Op vrijdag 17 februari stond ik op het werk van 7 tot 19 uur. Eén van de taken tijdens die shift is een omheiningsronde doen. Toen ik daar mee bezig was zag ik een gewonde vogel liggen. Aangezien mijn kennis over vogels niet veel verder gaat dan het verschil tussen een mus en een meeuw wist ik niet direct over welke soort het hier ging. Het beestje was er slecht aan toe en ik dacht niet dat het nog lang zou leven. Spijtig genoeg kon ik op dat ogenblik weinig doen, het was nog voormiddag en ik moest tot 19 uur werken. Ik had ook niets om het arme beest in te steken en had ook geen handschoenen bij om mij te beschermen tegen eventuele venijnige pikjes. Ik zou ook niet direct geweten hebben waar ik het moest plaatsen. Bij ons in de loge was het te druk en het beestje zat nu al vol stress. Met een ambetant gevoel zette ik mijn ronde verder, een gevoel dat mij de hele dag zou blijven achtervolgen. Ik ben een dierenliefhebber en ben van mening als er een levend wezen is dat je kan helpen je dit ook moet doen. De dag ging verder en ik besloot om 's avond voor ik naar huis ging nog eens langs de plaats te passeren waar ik hem/haar gevonden had. Deze keer had ik wel handschoenen bij en een doos. Eerlijk gezegd dacht ik niet dat het beestje nog zou leven en toen ik naderde met de auto zag ik ook weinig beweging. Toen ik echter dichterbij kwam bewoog het lichtjes maar hij/zij zag duidelijk af. Ik kon het niet over mijn hart krijgen om het dier zo achter te laten en besloot hem naar het vogelopvangcentrum van Brasschaat te brengen. Misschien overleefde het de rit niet of zou het daar sterven maar alles was beter dan het te laten verkommeren in de koude. Ik verwittigde mijn vrouwke dat ik wat later thuis zou zijn, maar aangezien zij even dol is op beestjes als ik was dat geen enkel probleem. Het dier overleefde de rit en aangekomen bij het vogelopvangcentrum plaatste ik het in een beschikbaar hokje. Het beestje kon nu op een donkere en droge plaats bekomen van de stress. Meer kon ik niet doen dat het nog deze laatste kans te geven. Nu zullen jullie misschien denken : dat is een mooi verhaaltje maar wat heeft dat met mijn ziekte te maken? Nee hoor, de chemo heeft mijn hersenen nog niet aangetast . Wel ik heb die vogel gevonden op vrijdag 17 februari. Op maandag 20 februari kreeg ik het nieuws te horen dat ik kanker had. De dag dag ik die vogel vond was tot nu toe mijn laatste werkdag. Aangezien ik sindsdien niets van het vogelopvangcentrum gehoord had ging ik er vanuit dat de vogel overleden was. Ik had toch graag bevestiging gekregen en daarom stuurde ik hen gisteren een mailtje. Tot mijn verbazing kreeg ik al snel een antwoord met het fantastische nieuws dat de vogel het uitstekend deed en dat wanneer hij vrijgelaten zou worden ze ons zouden verwittigen. Het klinkt misschien stom maar dat gaf mij een fantastisch gevoel. Ik ben ook iemand die denkt dat niets zomaar gebeurd en dat alles een bepaalde reden heeft. Al is dat niet altijd even duidelijk. Voor mij heeft die vogel een soort symbolische betekenis gekregen. In dezelfde periode toen ik het dier vond kreeg ik te horen dat ik ziek was. En net als die vogel zal ik na een moeilijke en lange revalidatie terug gezond worden. Daar ben ik sinds gisteren meer dan ooit van overtuigd. Trouwens na wat gegoogel ben ik er achtergekomen dat het om een Kauw zou gaan.
Kort na de 2e sessie merkte ik al dat ik meer last had van de chemo. Niet dat ik er doodziek van was, maar voelde me meer vermoeid en futloos. Het kan ook aan het mindere weer gelegen hebben want een zonnetje aan de hemel zorgt er toch voor dat je meer buiten komt en dat je batterijtjes beter kunnen opladen. Ook de zin om te eten was er duidelijk minder. Toch bleef ik mijn porties dapper verorberen want als er één ding heel belangrijk is, is het om genoeg krachten op te doen en niet af te vallen. Zondagmorgen had ik het even moeilijk. Ik voelde me echt leeg en bij het minste dat ik deed was het net alsof ik in het rood ging. De afstand tussen de zetel en de tafel bracht me al buiten adem. Kortom ik voelde me niet zoals ik wou en dat werkte frustrerend. Hoe dikwijls ik het nog tegen mezelf zeg dat dit volkomen normaal is en ik echt niet te veel mag verwachten, toch wil ik me zo niet voelen. Daar kwam nog eens bij dat er in de namiddag een communiefeest op het programma stond dat ik zeker niet wilde missen. Gelukkig ging het na een tijdje rusten, een fris douchke en enkele stukjes vers fruit al wat beter en was ik in staat om toch wat actiever te worden. Deze week leesde ik ergen een zin die eigenlijk heel mijn situatie perfect omschrijft : ZOLANG JE BLIJFT VECHTEN TEGEN DE REALITEIT, ZAL JE VERLIEZEN. En zo is het helemaal. Je kan helemaal niets doen tegen de situatie zoals ze is, je kan enkel maar vechten om de situatie in je voordeel te keren.
. Wel ik heb die vogel gevonden op vrijdag 17 februari. Op maandag 20 februari kreeg ik het nieuws te horen dat ik kanker had. De dag dag ik die vogel vond was tot nu toe mijn laatste werkdag. Aangezien ik sindsdien niets van het vogelopvangcentrum gehoord had ging ik er vanuit dat de vogel overleden was. Ik had toch graag bevestiging gekregen en daarom stuurde ik hen gisteren een mailtje. Tot mijn verbazing kreeg ik al snel een antwoord met het fantastische nieuws dat de vogel het uitstekend deed en dat wanneer hij vrijgelaten zou worden ze ons zouden verwittigen. Het klinkt misschien stom maar dat gaf mij een fantastisch gevoel. Ik ben ook iemand die denkt dat niets zomaar gebeurd en dat alles een bepaalde reden heeft. Al is dat niet altijd even duidelijk. Voor mij heeft die vogel een soort symbolische betekenis gekregen. In dezelfde periode toen ik het dier vond kreeg ik te horen dat ik ziek was. En net als die vogel zal ik na een moeilijke en lange revalidatie terug gezond worden. Daar ben ik sinds gisteren meer dan ooit van overtuigd. Trouwens na wat gegoogel ben ik er achtergekomen dat het om een Kauw zou gaan. 
