Donderdag 15 maart mocht ik langs mijn huisdokter om de hechtingen te laten verwijderen. Eindelijk want ik was al die pleisterkes op mijn lichaam wel wat beu. Toen ik bij de dokter binnenkwam slaakte ze een zucht. De laatste keer dat ik haar gezien had was nog voor ik gehospitaliseerd was. Maar mijnheer toch, je hebt toch weer slecht nieuws gekregen hé, zei ze met een bedrukt gezicht. Ze had het over de uitslag van mijn lever. Ik moest er eigenlijk wel een beetje om lachen. Ik was een nieuwe patient van haar en veel goeds had ze over mij nog niet gehoord. Tja zei ik nonchalant, het mag stilaan wel eens gaan ophouden. Ze vertelde over een oudere patient die juist hetzelfde had gehad als mij maar dan 12 jaar geleden. Blijkbaar had ze die mens geen kans op overleven gegeven. Maar die patient was er goed doorgekomen en genoot nu volop van zijn leven en dat stond ook op mijn planning. Blijkbaar was het vroeger zo; dat als je lever aangetast was je al even goed je begrafenis kon regelen. Toen ik dat hoorde moest ik toch even slikken. Ik heb dikwijls het gevoel dat ik eigenlijk niet ernstig ziek ben. Ik eet goed, ik slaap goed, ik heb weinig pijn en ik recupereer goed maar toch zit er iets in mij dat levensbedreigend is. Ik profiteerde van mijn bezoek aan de dokter om enkele vragen te stellen want ik was toch een beetje ongerust. Ik had gisteren weer wat bloedverlies gehad en dat stond me helemaal niet aan. Ik had dan ook op slag naar de kliniek gebeld. Daar vertelde ze dat ik me niet te veel zorgen moest maken. Zolang het niet te veel was ging het waarschijnlijk over het wondje aan mijn darm dat elke keer terug open gaat als er iets langskomt. Ook van de dokter kreeg ik hetzelfde verhaal. Ik moest toch 4 weken rekenen voordat zo een wond volledig genezen was. Ze waarschuwde me ook voor de reacties op de chemo. Hoe slecht je ik me ook zou voelen, ik moest doorbijten. Daarna begon ze één voor één mijn hechtingen te verwijderen. Het pijnlijkste was de pleisters eraf trekken, daaronder waren ondertussen terug wat haartjes gegroeid . Volgens mij had ze er zelf een beetje plezier in om ze er met een snelle ruk af te verwijderen . De wonden waren heel goed genezen, enkel het wondje waar het wondvocht langs buiten was gekomen was nog niet dichtgegroeid en moest nog afgedekt worden. Zie zo, nu kon ik eindelijk gaan stoefen met met littekens . Voor de liefhebbers foto's zijn te koop tegen een vriendschappelijke prijs . Tja ik moet iets doen om mijn medische kosten te kunnen betalen hé
Het leven is dikwijls onrechtvaardig. Dat is het enige wat je kan zeggen als je opstaat met het nieuws over de busramp in Zwitserland. 28 doden waaronder 22 kinderen. Kinderen wiens leven nog moest beginnen en die volop plannen aan het maken waren over hun toekomst. Abrupt weggerukt uit het leven van hun dierbaren, zonder kans om afscheid te nemen. Enkele uren daarvoor nog volop aan het genieten van een heerlijke vakantie en uitkijkend om te vertellen over hun avonturen. Voor vele de eerste keer dat ze zo lang gescheiden waren van hun ouders. Verschrikkelijk, je kan je zelf nog niet inbeelden in welke hel die ouders, vrienden, dierbaren zich bevinden. Op zo een moment sta je nog maar eens stil hoe dierbaar die momenten zijn die we elke dag kunnen doorbrengen met de mensen van wie we houden. Spijtig genoeg vergeten we dat dikwijls en leven we op automatische piloot. Ook ik besef dan hoeveel geluk ik eigenlijk heb. Tja ik ben ziek, en ik ben zelf heel ziek. Maar ik ben omringd door geweldige mensen. En ik krijg de kans om te genezen en nog te genieten van alle moois dat de wereld ons te bieden heeft. Een kans die de slachtoffers van de busramp nooit hebben gekregen. En dan kan je maar één ding doen, dankbaar zijn.
Maandag 12 maart was weer een belangrijke datum. Al moet ik toegeven dat de belangrijke datums tegenwoordig heel kort opeenvolgen. Maandag 12 maart zou ik de nodige uitleg krijgen hoe ze juist te werk zouden gaan met de chemo en zou ik ook een planning krijgen. Ik keek er eigenlijk wel een beetje naar uit maar was toch ook een beetje zenuwachtig. Toen ik hoorde dat ze binnen 2 weken al aan de chemo wilde beginnen was dat even angstaanjagend. Op dat moment voelde ik mij nog helemaal niet klaar. Maar hoe meer ik de tijd had om erover na te denken hoe meer het idee mij aanstond. Ik herstelde immers goed en voelde mij elke dag een beetje sterker en sterker worden. Mijn wandelingetjes werden uitgebreider en mijn eetlust was tot ontzetting van mijn vrouwke helemaal terug op peil . Om 14 uur hadden we een afspraak bij dokter Verhoeven. Een ietwat speciale man maar ik had er toch een goed gevoel over. Ook Anita (begeleidende verpleegkundige) was erbij om eventuele latere vragen te beantwoorden. De dokter schrok ook dat ik al zo goed herstelt was en vroeg of ik mij klaar voelde voor de chemo. Tja ben je ooit klaar voor zo iets? Maar ja ik wou er korte metten mee maken. Ik kreeg een duidelijke uitleg en ik kreeg ook te horen wat de nevenwerkingen van de medicatie zouden zijn. Die waren niet mis maar het was wel hoopvol dat de meeste weinig last hadden van de therapie. Nevenwerkingen of niet het was nodig om te genezen. Zo zou ik het proberen te bekijken als ik me doodziek voelde, dat het een stap in mijn genezingsproces zou zijn. Ik zou het Folfox schema volgen. Dat hield in dat ik de 1ste dag in het daghospitaal zou doorbrengen waarna het chemopompje zou aangesloten worden en ik zo naar huis kon. De 2e dag zou ik moeten terugkomen om "bij te tanken" en de 3e dag zou ik terug naar het hospitaal moeten wanneer het pompje leeg was om het te laten afkoppelen. Nadien zou ik een week geen chemo krijgen om vervolgens aan de 2e beurt te beginnen. Na 3 beurten zou er een scan gemaakt worden om te kijken of het letsel op de lever genoeg verkleind was om het operatief weg te nemen. Daar hoopte ik op, dat ik maar 3 beurten nodig zou hebben om "het ding" te doen verschrompelen. Ik wist echter ook dat ik het niet in de hand had. Het mentale is heel belangrijk maar spijtig genoeg kon je niet alles bepalen door je mentale kracht. Doel van heel de behandeling zei dokter Verhoeven is je te genezen. Er waren heel veel mensen die met deze therapie geholpen waren. Of het dan nooit zou terugkomen kon hij niet garanderen. Maar is er iets in het leven dat je kan garanderen? Het enige dat ik wist wat een zekerheid is was sterven, maar dat was ik nog niet echt van plan . Ook kreeg ik hulp van een vriendin (Sandra) die me raad gaf om via de juiste voeding of supplementen de nodige stoffen binnen te krijgen die preventief en herstellend werkte tegen kankers. Aangezien ik zelf een hele tijd ben bezig geweest met gezonde voeding en alles wat daarbij komt kijken, stond ik hier helemaal voor open. Ik besloot dan ook hier snel werk van te maken en het nodige in huis te halen. Je kan misschien denken : Het heeft je niet veel opgebracht door op je voeding te letten, maar ik was ervan overtuigd dat de situatie misschien nog slechter had geweest indien ik het niet had gedaan. Ik had gewoon pech gehad, en waarschijnlijk was het gewoon via de erfelijkheidsfactor dat ik het gekregen had. Maar met je af te vragen waarom "ik" dat nu juist moest krijgen, kom je geen stap verder. Het was de harde realiteit en het was aan mij om de confrontatie aan te gaan.
Het was leuk terug thuis te komen. Toen ik in de gang kwam zag ik dat mijn lieve dochter 2 tekeningen aan de deur had gehangen om mij welkom te heten. Binnen hing een grote slinger met "Welkom Thuis". Spijtig genoeg was ik iets te moe en had ik iets te veel pijn om echt te laten zien hoe blij ik ermee was. Ik hoopte dat ze begrepen dat ik even moest bekomen en dat ik op alles wat traag reageerde. Tja ben altijd traag van begrip geweest. Ze hadden me in de kliniek voorspeld dat ik nu pas de vermoeidheid zou beginnen voelen. Ik moest hen meteen gelijk geven. Toch was ik van plan om op 2 weken zo veel mogelijk te recupereren en terug de nodige energie op te doen voor mijn volgende etappe. Toch was het leuk om samen met mijn gezinnetje aan tafel en in de zetel te zitten voor de buis. De nacht van donderdag op vrijdag verliep redelijk goed. In tegenstelling tot in de kliniek kon ik hier wel slapen, al werd ik soms wakker met het idee dat er elk moment een verpleegster in de kamer zou binnen vallen om mij te controleren. Vrijdag was het tijd voor mijn 1ste korte wandeling en die ging verbazend goed. Het zonnetje deed deugd en van vermoeidheid had ik geen last. Het ging de goede kant uit. Wel kreeg ik later op de dag nog wel een klopje van de hamer en moet ik toch regelmatig wat rusten. Dag per dag zou ik mijn activiteiten uitbreiden want ik wou zo snel mogelijk gaan, maar ook niet "te" snel. Het voordeel van dat ik thuis was, is dat het nu gemakkelijker was om over alles te praten en dat niet alles via sms of telefoon moest gaan. Ik kan enkel mijn bewondering uitdrukken voor mijn vrouw en dochter. Want de meeste mensen vragen wel hoe gaat het met je man. Maar er wordt te dikwijls vergeten dat ik in de best mogelijke omstandigheden verzorgd werd door fantastisch dokters en verpleegsters, terwijl de last van het huishouden, de stress en de zorg voor ons Yana allemaal op de schouders van mijn vrouwke kwam. Respect !!!!!
Donderdagnamiddag mocht ik normaal naar huis. De dokter wou enkel nog het resultaat van de foto van mijn longen afwachten. Dit om te zien of er tijdens het plaatsten van de poort niet te veel lucht binnen gekomen was. Normaal komt hij altijd langs rond half 2 terwijl ik aan het genieten ben van mijn kopje koffie. Zoals meestal als je op belangrijk nieuws wacht was dit nu niet het geval. Wachten, wachten, wachten. En als je lang moet wachten begin je te denken, denken, denken. Meestal zijn het dan de meest onheilspellende gedachten die in je opkomen. Wat als ze op de foto's van mijn longen nog iets gevonden hadden??!! Stel je voor dat ze vorige keer iets over het hoofd gezien hadden ??!! Ze waren waarschijnlijk nu een manier aan het bedenken om mij het slechte nieuws te brengen!!! Ik werd er onrustig van en toen Kathleen passeerde vroeg ik haar wanneer ik de dokter mocht verwachten. Blijkbaar was dokter Jutten nog aan het opereren en zou hij tussen 2 operaties door even langs komen. Oef dat was dus de reden dat ik hem nog niet gezien had. Ik voelde me op slag een stuk rustiger. Een kwartier later kwam hij de kamer in om mij te informeren hoe het verder zou verlopen. Het meeste wist ik al. Binnen 2 weken de start van de chemo, na het herstel, operatie van de lever, en nadien nog een chemokuur. Dat laatste was nieuw voor mij maar hij stelde me gerust dat dit de normale gang van zaken was. Je moet het zien als een estafettewedstrijd zei hij. Nu geven wij de stok door voor de chemokuur. Ik kon alleen maar hopen dat niemand onderweg het stokje zou laten vallen. Maandag zou ik meer weten over het te volgen schema. Deel 2 van de wedstrijd zou dan beginnen, misschien nog niet in de praktijk maar wel in mijn hoofd. Nadat ik de dokter had bedankt voor alles wat hij voor mij gedaan had en ik de nodige medicatie, documenten en uitleg gekregen had van een lieve verpleegster was het tijd om naar huis te gaan. Het deed wel even raar maar het zou me goed doen terug in mijn vertrouwde omgeving te zijn tussen diegene die van mij houden. Thuis zou ook een klein zwart hondje op mij zitten wachten die waarschijnlijk geen enkel rekening zou houden dat ik me nog wat slapjes voelde en verwachten dat ik direct haar buikje zou beginnen strelen .
Donderdagmorgen was het tijd voor mijn poort. Was ik juist zo blij dat alle zakjes en darmpjes uit mijn lichaam waren, werd er al terug iets nieuw ingebracht: de poort waarlangs de chemo zou toegediend worden. Ik moet eerlijk zeggen ik had deze ingreep vlotter verwacht. Blijkbaar hadden ze een probleem om een geschikte ader te vinden. Toen ik de geur van verbrand vlees rook, dankte ik de wetenschap voor het ontdekken van verdoving. Uiteindelijk vonden ze een geschikte ader en hebben ze de boel dichtgenaaid. Vanaf nu was ik de trotse bezitter van een implanteerbare poort. Omdat ik nu éénmaal beschik over een volledig afgetraind lichaam is de knobbel bij mij wat meer zichtbaar. De 1ste 2 weken moet ik mijn arm wel sparen en alle huishoudelijke taken vermijden, allé dat had ik toch verstaan. Het was een raar gevoel en ik moet toch nog even wennen aan dat ding. Ik voelde me net een gechipte hond. Nou ja, handig als ik ooit verloren liep. Of stel je voor dat ze er een zendertje hadden ingeplaatst zodat Pascale mij overal kon volgen. Ik mocht er niet aan denken!!!
Zo voelde ik me toen ik te horen kreeg dat ze binnen 2 weken waarschijnlijk al met de chemo zouden beginnen. Ik had gerekend op een hersteltijd van 4 tot 6 weken. Wat normaal ook de gewoonte is. Blijkbaar wilden ze korte metten maken met de vijand. Deel 2 van mijn oorlog tegen de indringers zou snel beginnen. En nu zou er met chemische wapens oorlog gevoerd worden. Niets zou aan het toeval overgelaten worden. Bombardementen zouden elkaar in snel tempo opvolgen. Ik had het er toch even moeilijk mee. Zou ik binnen 2 weken al sterk genoeg zijn om dit aan te kunnen? Ook de wijze waarop gewerkt zou worden had ik me anders voorgesteld. Maar ok maandag had ik een afspraak met dokter Verhoeven en zou ik alle nodige uitleg krijgen. Misschien keek ik er dan anders tegenaan. Het was ook weer de confrontatie met wat ik eigenlijk heb, kanker. En dat vergt natuurlijk andere middelen als de griep.
Het voordeel van een verblijf in de kliniek is dat je zo veel te meer geniet van de dagdagelijkse dingen. Wat thuis routine is, is hier een hoogtepunt van je dag. Neem nu een douche. Nooit geweten dat je zo kan genieten van een simpel douchke. Zelfs met 20 zakjes aan je lichaam, 20 pleisters over dicht geniette wonden en een aangesloten infuus. Ok, tis niet gemakkelijk maar voor alles is een oplossing, al moet je soms heel inventief zijn . Waar ik ook altijd naar uitkijk is het eten. Je zou zeggen: "hoe kan je nu honger hebben?" Tja op dat gebied ben ik een speciale. Er is maar 1 moment dat ik niet meer eet en dat is als ik dood ben . Ne witte boterham met confituur. Ene met hesp en ene met kees. Zalig! Om nog maar te zwijgen van een potteke yoghurt met fruit of een heerlijk tasje koffie. Ik heb altijd horen zeggen dat ziekenhuiskost niet te eten is. Dan zijn er 2 mogelijkheden, ofwel zijn dat heel moeilijke mensen ofwel ben ik nen hele gemakkelijke. Ook de warme maaltijden zijn hier best heel lekker. Een ander hoogtepunt van mijn dag is (jaja, je dag is hier best goed gevuld), mijn dagelijkse krantje. Lekker ontspannen in mijn zetelke aan de open haard. Ok dat laatste is niet helemaal waar. Eigenlijk is het tussen mijn bed en het toilet. Nu zou ik gevoelige lezers even willen WAARSCHUWEN. Mensen met een gevoelige maag, gelieve dit stukje even over te slaan. Maar het hoogtepunt van mijn dag is het toiletbezoek. Nooit geweten dat je zo vol verlangen naar een grote boodschap kan uitkijken. Neem het van mij aan, in mijn geval is een grote boodschap doen even belangrijk als de wereldvrede en de opwarming van de aarde. Elke keer het gelukzalige gevoel dat het je gelukt is en je verlost bent van een serieuse last. Je kan je dus wel voorstellen hoe immens gelukkig ik was dat ik er in geslaagd was om op 1 dag 2 maal deze prestatie te leveren. Je zou voor minder een gat in de lucht springen of de polonaise beginnen dansen. En het grote succes achter heel deze gebeurtenis was mijn mp3 spelerke. Op de één of andere manier slaagt de muziek op mijn mp3 erin het beste in mij los te maken. SMAKELIJK!!!
Vandaag dinsdag 6 maart. Heeeeeeeeeeeeel moe. Niets zo slecht als een ziekenhuis om te rusten of in ieder geval toch om te slapen. Je kan niet liggen zoals je wil want elke beweging doet pijn, constant lawaai en licht op de gang en gisteren een nieuwe kamergenoot die vastbesloten was tijdens de nacht het wereldrecord om ter meeste bomen zagen te verbreken. Gevolg: batterijen leeg. Gelukkig volgen ze hier alles heel goed op. Bij de minste pijn passen ze de verdoving aan om je het toch zo comfortabel mogelijk te maken. Tegen luidruchtige snurkers kunnen ze spijtig genoeg weinig doen. Misschien dat ik de volgende nacht meer zou slapen. Ik was terug alleen op de kamer en hoopte dat het zo zou blijven. Even had ik gehoopt dat het mijn laatste nacht hier zou zijn maar dokter Jutten had besloten om donderdag al een pompje bij mij in te planten. Dit met het oog op de verdere renovatiewerken. Hierlangs zou de chemo toegediend worden. Ook had de dokter extra ijzer voorgeschreven. De bloedtest die vanmorgen was afgenomen was redelijk maar wat extra ijzer kon ik best gebruiken. Maar ok, hoe moe ik me soms ook voelde, stap voor stap zou alles goed komen.
Als ik 1 ding geleerd heb is dat je in een periode zoals deze niet kan zonder de steun van geliefden, vrienden, collega's. Maandagnamiddag kwamen Dirk, Edwin en Glenn op bezoek, 3 collega's van mij. Het 1ste wat ik te horen kreeg was dat ik er helemaal niet ziek uit zag. Een opmerking die ik vlak daarvoor al van dokter Jutten te horen had gekregen. Hij verwoordde het anders, "Zie hem daar zitten, de toerist" . Zo een compliment doet altijd deugd en zeker als je de nacht daarvoor geen oog had dicht gedaan. Maar ok, terug naar mijn collega's. Buiten de boekenbon, een prachtige orchidee enz. hadden ze een grote kaart bij volgeschreven met beterschapswensen van verschillende collega's. Natuurlijk was ik ook heel blij met de andere cadeautjes en ik zal er zeker van genieten maar die kaart gaf me toch weeral extra moed. Dus uit het diepste van mijn hart HEEL HARTELIJK BEDANKT!!! En voor de vrouwen nog 3 extra kussen
Zondagnacht had ik het weer even moeilijk. Met constant stekende pijnen. Waar? Om het subtiel uit te drukken, aan de 2 lichamelijke openingen in het onderste gedeelte van mijn lichaam . Na enkele uren besloot ik om mijn dafalgan in te nemen maar dat hielp niet veel en besloot ik wijselijk om toch maar de verpleegster te roepen. Ze gaf me een sterkere pijnstiller en ze vroeg me om haar onmiddellijk te verwittigen als het niet zou beteren. Om half 2 's nachts werd ik wakker en voelde het aan alsof ik aan het smelten was. Waarschijnlijk een uitwerking van die 2e pijnstiller. Pff, ik voelde me echt niet super. Dit was dus weer eens een moeilijk moment. Toen ik het de volgende morgen aan de verpleegster van dienst vertelde, sprak ze me streng toe. "Je moet ons sneller bellen als je pijn hebt en niet wachten tot het onverdraaglijk wordt." Tja, ze had gelijk maar ik ben nu éénmaal hardleers . In ieder geval, ik wist dat ik nog een lange weg af te leggen had. "Je mag die operatie niet onderschatten" hadden de verpleegsters me meermaals op het hart gedrukt. En misschien deed ik dat wel. Donderdagavond geopereerd en op zondag enkel nog Dafalgan als pijnstiller. Jezelf sterk houden is goed maar je moet naar je lichaam luisteren en niet de held willen uithangen, dat lesje had ik geleerd.
Dat er mindere dagen zouden komen, dat wist ik. Zaterdag 3 maart was er zo één. Ik had meer pijn van de operatiewonden en de pijn tussen mijn schouderbladen was soms niet te harden. Die pijn was wel iets raars. Tijdens de operatie blazen ze je darmen vol lucht, net als een ballon. Het meeste wordt wel uit je lichaam gelaten maar er blijven luchtbellen achter die voor die pijn zorgen. Hoe magerder je bent, hoe meer last je ervan hebt. De mensen die mij kennen weten dus hoe ik mij voelde . Gelukkig zou die druk na 48 uur uit mijn lichaam weg moeten zijn. Dus morgen zou het veel beter zijn. Door die pijn voelde ik mij dus niet echt goed. Ik had het koud en wist met mezelf geen raad. Gelukkig beschikken we over geweldige verpleegsters en geweldige pijnstillers. Om de 6 uur kreeg ik een flesje toegediend en dat maakte alles weer draaglijk. De verpleegsters vertelde me ook constant dat ik niet te snel moest willen gaan. Ik liep voor op schema en dat was al heel wat. Slechte dagen gaan ook voorbij en morgen was weer een nieuwe dag en een nieuw begin.
Vrijdagavond kwamen mijn vrouwke, Yana en ons vader op bezoek. In plaats van een zombie die half bewusteloos in bed lag, zat ik rustig in mijn stoel te genieten van mijn beschuiten met confituur en kaas, een theetje en een yoghurtje. Ook maar magertjes denken jullie misschien maar als je ervan uit gaat dat je de eerste 4 dagen niets zal mogen eten is dit een feestmaaltijd. Mijn vrouwke was duidelijk opgelucht dat ik er nu al zo goed bij liep. Mijn kleine meid had zoals beloofd een tekening gemaakt. Rond 20 uur gingen ze terug naar huis en zette ik mij gezellig voor de tv. Ik was blij dat alles zo vlot verliep en hoopte dat het zo zou blijven. Zelfs mijn darmpjes begonnen terug te brubbelen. Een teken dat ze terug begonnen te werken. Enkel het wondvocht was nog wat bloederig maar ja, ik was nog maar 24 uur geleden geopereerd. Ik moest alleen uitkijken dat ik mij niet forceerde, want die kans was met mijn karakterke reëel. Ok, ik had wel wat pijn en liep rond met de snelheid van een bejaarde schildpad, maar ik had toch het gevoel dat ik voorliep op schema. Morgen zou de pijnpomp afgesloten worden zodat ik me zelfstandiger zou kunnen bewegen.
En inderdaad, na mindere dagen komen ook goede dagen. Na een douche (niet gemakkelijk met al die darmpjes) voelde ik mij veel beter en energieker. Ik begon mijn bed en zetel serieus beu te worden en begon rond te lopen in de gangen van de kliniek. Ik wou absoluut bewegen om die stramheid uit mijn spieren te krijgen. Rond 11 uur kwam dokter D'hooghe langs, hij was een collega van dokter J. en was dit weekend van wacht. Hij vroeg hoe het was en ik vertelde hem dat ik mij goed voelde. Ik had nog enkele vragen over de bloederige stoelgang en gevoelige darmen bij het eten. Hij stelde me meteen gerust. En dan kwam hij met nieuws dat ik totaal niet had verwacht. We gaan het zakje waar het wondvocht in komt inkorten, zei hij. Dat zakje heeft normaal een meer geleerde naam maar als simpele bewakingsagent hou ik het liever eenvoudig . De dokter zei me dat het ongeveer 2 à 3 dagen duurde. En dan mag je naar huis. Wablieft!!! Naar huis!!! Meende die dat nu? Ik was nu altijd wel van plan geweest om mijn verblijf hier zo kort mogelijk te houden, maar zo kort? Enkele minuten nadat de dokter langs geweest was, kwam een lieve verpleegster het infuus verwijderen. En een beetje later stonden ze daar weer om het zakje een 1ste keer in te korten. Nu ging het echt wel snel! Gisteren had ik nog een baaldag en vandaag scheen de zon weer. Figuurlijk wel te verstaan, want buiten was het druilerig en miezerig. Maar dat kon mijn humeur absoluut niet verstoren. Een beetje onzeker was ik ook wel. Nu was ik in een fantastische kliniek met, ik kan het niet genoeg benadrukken, FANTASTISCH personeel. Als ik nu met iets zat of ik voelde me wat minder, dan stonden ze in een handomdraai bij mij. Maar ik zou hier nog terug komen. Mijn gevecht was nog niet ten einde. Binnen een aantal weken zou ik hier terug staan om de strijd aan te gaan tegen die andere indringer.
Om 21 uur werd ik terug wakker. En zoals een goede vriendin me had gezegd "je gaat je voelen als een voze appel". Ik besloot er niet tegen te vechten en gaf me over aan wat mijn lichaam en geest verlangde: rust. Na een redelijke nacht voelde ik mij 's morgens redelijk goed. Niet dat ik al in staat was de polonaise te dansen (dat zou nog wel komen). Maar de pijn was draaglijk. Het meeste last had ik van totaal verkrampte nekspieren. De pijnpomp waaraan ik lag onderdrukte natuurlijk ook nog veel pijn. Om 12 uur kwam dokter Jutten langs. De operatie was goed verlopen en de volledige tumor was weggenomen. Hij schrok er wel van dat ik al rustig in de stoel mijn krantje zat te lezen. "Euh, ik heb je gisteren toch geopereerd?" vroeg hij al lachend. Ja jong, bij mij moet het vooruit gaan hé . Hij vertelde de verpleegster om al terug rustig te beginnen met drinken en eten. Joepie!!! Eten, dat was sneller dan verwacht. Ik moest het zelf wel een beetje aanvoelen want het kon zijn dat ik wel misselijk zou worden.
Donderdag 1/03, de grote dag. Vandaag zou de smerige indringer verwijderd worden. Ik hoopte dat er op het laatste nippertje niet iets zou tussenkomen. Ik maakte me toch een beetje ongerust. Bij het naar het toilet gaan verloor ik veel bloed en toen ik vanmorgen opstond bloedde mijn tandvlees hevig. Straks toch eens informeren. Ondertussen genoot ik van een lekker tasje koffie en een heerlijke douche. Nu was het aftellen en proberen mijn gedachten te verzetten. Zenuwen voor de operatie had ik niet, of nog niet. Heel de week had ik uitgekeken naar deze dag. Dat ding moest uit mijn lijf. Het zou dan nog niet achter de rug zijn, want ik wist dat er nog iets in mijn lichaam huisde. Maar mentaal was het belangrijk. Als dit achter de rug was en alles goed zou verlopen zou het me een boost geven om mijn gevecht succesvol verder te zetten. Ondertussen kwam Anita nog eens langs om te vragen hoe het ging en me voor te bereiden hoe ik er bij het ontwaken zou bijliggen. Een buisje via de neus, om het maagvocht af te voeren, een pijnpomp, een buisje om het wondvocht af te voeren, mijn urine zou opgevangen worden in een zakje, een baxter, enz... Heel elegant zou het dus allemaal niet zijn. De 1ste dag zou ik nog niet uit mijn bed komen. Ik vroeg haar achter de chemo maar ze wou liever niet dat ik daar al mee bezig was. Stapje voor stapje. Zo moesten we te werk gaan. Omstreeks 14 uur kwam dokter Jutten even langs. De man waar ik al mijn vertrouwen in stelde. Ze liepen voor op schema en als alles naar wens liep was het om 16 uur of 16.30 uur aan mij. Ze waren ook volop aan het plannen voor de operatie aan mijn lever. Het letsel daar lag op een zeer moeilijk benaderbare positie, daarom wilden ze het eerst met chemo kleiner maken. De artsen wisten duidelijk met wat ze bezig waren en dat stelde me gerust. Om 15 uur kwam een heel schoon verpleegsterke (jaja, er werken er hier veel) mijn operatiejurkje brengen, mijn witte sokken en een kalmeringspilletje. Voor de 1ste keer was ik nu toch wat zenuwachtig. Het kwam akelig dichtbij. The Final Countdown naar de operatie was begonnen. Een tijdje later was het tijd om naar de OK te gaan. Nog een ruggeprik en om 17 uur was het moment daar.
Woensdag (29/02). Naar deze dag had ik lang uitgekeken. Voor mij was dit het begin van mijn genezing. De opname in de kliniek. Een vriendelijke mijnheer bracht me naar mijn kamer, een 2-persoonskamer. Nu zou ik tenminste kunnen slapen en rusten. Want ik zou alle rust kunnen gebruiken. Kathleen (één van de begeleidende verpleegkundige) kwam langs en vroeg of ik nog vragen had. Ik had veel vragen maar geen waar zij antwoord kon op geven. Het uur van de operatie was vastgesteld op donderdag 17 uur. Pff, dat werden nog lange uren. Ondertussen bracht een andere lieftallige verpleegster een fles met moviprep. Het spul dat mijn darmen zou proper maken. Het zou niet bij die ene fles blijven, er zou nog één volgen. Pff, wat keek ik uit naar het moment dat ik een groot pak friet met een vettige hamburger zou mogen verslinden. Maar alles op zijn tijd. Eerst had ik een opdracht, de indringer in mijn lichaam verslaan. Na afscheid genomen te hebben van vader, vrouw en kind maakte ik het me gemakkelijk en las mijn krantje en natuurlijk mocht ik mijn blog niet vergeten. Ik mocht namelijk mijn lieve dochter niet teleurstellen. Ze zag het helemaal zitten. Papa zou een boek uitbrengen en we zouden rijk en beroemd worden. Mijn lieve dochter was dus al druk bezig met haar handtekening in te oefenen. Haja, want dat deden beroemde mensen toch . Het vertrouwen van mijn dochter was met niets te ondermijnen.
Na enkele keren heen en weer bellen met Klina kreeg ik omstreeks 10 uur Dokter Callens aan de lijn. Hoe voelt u zich mijneer De Vos. Tja ik had al betere momenten in mijn leven meegemaakt. Blijkbaar hadden ze de scanresultaten gevonden en hij kwam meteen terzake. Ze hadden 2 dingen gevonden. 2? Das was dus geen goed nieuws. Het 1ste was de tumor in mijn darmen en het 2e was een letsel op mijn lever. Er waren dus uitzaaiingen. Het was duidelijk wie ook mijn lot ook in handen had, ze gingen het me niet gemakkelijk maken. Dokter Callens vertelde me hoe ze tewerk zouden gaan. Morgen zou de tumor in mijn darmen verwijderd worden, na het nodige herstel zou ik chemo krijgen om het letsel in de lever te verkleinen, vervolgens zouden ze het letsel op mijn lever operatief wegnemen. Ik vroeg hem hoe mijn kansen waren? Hij antwoordde eerlijk. Hij had gehoopt dat er buiten het gezwel in mijn darm niets te zien was. Spijtig genoeg was dat niet. Het had positiever kunnen zijn maar ook veel slechter. Uiteindelijk ging het maar om 2 plekken. Ik voelde me als een bokser die enkele rake klappen incasseerde. Maar wel een bokser die nog overeind stond. Ik was ontgoocheld maar ik bleef geloven in een goede afloop. Het maakte me alleen maar vastberadener. Vastberaden om dit "ding" te verslaan. Met alle steun die ik de laatste tijd had ontvangen ging dit zeker lukken. Ik kan mijn dank niet genoeg uitdrukken aan al de lieve mensen voor hun telefoontjes, sms'jes, berichtjes, duimen, pootjes, staartjes .......). Dit zal ik nooit vergeten ! Straks om 15 uur naar de kliniek voor het gevecht van mijn leven. Time to Rock
Ondertussen bleef ik maar wachten en wachten en wachten. Ik voelde mij zenuwachtiger met de minuut worden. En ik niet alleen. Ondertussen liep Pascale ook bijna de muren op. Rond half zes was ik het beu. Die dokter zijn onderzoeken moesten nu toch al afgelopen zijn? Ik belde naar het nummer van de begeleidingsverpleegkundige maar kreeg het antwoordapparaat. Dju ze waren enkel bereikbaar tussen 9 en 17 uur. Toen kreeg ik al het gevoel dat er iets niet klopte. Ok het algemeen nummer dan maar bellen en me laten doorschakelen naar de dienst Gastro-Enterolgie. Ik kwam bij het secretariaat terecht. Ik vertelde de dame dat ik vandaag mocht bellen voor de uitslag van mijn PET scan en dat me beloofd geweest was dat dokter Callens mij "zeker" ging terugbellen. Koudweg kreeg ik te horen. Tja mijnheer je zal morgen moeten terugbellen want iedereen is naar huis. HOE IEDEREEN IS NAAR HUIS . Ik zei nogmaals dat ze me zouden terugbellen en dat het voor mij toch heel belangrijk was om te weten hoe de uitslag was. Tja mijnheer ik kan u alleen zeggen dat ze op zoek waren naar die scan en dat nu iedereen naar huis is. Dus morgenvroeg terugbellen. Was dit een grap? Een hele dag zit je vol spanning te wachten op waarschijnlijk één van de belangrijkste telefoontjes van je leven en dan vergeten ze me terug te bellen. Daarbij komt dan nog eens dat ze blijkbaar niet wisten waar die scan was. In plaats van een patient waarover ze bezorgd waren en waar ze alles voor gingen doen om mij te genezen voelde ik mij een nummer. Nadat ik ingehaakt had voelde ik de stoom uit mijn oren komen. . Ik moest mij afreageren. Op zo een ogenblik ben ik een vulkaan. Moet ik even mijn gedacht zeggen en moet iedereen even uit mijn buurt blijven. Na de uitbarsting kalmeer ik weer even snel, begin ik te kalmeren en bekijk ik alles terug meer rationeel. Gelukkig weet mijn vrouwke hoe ik reageer en dat ze me op dat moment even moet laten doen. Maar ook zij was zeer teleurgesteld. Maar ok ik kon er toch niets aan veranderen en besloot mijn energie te steken in mijn genezing en niet meer in het amateurisme van sommige mensen. Morgen om 9 uur zouden ze zich wel aan een telefoontje van mij mogen verwachten. En ze zouden toch met een heel goede uitleg mogen afkomen. Nu ging ik mij kalm houden en genieten van mijn voorlopig laatste avondje voor de buis in mijn knusse zetel met mijn vrouwke.
Gisteren (maandag 27/02) in de namiddag besloot ik naar Klina te bellen. Ik wou absoluut weten wat de uitslag was voor ik mij woensdag terug aanmeldde in de kliniek. Ik belde naar Anita (één vande begeleidingsverpleegkundige) en vroeg haar of ik eventueel de dag erna zou kunnen bellen voor de uitslag. Dat was geen enkel probleem, want ze verstond maar al te goed dat ik op hete kolen zat. Bel maar morgennamiddag en dan verbind ik u door met Dokter Callens. Vandaag was het dan zo ver. Ik wachtte tot mijn vrouwke thuis was om het meest stresserende telefoontje uit mijn leven te doen. Ik kreeg Anita terug aan de lijn en zijn informeerde even bij Dokter Callens. De uitslag was nog niet binnen. Pfff dit was om de muren van op te lopen! Ze gingen naar het UZA bellen om de uitslag door te faxen. Dokter Callens zou mij tussen of na zijn onderzoeken zeker terugbellen. Dat hoopte ik alvast. Want anders zou ik vanavond nog op de dienst Cardiologie terechtkomen. Ondertussen was er een innige band ontstaan tussen mijn GSM en mezelf. Geen denken aan dat ik dit ding vandaag nog zou loslaten. Stel je voor dat ik het telefoontje zou missen en nog een dag zou moeten wachten op de uitslag
. Volgens mij had ze er zelf een beetje plezier in om ze er met een snelle ruk af te verwijderen
. De wonden waren heel goed genezen, enkel het wondje waar het wondvocht langs buiten was gekomen was nog niet dichtgegroeid en moest nog afgedekt worden. Zie zo, nu kon ik eindelijk gaan stoefen met met littekens 
. Waar ik ook altijd naar uitkijk is het eten. Je zou zeggen: "hoe kan je nu honger hebben?" Tja op dat gebied ben ik een speciale. Er is maar 1 moment dat ik niet meer eet en dat is als ik dood ben 
. Ne witte boterham met confituur. Ene met hesp en ene met kees. Zalig! Om nog maar te zwijgen van een potteke yoghurt met fruit of een heerlijk tasje koffie. Ik heb altijd horen zeggen dat ziekenhuiskost niet te eten is. Dan zijn er 2 mogelijkheden, ofwel zijn dat heel moeilijke mensen ofwel ben ik nen hele gemakkelijke. Ook de warme maaltijden zijn hier best heel lekker. Een ander hoogtepunt van mijn dag is (jaja, je dag is hier best goed gevuld), mijn dagelijkse krantje. Lekker ontspannen in mijn zetelke aan de open haard. Ok dat laatste is niet helemaal waar. Eigenlijk is het tussen mijn bed en het toilet. Nu zou ik gevoelige lezers even willen WAARSCHUWEN. Mensen met een gevoelige maag, gelieve dit stukje even over te slaan. Maar het hoogtepunt van mijn dag is het toiletbezoek. Nooit geweten dat je zo vol verlangen naar een grote boodschap kan uitkijken. Neem het van mij aan, in mijn geval is een grote boodschap doen even belangrijk als de wereldvrede en de opwarming van de aarde. Elke keer het gelukzalige gevoel dat het je gelukt is en je verlost bent van een serieuse last. Je kan je dus wel voorstellen hoe immens gelukkig ik was dat ik er in geslaagd was om op 1 dag 2 maal deze prestatie te leveren. Je zou voor minder een gat in de lucht springen of de polonaise beginnen dansen. En het grote succes achter heel deze gebeurtenis was mijn mp3 spelerke. Op de één of andere manier slaagt de muziek op mijn mp3 erin het beste in mij los te maken. SMAKELIJK!!! 
. Ik zei nogmaals dat ze me zouden terugbellen en dat het voor mij toch heel belangrijk was om te weten hoe de uitslag was. Tja mijnheer ik kan u alleen zeggen dat ze op zoek waren naar die scan en dat nu iedereen naar huis is. Dus morgenvroeg terugbellen. Was dit een grap? Een hele dag zit je vol spanning te wachten op waarschijnlijk één van de belangrijkste telefoontjes van je leven en dan vergeten ze me terug te bellen. Daarbij komt dan nog eens dat ze blijkbaar niet wisten waar die scan was. In plaats van een patient waarover ze bezorgd waren en waar ze alles voor gingen doen om mij te genezen voelde ik mij een nummer. Nadat ik ingehaakt had voelde ik de stoom uit mijn oren komen.
. Ik moest mij afreageren. Op zo een ogenblik ben ik een vulkaan. Moet ik even mijn gedacht zeggen en moet iedereen even uit mijn buurt blijven. Na de uitbarsting kalmeer ik weer even snel, begin ik te kalmeren en bekijk ik alles terug meer rationeel. Gelukkig weet mijn vrouwke hoe ik reageer en dat ze me op dat moment even moet laten doen. Maar ook zij was zeer teleurgesteld. Maar ok ik kon er toch niets aan veranderen en besloot mijn energie te steken in mijn genezing en niet meer in het amateurisme van sommige mensen. Morgen om 9 uur zouden ze zich wel aan een telefoontje van mij mogen verwachten. En ze zouden toch met een heel goede uitleg mogen afkomen. Nu ging ik mij kalm houden en genieten van mijn voorlopig laatste avondje voor de buis in mijn knusse zetel met mijn vrouwke.
