elke keer dat je weer in de zoekbeweging terechtkomt,
omdat je denkt dat er iets aan je leven, of aan een situatie ontbreekt, creëer je meer gemis.
Waarom? Omdat het ego bestaat bij jouw zoek- en streeftocht. Ga jij een potje gelukkig zijn in het hier en nu, dan verliest het zijn functie en macht.
Zolang jij dat niet doorziet, heeft het alle ruimte om je te blijven, wijsmaken dat je leven nu nog niet perfect of compleet is, en trekt het constant meer gemis aan.
Het moest zijn bestaan immer veiligstellen.
fragment uit het boek "De helende kracht van acceptatie" van Annemarie Postma
Morgen is het tijd voor chemo 6. Wat vliegt de tijd als je je amuseert . Vorige week was het weer stress time. Maandag was het tijd voor de scan en dinsdag kreeg ik de uitslag van de oncoloog. Hoe goed een mens zich ook voelt je houdt altijd rekening met het ergste. Ik heb me al enkele keren heel zeker gevoeld en telkens kreeg ik het deksel op de neus. Ik hoopte heel erg op een goede uitslag want het tegenovergestelde zou willen zeggen dat de chemo niet aansloeg. Toen ik bij de oncoloog binnenstapte werd ik al snel uit mijn lijden verlost. Hij vertelde me direct dat de scan uitgewezen had dat de chemo goed aansloeg en dat de letsels verkleint of verdwenen waren. Op dat moment viel er een serieuze last van mijn schouders. De oncoloog stelde voor om op dezelfde manier te blijven werken maar dat ik nu om de 3 weken chemo zou krijgen ipv om de 2 weken. Iets wat ik natuurlijk direct zag zitten. Een weekje extra om te recupereren en te genieten van de mooie dingen in het leven. Toen ik thuis kwam was één van de eerste dingen dat ik deed een weekje vakantie vastleggen. Dat had ik mij voorgenomen en dat hadden we met ons allen ook wel verdient. Het blijft natuurlijk afwachten hoe alles evolueert maar ik heb geleerd om dag per dag te leven en niet te veel vragen te stellen wat de toekomst brengt. Vrijdag had ik een afspraak met Dr. Evelyne. Zij was ook heel tevreden met het resultaat. Het was duidelijk dat de aanpak van chemo + haar supplementen + het dieet zijn werk deed. Zij zag dan ook geen enkele reden om van strategie te veranderen. Wel kreeg ik nieuwe supplementen voorgeschreven die mijn slaapprobleem zou moeten oplossen. Sinds maanden slaag ik er niet meer in om een nacht aan één stuk slapend door te komen. De supplementen die zij mij voorschreef zouden dit moeten verhelpen zodat ik 's morgens uitgerust en met een heldere geest zou ontwaken. Nachtrust is voor iedereen belangrijk maar voor een kankerpatiënt natuurlijk nog meer. Voor het mentale stuk kreeg ik wat "huiswerk" mee naar huis. Ze raadde me enkele boeken aan en ook de film "What the bleep do we (k)now", een film over kwantumfysica. Ook kreeg ik een tip over een app. voor op een smarthphone of tablet, en die diende om je hartritme onder controle te houden (hartcoherentie). De "respiroguide pro" biedt hulp bij de verlaging van de bloeddruk, is effectief bij stress, hoge werkdruk en piekbelasting, geeft concentratie op school, bij studie en het nemen van beslissingen. Een app. die iedereen wel kan gebruiken dus Hij kost slecht 1.5 euro en ik kan hem iedereen aanbevelen.
De week van mijn 4e chemo was een heel belangrijke week. Als er nu een week was waar ik meer dan ooit hoopte dat ik goed op de chemo reageerde en niet te ziek was, was het deze. De week dat ons Yana haar Plechtige Communie deed. Deze dag wou ik voor geen geld missen en ik wilde absoluut dat we met ons allen volop konden genieten van deze toch speciale gebeurtenis. De chemo kon voor mij al op geen betere manier beginnen, want ik kreeg te horen dat ik 2 kg was bijgekomen. Eindelijk was de dalende lijn omgezet en de negatieve spiraal doorbroken. Ok, ik weeg nog altijd te weinig voor mijn lengte maar stilaan zijn we op de goede weg. Ook de chemo liep heel vlot. Het was misschien zelf één van de meest comfortabele die ik ooit had gekregen. Wel was het uitkijken hoe ik zou reageren als ik naar huis mocht. Het was namelijk de eerste keer van deze reeks dat ik niet in het ziekenhuis moest overnachten en mijn chemo thuis mocht verder zetten. Het verschil was er duidelijk. Terwijl ik in de kliniek gewoon in een bed blijf liggen en geen inspanning lever was ik thuis actiever en werd ik ook meer blootgesteld aan activiteit rond mij. Het was daarom misschien wel logisch dat ik tegen de avond een serieuze klop kreeg en blij was dat ik mijn bed kon opzoeken. Gelukkig was het de dag nadien al veel beter en waren de vooruitzichten voor de dag van de communie rooskleurig. Alles bleef vlot lopen tot zaterdag toen voelde ik mij echt wel minder en had ik vooral last van vermoeidheid. Tegen de avond had ik lichte koorts (38 graden) en dat was wel even balen. Ik wist wel dat het waarschijnlijk een reactie was op mijn inspanningen van die dag maar het was toch even schrikken. Ik kon en mocht zeker geen terugslag krijgen. Gelukkig hielp een goede nachtrust en iets tegen de koorts mij erdoor en de dag nadien was ik fit genoeg om te genieten van een grote dag in het leven van mijn "kleine" meid. Zelf de weergoden waren ons goed gezind. Terwijl de voorspellingen niet zo gunstig waren stonden we op met een stralend zonnetje aan de hemel. We zijn dan wel geen regelmatige kerkgangers maar deze misviering was echt heel mooi met teksten die je aan het denken zette en waar je veel kan uithalen. Het was super om al die stralende communicantjes te zien op hun hoogdag. En natuurlijk liepen alle ouders er even trots bij . Op dagen zoals deze beseffen we nog maar eens hoe een voorrecht het is om de ouders te zijn van zo een mooie, lieve, creatieve, begripvolle, actieve dochter die steeds rekening houdt met andere mensen, bereid is om haar medemens te helpen en die steeds haar eigen weg wil gaan. We kunnen alleen hopen dat ze zich zo verder blijft ontplooien en zich kan ontwikkelen tot de persoon wie ze zelf wil zijn en dat ze kan weerstaan aan de druk van andere mensen en de maatschappij die ons zo dikwijls probeert op te leggen hoe we zouden moeten zijn om er bij te horen. Natuurlijk zal ze op die weg constant op de steun van haar beide ouders kunnen rekenen. Na de misviering was het natuurlijk tijd voor het feest waar ze misschien nog meer dan de mis naar had uitgekeken . Hoe zou je zelf zijn, lekker eten en veel cadeautjes . Kortom het was een supermooie dag die niet beter had kunnen verlopen. Het was niet enkel de week dat ons Yana haar communie deed, maar ook de week dat we haar hebben ingeschreven voor het middelbaar onderwijs. Ze zal vanaf volgend jaar naar het Irishof in Kapellen gaan waar ze de richting wetenschappen gaat volgen. Wat gaat de tijd snel ! Ondertussen zit ik in mijn chemovrije week en dat is duidelijk een heel verschil. Vanaf gisteren (maandag) is mijn energie enorm toegenomen en heb ik heel de dag actief bezig geweest. Het was bijna zo erg dat mijn vrouwke bijna begint uit te kijken naar mijn volgende chemo omdat ze me niet kan bijhouden . Volgende week is het tijd voor chemo 5 en op maandag 12 april wordt er een nieuwe scan gemaakt om te zien hoe alles evolueert. Ach we zien wel wat het wordt, ik leef van dag tot dag en daar voel ik mij goed bij
De Paasvakantie van dit jaar was anders als vorige jaren. Normaal gaan we altijd voor een midweek naar Landal maar deze keer hadden we beslist om dit niet te doen. Ons Yana was eerst wel ontgoocheld maar al bij al had ze begrip voor de situatie. Wat we ons wel hadden voorgenomen was om ondanks alles er toch een leuke vakantie van te maken. Ik had me dan ook zelf de taak opgelegd om leuke uitstapjes en activiteiten te zoeken. En eerlijk gezegd ik denk wel dat ik daar in geslaagd ben. Ik denk dat we dit jaar een meer gevarieerde vakantie hebben gehad als de vorige jaren. Nu is ons Yana helemaal niet veeleisend en je kan haar met hele kleine dingen een plezier doen. Het leuke aan heel de zaak was dat we nooit tegen haar zeiden wat we gingen doen of waar we naar toe zouden gaan. Het moest een verrassing blijven. Natuurlijk is ze zoals alle kinderen heel nieuwsgierig en was ze dikwijls al dagen op voorhand aan het vragen welke leuke dingen we gingen doen. En dan kreeg ze van ons een antwoord in de aard van "we gaan bridgen", "gaan naar de opera" of "we gaan vogelpikken" . Het was pas als we op onze bestemming aankwamen dat ze zag wat de bedoeling was. Echt geweldig om dan haar snoetje te zien. Onze vakantie was dan ook goed gevuld met uitstappen naar Bokrijk, Middelburg, Utropia, de Zoo van Antwerpen.... Ook zijn we enkele keren gaan minigolven en ben ik samen met haar naar Rio 2 gaan kijken en natuurlijk ook enkele keren lekker uit eten gegaan. Kortom we hebben een reuze vakantie achter de rug en we hebben op geen enkel moment onze jaarlijkse "Landal vakantie" gemist. Maar zoals altijd komt aan elk mooi liedje een eind en zo kan ik mij stilaan gaan voorbereiden op "chemoparty 4" ( waar zijn die handjes !!!) !!!! Ik hoop dat ik zoals de vorige keren er weer goed op reageer en ik niet te ziek ben. Dit is nooit leuk maar deze keer is het wel heel belangrijk. Volgende week zondag (27 april) is er een heel belangrijke gebeurtenis. Dan doet ons Yana haar plechtige communie. Kleine meisjes worden groot en wij worden oud Ik zou dan ook graag hebben dat ik die dag in redelijke vorm kan meemaken. Alles is klaar om er een leuk feest van te maken. Ze heeft een mooi kleed, het drukwerk is klaar en de plek waar we het feest houden ligt al enkele maanden vast. Het is toch wel raar, enkele maanden geleden had ik schrik dat ik haar communie misschien niet mee kon meemaken omdat ik te slecht zou zijn. Daar is momenteel geen sprake meer van. Ik voel me heel goed en ben dan ook van plan er volop van te genieten. Minder goed nieuws kreeg ik van mijn ziekenfonds. Binnen enkele weken ben ik een jaar thuis en krijg ik een invaliditeitsuitkering. Vorige week kreeg ik een brief dat ik een uitkering zal krijgen als "samenwonende". Spijtig genoeg zit Pascale met enkele tientallen euro boven een bepaalde grens waardoor mijn uitkering met 20 % daalt. Niet leuk natuurlijk en ik heb dan ook even gevloekt. Maar uiteindelijk valt er weinig aan te doen en moeten we het nemen zoals het komt. Het is de zoveelste uitdaging die we op onze weg tegen komen en het begint een soort hobby te worden om telkens een oplossing te zoeken en te vinden. Zoals een geleerd persoon waarschijnlijk ooit wel eens gezegd zal hebben ; "uitdagingen zijn er om aan te gaan en niet om ze uit de weg te gaan". En als niemand dat ooit gezegd heeft vind ik het best goed gevonden van mezelf .Ook ons 4e lid van het gezin heeft ons heel wat kopzorgen bezorgd. Ons bomma (Lady dus) had de laatste tijd heel veel last van haar darmen en ze geraakte er nooit volledig vanaf. Vorige week werd dan beslist om bloed te trekken. Onze dierenarts sprak dat het mogelijk aan haar lever lag en ook een tumor was een mogelijkheid. Hoe dikwijls we ons soms ook aan haar ergeren en haar in de luster zouden willen hangen, we zouden haar echt niet kunnen missen. Gisteren kregen we dan de definitieve uitslag. Haar leverwaarden waren enorm hoog, soms dubbel of 3x de normale waarden. Het goede nieuws was dat er van een tumor geen sprake was. We moeten haar nu op een speciaal dieet zetten en ze zal levenslang medicatie moeten nemen. Dat kost natuurlijk weer centjes maar dat hebben we er graag voor over. Nu nog even genieten van de laatste vakantiedagen en dan geven we er weer een lap op. Ik wens iedereen een zalig paasfeest toe met veel lekkere paaseitjes .
Donderdag 3 april was het zover. Het plaatsen van een portocat gevolgd door mijn 3e chemo kuur. Het lot had bepaald dat de plaatsing van de portocat zou gebeuren door Dokter D.. Ik had natuurlijk een andere chirurg kunnen vragen maar dan had ik waarschijnlijk langer moeten wachten. Daarbij, waarom zou ik een andere chirurg vragen? Ik heb altijd mijn gevoel gevolgd en als hij daar een andere mening over heeft of had was dat zijn probleem. Ik was dan ook voorbereid op enige commentaar van zijn kant en dat was maar goed ook .Toen ik klaar lag op de operatietafel kwam hij binnen en de kennismaking ging als volgt : "Goedemorgen, mijnheer De Vos u gaat toch niet zeggen dat ik terug een portocat moet plaatsen? Ik vind dit ronduit schandelijk ! Het is de maatschappij die hier voor moet opdraaien ! U had gezegd dat u nooit nog chemo zou willen ! U moet leren luisteren naar mensen die er iets van kennen ! Ik zal proberen hem te plaatsen maar het kan zijn dat het niet zal lukken omdat uw aders te veel beschadigd zijn". Tja als binnenkomer kon dit tellen. Maar dan mag het nog de koning zijn die zo tegen mij spreekt, ik was niet van plan hem zomaar over mij te laten lopen. Dus uiterst kalm en beleefd gaf hem ik mijn antwoord "Goedemorgen, op het moment dat ik besloot om die portocat te laten verwijderen was dat voor mij de goede beslissing. Achteraf is spijtig genoeg gebleken dat ik een nieuwe nodig heb. Ik heb ook niet voor deze ziekte gekozen en ik vroeg hem of hij nooit van mening was veranderd?". Blijkbaar was mijn antwoord voldoende om hem te kalmeren en ging hij aan het werk. Van de 3 portocats die ik heb gehad ging deze eigenlijk het vlotste. Dus wat die beschadiging van mijn aders betreft valt dat precies nog wel mee. Na het plaatsen van de portocat nam hij vriendelijk afscheid. Maar ik denk toch dat ik deze portocat iets langer ga laten zitten. . In de late namiddag ging mijn 3e chemokuur van start en ook deze verteerde ik redelijk goed. Buiten mijn te laag gewicht voel ik mij eigenlijk prima. Ook mentaal staat alles terug op een rijtje en ben er nog altijd van overtuigd dat ik zal genezen. Vorige maandag was ik bij Dokter Evelyne geweest om nog het één en andere te bespreken. Ze gaf me een nieuw voorschrift voor mijn supplementen waarbij een nieuw product zat waarvan ik op termijn zou moeten aankomen. We bespraken ook mijn bloedtesten en die waren volgens haar goed. Zelf mijn leverwaarden waren, gezien mijn ziekte, zeker niet slecht. Ik vertelde haar ook over mijn voeding en ze was verbaasd dat ik op dat gebied de klik had kunnen maken die nodig was. Ik eigenlijk ook . Vlees probeer ik zoveel mogelijk te vermijden. Als ik vlees eet is het gevogelte en elke week een stukje lever. Lever is nu niet echt het lekkerste vlees maar met wat tomaatjes, broccoli en een gebakken ajuintje is het zeker niet slecht. Ook neem ik dagelijks een milkshake van karnemelk of soyamelk aangevuld met fruit en Whey eiwitten. Heeeeeel lekker en gezond. Wat misschien minder lekker is maar fel aan te raden is, is rode bietensap. Het zorgt voor extra zuurstof aanvoer naar de cellen en daar kunnen de kankercellekes niet tegen. Ook vis en dan vooral vette vis is een must voor kankerpatiënten. Een stukje lekkere zalm gaat dan ook vlot binnen. En zo zijn er nog vele andere gezonde en lekkere dingen. Je ziet zo een dieet is soms niet zo erg als het eruit ziet. Je kan best nog lekker eten maar je moet het alleen wat uitzoeken. Wat het belangrijkste voor mij is, is het vermijden van suikers. Het is het grootste gevaar voor kankerpatiënten en eigenlijk voor iedereen. Nu kan ik 2.5 weken recupereren en genieten van de paasvakantie met mijn gezin. Ondanks dat we niet op vakantie gaan zijn we van plan er van te genieten. Eigenlijk probeer ik dat elke dag te doen . Ook wat het spirituele betreft heb ik de draad terug opgepakt. Dokter Evelyne heeft me enkele titels van boeken gegeven die ze me aanraadde om te lezen, iets wat ik ook van plan ben. Ook de TM heb ik terug opgepakt. Dit alles zorgt ervoor dat ik terug de rust heb gevonden die ik nodig heb. Als ik me vergelijk met enkele maanden terug ben ik een totaal ander mens. Tommeke is klaar om er nog eens een lap op te geven en dan zullen we dan ook doen
Ondertussen heb ik 2 chemo's achter de rug en ik moet zeggen dat ik ze veel beter verteer als in oktober. Het feit dat ze hem verminderd hebben tot 75% en de supplementen die ik neem zullen daar wel iets mee te maken hebben. Op 3 april wordt er een nieuwe portocat ingeplant door mijn goede vriend Dr. D. , degene die in januari zo aangedrongen had om hem niet te laten verwijderen. Hij vertelde me toen ook dat ik geen andere meer zou kunnen krijgen aangezien ze langs beide kanten al een portocat hadden gezet. Ondertussen is dat door verschillende collega's van hem al tegengesproken. Het kan zijn dat het misschien wat moeilijker zal gaan maar normaal mag het geen probleem zijn. Door die portocat zal ik ook niet meer verplicht zijn om telkens 3 dagen in de kliniek te moeten verblijven. Woensdag had ik een goed gesprek met mijn oncoloog waarbij ik mijn twijfels nog eens kwijt kon. Een van de dingen waar ik mij het meeste zorgen over maakte was mijn gewicht. Ik ben heel wat afgevallen en ik kom heel moeilijk bij. Volgens hem moest ik mij geen zorgen maken. Het is natuurlijk een feit dat mijn lichaam de laatste maanden serieus heeft afgezien en ik heel veel energie ben kwijt gespeeld. Om terug bij te komen zou ik eigenlijk van alles moet eten wat voor een kankerpatiënt niet zo goed is. Veel vlees, volle melkproducten, vetten enz...... Wat eigenlijk het tegenovergestelde is van het Houtsmuller dieet dat ik zo goed mogelijk probeer te volgen. Het is dus heel moeilijk om ergens een balans te vinden. Positief is wel dat ik terug actief bezig ben en veel dingen terug kan doen. Doordat ik terug actief bezig ben verspeel ik daar natuurlijk ook weer veel energie mee waardoor er geen meer overblijft om bij te komen. We zitten dus eigenlijk een beetje in een vicieuze cirkel. Ach het belangrijkste is dat ik mij goed voel en op termijn zullen de kilokes er wel beetje bij beetje bijkomen. Ook over de pijn die ik sinds mijn abces had moet ik mij volgens mijn oncoloog ook geen zorgen maken. Hij voelde niets speciaal en de reden dat ik er nog last van had was waarschijnlijk omdat het vuil (abces) daar een hele tijd heeft gezeten. Ondertussen ben ik er ook achter gekomen dat ons Yana er toch meer bezig mee is dan ze laat uitschijnen. Toen ik in het ziekenhuis lag stuurde ze me via Skype berichtjes die niets aan de verbeelding overlieten. Zoals bijvoorbeeld " Veel succes mijn allerliefste helden papa". Tja dan wordt je wel even stil. Vrijdag was ook weer zo een mooi voorbeeld. Vrijdag om 18:15 vertrok ze op weekend met de catechese naar Essen. Omdat ik dacht dat mijn chemo weer zo lang zou duren als de 1ste keer had ik niet verwacht haar nog te zien voor ze vertrok. Het was dus een serieuse meevaller dat mijn chemo veel vroeger gedaan was en ik rond 16 uur thuis kwam zonder dat ons Yana dat wist. Je had haar gezichtje moeten zien toen ik binnenkwam. Helemaal blij verrast kwam ze mij spontaan een knuffel geven. Het is niet dat wij nooit knuffelen maar het was één van de weinige keren dat ze zo spontaan afkwam . Tijdens de dagen dat ik in de kliniek lag hadden mijn vrouwke en ons Yana niet stilgezeten. We hadden ons Yana beloofd dat ze een nieuwe kamer zou krijgen maar door mijn ziekte is alles weer op hold gezet. Toch wilden we dat ze haar eigen plekje had om te kunnen studeren en hadden we haar beloofd om een bureautje te kopen waar ze dan haar huiswerk kon maken. Voor we dit konden doen moest ze echter heel haar kamer opgeruimd hebben. We hebben haar nog nooit zo enthousiast weten opruimen met de hulp van de mama ook natuurlijk . Vandaag zijn we dan haar bureau gaan halen en hebben het in elkaar gestoken. Het zal voor ons Yana dan ook een leuke verrassing zijn als ze thuis komt. Ze verdient het ook de lieve schat. Het is niet altijd even gemakkelijk voor haar en ik loop er natuurlijk ook niet altijd even goed gezind bij. Doordat ik soms wat onder stress sta reageer ik soms wel wat korter en maak ik mij druk in dingen die eigenlijk de moeite niet zijn. Dat ze stilaan begint te puberen maakt het natuurlijk niet gemakkelijker. Toch betekent ze alles voor mij en ik wil haar echt alles geven wat ze nodig heeft. Soms moeten we dan wel keuzes maken maar elke keer als ze iets krijgt toont ze haar dankbaarheid en beseft ze dat het allemaal niet vanzelfsprekend is. Ach ik ben misschien diegene die er het strengste tegen is maar ik ben ook diegene die ze het snelste rond haar vingertje kan draaien . We zijn een sterk gezin en elke keer slagen we erin om de wildste stormen te trotseren. Wat kan een mens zich nog meer wensen
Jaja hier ben ik weer. De gebeurtenissen volgen elkaar in snel tempo op en dat maakt dat ik mijn weg die ik wil volgen voor mijn genezing even snel moet aanpassen. Sinds vrijdag heb ik een nieuwe huisarts, dokter Evelyne. Mijn vorige heb ik met alle plezier buiten gegooid. Blijkbaar ben ik ook niet de enige, verschillende mensen die ik ken en bij haar patiënt waren hebben voor mij blijkbaar al hetzelfde gedaan. Dokter Evelyne was me aangeraden door iemand waar ik regelmatig kom en die er zeer over te spreken was. Enig probleem was dat ze zo goed is dat ze een patiëntenstop had. Ik had haar al verschillende keren proberen te bellen maar verder als haar secretaresse was ik nooit geraakt. Ik stond op een wachtlijst en daar moest ik het mee doen. Donderdag probeerde ik het opnieuw. Ik legde de situatie uit aan de secretaresse maar meer als een e-mail adres om haar te contacteren kon ik niet krijgen. Soit het was toch beter dan niets. In mijn mail legde ik uit hoe mijn situatie was en vroeg ik haar of ze me kon helpen en begeleiden. Blijkbaar moet mijn mail indruk gemaakt hebben want een half uur later kreeg ik telefoon met de melding dat ik de dag nadien mocht komen. Ik was heel gelukkig want ik was ervan overtuigd dat zij wel eens de missing link kon zijn op weg naar mijn genezing. Nee hoor, ik ben niet naïef ik geloof er nog altijd 100% in. Dr. Evelyne viel heel goed mee, ze is een klassiek geschoolde dokter maar heeft ook ervaring met de holistische geneeskunde. Een combinatie waar ik naar op zoek was. Ik vertelde haar uitgebreid mijn verhaal en toen kreeg ik te horen wat zij voor mij kon doen. Het was niet echt wat ik gehoopt had en vooral Pascale was er niet op voorbereid. Ze vond het toch het beste om met de chemo te beginnen omdat we op die manier tijd konden winnen. De chemo zou gecombineerd worden met heel dure supplementen die ze uit de USA liet komen en waar ze heel goede resultaten mee haalden. Een van de supplementen zorgde er zelf voor dat de chemo de zieke cellen extra hard aanpakte terwijl de gezonde cellen gespaard werden. Als ik goed reageerde konden we misschien later de behandeling op een andere manier voortzetten. Hoe ik zou reageren was niet te voorspellen. Het zou er vooral van afhangen hoe sterk mijn lichaam nog was en hoeveel het nog aankon. Op dat gebied maak ik mij weinig zorgen. Ik heb al dikwijls klop gekregen, heb al regelmatig een meter onder de grond gezeten maar toch ben ik er altijd doorgekomen. Op mentaal gebied zat het wel snor en dat zal er ook wel voor zorgen dat mijn lichaam zich er weer eens zou doorworstelen. Ok ik stond niet te springen om terug met de chemo te beginnen maar ik had op voorhand tegen Pascale gezegd dat ik zou doen wat zij voorstelde. Ze gaf me enkele tips om de chemo mentaal beter aan te kunnen. Ipv vergif moest ik me inbeelden dat het een soort energie was die in mijn lichaam stroomde om mij te helpen genezen. Ik zei haar ook dat het stabiliseren van de ziekte voor mij niet voldoende was. Ze vond dit een uitstekende visie en ze vertelde me dat alles kon. Het nadeel van deze behandeling is de kostprijs en aangezien ik al bijna 2 jaar met deze ziekte zit moeten we financieel ook wat beginnen uitkijken. Het grootste slachtoffer hiervan is ons Yana. Voor een kind is het moeilijk te begrijpen dat ze dingen waar ze zo naar uitkijkt moet laten vallen omdat er andere en belangrijkere kosten zijn. Zo zal het sinds lang zijn dat we dit jaar niet op paasvakantie gaan. Nadat we het haar zo goed mogelijk hadden uitgelegd begreep ze het toch en aanvaardde ze het. We hebben ook wel gezegd dat dit niet inhoudt dat we geen leuke dingen zullen doen. We zullen het gewoon anders moeten aanpakken. Toen ik haar enkele dingen voorstelde die we toch zouden kunnen doen en die minder geld kostte zag ze het allemaal wat beter zitten . Ik ben dankbaar voor zo een fantastisch, begripvolle dochter !!! Ondertussen heb ik mijn oncoloog op de hoogte gebracht. Ik denk dat die mens binnenkort dringend aan verlof toe is want ik denk dat hij nog nooit zo een moeilijke en eigenwijze patiënt heeft gehad als mij. Soms vind ik het wel vervelend maar het is zoals Dr. Evelyne zei. Het is jou leven en alleen jij beslist wat je wil. Wat een ander erover denkt is jou probleem niet. Een heel verstandige vrouw die dokter Evelyne. Enne als er niets tussenkomt beginnen we woensdag met de chemo. Laat maar komen ik ben er klaar voor . Sommige mensen hebben mij al opgegeven, zo hadden ze op Pascale haar werk al palliatief verlof op haar planning ingevuld voor de dagen dat ze afwezig was. Ik vrees dat ik ze zal moeten ontgoochelen. Tommeke is er nog en Tommeke is van plan nog lang te blijven
Het is een hele tijd geleden dat ik mijn blog nog heb bijgewerkt maar dat was niet zonder reden. Wat ik de voorbije weken heb meegemaakt grenst aan het onwaarschijnlijke. Laat ons beginnen bij het begin. Het jaar begon heel positief. Op 7 januari heb ik mijn portocat laten verwijderen. Dit ging niet zonder slag of stoot. De chirurg en de assistent chirurg haalde echt alles uit de kast om mij van gedacht te doen veranderen. Daar schuwde ze geen enkel middel voor. Zo werd o.a. gezegd dat als ik dit zou doen ik nooit meer chemo zou kunnen krijgen als dit nodig moest zijn. Ik had namelijk al 2 portocats gehad en het was uitgesloten dat ze er nog 1 konden plaatsen. Iets wat achteraf door verschillende andere dokters als flauwekul werd bestempeld. Uiteindelijk na veel gezaag en gezeur werd de portocat toch verwijderd. Mensen vragen mij soms waarom ik dat gedaan heb omdat ik er eigenlijk toch geen last van had. Voor mij was het gewoon het idee dat er iets in mijn lichaam zat dat er niet thuis hoorde en het deed me telkens weer aan mijn ziekte denken. De week daarop moest ik op controle komen, werd er een scan gemaakt en het bloedonderzoek gedaan. Met heel veel zenuwen kwam ik bij mijn oncoloog maar die had enkel goed nieuws. Alles was stabiel en hij had geen enkel argument om mij een andere behandeling voor te stellen. Ik was goed bezig daar was ik van overtuigd. Enkele dagen later kreeg ik zelfs van mijn huisdokter te horen dat ze een lichte afname van de tumor hadden vastgesteld. Blijkbaar vond de oncoloog het niet nodig om dat goede nieuws aan mij te melden. Ik kon het jaar op geen betere manier inzetten. Op 20 januari onderging ik een helende reis. Dit is een manier om eventuele blokkades of trauma's op te sporen en deze op te heffen. Het was een fantastische ervaring en toen ik buiten kwam was ik er 100% zeker van dat ik zou genezen. Je ziet tot dan enkel goed nieuws. Maar blijkbaar als ik het gevoel heb ergens 100% zeker van te zijn gebeurt er iets dat al mijn zekerheden overhoop gooit. Enkele dagen voor ik op TM weekend zou vertrekken voelde ik mij ineens leeg, totaal geen energie meer. Wat ik ook deed om mijn batterijen op te laden, niets hielp. Vrijdag zou ik op weekend vertrekken en ik had echt uitgekeken naar dit weekend. Woensdagavond nam ik iets in samen met een koortsmiddel en na een nachtje uitzweten stond ik als herboren op. Oef wat het ook was, het was dan blijkbaar niets erg. Tot ik enkele uren voor ik zou vertrekken in de spiegel keek en mijn hart iets sneller begon te slaan. Mijn oogwit was geel geworden en ook mijn huid begon stilaan te verkleuren. Natuurlijk legde ik direct de link met mijn ziekte en had dit duidelijk te maken met mijn lever. Toen ik bij de huisdokter kwam zag die meteen wat er aan de hand was. Direct begon ze over de tumor en hoe slecht nieuws dit wel was en dat het er niet goed uitzag. Niet direct wat je horen wil maar dit is nog niets in vergelijking wat ze me later nog zou flikken. Er werd een afspraak gemaakt voor een scan en een bloedonderzoek. Die waren zoals verwacht niet goed. Op de scan kon men vaststellen dat er een externe druk op mijn galwegen drukte die ervoor zorgde dat mijn gal niet meer weg kon. Wat die druk veroorzaakte was niet echt duidelijk maar mijn lieve huisdokter liet weer maar al te graag het woordje "tumor" vallen. Er was een massa vastgesteld van 5 cm In het bloedonderzoek kon men vaststellen dat ik aan bloedarmoede leed en er infecties waren. Enkele dagen later kreeg ik telefoon van mijn dokter die contact had opgenomen met de oncoloog. Blijkbaar ging het niet over turmorvorming maar over een groep cystes die voor de druk zorgde. Gelukkig kon men dit oplossen door het plaatsen van een stent. Niets te vroeg want ik voelde mij echt ellendig koorts, vermoeidheid, pijn, geelzucht....... Het enige wat ik kon doen was de dag doorbrengen op een stoel of in de zetel. Na het plaatsen van de stent dacht ik terug snel de oude te zijn. Maar blijkbaar duurt het een tijdje voor zo iets uit je lichaam is. Je mag niet vergeten dat je lichaam eigenlijk helemaal vergiftigd wordt en heel wat schade kan aanrichten aan de verschillende organen. Was dit het einde van een lijdensweg? Nee hoor het ergste moest nog komen. Enkele weken na het plaatsen van de stent was ik nog niet helemaal herstelt maar de vermoeidheid was toch wel wat afgenomen. Stilaan begon ik er terug wat moed in te krijgen. Zaterdag 15 februari kreeg ik echter pijn ter hoogte van mijn lever. Pijn die steeds meer toenam en die ervoor zorgde dat ik niet meer rechtop kon lopen. Pijn die ik nog nooit ervaren had en die er echt voor zorgde dat ik mentaal er onder door ging. Maar het was niet enkel de pijn. Ik voelde ook dat waar de pijn was er een gezwel was ontstaan. Een gezwel dat heel snel groeide. Ik liet de dokter komen en die zei zoals verwacht dat het er niet goed uitzag en het waarschijnlijk de tumor was die aan het woekeren was. Toen ik haar erover aansprak dat het toch raar was dat het zo snel groeide en ik haar vroeg of het geen abces kon zijn ontkende ze dit met klem. Dit was onmogelijk. Nee het moest een tumor zijn die ergens op drukte, want het voelde echt als een harde materie aan.. Ok ze stelde voor om een echo te laten uitvoeren. Ondertussen was Pascale op het einde van haar krachten en vroeg ik of ze een ziektebriefje kon schrijven zodat ze een beetje bij kon komen. Mijn lieve huisdokter die medeleven blijkbaar niet kent zei dat ze enkel 2 dagen kon voorschrijven als sociaal verlof. Ze weigerde om een ziektebriefje voor een langere periode te schrijven. De volgende dag werd de echo gemaakt en enkele uren later kreeg ik mijn huisdokter aan de lijn. Ons gesprek ging als volgt en ik overdrijf niet. "Tom het ziet er niet goed uit, je toestand gaat heel snel achteruit. Er zitten nieuwe metastasen op je lever, er zit vocht in de pancreas" toen kwam de klap op de vuurpijl. "Tom zoals het er nu uitziet haal je de zomer niet, en zal je snel palliatief worden, ik stel voor dat je contact opneemt met de oncoloog". Dit was een brug te ver voor mij. De laatste dagen, weken had ze me constant met de woorden "kanker en tumors" rond de oren geslagen. En nu vertelde ze me via de telefoon zonder enig gevoel van medeleven dat ik de zomer niet meer zal halen. Ik was razend en ¨Pascale was 1 hoopje ellende. Geen sprake dat die dokter nog ooit bij ons zou binnenkomen. Het voordeel van mij is dat wanneer ik zo iets te horen krijg ik echt de kracht krijg om het tegendeel te bewijzen. Ik zou die mislukte heks wel eens laten zien tot wat ik in staat ben. Na overleg met mijn vrouwke besloot ik de volgende dag mij aan te melden bij spoed. Ik wou echt dat ze iets deden aan die pijn, want die was echt ondraaglijk. Spijtig genoeg kreeg ik te horen dat ze niets konden doen buiten een zwaardere pijnstiller voor te schrijven. Het gezwel konden ze niet wegnemen. Ik kreeg ook de kans om met mijn oncoloog te praten en die had het vermoeden dat het gezwel inderdaad een gevolg van mijn ziekte was. Hij stelde voor om terug met chemo te beginnen en ik besloot om erover na te denken. Ik terug aan de chemo? Wie had dit enkele weken terug kunnen denken. De pijn was echt zo fel dat ik niet meer kon nadenken en ik besloot om zijn raad op te volgende. Woensdag 26/02 (vandaag) zou men terug beginnen met een kuur. Ik keek er bijna naar uit. Verlangend om geen pijn meer te hebben en toch nog te genieten van mijn leven. Ik was blij dat ik een keuze had gemaakt en voelde me ook niet schuldig omdat ik mijn weg die ik wou volgen niet kon afmaken. Soms moet een mens zijn route wat aanpassen. Toen werd het zaterdag 22 februari. Enkele dagen voor ik met chemo zou beginnen besloot mijn lichaam me iets duidelijk te maken. Toen ik naar het gezwel wou kijken zag ik ineens een grote blaas. Toen ik eraan kwam gebeurde er niets. Toen besloot ik om er iets harder op te duwen. Het gezwel sprong open en de etter, bloed en vocht stroomde eruit. Ik wist echt niet wat ik zag en ik was blij dat er keukenpapier in mijn buurt stond om het op te vangen. De tumor, de harde materie die een gevolg was van mijn ziekte was blijkbaar toch niet zo hard als gedacht. Blijkbaar ging het om een abces. Iets wat ik al had gezegd tegen mijn lieve huisdokter maar die het zoals gewoonlijk weer beter wist. Plots was de pijn ook veel minder en ik voelde me geweldig. Ik had gelijk gekregen en de dokters hadden zich voor de zoveelste maal nog maar eens vergist. Pascale was toen het gebeurde juist weg maar ik had haar telefonisch op de hoogte gebracht van de toestand zodat ze zich wat kon voorbereiden. Blijkbaar had het weinig geholpen want toen ze me zag trok ze wit weg . De volgende dagen verzorgde we de wond zo goed mogelijk en het gezwel verminderde snel. Nu is het bijna volledig plat. Het openspringen van het gezwel had ook een ander onvoorzien gevolg. Ik begon te twijfelen aan de chemo en vroeg me af of dit nog wel nodig was. Vandaag trok ik dan naar de kliniek. Het was de bedoeling dat ik er 3 dagen zou blijven zodat ze me goed konden opvolgen. Vanaf het moment ik voet zette ik de kliniek voelde ik mij slecht. De voorbije dagen had ik duidelijk gevoeld dat ik sterker werd, zowel mentaal als fysiek. Na een uurtje in de kliniek voelde ik mij terug wegzakken. Nee dit voelde weer niet goed aan en de twijfel sloeg heel hard toe. Toen de oncoloog kwam stelde hij voor ondanks de goede bloedwaarden toch te beginnen met de chemo. Uit het bloedonderzoek was gebleken dat mijn leverwaarden terug verbeterd waren en er geen sporen meer waren van een infectie. Ook de bloedarmoede waar ik aan leed was onder controle. Mijn gevoel zei nee, maar hoe moest ik dit zeggen. Hij had alles gedaan op een behandeling samen te stellen om het zo draagbaar mogelijk te maken en nu zou ik moeten zeggen dat ik toch van gedacht veranderd was. Toch besloot ik mijn gevoel te volgen en vroeg hem om bedenktijd. Ik was er niet klaar voor en was niet bereid om mijn verbeterde toestand terug te laten afbreken. Ik besloot om terug naar huis te gaan en ik ben er zeker van dat dit een goede keus is.
Nu het jaar naar zijn einde loopt krijg je overal van die typische lijstjes en overzichten die een blik werpen op wat er dit jaar allemaal gebeurd is. In deze blog zou ik ook even willen terug kijken wat voor mij meer dan een memorabel jaar zal blijven. Vorig jaar was ik van mening dat 2012 het jaar zou zijn dat het meeste invloed op mij gehad heeft. Het jaar waar er kanker werd vastgesteld, maar ook het jaar waar ik genezen verklaard werd. Van 2013 kan ik zeggen dat dit jaar het vorige jaar op alle gebied overstijgt. In het begin van het jaar was ik super gelukkig dat ik terug kon gaan werken en mijn leven terug zijn gewone gang kon gaan. In mei stortte alles terug in. Terug hervallen, wat een nieuwe behandeling noodzakelijk maakte. In augustus kwam ik te weten dat het operatief verwijderen van het letsel onmogelijk was en kreeg ik te horen dat er van genezing geen sprake meer was. Enkel het onder controle houden van het letsel met chemo. 2013 zal ik blijven herinneren als het jaar dat ik mijn diepste dieptepunt heb bereikt uit mijn leven. Ik kan me de momenten nog goed voorstellen dat ik totaal leeg, zonder energie en met niets dan duistere gedachten in de zetel lag. Me afvragend hoe in godsnaam ik hier ooit uit zou komen. Me afvragend hoeveel tijd ik nog kreeg en wat ik nog zou mogen meemaken. Vandaag zijn we 4 maand later en kan ik eerlijk zeggen dat ik me nog nooit zo gelukkig heb gevoeld. Ik weet dat dit bijzonder raar klinkt, maar voor wat ik de laatste maanden heb mogen meemaken zal ik eeuwig dankbaar blijven. Wie mijn blog regelmatig opvolgt weet dat ik in die korte periode een totale metamorfose heb doorgemaakt. Een metamorfose die niet mogelijk zou geweest zijn zonder de hulp van enkele mensen die ik hier toch nog eens zou willen bedanken. Voor mij zijn het mensen die mijn leven gered hebben. Als ze dit lezen weten ze waarschijnlijk dat ik het over hen heb, maar zo op het einde van dit bewogen jaar wil ik toch even de tijd nemen om ze extra te vernoemen en te bedanken. Bedankt Sandra en Dirk voor de intense behandeling en verzorging die jullie mij gegeven hebben en nog steeds doen. Ook bedankt om mij in de juiste richting te duwen toen ik zelf de kracht nog niet had om de juiste beslissingen te nemen en ik nog vol angst zat. Dank je wel Ingrid, met wie ik een eerste gesprek had dat ik nooit meer zal vergeten en voor mij aanleiding is geweest om vele nieuwe en mooie dingen te ontdekken. Bedankt voor je steun op alle gebied. Dank je wel Sandra en Mil voor de workshops die mijn ogen hebben geopend. Die hebben mij doen beseffen dat ik totaal verkeerd bezig was. Jullie hebben mij geleerd om niet te veel naar mijn ego te luisteren maar wel naar mijn hart en gevoel. Door jullie heb ik de klik kunnen maken die nodig was om mijn leven in eigen handen te nemen. Bedankt Mil voor je wekelijke behandelingen waardoor ik me zo goed voel. Bedankt Sandra voor de wekelijkse yoga lessen waarbij ik altijd zo veel leer. Dank je wel Elisabeth voor het aanleren van TM, die mij al vele positieve veranderingen heeft gebracht. Bedankt Tine voor al de informatie die je met me hebt gedeeld. Bedankt al mijn familie, vrienden en collega's die me gesteund hebben en op de juiste momenten de juiste woorden wisten te zeggen. Een speciale bedanking voor ons vader, die me altijd naar de kliniek bracht en kwam halen. Ik weet dat hij zich zorgen maakt maar ik kan enkel maar zeggen dat alles goed zal komen . En dan zijn er natuurlijk nog mijn vrouwke en mijn dochter Yana. Zonder hen had ik nooit gestaan waar ik nu sta. Zij hebben mij heel de weg gesteund, ook toen ik de beslissing nam om met chemo te stoppen. Ik weet dat Pascale toen bang was voor de gevolgen, maar ze heeft toegestaan dat ik mijn eigen weg kon volgen. Vandaag de dag staan we sterker dan ooit en is onze overtuiging nog nooit zo groot geweest. Ook wil ik alle verpleegsters, specialisten en dokters bedanken die op hun gebied alles hebben gedaan om mij te genezen. Ik weet dat ik in mijn vorige blogs soms nogal negatief was over de traditionele geneeskunde maar ik weet dat er daar heel veel mensen zijn die hun alle dagen 100% inzetten en het beste van zich zelf geven.
Zo komt er stilaan een eind aan het jaar waar ik het meeste heb meegemaakt en het meest heb geleerd. Een jaar waar ik dankbaar voor ben dat ik het heb mogen meemaken. Wat 2014 zal brengen weet niemand, maar ik kijk er echt naar uit om weer de vele nieuwe mogelijkheden te benutten die op mijn weg zullen komen. En misschien wordt 2014 wel het jaar waarin mijn grootste wens zal uitkomen
Ik wens iedereen nu al een prachtig kerstfeest en een super gelukkig nieuwjaar met vele nieuwe kansen op jullie pad. Ik zou zeggen geniet ervan met jullie volledige hart.
We hebben de laatste dagen weer heel wat bijgeleerd. Maar zoals ik al eerder zei heb ik de indruk dat ik niet meer stop met nieuwe dingen te ontdekken en te leren. Een gevoel waar ik heel dankbaar voor ben. Gisteren was even weer een moeilijke dag. We hadden namelijk een afspraak met de Oncoloog. En hoe zeker je ook mag zijn dat je goed bezig bent, de omgeving van een ziekenhuis en de dokters zelf slagen er altijd in om toch een vleugje van twijfel te zaaien. We hadden een afspraak om hem officieel te zeggen dat ik geen chemo meer wil. Ik voel me goed met de manier dat ik bezig ben en krijg constant complimentjes dat ik er goed uit zie. Ook qua energie heb ik geen klagen, van Pascale krijg ik regelmatig te horen dat ik wat trager moet gaan omdat ze niet kan volgen . Voor iemand die ten dode is opgeschreven doe ik het toch niet zo slecht denk ik dan ;-). Het gesprek met de oncoloog verliep eigenlijk heel vlot. Hij probeerde me op geen enkel ogenblik onder druk te zetten om toch maar chemo te nemen. Wel wilde hij me via scans en bloedtesten blijven opvolgen, zodat hij een zicht had hoe alles evalueerde. Daar heb ik totaal geen probleem mee. Ook heb ik hem op de hoogte gebracht dat ik mijn portocat wil laten verwijderen. Ik wil echt alles wat niet in mijn lichaam thuis hoort eruit. Dat vond hij een minder goed idee. "Je kan dat poortje ook voor andere dingen gebruiken" zei hij me "het is echt een handig ding". Natuurlijk is het een handig ding. Na een trombose en een klaplong weet ik maar al te goed hoe handig het is . Nu weet ik ook wel dat hij liever niet heeft dat ik het eruit laat halen. Hij verwacht immers dat ik binnen afzienbare tijd van gedacht ga veranderen en toch op chemo overschakel. Nu heb ik mezelf voorgenomen mijn gevoel te volgen en dus mijn eigen goesting te doen . Dus is de kans heel groot dat ik hem laat verwijderen. Voor mij is het iets onnatuurlijks dat niet in mijn lichaam hoort en ervoor zorgt dat mijn lichaam ook niet optimaal kan functioneren. Hoe vlot het gesprek ook ging, toch had het bezoek aan de kliniek weer het effect wat het altijd op mij heeft. Het stemmetje (ego) was terug en qua slapen kwam er ook niet veel in huis. Gelukkig weet ik daar beter en beter mee om te gaan en vanmorgen was het dan ook al wat opgeklaard in mijn hoofd. Wat ik toen niet wist was dat mijn zelfvertrouwen vandaag nog een enorme boost ging krijgen. En dat kwam door een bezoek aan tandartsenpraktijk De Tandem in Paal. Dirk, mijn Orthomoleculaire dokter, had me daar naar toe verwezen met als doel te weten te komen of de zware metalen, die in mijn bloed zitten, afkomstig konden zijn van mijn tanden. Dit bleek niet het geval maar ze hebben er wel iets anders ontdekt dat mijn geloof in de alternatieve geneeskunde enkel nog maar sterker maakt. Een tand die me al sinds mensenheugenis last bezorgt en waar geen enkele "gewone" tandarts iets in zag bleek niet zo onschuldig te zijn als gedacht. Na verschillende testen kwam men uiteindelijk te weten dat die tand een storing gaf. Nu weet je, of misschien ook niet, dat je tanden verband houden met je organen. Nu mag je eens raden met wat deze tand verband houdt? Inderdaad, de darmen. De darmen waar de oorspronkelijke tumor ontstaan is en die verantwoordelijk is voor de situatie waar ik me nu in bevind. Om nu te zeggen dat ik kanker heb door die tand is misschien wat te veel gezegd maar het heeft er wel mee te maken. Die tand is me waarschijnlijk al jaren aan het vergiftigen, vergif dat in je bloed terecht komt en zo heel je lichaam doorreist. Al vele jaren wist ik dat er iets niet pluis was met die tand maar wat doet een mens. Hij gelooft zijn tandarts en laat er wat in boren en vullingen in steken. Vandaag heb ik dus ontdekt dat ik gelijk had en dat mijn gevoel me niet in de steek liet. Spijtig genoeg ben ik nooit eerder met een alternatieve tandarts in contact gekomen want dat had me heel waarschijnlijk heel wat leed bespaart. Alhoewel, ik blijf geloven dat sommige dingen op je pad komen om er uit te leren en zolang je er niet uit leert zullen die dingen op je pad blijven komen. Een tand die al zo veel jaren last bezorgt heeft natuurlijk ook een invloed op je weerstand. Je weerstand vecht constant om alle defecten in je lichaam te herstellen maar soms kan het iets niet herstellen en verlies je kostbare energie. Volgende week wordt "de tand" verwijderd en ben er zeker van dat mijn weerstand hierdoor extra munitie krijgt om "de hoofdzaak" aan te pakken. Na het trekken van deze tand gaan ze ook nog verder zoeken naar andere tandproblemen want soms kunnen er problemen veroorzaakt worden door tanden die reeds vroeger getrokken zijn maar er toch iets is blijven zitten. Toen ik vanmiddag bij de Tandem buitenkwam had ik echt het gevoel van weer een stap dichter te komen bij mijn genezing. De oorzaak van de kwik (zwaar metalen) in mijn bloed weet ik nog altijd niet en volgens Mureille van de Tandem kan het veel oorzaken hebben. Het kan via de moeder doorgegeven zijn tijdens de zwangerschap, het kan in vis zitten en tot mijn grote verbazing zou het vroeger zelf gebruikt zijn bij inentingen bij kinderen. Alhoewel verbaasd ? Moet je dat nog zijn als je elke dag leest hoe alles gemanipuleerd is en wordt om toch maar meer geld te verdienen? Ik weet dat er heel veel zijn die hun bedenkingen hebben bij de manier hoe ik aan mijn genezing werk en alle alternatieve geneeskunde kwakzalverij noemen, maar ik ben blij dat het op mijn pad is gekomen.
Wees jezelf en uit je gevoel.Zij die er toe doen zullen dit accepteren. Zij die dit niet accepteren, doen er niet toe..
De introductie lezing van de TM cursus was een meevaller en ik heb me op dezelfde dag nog ingeschreven. De cursus bestaat uit een opleiding van 1 dag en 3 dagen opvolging (die ondertussen al achter de rug zijn). Na deze cursus kan je levenslang komen genieten van groepsmeditaties of kan je wereldwijd aan elke leraar of lerares om raad vragen. Er worden geregeld activiteiten georganiseerd waar je vrijblijvend naar toe kan komen zoals o.a. een weekendmeditatie. Maar natuurlijk is het de bedoeling dat je er persoonlijk ook dagdagelijks mee bezig bent. En voor de achterdochtige het gaat hier niet over een sekte . Al zijn er natuurlijk altijd mensen die dergelijke dingen in een slecht daglicht willen plaatsen omdat het de traditionele instituten in de verdrukking brengt. Het is niet voor niets dat meer en meer mensen zich wenden tot de "alternatieve geneeskunde" of gebruik maken van verschillende meditatievormen. Ik kan het alleen maar toejuichen dat meer en meer mensen hun gezond verstand beginnen gebruiken en hun eigen leven in handen nemen en niet zomaar alles aannemen wat andere hen zeggen te doen. Dit brengt natuurlijk mee dat de pharmaceutische bedrijven zich bedreigd voelen en hun macht beetje bij beetje zien afbrokkelen of moet ik zeggen hun winsten zien dalen? Zoals ik al eerder zei heb ik de laatste maanden heel veel bijgeleerd en zijn mijn ogen open gegaan. Zo heb ik heel veel opgestoken over alternatieve geneeskunde en dergelijke. Ik kan het enkel maar aanbevelen. Het is enorm spijtig dat mensen die hier mee bezig zijn en enkel het doel hebben om andere op een gezonde manier te helpen zo worden tegengewerkt. Meestal gebeurt dit met belachelijke argumenten zoals "zolang het niet wetenschappelijk bewezen is deugd het niet". Geloof me, niet alles kan wetenschappelijk bewezen worden en er is nog heel veel dat wij niet weten. Is alles van de traditionele geneeskunde dan slecht? Helemaal niet, er zijn dingen waarmee de traditionele geneeskunde je zeker kan helpen. Ik pleit er dan ook niet voor om alles wat traditioneel is overboord te gooien en je helemaal op de alternatieve geneeskunde te gooien. Maar ik geloof dat het voor iedereen beter zou zijn dat er een samenwerking moet komen tussen beide en dat men de voordelen die beide bieden zou moeten samenvoegen. Zoals ik eerder al zei heb ik de voorbije maanden ontzettend veel bijgeleerd en heb ik het gevoel dat ik constant nieuwe dingen blijf ontdekken. Enkele dagen geleden zei ik tegen Pascale, het klinkt misschien heel raar maar ik ben bijna dankbaar dat ik kanker heb gekregen. Door deze ziekte heb ik ontzettend veel nieuwe, leuke en interessante mensen leren kennen die me op alle gebieden geholpen en gesteund hebben. Ik ga hier geen namen noemen maar ik hoop en ben er bijna zeker van dat diegene ik bedoel het zullen weten . Op deze manier wil ik hen ontzettend bedanken en ik hoop dat ik kan blijven rekenen op hun hulp en steun om mijn doel te bereiken.
Ook heb ik vorige week een voedingstest laten uitvoeren. Daar kwam o.a. uit dat ik geen producten met tarwe mag eten. Wat voor mij als Bourgondiër natuurlijk niet zo een goed nieuws was. Geen koekjes, geen gebakjes, geen pizza, geen broodjes en nog vele andere dingen meer. Ook witte wijn staat voortaan op het lijstje van de verboden middelen. Het zal niet gemakkelijk zijn maar een mens kan zich aan alles aanpassen. Gelukkig is het lijstje met producten die ik nog wel mag eten langer . Tja een mens moet soms grote opofferingen doen om gezond te zijn ;-)
De positieve denker ziet het onzichtbare, voelt het ontastbare en bereikt het onmogelijke.
Ondertussen zijn we weer enkele weken verder. Tijdens de herfstvakantie zijn we voor een midweek naar Landal Duc de Brabant geweest. Het was er zalig. Lekker gegeten en gedronken, veel gewandeld en het hoofd leeg gemaakt. De weken daarvoor waren heel stresserend geweest en het was voor ons hele gezin goed om er eens even tussen uit te gaan. Ondertussen ben ik er ook voor 200% zeker van dat stoppen met chemo de beste beslissing was die ik kon nemen. Ik voel me goed, ben ondertussen 2.5 kg bijgekomen en ben deze week terug beginnen lopen. De alternatieve behandeling die ik volg werpt zijn vruchten af. Ik ben meer ontspannen en ik krijg regelmatig te horen dat ik er goed uitzie. Ondertussen heb ik ook een PET scan achter de rug en een MRI van de lever in het UZA. Dit met de bedoeling om te kijken of dat er toch geen mogelijkheid was om het letsel operatief te verwijderen. Gisteren heb ik telefonisch bericht gekregen dat de conclusie van de dokters van het UZA dezelfde is als bij Klina. Het letsel is niet operatief te verwijderen. Eerlijk gezegd was dat niet echt een grote schok voor mij. Zelf als het mogelijk zou geweest zijn was de kans klein dat ik me zou laten opereren hebben. Ik weet dat ik op de goede weg ben en een operatie zou mij waarschijnlijk meer kwaad dan goed gedaan hebben. Ik kan deze optie nu ook uitsluiten en me concentreren op de weg die volgens mij het meeste kans op succes geeft. Vele mensen zullen mij naïef vinden maar ik geloof heel sterk in mezelf. Iets wat niet zo vanzelfsprekend is want ik heb altijd last gehad van een gebrek aan zelfvertrouwen en een minderwaardigheidsgevoel. Sinds enkele weken is dit totaal omgeslagen. Hoe dit komt heb je in mijn vorige blogs kunnen lezen maar het leuke is dat ik me toch nog sterker en zekerder voel worden. Wel weet ik dat ik nog niet ben waar ik moet zijn. Er is nog werk aan de winkel maar ik weet dat ik uiteindelijk op het punt zal komen om te slagen. Tijdens de laatste weken heb ik ook veel nieuwe dingen leren kennen. Morgen ga in naar een infolezing over Transcendente Meditatie (TM). Ik kijk er echt naar uit en voor mij is het weer de ideale kans om bij te leren. Of dat ik er nadien verder mee ga zal ik later wel beslissen. Eerst kijken of het mij een goed gevoel geeft of niet.
Door los te laten en met groots vertrouwen in het onbekende te stappen zul je ontdekken waar je werkelijk toe in staat bent.
Ondertussen zijn er al veel mensen op de hoogte van mijn intentie om te stoppen met chemo. Vele begrijpen me en andere vinden het niet zo een slimme beslissing. Dat wordt wel niet gezegd maar je voelt het gewoon. Ik kan dat ook best begrijpen en neem dat zeker niemand kwalijk. Waarom zou ik ook. Iedereen is anders en iedereen heeft zijn eigen mening. Ondertussen heb ik er ook met mijn huisarts over gesproken. Eerlijk gezegd had ik gedacht dat ze het geen goed idee zou vinden maar tot mijn grote verbazing begreep ze mijn standpunt en gaf ze mij gelijk. Gisteren was het tijd om met mijn oncoloog te praten. Ik had veel weerstand verwacht maar ik had me voorgenomen om me niet te laten beïnvloeden en alles zelf in handen te houden. Ik zei hem dat de chemo niet goed voelde en ik het op mijn manier wou proberen te doen. Dat ik enkele weken bedenktijd wou om een definitieve beslissing te nemen. Dat ik de beslissing om eventueel te stoppen niet op één dag had genomen maar er lang had over nagedacht en dat het een beslissing op gevoel was. Ik wou terug gaan werken en terug gaan sporten. In plaats van de volle laag te krijgen bleef hij heel rustig en zei hij me dat het zeker geen kwaad kon om enkele weken geen chemo te krijgen. Dat was wel een ommekeer tegenover toen ik nog in de kliniek lag want toen kon de chemo niet snel genoeg hervat worden. Hij vertelde me ook dat als ik door zou gaan met chemo er geen sprake zou zijn om nog te gaan werken. Wel zouden ze de chemo kunnen aanpassen zodat ik er minder last van had. Voor mij is die misselijkheid niet het belangrijkste. Het belangrijkste is dat ik niet van plan ben om mij op mijn 40ste te laten afschrijven. Ik wil genezen, ik zal genezen. Dat het niet gemakkelijk gaat zijn dat weet ik ook wel. Of dat ik mijn gezin niet in de steek laat op deze manier? Helemaal niet, het is ook voor hun dat ik het doe. Ik weet dat ik nog vele testen zal moeten doorstaan maar ik weet dat ik de juiste beslissingen zal nemen. De laatste weken heb ik leren beslissingen nemen op gevoel en niet meer op verstand. Ik kan u verzekeren dat dit een hele bevrijding is en ik me er heel goed bij voel. Al blijft er dikwijls nog een stemmetje in mijn achterhoofd dat me zegt "zou je dit wel doen". Gelukkig laat ik dit "stemmetje" mijn leven niet meer beïnvloeden.
 "Smile"){kind=icon}
 "Surprised"){kind=icon}
De week van mijn 4e chemo was een heel belangrijke week. Als er nu een week was waar ik meer dan ooit hoopte dat ik goed op de chemo reageerde en niet te ziek was, was het deze. De week dat ons Yana haar Plechtige Communie deed. Deze dag wou ik voor geen geld missen en ik wilde absoluut dat we met ons allen volop konden genieten van deze toch speciale gebeurtenis. De chemo kon voor mij al op geen betere manier beginnen, want ik kreeg te horen dat ik 2 kg was bijgekomen. Eindelijk was de dalende lijn omgezet en de negatieve spiraal doorbroken. Ok, ik weeg nog altijd te weinig voor mijn lengte maar stilaan zijn we op de goede weg. Ook de chemo liep heel vlot. Het was misschien zelf één van de meest comfortabele die ik ooit had gekregen. Wel was het uitkijken hoe ik zou reageren als ik naar huis mocht. Het was namelijk de eerste keer van deze reeks dat ik niet in het ziekenhuis moest overnachten en mijn chemo thuis mocht verder zetten. Het verschil was er duidelijk. Terwijl ik in de kliniek gewoon in een bed blijf liggen en geen inspanning lever was ik thuis actiever en werd ik ook meer blootgesteld aan activiteit rond mij. Het was daarom misschien wel logisch dat ik tegen de avond een serieuze klop kreeg en blij was dat ik mijn bed kon opzoeken. Gelukkig was het de dag nadien al veel beter en waren de vooruitzichten voor de dag van de communie rooskleurig. Alles bleef vlot lopen tot zaterdag toen voelde ik mij echt wel minder en had ik vooral last van vermoeidheid. Tegen de avond had ik lichte koorts (38 graden) en dat was wel even balen. Ik wist wel dat het waarschijnlijk een reactie was op mijn inspanningen van die dag maar het was toch even schrikken. Ik kon en mocht zeker geen terugslag krijgen. Gelukkig hielp een goede nachtrust en iets tegen de koorts mij erdoor en de dag nadien was ik fit genoeg om te genieten van een grote dag in het leven van mijn "kleine" meid. Zelf de weergoden waren ons goed gezind. Terwijl de voorspellingen niet zo gunstig waren stonden we op met een stralend zonnetje aan de hemel. We zijn dan wel geen regelmatige kerkgangers maar deze misviering was echt heel mooi met teksten die je aan het denken zette en waar je veel kan uithalen. Het was super om al die stralende communicantjes te zien op hun hoogdag. En natuurlijk liepen alle ouders er even trots bij 
