Je hebt zo een momenten in het leven dat het echt niet meezit. Zo een moment hadden wij dit weekend. Het begon zaterdagmorgen toen ik opstond en de rolluik wou omhoog doen. Wou, want al snel merkte ik dat er iets niet pluis was en toen ik een losgekomen lint vasthad bevestigde dat mijn vermoeden. Nu zal je misschien denken "So what", gewoon even het lint vervangen en klaar is kees. Dat zou ik misschien ook denken als ik niet zou weten hoe de vorige eigenaar hier alles had vast- en dichtgespijkerd en er ook nog eens een latje van de valse plafond tegen had vastgemaakt. Eigenlijk komt het er op neer dat we de kast waar het rolluik inzit volledig moeten openbreken met als gevolg dat er stukken bezetting zullen loskomen en onze plafond beschadigd wordt. Maar daar bleef het niet bij toen mijn vrouwke 's avonds het licht in de keuken wou aandoen zaten we ineens zonder stroom. Geen probleem even zekering terug opzetten en alles is opgelost. Inderdaad tot ik de volgende morgen lekker ontspannend onder de douche stond en ineens de duisternis inviel. Mijn vrouwke had opnieuw het licht in de keuken proberen aan te doen met hetzelfde gevolg als gisteren. Alleen konden we de zekering van de keuken niet meer opzetten zonder dat al de rest uitviel. Na enkele uren zoeken en testen wat het zou kunnen zijn en heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel veel gevloek gaf ik het op. De energie die ik nog had moest ik gebruiken voor mijn volgende chemo door te komen. Een electricien moest het maar oplossen. Dindag was het dan tijd voor chemo 11 (de voorlaatste). Ik voelde wel dat de voorbije stresserende dagen zijn tol hadden geëist en dat bleek ook aan mijn bloeddruk, die aan de lage kant was. Gelukkig kon de chemo doorgaan want zo dicht bij de meet wou ik nu niet stoppen. Ik vroeg aan mijn dokter hoe lang ik nog met die portocat zou moeten rondlopen want ik was de bloedverdunner die ik dagelijks moet inspuiten grondig beu. Toen kreeg ik toch een licht onrustwekkend antwoord. 'Bij mensen zoals jij laten we die meestal nog wat zitten"? Hoe bedoel je "met mensen zoals ik". Bij mij kwam dat zo over van binnen enkele maanden lig je hier terug en zou het een beetje dom zijn om de portocat eruit te halen omdat je hem waarschijnlijk toch nog nodig zal hebben. Toen ik mijn verhaal aan Kathleen vertelde stelde ze me toch wat gerust. Het bleek normaal te zijn. Blijkbaar wachten ze eerste een aantal controles af voor ze hem verwijderen. Oef, maar die oef veranderde in een zucht toen een andere verpleegster me zei dat ze die portocat soms nog 2 jaar lieten zitten. 2 JAAR!!!!!!!!! Moet ik nog 2 JAAR mij dagelijks inspuiten !!!!!!! Daar kon ze niet echt op antwoorden en ze stelde voor om dat maar eens aan dokter Demey te vragen? Hopelijk moet ik er niet zo lang meer mee lopen want het heeft toch een invloed op je dagelijkse leven. Je moet altijd zien dat waar je ook bent, je kan inspuiten. Maar ja, als het niet anders kan zal ik me er moeten bij neerleggen, net zoals ik me moet neerleggen met dingen die allemaal tegelijkertijd in duigen vallen. Uiteindelijk zijn het allemaal dingen die opgelost kunnen worden en is mijn gezondheid nog altijd veel belangrijker. En daar komt het einde van de chemo's heel dicht bij .
.
