Nu de eerste chemosessie erop zit is het tijd om terug een beetje te herstellen. Niets beter hiervoor dan een midweekje ertussen uit te knijpen. Gewoon een andere omgeving, wat wandelen, lekker eten, rusten. Want hoe weinig last ik ook gehad heb van de bijwerkingen, ik ondervind toch dat het invloed heeft op mijn leven. De vermoeidheid is niet te onderschatten, ik moet regelmatig even rusten zodat ik niet over de grens ga. In het ziekenhuis hebben ze me verwittigd dat op de 10e dag na de chemo de witte bloedcellen op hun laagst staan. Dit kan aanleiding geven tot ernstige koortsaanvallen, die indien ze niet snel overgaan een opname in het ziekenhuis noodzakelijk maken. Hopelijk komt het zover niet en kunnen we met zijn viertjes genieten van een welgekomen en dikverdiende vakantie. Want als er iemand een vakantie verdient is het wel mijn vrouwke en mijn dochter. Zij staan al weken onder stress terwijl ze toch elke dag moesten gaan werken of naar school gaan. Ik kan enkel maar mijn beide handjes kussen voor zo een geweldig gezin en daar hoort mijn trouwe knuffelende Lady natuurlijk ook bij Op het mentale vlak zit het allemaal nog goed al besef ik wel dat de termijn die ik mezelf had gesteld om herstelt te zijn nooit zal kunnen halen. In plaats van juli zal het in het beste geval september/oktober worden eer ik nog maar aan werken mag beginnen denken. Stap voor stap zonder te ver in de toekomst te kijken zo moet en zal ik het aanpakken. Maar nu eerst genieten van een midweekje vakantie .
Dinsdag 27 maart stond ik toch op met zenuwkes. De dagen hiervoor voelde ik mij zelfzeker en klaar voor de volgende stap, nu had ik toch wel wat spanningen. Wat natuurlijk ook heel normaal is. Het was de eerste keer en je hoort zo veel over chemo dat het toch een beetje afschrikt. Maar ok het was nodig dus moest ik het aanvaarden. De beste manier om met heel deze zaak om te gaan is gewoon alles over je heen laten komen. Je niet te veel druk maken over hoe ik me zou voelen, of wat er allemaal nog kon gebeuren. Ik stond nu éénmaal in deze positie en moest er het beste van maken. Iets voor 9 uur meldde ik me aan bij de receptie van de afdeling waar ik moest zijn. Het eerste wat ze deden was mijn gewicht en lengte noteren. Gewicht : 71.5 kg, joehoe dat was al 1.5 kg meer dan toen ik thuiskwam na mijn operatie! Al dat lekker eten had duidelijk zijn vruchten afgeworpen , lengte : 1.82 m, ik was dus niet gekrompen wat ik ook al een goed teken vond . Ze verwezen me naar een 2 persoonskamer en daar installeerde ik me met al mijn kranten en boeken. Het vervelendste van heel dit gedoe is het wachten en neem het van me aan je moet lang wachten. Een verpleegster kwam mijn temperatuur en bloeddruk meten, alles dik in orde en prikte mijn poort aan. Dju die naald zag er echt wel heel pijnlijk uit ! Gingen ze die gewoon recht door mijn huid in die poort prikken??!! Auw ! Ja dus. Ok het pijnlijkste was achter de rug. Enkele leesuurtjes later kwam dokter Demey mij halen voor een gesprek. Daar kreeg ik voor het eerst de foto van mijn lever te zien waar die indringer zich had genesteld. Het was een letsel van 2.5 cm en het was de bedoeling om het te verkleinen tot max 1cm zodat ze konden opereren. In totaal zou ik 12 sessies chemo krijgen. 3 voor de operatie en 9 achteraf of 6 voor en 6 na, dat was afhankelijk van de scan die ze na 3 sessies zouden nemen. Bij de operatie zou een stuk lever weggehaald worden, wat volgens hem goed te doen was. Tja wie ben ik om hem tegen te spreken. Na nog wat info over de bijwerkingen mocht ik terug naar mijn kamer om verder te lezen. Nadat ik rond de middag mijn innerlijke mens had versterkt begon er eindelijk schot in de zaak te komen. Een verpleegster kwam mij 2 spuitjes geven tegen misselijkheid en braken waaronder 1 met corticone. Een halfuurtje later kwamen ze met de beruchte oranje zakken. Hier zat het vergif dus in dat me zou genezen. Ik besloot om het niet als vergif te zien maar als mijn beste vriend. Elke druppeltje dat in mijn lichaam kwam zou zich ontwikkelen tot een gevechtsmachine dat zonder medelijden alles uit de weg zou ruimen. Ok het zou ook mijn goede witte en rode bloedcellekes vernietigen maar het was nu éénmaal oorlog en in oorlog vallen er nu éénmaal onschuldige slachtoffers. Voor de minder oorlogzuchtige mensen kan je het ook zien als een onkruidverdelger die alle onkruid in mijn tuin (lichaam) zou vernietigen. Nadien zou er dan terug een mooi grasveldje met bloemetjes gezaaid kunnen worden. It's all in the mind ! . In totaal kreeg ik 5 zakken waarvan de langste telkens meer dan 2 uur duurde. In totaal zou alles toch een 5 uur duren. Rond 18:30 was alles achter de rug en kon ik terug naar huis. Ik kreeg Litican en Medrol mee, die zouden ervoor moeten zorgen dat ik de volgende dagen niet te veel last had van braken en misselijkheid. Van bijwerkingen had ik voorlopig weinig of geen last gehad. Het enige wat ik voelde was dat mijn maag wat trager werkte maar voor de rest viel het goed mee. Het enige wat me stoorde was het busje met de voorraad chemo dat op mijn lichaam met darmpjes vastgemaakt zat. Ik voelde mij net een kangoeroe en wist soms echt niet waar ik er mee moest blijven, maar daar zou ik nog wel aan wennen. Veldslag 2 was begonnen en ook die zou ik in mijn voordeel beslechten.
Morgen is het dan zo ver, het begin van de chemo. Het klinkt misschien raar maar kijk er eigenlijk wel een beetje naar uit. Heb de laatste weken kunnen genieten van het heerlijke weer en voel me er dan ook klaar voor. Het kan zijn dat ik er na morgen misschien anders over denk maar het is toch al meegenomen dat ik er met veel vertrouwen naar toe kan gaan. Vanmorgen nog eens langs de huisdokter gepasseerd voor de nodige briefjes en vragen te stellen en daarjuist nog even op controle geweest bij de tandarts. Ze hadden me dat aangeraden want als ik een tandprobleem zou krijgen tijdens de chemo zou dat veel problemen kunnen veroorzaken. Door de chemo zullen mijn witte bloedcellen serieus verminderen en daardoor zouden eventuele wondjes en infecties moeilijker genezen. De schade viel mee, een stukje tand afgebroken en een gevoelige wortel. Niets dat Anne (mijn tandarts) niet eenvoudig kon herstellen. Ik heb haar mijn verhaal ook nog eens gedaan en suprise, suprise haar reactie was "nu doe je me toch verschieten" . Gelukkig heb ik er totaal geen moeite mee om erover te vertellen. Soms zie ik mensen wel eens kijken maar durven ze precies niets te vragen. Kan dat wel begrijpen, zou zelf ook niet weten of ik er iemand zou over aanspreken. Het doet zelf wel deugd om er eens over te kunnen vertellen. Sebiet nog eens goed eten se om de nodige extra krachten op te doen en dan morgen Time To Rock part II.
Op het mentale vlak zit het allemaal nog goed al besef ik wel dat de termijn die ik mezelf had gesteld om herstelt te zijn nooit zal kunnen halen. In plaats van juli zal het in het beste geval september/oktober worden eer ik nog maar aan werken mag beginnen denken. Stap voor stap zonder te ver in de toekomst te kijken zo moet en zal ik het aanpakken. Maar nu eerst genieten van een midweekje vakantie 
.
