Ik denk dat ik nooit zo uitgekeken heb naar een vakantie als deze. En ik niet alleen. Ook mijn vrouwke en Yana hadden er evenveel behoefte aan als ik. We durfde er zelf niet te veel naar uitkijken uit schrik dat er toch nog iets zou tussen komen. Maar gelukkig gebeurde dat niet. Vrijdag konden we zonder problemen vertrekken, buiten de lichte vermoeidheid van de chemo dan. En het werd een supervakantie. Stralende zon van de eerste tot de laatste dag, lekker eten of snoepen , lekker ontspannen. Kortom alles wat een vakantie moet hebben. Toch dwaalden mijn gedachten soms af naar mijn situatie. Ik genoot er extra van omdat ik besefte dat in het leven niets zeker is en je ineens geconfronteerd kan worden met dingen waar je nooit aan gedacht hebt. Tijdens die vakantie werd ook maar eens duidelijk dat je moet genieten van elke dag die je aangeboden krijgt. Eén ding wist ik ook, ik wou nog dikwijls op vakantie gaan en dat zou ook mijn drijfveer worden om de resterende chemosessies door te komen. Want hoe zeer ik ook tegen mijn zin naar het ziekenhuis ga, ik weet waarvoor ik het doe. Vrijdag kwamen we terug thuis en maandag moest ik terug naar de kliiniek voor mijn 5e chemo. Vanaf het moment dat ik in de kliniek kwam voelde ik me niet zoals het moest zijn. Mijn maag werkte niet en voelde me moe. Uit mijn bloedonderzoek bleek dat ik lichte bloedarmoede had. Normaal wilde ze dit opvangen door EPO toe te dienen, maar aangezien ik bloedverdunners nam besloten ze dit toch niet te doen en het gewoon op te volgen. Blijkbaar had de chemo kort voor mijn vakantie en de vakantie zelf mij toch meer vermoeid dan ik had gedacht. Ik werd met de neus op de feiten gedrukt dat ik helemaal nog niet klaar was om mijn fysische arbeid op te drijven. En zo kwam het dat de 5e chemosessie de zwaarste werd die ik tot nu toe gehad heb. Misselijk, suf en overgeven. Ik kan alleen maar hopen dat de volgende sessies beter zullen verlopen. Ondertussen besef ik ook dat ik het terug wat rustiger aan zal moeten doen zodat mijn bloedcellekes de kans krijgen om zich te herstellen.
, lekker ontspannen. Kortom alles wat een vakantie moet hebben. Toch dwaalden mijn gedachten soms af naar mijn situatie. Ik genoot er extra van omdat ik besefte dat in het leven niets zeker is en je ineens geconfronteerd kan worden met dingen waar je nooit aan gedacht hebt. Tijdens die vakantie werd ook maar eens duidelijk dat je moet genieten van elke dag die je aangeboden krijgt. Eén ding wist ik ook, ik wou nog dikwijls op vakantie gaan en dat zou ook mijn drijfveer worden om de resterende chemosessies door te komen. Want hoe zeer ik ook tegen mijn zin naar het ziekenhuis ga, ik weet waarvoor ik het doe. Vrijdag kwamen we terug thuis en maandag moest ik terug naar de kliiniek voor mijn 5e chemo. Vanaf het moment dat ik in de kliniek kwam voelde ik me niet zoals het moest zijn. Mijn maag werkte niet en voelde me moe. Uit mijn bloedonderzoek bleek dat ik lichte bloedarmoede had. Normaal wilde ze dit opvangen door EPO toe te dienen, maar aangezien ik bloedverdunners nam besloten ze dit toch niet te doen en het gewoon op te volgen. Blijkbaar had de chemo kort voor mijn vakantie en de vakantie zelf mij toch meer vermoeid dan ik had gedacht. Ik werd met de neus op de feiten gedrukt dat ik helemaal nog niet klaar was om mijn fysische arbeid op te drijven. En zo kwam het dat de 5e chemosessie de zwaarste werd die ik tot nu toe gehad heb. Misselijk, suf en overgeven. Ik kan alleen maar hopen dat de volgende sessies beter zullen verlopen. Ondertussen besef ik ook dat ik het terug wat rustiger aan zal moeten doen zodat mijn bloedcellekes de kans krijgen om zich te herstellen.
