Dat er mindere dagen zouden komen, dat wist ik. Zaterdag 3 maart was er zo één. Ik had meer pijn van de operatiewonden en de pijn tussen mijn schouderbladen was soms niet te harden. Die pijn was wel iets raars. Tijdens de operatie blazen ze je darmen vol lucht, net als een ballon. Het meeste wordt wel uit je lichaam gelaten maar er blijven luchtbellen achter die voor die pijn zorgen. Hoe magerder je bent, hoe meer last je ervan hebt. De mensen die mij kennen weten dus hoe ik mij voelde . Gelukkig zou die druk na 48 uur uit mijn lichaam weg moeten zijn. Dus morgen zou het veel beter zijn. Door die pijn voelde ik mij dus niet echt goed. Ik had het koud en wist met mezelf geen raad. Gelukkig beschikken we over geweldige verpleegsters en geweldige pijnstillers. Om de 6 uur kreeg ik een flesje toegediend en dat maakte alles weer draaglijk. De verpleegsters vertelde me ook constant dat ik niet te snel moest willen gaan. Ik liep voor op schema en dat was al heel wat. Slechte dagen gaan ook voorbij en morgen was weer een nieuwe dag en een nieuw begin.
Vrijdagavond kwamen mijn vrouwke, Yana en ons vader op bezoek. In plaats van een zombie die half bewusteloos in bed lag, zat ik rustig in mijn stoel te genieten van mijn beschuiten met confituur en kaas, een theetje en een yoghurtje. Ook maar magertjes denken jullie misschien maar als je ervan uit gaat dat je de eerste 4 dagen niets zal mogen eten is dit een feestmaaltijd. Mijn vrouwke was duidelijk opgelucht dat ik er nu al zo goed bij liep. Mijn kleine meid had zoals beloofd een tekening gemaakt. Rond 20 uur gingen ze terug naar huis en zette ik mij gezellig voor de tv. Ik was blij dat alles zo vlot verliep en hoopte dat het zo zou blijven. Zelfs mijn darmpjes begonnen terug te brubbelen. Een teken dat ze terug begonnen te werken. Enkel het wondvocht was nog wat bloederig maar ja, ik was nog maar 24 uur geleden geopereerd. Ik moest alleen uitkijken dat ik mij niet forceerde, want die kans was met mijn karakterke reëel. Ok, ik had wel wat pijn en liep rond met de snelheid van een bejaarde schildpad, maar ik had toch het gevoel dat ik voorliep op schema. Morgen zou de pijnpomp afgesloten worden zodat ik me zelfstandiger zou kunnen bewegen.
En inderdaad, na mindere dagen komen ook goede dagen. Na een douche (niet gemakkelijk met al die darmpjes) voelde ik mij veel beter en energieker. Ik begon mijn bed en zetel serieus beu te worden en begon rond te lopen in de gangen van de kliniek. Ik wou absoluut bewegen om die stramheid uit mijn spieren te krijgen. Rond 11 uur kwam dokter D'hooghe langs, hij was een collega van dokter J. en was dit weekend van wacht. Hij vroeg hoe het was en ik vertelde hem dat ik mij goed voelde. Ik had nog enkele vragen over de bloederige stoelgang en gevoelige darmen bij het eten. Hij stelde me meteen gerust. En dan kwam hij met nieuws dat ik totaal niet had verwacht. We gaan het zakje waar het wondvocht in komt inkorten, zei hij. Dat zakje heeft normaal een meer geleerde naam maar als simpele bewakingsagent hou ik het liever eenvoudig . De dokter zei me dat het ongeveer 2 à 3 dagen duurde. En dan mag je naar huis. Wablieft!!! Naar huis!!! Meende die dat nu? Ik was nu altijd wel van plan geweest om mijn verblijf hier zo kort mogelijk te houden, maar zo kort? Enkele minuten nadat de dokter langs geweest was, kwam een lieve verpleegster het infuus verwijderen. En een beetje later stonden ze daar weer om het zakje een 1ste keer in te korten. Nu ging het echt wel snel! Gisteren had ik nog een baaldag en vandaag scheen de zon weer. Figuurlijk wel te verstaan, want buiten was het druilerig en miezerig. Maar dat kon mijn humeur absoluut niet verstoren. Een beetje onzeker was ik ook wel. Nu was ik in een fantastische kliniek met, ik kan het niet genoeg benadrukken, FANTASTISCH personeel. Als ik nu met iets zat of ik voelde me wat minder, dan stonden ze in een handomdraai bij mij. Maar ik zou hier nog terug komen. Mijn gevecht was nog niet ten einde. Binnen een aantal weken zou ik hier terug staan om de strijd aan te gaan tegen die andere indringer.
Om 21 uur werd ik terug wakker. En zoals een goede vriendin me had gezegd "je gaat je voelen als een voze appel". Ik besloot er niet tegen te vechten en gaf me over aan wat mijn lichaam en geest verlangde: rust. Na een redelijke nacht voelde ik mij 's morgens redelijk goed. Niet dat ik al in staat was de polonaise te dansen (dat zou nog wel komen). Maar de pijn was draaglijk. Het meeste last had ik van totaal verkrampte nekspieren. De pijnpomp waaraan ik lag onderdrukte natuurlijk ook nog veel pijn. Om 12 uur kwam dokter Jutten langs. De operatie was goed verlopen en de volledige tumor was weggenomen. Hij schrok er wel van dat ik al rustig in de stoel mijn krantje zat te lezen. "Euh, ik heb je gisteren toch geopereerd?" vroeg hij al lachend. Ja jong, bij mij moet het vooruit gaan hé . Hij vertelde de verpleegster om al terug rustig te beginnen met drinken en eten. Joepie!!! Eten, dat was sneller dan verwacht. Ik moest het zelf wel een beetje aanvoelen want het kon zijn dat ik wel misselijk zou worden.
Donderdag 1/03, de grote dag. Vandaag zou de smerige indringer verwijderd worden. Ik hoopte dat er op het laatste nippertje niet iets zou tussenkomen. Ik maakte me toch een beetje ongerust. Bij het naar het toilet gaan verloor ik veel bloed en toen ik vanmorgen opstond bloedde mijn tandvlees hevig. Straks toch eens informeren. Ondertussen genoot ik van een lekker tasje koffie en een heerlijke douche. Nu was het aftellen en proberen mijn gedachten te verzetten. Zenuwen voor de operatie had ik niet, of nog niet. Heel de week had ik uitgekeken naar deze dag. Dat ding moest uit mijn lijf. Het zou dan nog niet achter de rug zijn, want ik wist dat er nog iets in mijn lichaam huisde. Maar mentaal was het belangrijk. Als dit achter de rug was en alles goed zou verlopen zou het me een boost geven om mijn gevecht succesvol verder te zetten. Ondertussen kwam Anita nog eens langs om te vragen hoe het ging en me voor te bereiden hoe ik er bij het ontwaken zou bijliggen. Een buisje via de neus, om het maagvocht af te voeren, een pijnpomp, een buisje om het wondvocht af te voeren, mijn urine zou opgevangen worden in een zakje, een baxter, enz... Heel elegant zou het dus allemaal niet zijn. De 1ste dag zou ik nog niet uit mijn bed komen. Ik vroeg haar achter de chemo maar ze wou liever niet dat ik daar al mee bezig was. Stapje voor stapje. Zo moesten we te werk gaan. Omstreeks 14 uur kwam dokter Jutten even langs. De man waar ik al mijn vertrouwen in stelde. Ze liepen voor op schema en als alles naar wens liep was het om 16 uur of 16.30 uur aan mij. Ze waren ook volop aan het plannen voor de operatie aan mijn lever. Het letsel daar lag op een zeer moeilijk benaderbare positie, daarom wilden ze het eerst met chemo kleiner maken. De artsen wisten duidelijk met wat ze bezig waren en dat stelde me gerust. Om 15 uur kwam een heel schoon verpleegsterke (jaja, er werken er hier veel) mijn operatiejurkje brengen, mijn witte sokken en een kalmeringspilletje. Voor de 1ste keer was ik nu toch wat zenuwachtig. Het kwam akelig dichtbij. The Final Countdown naar de operatie was begonnen. Een tijdje later was het tijd om naar de OK te gaan. Nog een ruggeprik en om 17 uur was het moment daar.
Woensdag (29/02). Naar deze dag had ik lang uitgekeken. Voor mij was dit het begin van mijn genezing. De opname in de kliniek. Een vriendelijke mijnheer bracht me naar mijn kamer, een 2-persoonskamer. Nu zou ik tenminste kunnen slapen en rusten. Want ik zou alle rust kunnen gebruiken. Kathleen (één van de begeleidende verpleegkundige) kwam langs en vroeg of ik nog vragen had. Ik had veel vragen maar geen waar zij antwoord kon op geven. Het uur van de operatie was vastgesteld op donderdag 17 uur. Pff, dat werden nog lange uren. Ondertussen bracht een andere lieftallige verpleegster een fles met moviprep. Het spul dat mijn darmen zou proper maken. Het zou niet bij die ene fles blijven, er zou nog één volgen. Pff, wat keek ik uit naar het moment dat ik een groot pak friet met een vettige hamburger zou mogen verslinden. Maar alles op zijn tijd. Eerst had ik een opdracht, de indringer in mijn lichaam verslaan. Na afscheid genomen te hebben van vader, vrouw en kind maakte ik het me gemakkelijk en las mijn krantje en natuurlijk mocht ik mijn blog niet vergeten. Ik mocht namelijk mijn lieve dochter niet teleurstellen. Ze zag het helemaal zitten. Papa zou een boek uitbrengen en we zouden rijk en beroemd worden. Mijn lieve dochter was dus al druk bezig met haar handtekening in te oefenen. Haja, want dat deden beroemde mensen toch . Het vertrouwen van mijn dochter was met niets te ondermijnen.
Na enkele keren heen en weer bellen met Klina kreeg ik omstreeks 10 uur Dokter Callens aan de lijn. Hoe voelt u zich mijneer De Vos. Tja ik had al betere momenten in mijn leven meegemaakt. Blijkbaar hadden ze de scanresultaten gevonden en hij kwam meteen terzake. Ze hadden 2 dingen gevonden. 2? Das was dus geen goed nieuws. Het 1ste was de tumor in mijn darmen en het 2e was een letsel op mijn lever. Er waren dus uitzaaiingen. Het was duidelijk wie ook mijn lot ook in handen had, ze gingen het me niet gemakkelijk maken. Dokter Callens vertelde me hoe ze tewerk zouden gaan. Morgen zou de tumor in mijn darmen verwijderd worden, na het nodige herstel zou ik chemo krijgen om het letsel in de lever te verkleinen, vervolgens zouden ze het letsel op mijn lever operatief wegnemen. Ik vroeg hem hoe mijn kansen waren? Hij antwoordde eerlijk. Hij had gehoopt dat er buiten het gezwel in mijn darm niets te zien was. Spijtig genoeg was dat niet. Het had positiever kunnen zijn maar ook veel slechter. Uiteindelijk ging het maar om 2 plekken. Ik voelde me als een bokser die enkele rake klappen incasseerde. Maar wel een bokser die nog overeind stond. Ik was ontgoocheld maar ik bleef geloven in een goede afloop. Het maakte me alleen maar vastberadener. Vastberaden om dit "ding" te verslaan. Met alle steun die ik de laatste tijd had ontvangen ging dit zeker lukken. Ik kan mijn dank niet genoeg uitdrukken aan al de lieve mensen voor hun telefoontjes, sms'jes, berichtjes, duimen, pootjes, staartjes .......). Dit zal ik nooit vergeten ! Straks om 15 uur naar de kliniek voor het gevecht van mijn leven. Time to Rock
Ondertussen bleef ik maar wachten en wachten en wachten. Ik voelde mij zenuwachtiger met de minuut worden. En ik niet alleen. Ondertussen liep Pascale ook bijna de muren op. Rond half zes was ik het beu. Die dokter zijn onderzoeken moesten nu toch al afgelopen zijn? Ik belde naar het nummer van de begeleidingsverpleegkundige maar kreeg het antwoordapparaat. Dju ze waren enkel bereikbaar tussen 9 en 17 uur. Toen kreeg ik al het gevoel dat er iets niet klopte. Ok het algemeen nummer dan maar bellen en me laten doorschakelen naar de dienst Gastro-Enterolgie. Ik kwam bij het secretariaat terecht. Ik vertelde de dame dat ik vandaag mocht bellen voor de uitslag van mijn PET scan en dat me beloofd geweest was dat dokter Callens mij "zeker" ging terugbellen. Koudweg kreeg ik te horen. Tja mijnheer je zal morgen moeten terugbellen want iedereen is naar huis. HOE IEDEREEN IS NAAR HUIS . Ik zei nogmaals dat ze me zouden terugbellen en dat het voor mij toch heel belangrijk was om te weten hoe de uitslag was. Tja mijnheer ik kan u alleen zeggen dat ze op zoek waren naar die scan en dat nu iedereen naar huis is. Dus morgenvroeg terugbellen. Was dit een grap? Een hele dag zit je vol spanning te wachten op waarschijnlijk één van de belangrijkste telefoontjes van je leven en dan vergeten ze me terug te bellen. Daarbij komt dan nog eens dat ze blijkbaar niet wisten waar die scan was. In plaats van een patient waarover ze bezorgd waren en waar ze alles voor gingen doen om mij te genezen voelde ik mij een nummer. Nadat ik ingehaakt had voelde ik de stoom uit mijn oren komen. . Ik moest mij afreageren. Op zo een ogenblik ben ik een vulkaan. Moet ik even mijn gedacht zeggen en moet iedereen even uit mijn buurt blijven. Na de uitbarsting kalmeer ik weer even snel, begin ik te kalmeren en bekijk ik alles terug meer rationeel. Gelukkig weet mijn vrouwke hoe ik reageer en dat ze me op dat moment even moet laten doen. Maar ook zij was zeer teleurgesteld. Maar ok ik kon er toch niets aan veranderen en besloot mijn energie te steken in mijn genezing en niet meer in het amateurisme van sommige mensen. Morgen om 9 uur zouden ze zich wel aan een telefoontje van mij mogen verwachten. En ze zouden toch met een heel goede uitleg mogen afkomen. Nu ging ik mij kalm houden en genieten van mijn voorlopig laatste avondje voor de buis in mijn knusse zetel met mijn vrouwke.
Gisteren (maandag 27/02) in de namiddag besloot ik naar Klina te bellen. Ik wou absoluut weten wat de uitslag was voor ik mij woensdag terug aanmeldde in de kliniek. Ik belde naar Anita (één vande begeleidingsverpleegkundige) en vroeg haar of ik eventueel de dag erna zou kunnen bellen voor de uitslag. Dat was geen enkel probleem, want ze verstond maar al te goed dat ik op hete kolen zat. Bel maar morgennamiddag en dan verbind ik u door met Dokter Callens. Vandaag was het dan zo ver. Ik wachtte tot mijn vrouwke thuis was om het meest stresserende telefoontje uit mijn leven te doen. Ik kreeg Anita terug aan de lijn en zijn informeerde even bij Dokter Callens. De uitslag was nog niet binnen. Pfff dit was om de muren van op te lopen! Ze gingen naar het UZA bellen om de uitslag door te faxen. Dokter Callens zou mij tussen of na zijn onderzoeken zeker terugbellen. Dat hoopte ik alvast. Want anders zou ik vanavond nog op de dienst Cardiologie terechtkomen. Ondertussen was er een innige band ontstaan tussen mijn GSM en mezelf. Geen denken aan dat ik dit ding vandaag nog zou loslaten. Stel je voor dat ik het telefoontje zou missen en nog een dag zou moeten wachten op de uitslag
Maandag 27/02 zou weer een belangrijke dag worden. Vandaag om 9 uur stond de PET scan op het programma. Hiermee zouden ze kunnen zien wat het witte vlekje op mijn lever juist was. Je kan je dus wel indenken dat ik redelijk zenuwachtig en ja hoor zelf bang was. Hoe klein het witte vlekje ook was, ik hoopte uit het diepste van mijn hart dat het een onschuldig cyste was of iets anders, als het maar onschuldig was. Samen met ons vader, die de laatste tijd mijn vaste taxichauffeur was, rond 7:40 uur vertrokken richting Edegem. We waren nog maar 2 straten verder of we konden al beginnen aanschuiven. Als we maar op tijd kwamen! Na een beetje vertraging op de ring kwamen we rond half 9 aan bij het UZA. Ik stond aan te schuiven bij de receptie toen een vriendelijke mijnheer mij vroeg of ik al een lidkaart had van het UZA. Toen ik hem negatief antwoordde zei hij heel vrolijk. Ha dan bent u nog geen lid van de club en moet u zich eerst aanmelden aan dat loket. Hij wees naar 2 loketten waar 2 dames ijverig bezig waren lidkaarten uit te delen. Lidkaart, lid van de club? Raar gevoel van humor hadden die gasten van het UZA . Ikke dus naar het loket om mijn lidkaart te bemachten. Een vriendelijke dame tikte al mijn gegevens in en overhandigde me dan de stijlvolle UZA lidkaart. Wow van nu af aan was ik lid van het UZA clubje . Ik hoopte echter dat ik deze kaart niet zo veel nodig zou hebben als mijn bibliotheekkaart. Na de nodige formaliteiten moest ik route 11 volgen. Na enkele lange gangen kwam ik aan de balie van de afdeling waar ik moest zijn. Een andere ijverige dame nam mijn formulier van Klina en stijlvolle lidkaart van het UZA aan en tokkelde wat op haar pc. Nadien overhandigde ze me de kaart en een vragenlijst die ik moest invullen. De lijst was heel snel ingevuld. Overal kon ik nee op aanduiden, ook op de vraag of ik chemo had ondergaan. Ik hoopte dat dit zo zou blijven. Vervolgens mocht ik naar een andere dame die mijn suiker testte. Die was volledig in orde. Twas toch al een goei begin hé. Vervolgens prikte ze een catheter in mijn arm die aangesloten werd op één of andere vloeistof. Een vloeistof waardoor ze beter konden zien waar in mijn lichaam het allemaal misliep. Om betere beeldkwaliteit te krijgen moest ik nog 2 piepleine pillekes innemen. Ik vroeg de verpleegster of de scan enkel mijn lever zou doorlichten ? Nee hoor, er werd een scan gemaakt vanaf mijn knieën tot mijn hoofd. Al hadden ze in Klina al een scan gemaakt van longen en buik en was daar buiten op het stipje van mijn lever niets te zien, voelde ik mij toch weer gespannen worden. Ik werd in een kamertje geplaatst waar ik rustig moest blijven wachten tot de vloeistof helemaal leeg was. Ondertussen werd er nog een andere vloeistof ingespoten die mij zou doen plassen. Rond half 11 kwamen ze me halen voor de scan. De scan zou 12 minuten duren, ik mocht niet bewegen maar gelukkig nog wel ademen. In de scan werd ik heen en weer geschoven, eerst traag dan weer in kleine stukjes. Ik voelde mij net een product op een boodschappenband. Maar dan wel een product in afslag wegens beschadigd . Na 12 minuten werd ik verlost uit mijn krampachtige houding en mocht ik even wachten in de wachtzaal. De verpleegster die de scan had uitgevoerd zei dat de foto's goed waren en ik naar huis mocht. Maar eerst wou ik toch even weten of ik iets van de uitslag zou vernemen. Nee, de uitslag werd vanavond naar de kliniek gestuurd. Ik zou dus nog even in spanning moeten blijven zitten. Om half 12 trokken we terug naar huis. Weer een belangrijke stap was achter de rug. Nu hoopvol wachten op het resultaat.
. Gelukkig zou die druk na 48 uur uit mijn lichaam weg moeten zijn. Dus morgen zou het veel beter zijn. Door die pijn voelde ik mij dus niet echt goed. Ik had het koud en wist met mezelf geen raad. Gelukkig beschikken we over geweldige verpleegsters en geweldige pijnstillers. Om de 6 uur kreeg ik een flesje toegediend en dat maakte alles weer draaglijk. De verpleegsters vertelde me ook constant dat ik niet te snel moest willen gaan. Ik liep voor op schema en dat was al heel wat. Slechte dagen gaan ook voorbij en morgen was weer een nieuwe dag en een nieuw begin.
. Hij vertelde de verpleegster om al terug rustig te beginnen met drinken en eten. Joepie!!! Eten, dat was sneller dan verwacht. Ik moest het zelf wel een beetje aanvoelen want het kon zijn dat ik wel misselijk zou worden.
. Ik zei nogmaals dat ze me zouden terugbellen en dat het voor mij toch heel belangrijk was om te weten hoe de uitslag was. Tja mijnheer ik kan u alleen zeggen dat ze op zoek waren naar die scan en dat nu iedereen naar huis is. Dus morgenvroeg terugbellen. Was dit een grap? Een hele dag zit je vol spanning te wachten op waarschijnlijk één van de belangrijkste telefoontjes van je leven en dan vergeten ze me terug te bellen. Daarbij komt dan nog eens dat ze blijkbaar niet wisten waar die scan was. In plaats van een patient waarover ze bezorgd waren en waar ze alles voor gingen doen om mij te genezen voelde ik mij een nummer. Nadat ik ingehaakt had voelde ik de stoom uit mijn oren komen.
. Ik moest mij afreageren. Op zo een ogenblik ben ik een vulkaan. Moet ik even mijn gedacht zeggen en moet iedereen even uit mijn buurt blijven. Na de uitbarsting kalmeer ik weer even snel, begin ik te kalmeren en bekijk ik alles terug meer rationeel. Gelukkig weet mijn vrouwke hoe ik reageer en dat ze me op dat moment even moet laten doen. Maar ook zij was zeer teleurgesteld. Maar ok ik kon er toch niets aan veranderen en besloot mijn energie te steken in mijn genezing en niet meer in het amateurisme van sommige mensen. Morgen om 9 uur zouden ze zich wel aan een telefoontje van mij mogen verwachten. En ze zouden toch met een heel goede uitleg mogen afkomen. Nu ging ik mij kalm houden en genieten van mijn voorlopig laatste avondje voor de buis in mijn knusse zetel met mijn vrouwke.
. Ik hoopte echter dat ik deze kaart niet zo veel nodig zou hebben als mijn bibliotheekkaart. Na de nodige formaliteiten moest ik route 11 volgen. Na enkele lange gangen kwam ik aan de balie van de afdeling waar ik moest zijn. Een andere ijverige dame nam mijn formulier van Klina en stijlvolle lidkaart van het UZA aan en tokkelde wat op haar pc. Nadien overhandigde ze me de kaart en een vragenlijst die ik moest invullen. De lijst was heel snel ingevuld. Overal kon ik nee op aanduiden, ook op de vraag of ik chemo had ondergaan. Ik hoopte dat dit zo zou blijven. Vervolgens mocht ik naar een andere dame die mijn suiker testte. Die was volledig in orde. Twas toch al een goei begin hé. Vervolgens prikte ze een catheter in mijn arm die aangesloten werd op één of andere vloeistof. Een vloeistof waardoor ze beter konden zien waar in mijn lichaam het allemaal misliep. Om betere beeldkwaliteit te krijgen moest ik nog 2 piepleine pillekes innemen. Ik vroeg de verpleegster of de scan enkel mijn lever zou doorlichten ? Nee hoor, er werd een scan gemaakt vanaf mijn knieën tot mijn hoofd. Al hadden ze in Klina al een scan gemaakt van longen en buik en was daar buiten op het stipje van mijn lever niets te zien, voelde ik mij toch weer gespannen worden. Ik werd in een kamertje geplaatst waar ik rustig moest blijven wachten tot de vloeistof helemaal leeg was. Ondertussen werd er nog een andere vloeistof ingespoten die mij zou doen plassen. Rond half 11 kwamen ze me halen voor de scan. De scan zou 12 minuten duren, ik mocht niet bewegen maar gelukkig nog wel ademen. In de scan werd ik heen en weer geschoven, eerst traag dan weer in kleine stukjes. Ik voelde mij net een product op een boodschappenband. Maar dan wel een product in afslag wegens beschadigd 
