15-06-2013 om 17:03 geschreven door Tom  

Op 11 juni zou het 1ste bombardement plaatsvinden. Hoe graag ik ook wil genezen, ik keek er niet echt naar uit. Terug op die verschrikkelijke afdeling. Ik werd al misselijk als ik er aan dacht. De aanloopperiode naar mijn 1ste chemo liep ook niet echt zoals ik had gewild. Sinds het inplanten van de portocat had ik last van een drukkende pijn op mijn borst en tussen mijn schouderbladen. Het zorgde ervoor dat ik moeizaam kon bewegen en ademen. Voor alle zekerheid belde ik maandagmorgen naar de kliniek. De pijn zou een gevolg kunnen zijn van het inplanten van de portocat.  Ze raadde me aan om een pijnstiller te nemen. Iets wat ik, koppig als ik ben, nog niet had genomen. Dinsdag was het dan zo ver. Het beloofde een heel lange en uitputtende dag te worden. Gelukkig kon ik met mijn pas aangekocht tabletje ook in de kliniek op het internet J. Die tablet had ik gekocht om mezelf eens te verwennen en de economie een steuntje in de rug te geven J. Toen was het tijd voor het gesprek met Dr. Demey. Het was al enkele weken geleden dat ik hem gesproken had en het deed deugd om alles nog eens te bespreken. Om zeker te zijn dat de pijn in mijn borst niets ernstig was moest ik een foto laten nemen van mijn longen. Ook bespraken we het programma van de chemo en die bevatte voor mij een aangename verrassing. Ik zou beginnen met 4 chemo’s waarna een evaluatie zou volgen. In het geval dat de kanker zou gekrompen zijn zou men mij opereren om nadien af te sluiten met nog eens 4 chemo’s. Dit zou willen zeggen dat ik maar 8 chemo’s moest ondergaan ipv 12. Dit was wel in het best mogelijke scenario. In dit scenario moest alles echt wel meezitten. Na nog een gesprek met de psycholoog en het nemen van de longfoto was het om half 2 tijd om aan de chemo te beginnen. 5.5 lange uren later mocht ik naar huis. Ik voelde mij slap en uitgeperst en had het mentaal heel moeilijk. Deze chemo zou veel zwaarder worden als die van vorig jaar. Niet omdat het om een ander soort ging maar omdat ik het nu veel moeilijker had om er mee om te gaan. Ik wist immers wat me nog te wachten stond en dat was in dit geval geen voordeel. Ik was blij dat ik terug thuis was in mijn vertrouwde omgeving en de mensen waar ik zo veel van hou rond mij (en ons Lady natuurlijk). Ik besefte dat het een heel lange en zware strijd zou worden maar ik zou niet opgeven, dat nooit.

Aangezien ik nog niets had gehoord van de uitslag van de foto belde ik woensdagmiddag om te informeren. Ik kreeg dokter Demey aan de lijn en die wist mij te vertellen dat ik met een minimale klaplong zat. Ook dat nog ! Mijn long was voor 90% open maar het moest toch opgevolgd worden. Woensdagnamiddag moest ik terug langskomen zodat er een nieuwe foto kon genomen worden om te zien of er iets moest gebeuren. In de meeste gevallen herstelde het zich zelf. Ik wil nu niet pessimistisch klinken maar ik heb de voorbije jaren al dikwijls mogen ondervinden dat de term “meeste gevallen” niet op mij slaagt. Meestal val ik onder de noemer “uitzonderingen”. Het belangrijkste is dat ik nu weet waar die vervelende pijn vandaan komt. Als daar een specifieke behandeling voor moet volgen zal ik die moeten ondergaan. Slikken en doorgaan is mijn motto tegenwoordig en niet te veel nadenken.  Maar ik weet nu al dat ik vrijdag extra ga genieten van mijn koffietjes met croissant J

12-06-2013 om 13:55 geschreven door Tom