Toen ik donderdagavond wakker werd en merkte dat ze toch ongeveer 6 uur met mij bezig waren geweest, had ik daar een optimistisch gevoel bij. Zo lang bezig, dat kon toch bijna niet anders dan goed nieuws zijn. Spijtig genoeg werd mijn gevoel snel tegengesproken toen Dr. D. verslag kwam uitbrengen. "Mijnheer De Vos, de operatie is niet verlopen zoals gepland. Het letsel zit vlak tegen het bloedvat en we kunnen het onmogelijk wegnemen." Als ze dat zouden doen, zou ik gewoon doodbloeden. Het was natuurlijk niet het nieuws waar ik op gehoopt had, maar ik had er wel rekening mee gehouden, zodat de slag al bij al nog meeviel. Ik denk dat mijn vrouwke het er moeilijker mee had toen ik haar het nieuws vertelde. Net zoals de meeste mensen dacht zij dat we na de operatie wel wat licht aan het eind van de tunnel zouden zien. De dokter zei me ook dat het letsel niet zo groot was en dat ze volgende week aan tafel zouden gaan zitten om andere mogelijkheden te bespreken. Ik vroeg hem achter een levertransplantatie, maar dat was geen optie omdat ze dat bloedvat, waar het letsel tegen lag, nodig hebben. Op dit moment denken ze vooral aan bestralingen om het zo klein mogelijk te maken. Maar verdere uitleg zal ik later nog allemaal krijgen. Momenteel lig ik terug op mijn gewone kamer en kan ik me wat bezig houden met mijn blog en boeken te lezen. Spijtig genoeg is de internetverbinding hier geen succes zodat ik niet altijd kan antwoorden op jullie berichtjes. Maar wees gerust, Pascale brieft alles door en ik ben er heel blij mee. Bedankt allemaal!!! Zo nu ga ik lekker uitkijken naar mijn eerste ontbijtje .
Als je ergens voor gaat,heb je kans om te verliezen.Als je niet gaat,heb je al verloren.
Nog een laatste berichtje voor ik naar de kliniek vertrek. Het is raar dat ik juist nu eigenlijk heel rustig ben terwijl ik de laatste dagen toch wat stress had, iets wat natuurlijk normaal is. Ook mijn vertrouwen in een goede afloop is groot. Ik heb er de voorbije weken dan ook alles aan gedaan om in de best mogelijke conditie naar de kliniek te kunnen. Met dank aan mijn dokter die echt alles uit de kast heeft gehaald. En met alles bedoel ik echt wel alles. Het was soms zo veel dat ik door het bos de bomen niet meer zag . Kortom ik ben er klaar voor. Zelfs als ik donderdag na de operatie wakker zal worden en ze me zeggen dat ze niets hebben kunnen weghalen zal dat mijn geloof in een goede afloop niet aantasten. Dat is dan gewoon een optie minder, maar er zijn er nog . Nu wordt het dus aftellen tot wanneer ik vanavond om 17 uur binnen moet. Nog enkele laatste uren met mijn gezin, die het de komende dagen of weken ook niet eenvoudig gaan hebben. Maar ik weet hoe sterk ze zijn en ben dan ook 100% zeker dat ze hier goed gaan doorkomen. Ikzelf ga proberen zo snel mogelijk thuis te zijn. Want hoe lief en knap de verpleegsterkes daar ook zijn er is no place like home . Ik ga ook proberen om vanuit mijn ziekenbed regelmatig verslag uit te brengen en als ik dat niet doe zal Pascale dat zeker en vast in mijn plaats doen. Voor diegene die kaarsjes willen branden, wees voorzichtig want ik wil geen brandschade op mijn geweten ;-).
.
