De 3e chemosessie was goed verlopen. Tijdens de chemo zelf had ik weinig last gehad. Het moeilijkste had ik het met de volledige dag die ik in de kliniek moest blijven. Van 's morgens tot 's avonds tussen de mensen die hun haar verloren hadden, die zwaar vermagerd waren. Om nog maar te zwijgen over de piepende geluiden die aangaven dat de volgende chemolading mocht aangekoppeld worden. Wat deed ik hier in godsnaam ! Oh ja ik behoorde tot hetzelfde clubje! Telkens werd het moeilijker om naar de kliniek te gaan. Ik begon een grondige hekel aan het ziekenhuis te krijgen. Als ik me zo bleef voelen zouden ze me binnenkort geboeid en onder streng toezicht van de politie mij ter plaatse moeten afleveren. Ik wou terug gaan werken, ik wou terug gaan lopen! Goh wat miste ik het lopen. In gedachten liep ik van marathon naar marathon en telkens arriveerde ik met ruime voorsprong op mijn baas en loopcollega Lucien Tja ne mens mag dromen hé . De dagen na de chemo kreeg ik het weer moeilijker. Niets ging mij af, had nergens zin in, voelde me moe, futloos. Kortom ik voelde me slecht. Gelukkig beschik ik over het beste therapeutische team ter wereld. Mijn vrouw, die al mijn gezaag en gemopper met een engelengeduld blijft aanhoren. Mijn dochter, die de hele dag zoveel kwebbelt dat ze me de kans niet geeft om na te denken en mijn trouwe viervoeter die al mijn vragen telkens op haar specifieke manier beantwoord, met een kwispelende staart, ondeugende oogjes, lief snoetje en stinkende adem. Nee de kans dat ik in een depressie zou belanden was uitgesloten. Maar meer en meer begon ik te begrijpen dat mensen die dit helemaal alleen moeten verwerken en op niemand konden terugvallen serieus gevaar liep om in een diep dal te belanden. Wat ik ook meer en meer begon in te zien was het belang van gezonde voeding. Voor ik ziek werd was ik hier al serieus mee bezig. Veel melkproducten, volkoren brood, spaghetti, rijst...... Ik vond het dan ook een vreemd lot dat IK juist darmkanker kreeg. Tot ik vorige week het boek "De Voedselzandloper" van Kris Verburgh aanschafte. Kris Verburgh is een dokter en heeft zijn boek gebaseerd op verschillende wetenschappelijke studies. Je kan de voedselzandloper  eigenlijk de vervanger van de voedselpiramide noemen. Eigenlijk moet ik hem nog beginnen lezen maar uit nieuwsgierigheid had ik hem toch al eens doorbladerd en toen kwam ik toch al tot enkele bijzondere vaststellingen. Brood gezond? Melk gezond? Spaghetti gezond? Rijst gezond? Aardappelen gezond? Niet volgens dit boek. Wat ik de voorbije jaren als vanzelfsprekend vond wordt in dit boek onderuit gehaald. Al deze producten konden beter vervangen worden door Tofoe, quorn, sojamelk, fruit, groenten, vette vis, paddestoelen, bonen, enz. Dit is nog maar een heel klein stukje wat er in het boek te vinden is maar voor mensen die bewust met hun gezondheid bezig zijn kan ik het enkel maar aanraden. Daarom heb ik voor mezelf besloten te gaan experimenteren met de dingen die ik in het boek terug vind. Woensdag ga ik het omzetcijfer van de Colruyt doen stijgen door mijn winkelkarretje vol te laden met heerlijke gezonde dingen. Watch Out Jeroen Meus here I come !!!! Na mijn biografie breng ik dus binnekort ook een kookboek uit. Een soort dagelijkse kost maar dan veeeeeeeeeel beter en gezonder Gelieve op tijd uw exemplaar te bestellen want ik kan nu al verzekeren dat het een gigantisch succes wordt !!!

01-05-2012 om 09:37 geschreven door Tom  

Op vrijdag 17 februari stond ik op het werk van 7 tot 19 uur. Eén van de taken tijdens die shift is een omheiningsronde doen. Toen ik daar mee bezig was zag ik een gewonde vogel liggen. Aangezien mijn kennis over vogels niet veel verder gaat dan het verschil tussen een mus en een meeuw wist ik niet direct over welke soort het hier ging. Het beestje was er slecht aan toe en ik dacht niet dat het nog lang zou leven. Spijtig genoeg kon ik op dat ogenblik weinig doen, het was nog voormiddag en ik moest tot 19 uur werken. Ik had ook niets om het arme beest in te steken en had ook geen handschoenen bij om mij te beschermen tegen eventuele venijnige pikjes. Ik zou ook niet direct geweten hebben waar ik het moest plaatsen. Bij ons in de loge was het te druk en het beestje zat nu al vol stress. Met een ambetant gevoel zette ik mijn ronde verder, een gevoel dat mij de hele dag zou blijven achtervolgen. Ik ben een dierenliefhebber en ben van mening als er een levend wezen is dat je kan helpen je dit ook moet doen. De dag ging verder en ik besloot om 's avond voor ik naar huis ging nog eens langs de plaats te passeren waar ik hem/haar gevonden had. Deze keer had ik wel handschoenen bij en een doos. Eerlijk gezegd dacht ik niet dat het beestje nog zou leven en toen ik naderde met de auto zag ik ook weinig beweging. Toen ik echter dichterbij kwam bewoog het lichtjes maar hij/zij zag duidelijk af. Ik kon het niet over mijn hart krijgen om het dier zo achter te laten en besloot hem naar het vogelopvangcentrum van Brasschaat te brengen. Misschien overleefde het de rit niet of zou het daar sterven maar alles was beter dan het te laten verkommeren in de koude. Ik verwittigde mijn vrouwke dat ik wat later thuis zou zijn, maar aangezien zij even dol is op beestjes als ik was dat geen enkel probleem. Het dier overleefde de rit en aangekomen bij het vogelopvangcentrum plaatste ik het in een beschikbaar hokje. Het beestje kon nu op een donkere en droge plaats bekomen van de stress. Meer kon ik niet doen dat het nog deze laatste kans te geven. Nu zullen jullie misschien denken : dat is een mooi verhaaltje maar wat heeft dat met mijn ziekte te maken? Nee hoor, de chemo heeft mijn hersenen nog niet aangetast . Wel ik heb die vogel gevonden op vrijdag 17 februari. Op maandag 20 februari kreeg ik het nieuws te horen dat ik kanker had. De dag dag ik die vogel vond was tot nu toe mijn laatste werkdag. Aangezien ik sindsdien niets van het vogelopvangcentrum gehoord had ging ik er vanuit dat de vogel overleden was. Ik had toch graag bevestiging gekregen en daarom stuurde ik hen gisteren een mailtje. Tot mijn verbazing kreeg ik al snel een antwoord  met het fantastische nieuws dat de vogel het uitstekend deed en dat wanneer hij vrijgelaten zou worden ze ons zouden verwittigen. Het klinkt misschien stom maar dat gaf mij een fantastisch gevoel. Ik ben ook iemand die denkt dat niets zomaar gebeurd en dat alles een bepaalde reden heeft. Al is dat niet altijd even duidelijk. Voor mij heeft die vogel een soort symbolische betekenis gekregen. In dezelfde periode toen ik het dier vond kreeg ik te horen dat ik ziek was. En net als die vogel zal ik na een moeilijke en lange revalidatie terug gezond worden. Daar ben ik sinds gisteren meer dan ooit van overtuigd. Trouwens na wat gegoogel ben ik er achtergekomen dat het om een Kauw zou gaan.

18-04-2012 om 11:09 geschreven door Tom  

Kort na de 2e sessie merkte ik al dat ik meer last had van de chemo. Niet dat ik er doodziek van was, maar voelde me meer vermoeid en futloos.  Het kan ook aan het mindere weer gelegen hebben want een zonnetje aan de hemel zorgt er toch voor dat je meer buiten komt en dat je batterijtjes beter kunnen opladen. Ook de zin om te eten was er duidelijk minder. Toch bleef ik mijn porties dapper verorberen want als er één ding heel belangrijk is, is het om genoeg krachten op te doen en niet af te vallen. Zondagmorgen had ik het even moeilijk. Ik voelde me echt leeg en bij het minste dat ik deed was het net alsof ik in het rood ging. De afstand tussen de zetel en de tafel bracht me al buiten adem. Kortom ik voelde me niet zoals ik wou en dat werkte frustrerend. Hoe dikwijls ik het nog tegen mezelf zeg dat dit volkomen normaal is en ik echt niet te veel mag verwachten, toch wil ik me zo niet voelen. Daar kwam nog eens bij dat er in de namiddag een communiefeest op het programma stond dat ik zeker niet wilde missen. Gelukkig ging het na een tijdje rusten, een fris douchke en enkele stukjes vers fruit al wat beter en was ik in staat om toch wat actiever te worden. Deze week leesde ik ergen een zin die eigenlijk heel mijn situatie perfect omschrijft : ZOLANG JE BLIJFT VECHTEN TEGEN DE REALITEIT, ZAL JE VERLIEZEN. En zo is het helemaal. Je kan helemaal niets doen tegen de situatie zoals ze is, je kan enkel maar vechten om de situatie in je voordeel te keren.

16-04-2012 om 09:27 geschreven door Tom  

2e chemosessie zit erop, wat op zich een goed teken is. Dat is een teken dat mijn witte bloedcellen hoog genoeg staan om de chemo aan te kunnen. Ik had er ook wel veel vertrouwen in, het midweekje had me goed gedaan en voelde me veel frisser als in de week dat ik mijn 1ste chemo had gehad. Ook Anita (verpleegkundige) merkte op dat ik er goed uitzag en zelf een zonnig kleurtje had Doet altijd deugd als mensen dat zeggen. Zoals bij elke chemosessie moest ik ook weer bij Dr. Demey komen om te bekijken hoe alles verliep en om de vragen te stellen die de voorbije weken weer in mij opgekomen waren. Hoe dikwijls je ook gerust gesteld wordt telkens heb je toch graag de bevestiging dat alles goed verloopt en dat de kwaaltjes die ik nog heb heel normaal zijn in het stadium dat ik verkeer. Hij bevestigde ook dat het mogelijk was dat er in de rest van mijn darm (die ze niet hadden kunnen onderzoeken) nog poliepen zouden zitten. Die zouden echter kleiner zijn dan 1.5 cm en daarom ook nog onschadelijk. Het was wel de bedoeling om deze te verwijderen als alles achter de rug was. Ook werd er al een datum vastgelegd om een CT Scan uit te laten voeren. Deze zal plaatshebben op 3 mei. Weer een dag om naar uit te kijken, want als daaruit blijkt dat mijn letstel verkleint was kon ik geopereerd worden. Dus al bij al verloopt alles naar wens, enkel de lange dagen die ik in de kliniek moeten verblijven zijn heel saai en vermoeiend (gisteren van 10 tot 19 uur). Ook had ik zoals de vorige keer een heel slechte nacht. Geen oog dichtgedaan en soms serieus last van mijn maag. Maar ja ik weet waardoor het komt en waarvoor ik het allemaal moet ondergaan. Ondertussen focus ik mij op de toekomst en maak ik stilaan plannen en probeer ik er elke dag weer het beste van te maken.

11-04-2012 om 08:39 geschreven door Tom  

Het was bang afwachten of ik tijdens onze vakantie een terugval zou krijgen, maar al snel begreep ik dat dit niet het geval zou zijn. Ik voelde me fris genoeg zodat we elke dag een flinke wandeling konden doen in de prachtige natuur. Het deed ons allemaal deugd en voelde mijn conditie met de dag beter worden. Voor dat we vertrokken gingen we ervan uit dat we onze wandelingen zouden moeten beperken tot de omgeving rond het park maar na dag 1 deden we toch al tochtjes van +- 10 km, wat gezien de omstandigheden al meer was dan gehoopt. Ook met de snelheid had ik geen probleem, het ging zo vlot dat mijn metgezellen soms moeite hadden om me te volgen . Ook culinair hebben we genoten. Ik moet zeggen dat de dokters waarschijnlijk niet tevreden zouden zijn als ze wisten wat ik daar allemaal verslonden heb . Tja het moest allemaal maar niet zo lekker zijn en goe eten is heel belangrijk om op krachten te komen/blijven. Ik had er ook af en toe wel moeilijke momenten hoor. Elke keer als er weer bloedverlies was begon de molen in mijn hersenen weer te werken en moest ik even stoom aflaten bij mijn vrouwke. Vraag me soms af of die mijn gezaag niet beu wordt? Maar das liefde zeker. Ik vrees dat die doemgedachten nog lang zulllen duren, maar gelukkig slaag ik er ook altijd in om ze toch van mij af te zetten. In ieder geval ben ik klaar voor mijn 2e chemosessie die aanstaande dinsdag begint.

07-04-2012 om 21:02 geschreven door Tom  

Nu de eerste chemosessie erop zit is het tijd om terug een beetje te herstellen. Niets beter hiervoor dan een midweekje ertussen uit te knijpen. Gewoon een andere omgeving, wat wandelen, lekker eten, rusten. Want hoe weinig last ik ook gehad heb van de bijwerkingen, ik ondervind toch dat het invloed heeft op mijn leven. De vermoeidheid is niet te onderschatten, ik moet regelmatig even  rusten zodat ik niet over de grens ga. In het ziekenhuis hebben ze me verwittigd dat op de 10e dag na de chemo de witte bloedcellen op hun laagst staan. Dit kan aanleiding geven tot ernstige koortsaanvallen, die indien ze niet snel overgaan een opname in het ziekenhuis noodzakelijk maken. Hopelijk komt het zover niet en kunnen we met zijn viertjes genieten van een welgekomen en dikverdiende vakantie. Want als er iemand een vakantie verdient is het wel mijn vrouwke en mijn dochter. Zij staan al weken onder stress terwijl ze toch elke dag moesten gaan werken of naar school gaan. Ik kan enkel maar mijn beide handjes kussen voor zo een geweldig gezin en daar hoort mijn trouwe knuffelende Lady natuurlijk ook bij Op het mentale vlak zit het allemaal nog goed al besef ik wel dat de termijn die ik mezelf had gesteld om herstelt te zijn nooit zal kunnen halen. In plaats van juli zal het in het beste geval september/oktober worden eer ik nog maar aan werken mag beginnen denken. Stap voor stap zonder te ver in de toekomst te kijken zo moet en zal ik het aanpakken. Maar nu eerst genieten van een midweekje vakantie .

31-03-2012 om 11:33 geschreven door Tom  

Dinsdag 27 maart stond ik toch op met zenuwkes. De dagen hiervoor voelde ik mij zelfzeker en klaar voor de volgende stap, nu had ik toch wel wat spanningen. Wat natuurlijk ook heel normaal is. Het was de eerste keer en je hoort zo veel over chemo dat het toch een beetje afschrikt. Maar ok het was nodig dus moest ik het aanvaarden. De beste manier om met heel deze zaak om te gaan is gewoon alles over je heen laten komen. Je niet te veel druk maken over hoe ik me zou voelen, of wat er allemaal nog kon gebeuren. Ik stond nu éénmaal in deze positie en moest er het beste van maken. Iets voor 9 uur meldde ik me aan bij de receptie van de afdeling waar ik moest zijn. Het eerste wat ze deden was mijn gewicht en lengte noteren. Gewicht : 71.5 kg, joehoe dat was al 1.5 kg meer dan toen ik thuiskwam na mijn operatie! Al dat lekker eten had duidelijk zijn vruchten afgeworpen , lengte : 1.82 m, ik was dus niet gekrompen wat ik ook al een goed teken vond . Ze verwezen me naar een 2 persoonskamer en daar installeerde ik me met al mijn kranten en boeken. Het vervelendste van heel dit gedoe is het wachten en neem het van me aan je moet lang wachten. Een verpleegster kwam mijn temperatuur en bloeddruk meten, alles dik in orde en prikte mijn poort aan. Dju die naald zag er echt wel heel pijnlijk uit ! Gingen ze die gewoon recht door mijn huid in die poort prikken??!! Auw ! Ja dus. Ok het pijnlijkste was achter de rug. Enkele leesuurtjes later kwam dokter Demey mij halen voor een gesprek. Daar kreeg ik voor het eerst de foto van mijn lever te zien waar die indringer zich had genesteld. Het was een letsel van 2.5 cm en het was de bedoeling om het te verkleinen tot max 1cm zodat ze konden opereren. In totaal zou ik 12 sessies chemo krijgen. 3 voor de operatie en 9 achteraf of 6 voor en 6 na, dat was afhankelijk van de scan die ze na 3 sessies zouden nemen. Bij de operatie zou een stuk lever weggehaald worden, wat volgens hem goed te doen was. Tja wie ben ik om hem tegen te spreken. Na nog wat info over de bijwerkingen mocht ik terug naar mijn kamer om verder te lezen. Nadat ik rond de middag mijn innerlijke mens had versterkt begon er eindelijk schot in de zaak te komen. Een verpleegster kwam mij 2 spuitjes geven tegen misselijkheid en braken waaronder 1 met corticone. Een halfuurtje later kwamen ze met de beruchte oranje zakken. Hier zat het vergif dus in dat me zou genezen. Ik besloot om het niet als vergif te zien maar als mijn beste vriend. Elke druppeltje dat in mijn lichaam kwam zou zich ontwikkelen tot een gevechtsmachine dat zonder medelijden alles uit de weg zou ruimen. Ok het zou ook mijn goede witte en rode bloedcellekes vernietigen maar het was nu éénmaal oorlog en in oorlog vallen er nu éénmaal onschuldige slachtoffers. Voor de minder oorlogzuchtige mensen kan je het ook zien als een onkruidverdelger die alle onkruid in mijn tuin (lichaam) zou vernietigen. Nadien zou er dan terug een mooi grasveldje met bloemetjes gezaaid kunnen worden. It's all in the mind ! . In totaal kreeg ik 5 zakken waarvan de langste telkens meer dan 2 uur duurde. In totaal zou alles toch een 5 uur duren. Rond 18:30 was alles achter de rug en kon ik terug naar huis. Ik kreeg Litican en Medrol mee, die zouden ervoor moeten zorgen dat ik de volgende dagen niet te veel last had van braken en misselijkheid. Van bijwerkingen had ik voorlopig weinig of geen last gehad. Het enige wat ik voelde was dat mijn maag wat trager werkte maar voor de rest viel het goed mee. Het enige wat me stoorde was het busje met de voorraad chemo dat op mijn lichaam met darmpjes vastgemaakt zat. Ik voelde mij net een kangoeroe en wist soms echt niet waar ik er mee moest blijven, maar daar zou ik nog wel aan wennen. Veldslag 2 was begonnen en ook die zou ik in mijn voordeel beslechten.

28-03-2012 om 09:41 geschreven door Tom  

Morgen is het dan zo ver, het begin van de chemo. Het klinkt misschien raar maar kijk er eigenlijk wel een beetje naar uit. Heb de laatste weken kunnen genieten van het heerlijke weer en voel me er dan ook klaar voor. Het kan zijn dat ik er na morgen misschien anders over denk maar het is toch al meegenomen dat ik er met veel vertrouwen naar toe kan gaan. Vanmorgen nog eens langs de huisdokter gepasseerd voor de nodige briefjes en vragen te stellen en daarjuist nog even op controle geweest bij de tandarts. Ze hadden me dat aangeraden want als ik een tandprobleem zou krijgen tijdens de chemo zou dat veel problemen kunnen veroorzaken. Door de chemo zullen mijn witte bloedcellen serieus verminderen en daardoor zouden eventuele wondjes en infecties moeilijker genezen. De schade viel mee, een stukje tand afgebroken en een gevoelige wortel. Niets dat Anne (mijn tandarts) niet eenvoudig kon herstellen. Ik heb haar mijn verhaal ook nog eens gedaan en suprise, suprise haar reactie was "nu doe je me toch verschieten" . Gelukkig heb ik er totaal geen moeite mee om erover te vertellen. Soms zie ik mensen wel eens kijken maar durven ze precies niets te vragen. Kan dat wel begrijpen, zou zelf ook niet weten of ik er iemand zou over aanspreken. Het doet zelf wel deugd om er eens over te kunnen vertellen. Sebiet nog eens goed eten se om de nodige extra krachten op te doen en dan morgen Time To Rock part II.

26-03-2012 om 16:37 geschreven door Tom  

Ziek zijn is niet plezant dat ga ik zeker niet beweren. Maar het heeft toch ook zijn voordelen. Zeker in deze periode wanneer de 1ste mooie lentedagen aanbreken is het altijd prettig om van het zonnetje te genieten. In periodes zoals deze wanneer je niets anders kan doen dan uitkijken naar de volgende stap is het belangrijk om de batterijtjes zo goed mogelijk op te laden. Het volgende gevecht dat er binnen een week aankomt is het gevecht waar ik het meeste tegenop zie. Tegen een operatie zie ik minder op, dat is een ingreep die op een dag gebeurd en waarna je gewoon moet beginnen herstellen. Chemo is iets anders. Chemo is iets van lange duur. Je lichaam krijgt een volle laag vergif te verwerken. Het wordt eigenlijk volledig afgebroken waarna het je nadien terug moet opbouwen. Deze week hoorde ik op het nieuws dat er een nieuwe doorbraak was in de genezing van kanker. Een doorbraak die er voor zou zorgen dat men meer kon werken met bestralingen en minder met chemo. Al komt die doorbraak er voor mij wat laat toch ben ik blij dat er weer wat vooruitgang is geboekt tegen deze verschrikkelijke ziekte. Voor mij zit er niets anders op dan even op mijn tanden te bijten tijdens de moelijke dagen die er nu ongetwijfeld snel zullen aankomen. Daarom wil ik de laatste week voor de therapie er volop van genieten. En dat hoeven geen wereldschokkende dingen te zijn. Zoals vanmorgen bijvoorbeeld : dochter naar school gebracht, koffietje gaan drinken, krantje lezen, winkelen om nadien nog wat verder te genieten van het zonnetje in de tuin. Dit zijn gewoon zalige momenten die je nodig hebt om je batterijen op te laden. Morgen op de planning een uitgebreidde wandeling in het bos en s'middags ergens lekkers gaan eten. En terwijl ik dit doe voel ik me helemaal niet schuldig tegenover al die hardwerkende mensen . Ik heb altijd geleerd dat je er het beste van moet maken in alle mogelijke omstandigheden, dus dan doen we dat maar hé. Werk ze mensen

19-03-2012 om 15:02 geschreven door Tom  

Donderdag 15 maart mocht ik langs mijn huisdokter om de hechtingen te laten verwijderen. Eindelijk want ik was al die pleisterkes op mijn lichaam wel wat beu. Toen ik bij de dokter binnenkwam slaakte ze een zucht. De laatste keer dat ik haar gezien had was nog voor ik gehospitaliseerd was. Maar mijnheer toch, je hebt toch weer slecht nieuws gekregen hé, zei ze met een bedrukt gezicht. Ze had het over de uitslag van mijn lever. Ik moest er eigenlijk wel een beetje om lachen. Ik was een nieuwe patient van haar en veel goeds had ze over mij nog niet gehoord. Tja zei ik nonchalant, het mag stilaan wel eens gaan ophouden. Ze vertelde over een oudere patient die juist hetzelfde had gehad als mij maar dan 12 jaar geleden. Blijkbaar had ze die mens geen kans op overleven gegeven. Maar die patient was er goed doorgekomen en genoot nu volop van zijn leven en dat stond ook op mijn planning. Blijkbaar was het vroeger zo; dat als je lever aangetast was je al even goed je begrafenis kon regelen. Toen ik dat hoorde moest ik toch even slikken. Ik heb dikwijls het gevoel dat ik eigenlijk niet ernstig ziek ben. Ik eet goed, ik slaap goed, ik heb weinig pijn en ik recupereer goed maar toch zit er iets in mij dat levensbedreigend is. Ik profiteerde van mijn bezoek aan de dokter om enkele vragen te stellen want ik was toch een beetje ongerust. Ik had gisteren weer wat bloedverlies gehad en dat stond me helemaal niet aan. Ik had dan ook op slag naar de kliniek gebeld. Daar vertelde ze dat ik me niet te veel zorgen moest maken. Zolang het niet te veel was ging het waarschijnlijk over het wondje aan mijn darm dat elke keer terug open gaat als er iets langskomt. Ook van de dokter kreeg ik hetzelfde verhaal. Ik moest toch 4 weken rekenen voordat zo een wond volledig genezen was. Ze waarschuwde me ook voor de reacties op de chemo. Hoe slecht je ik me ook zou voelen, ik moest doorbijten. Daarna begon ze één voor één mijn hechtingen te verwijderen. Het pijnlijkste was de pleisters eraf trekken, daaronder waren ondertussen terug wat haartjes gegroeid . Volgens mij had ze er zelf een beetje plezier in om ze er met een snelle ruk af te verwijderen . De wonden waren heel goed genezen, enkel het wondje waar het wondvocht langs buiten was gekomen was nog niet dichtgegroeid en moest nog afgedekt worden. Zie zo, nu kon ik eindelijk gaan stoefen met met littekens . Voor de liefhebbers foto's zijn te koop tegen een vriendschappelijke prijs . Tja ik moet iets doen om mijn medische kosten te kunnen betalen hé

16-03-2012 om 10:03 geschreven door Tom  

Het leven is dikwijls onrechtvaardig. Dat is het enige wat je kan zeggen als je opstaat met het nieuws over de busramp in Zwitserland. 28 doden waaronder 22 kinderen. Kinderen wiens leven nog moest beginnen en die volop plannen aan het maken waren over hun toekomst. Abrupt weggerukt uit het leven van hun dierbaren, zonder kans om afscheid te nemen. Enkele uren daarvoor nog volop aan het genieten van een heerlijke vakantie en uitkijkend om te vertellen over hun avonturen. Voor vele de eerste keer dat ze zo lang gescheiden waren van hun ouders. Verschrikkelijk, je kan je zelf nog niet inbeelden in welke hel die ouders, vrienden, dierbaren zich bevinden. Op zo een moment sta je nog maar eens stil hoe dierbaar die momenten zijn die we elke dag kunnen doorbrengen met de mensen van wie we houden. Spijtig genoeg vergeten we dat dikwijls en leven we op automatische piloot. Ook ik besef dan hoeveel geluk ik eigenlijk heb. Tja ik ben ziek, en ik ben zelf heel ziek. Maar ik ben omringd door geweldige mensen. En ik krijg de kans om te genezen en nog te genieten van alle moois dat de wereld ons te bieden heeft. Een kans die de slachtoffers van de busramp nooit hebben gekregen. En dan kan je maar één ding doen, dankbaar zijn.

16-03-2012 om 09:25 geschreven door Tom  

Maandag 12 maart was weer een belangrijke datum. Al moet ik toegeven dat de belangrijke datums tegenwoordig heel kort opeenvolgen. Maandag 12 maart zou ik de nodige uitleg krijgen hoe ze juist te werk zouden gaan met de chemo en zou ik ook een planning krijgen. Ik keek er eigenlijk wel een beetje naar uit maar was toch ook een beetje zenuwachtig. Toen ik hoorde dat ze binnen 2 weken al aan de chemo wilde beginnen was dat even angstaanjagend. Op dat moment voelde ik mij nog helemaal niet klaar. Maar hoe meer ik de tijd had om erover na te denken hoe meer het idee mij aanstond. Ik herstelde immers goed en voelde mij elke dag een beetje sterker en sterker worden. Mijn wandelingetjes werden uitgebreider en mijn eetlust was tot ontzetting van mijn vrouwke helemaal terug op peil . Om 14 uur hadden we een afspraak bij dokter Verhoeven. Een ietwat speciale man maar ik had er toch een goed gevoel over. Ook Anita (begeleidende verpleegkundige) was erbij om eventuele latere vragen te beantwoorden. De dokter schrok ook dat ik al zo goed herstelt was en vroeg of ik mij klaar voelde voor de chemo. Tja ben je ooit klaar voor zo iets? Maar ja ik wou er korte metten mee maken. Ik kreeg een duidelijke uitleg en ik kreeg ook te horen wat de nevenwerkingen van de medicatie zouden zijn. Die waren niet mis maar het was wel hoopvol dat de meeste weinig last hadden van de therapie. Nevenwerkingen of niet het was nodig om te genezen. Zo zou ik het proberen te bekijken als ik me doodziek voelde, dat het een stap in mijn genezingsproces zou zijn. Ik zou het Folfox schema volgen. Dat hield in dat ik de 1ste dag in het daghospitaal zou doorbrengen waarna het chemopompje zou aangesloten worden en ik zo naar huis kon. De 2e dag zou ik moeten terugkomen om "bij te tanken" en de 3e dag zou ik terug naar het hospitaal moeten wanneer het pompje leeg was om het te laten afkoppelen. Nadien zou ik een week geen chemo krijgen om vervolgens aan de 2e beurt te beginnen. Na 3 beurten zou er een scan gemaakt worden om te kijken of het letsel op de lever genoeg verkleind was om het operatief weg te nemen. Daar hoopte ik op, dat ik maar 3 beurten nodig zou hebben om "het ding" te doen verschrompelen. Ik wist echter ook dat ik het niet in de hand had. Het mentale is heel belangrijk maar spijtig genoeg kon je niet alles bepalen door je mentale kracht. Doel van heel de behandeling zei dokter Verhoeven is je te genezen. Er waren heel veel mensen die met deze therapie geholpen waren. Of het dan nooit zou terugkomen kon hij niet garanderen. Maar is er iets in het leven dat je kan garanderen? Het enige dat ik wist wat een zekerheid is was sterven, maar dat was ik nog niet echt van plan . Ook kreeg ik hulp van een vriendin (Sandra) die me raad gaf om via de juiste voeding of supplementen de nodige stoffen binnen te krijgen die preventief en herstellend werkte tegen kankers. Aangezien ik zelf een hele tijd ben bezig geweest met gezonde voeding en alles wat daarbij komt kijken, stond ik hier helemaal voor open. Ik besloot dan ook hier snel werk van te maken en het nodige in huis te halen. Je kan misschien denken : Het heeft je niet veel opgebracht door op je voeding te letten, maar ik was ervan overtuigd dat de situatie misschien nog slechter had geweest indien ik het niet had gedaan. Ik had gewoon pech gehad, en waarschijnlijk was het gewoon via de erfelijkheidsfactor dat ik het gekregen had. Maar met je af te vragen waarom "ik" dat nu juist moest krijgen, kom je geen stap verder. Het was de harde realiteit en het was aan mij om de confrontatie aan te gaan.

13-03-2012 om 08:48 geschreven door Tom  

Het was leuk terug thuis te komen. Toen ik in de gang kwam zag ik dat mijn lieve dochter 2 tekeningen aan de deur had gehangen om mij welkom te heten. Binnen hing een grote slinger met "Welkom Thuis". Spijtig genoeg was ik iets te moe en had ik iets te veel pijn om echt te laten zien hoe blij ik ermee was. Ik hoopte dat ze begrepen dat ik even moest bekomen en dat ik op alles wat traag reageerde. Tja ben altijd traag van begrip geweest.   Ze hadden me in de kliniek voorspeld dat ik nu pas de vermoeidheid zou beginnen voelen. Ik moest hen meteen gelijk geven. Toch was ik van plan om op 2 weken zo veel mogelijk te recupereren en terug de nodige energie op te doen voor mijn volgende etappe. Toch was het leuk om samen met mijn gezinnetje aan tafel en in de zetel te zitten voor de buis. De nacht van donderdag op vrijdag verliep redelijk goed. In tegenstelling tot in de kliniek kon ik hier wel slapen, al werd ik soms wakker met het idee dat er elk moment een verpleegster in de kamer zou binnen vallen om mij te controleren. Vrijdag was het tijd voor mijn 1ste korte wandeling en die ging verbazend goed. Het zonnetje deed deugd en van vermoeidheid had ik geen last. Het ging de goede kant uit. Wel kreeg ik later op de dag nog wel een klopje van de hamer en moet ik toch regelmatig wat rusten. Dag per dag zou ik mijn activiteiten uitbreiden want ik wou zo snel mogelijk gaan, maar ook niet "te" snel. Het voordeel van dat ik thuis was, is dat het nu gemakkelijker was om over alles te praten en dat niet alles via sms of telefoon moest gaan. Ik kan enkel mijn bewondering uitdrukken voor mijn vrouw en dochter. Want de meeste mensen vragen wel hoe gaat het met je man. Maar er wordt te dikwijls vergeten dat ik in de best mogelijke omstandigheden verzorgd werd door fantastisch dokters en verpleegsters, terwijl de last van het huishouden, de stress en de zorg voor ons Yana allemaal op de schouders van mijn vrouwke kwam.  Respect !!!!!

10-03-2012 om 10:29 geschreven door Tom  

Donderdagnamiddag mocht ik normaal naar huis. De dokter wou enkel nog het resultaat van de foto van mijn longen afwachten. Dit om te zien of er tijdens het plaatsten van de poort niet te veel lucht binnen gekomen was. Normaal komt hij altijd langs rond half 2 terwijl ik aan het genieten ben van mijn kopje koffie. Zoals meestal als je op belangrijk nieuws wacht was dit nu niet het geval. Wachten, wachten, wachten. En als je lang moet wachten begin je te denken, denken, denken. Meestal zijn het dan de meest onheilspellende gedachten die in je opkomen. Wat als ze op de foto's van mijn longen nog iets gevonden hadden??!! Stel je voor dat ze vorige keer iets over het hoofd gezien hadden ??!! Ze waren waarschijnlijk nu een manier aan het bedenken om mij het slechte nieuws te brengen!!! Ik werd er onrustig van en toen Kathleen passeerde vroeg ik haar wanneer ik de dokter mocht verwachten. Blijkbaar was dokter Jutten nog aan het opereren en zou hij tussen 2 operaties door even langs komen. Oef dat was dus de reden dat ik hem nog niet gezien had. Ik voelde me op slag een stuk rustiger. Een kwartier later kwam hij de kamer in om mij te informeren hoe het verder zou verlopen. Het meeste wist ik al. Binnen 2 weken de start van de chemo, na het herstel, operatie van de lever, en nadien nog een chemokuur. Dat laatste was nieuw voor mij maar hij stelde me gerust dat dit de normale gang van zaken was. Je moet het zien als een estafettewedstrijd zei hij. Nu geven wij de stok door voor de chemokuur. Ik kon alleen maar hopen dat niemand onderweg het stokje zou laten vallen. Maandag zou ik meer weten over het te volgen schema. Deel 2 van de wedstrijd zou dan beginnen, misschien nog niet in de praktijk maar wel in mijn hoofd. Nadat ik de dokter had bedankt voor alles wat hij voor mij gedaan had en ik de nodige medicatie, documenten en uitleg gekregen had van een lieve verpleegster was het tijd om naar huis te gaan. Het deed wel even raar maar het zou me goed doen terug in mijn vertrouwde omgeving te zijn tussen diegene die van mij houden. Thuis zou ook een klein zwart hondje op mij zitten wachten die waarschijnlijk geen enkel rekening zou houden dat ik me nog wat slapjes voelde en verwachten dat ik direct haar buikje zou beginnen strelen .

10-03-2012 om 10:09 geschreven door Tom  

09-03-2012 om 19:07 geschreven door Tom  

09-03-2012 om 14:45 geschreven door Tom  

Het voordeel van een verblijf in de kliniek is dat je zo veel te meer geniet van de dagdagelijkse dingen. Wat thuis routine is, is hier een hoogtepunt van je dag. Neem nu een douche. Nooit geweten dat je zo kan genieten van een simpel douchke. Zelfs met 20 zakjes aan je lichaam, 20 pleisters over dicht geniette wonden en een aangesloten infuus. Ok, tis niet gemakkelijk maar voor alles is een oplossing, al moet je soms heel inventief zijn . Waar ik ook altijd naar uitkijk is het eten. Je zou zeggen: "hoe kan je nu honger hebben?" Tja op dat gebied ben ik een speciale. Er is maar 1 moment dat ik niet meer eet en dat is als ik dood ben . Ne witte boterham met confituur. Ene met hesp en ene met kees. Zalig! Om nog maar te zwijgen van een potteke yoghurt met fruit of een heerlijk tasje koffie. Ik heb altijd horen zeggen dat ziekenhuiskost niet te eten is. Dan zijn er 2 mogelijkheden, ofwel zijn dat heel moeilijke mensen ofwel ben ik nen hele gemakkelijke. Ook de warme maaltijden zijn hier best heel lekker. Een ander hoogtepunt van mijn dag is (jaja, je dag is hier best goed gevuld), mijn dagelijkse krantje. Lekker ontspannen in mijn zetelke aan de open haard. Ok dat laatste is niet helemaal waar. Eigenlijk is het tussen mijn bed en het toilet. Nu zou ik gevoelige lezers even willen WAARSCHUWEN. Mensen met een gevoelige maag, gelieve dit stukje even over te slaan. Maar het hoogtepunt van mijn dag is het toiletbezoek. Nooit geweten dat je zo vol verlangen naar een grote boodschap kan uitkijken. Neem het van mij aan, in mijn geval is een grote boodschap doen even belangrijk als de wereldvrede en de opwarming van de aarde. Elke keer het gelukzalige gevoel dat het je gelukt is en je verlost bent van een serieuse last. Je kan je dus wel voorstellen hoe immens gelukkig ik was dat ik er in geslaagd was om op 1 dag 2 maal deze prestatie te leveren. Je zou voor minder een gat in de lucht springen of de polonaise beginnen dansen. En het grote succes achter heel deze gebeurtenis was mijn mp3 spelerke. Op de één of andere manier slaagt de muziek op mijn mp3 erin het beste in mij los te maken. SMAKELIJK!!!

07-03-2012 om 21:02 geschreven door Tom  

07-03-2012 om 20:47 geschreven door Tom  

Als ik 1 ding geleerd heb is dat je in een periode zoals deze niet kan zonder de steun van geliefden, vrienden, collega's. Maandagnamiddag kwamen Dirk, Edwin en Glenn op bezoek, 3 collega's van mij. Het 1ste wat ik te horen kreeg was dat ik er helemaal niet ziek uit zag. Een opmerking die ik vlak daarvoor al van dokter Jutten te horen had gekregen. Hij verwoordde het anders, "Zie hem daar zitten, de toerist" . Zo een compliment doet altijd deugd en zeker als je de nacht daarvoor geen oog had dicht gedaan. Maar ok, terug naar mijn collega's. Buiten de boekenbon, een prachtige orchidee enz. hadden ze een grote kaart bij volgeschreven met beterschapswensen van verschillende collega's. Natuurlijk was ik ook heel blij met de andere cadeautjes en ik zal er zeker van genieten maar die kaart gaf me toch weeral extra moed. Dus uit het diepste van mijn hart HEEL HARTELIJK BEDANKT!!! En voor de vrouwen nog 3 extra kussen

07-03-2012 om 20:17 geschreven door Tom  

Zondagnacht had ik het weer even moeilijk. Met constant stekende pijnen. Waar? Om het subtiel uit te drukken, aan de 2 lichamelijke openingen in het onderste gedeelte van mijn lichaam . Na enkele uren besloot ik om mijn dafalgan in te nemen maar dat hielp niet veel en besloot ik wijselijk om toch maar de verpleegster te roepen. Ze gaf me een sterkere pijnstiller en ze vroeg me om haar onmiddellijk te verwittigen als het niet zou beteren. Om half 2 's nachts werd ik wakker en voelde het aan alsof ik aan het smelten was. Waarschijnlijk een uitwerking van die 2e pijnstiller. Pff, ik voelde me echt niet super. Dit was dus weer eens een moeilijk moment. Toen ik het de volgende morgen aan de verpleegster van dienst vertelde, sprak ze me streng toe. "Je moet ons sneller bellen als je pijn hebt en niet wachten tot het onverdraaglijk wordt." Tja, ze had gelijk maar ik ben nu éénmaal hardleers . In ieder geval, ik wist dat ik nog een lange weg af te leggen had. "Je mag die operatie niet onderschatten" hadden de verpleegsters me meermaals op het hart gedrukt. En misschien deed ik dat wel. Donderdagavond geopereerd en op zondag enkel nog Dafalgan als pijnstiller. Jezelf sterk houden is goed maar je moet naar je lichaam luisteren en niet de held willen uithangen, dat lesje had ik geleerd.

07-03-2012 om 20:09 geschreven door Tom