De 6e chemo van gisteren was vooral op het mentale vlak een heel belangrijke. Ik kon nu eindelijk zeggen dat we in de helft zaten en het aftellen kon beginnen. Niets te vroeg want ik merk dat de chemo meer en meer van mij begint te vragen. Ik weet nog goed dat na mijn darmoperatie Dr. Jutten bij mij kwam om over de verdere behandeling te praten. Zo kwamen we bij chemo terecht. De dingen die ik over chemo had gezien en gelezen waren niet erg positief. Ik zag kale en uitgemergelde mensen voor mij die er meer dood dan levend uitzagen. Toen de dokter me dan nog eens zei dat ze me volledig gingen slopen om nadien terug op te bouwen werd ik er niet echt blijer van. Maar tot mijn grote verbazing gingen de eerste 3 chemo's redelijk vlot en ik dacht dan ook dan ik hier ook weer fluitend zou doorkomen. Die gedachten heb ik echter moeten bijstellen want vanaf chemo 5 begon ik te voelen dat de chemo mij echt stilaan aan het slopen was. Ook mijn bloedwaarden gaven het aan. Bij chemo 5 zaten die al op het randje en gisteren kreeg ik te horen dat ze weer wat gedaald waren. Niets abnormaal volgens de dokter en het kwam voor bij de meeste mensen. Ik had echter gehoopt dat ik hier een uitzondering zou op zijn en ik telkens genoeg gerecupereerd zou zijn. De dokter besliste om de hoeveelheid chemo aan te passen zodat ik er niet volledig onder door zou gaan. Liever dit dan dat er een chemo zou overgeslagen moeten worden, al besef ik ook wel dat de kans groot is dat dit wel eens zal gebeuren. Maar ja zoals altijd denk ik dan maar wat moet gebeuren moet gebeuren. Ik heb het toch niet in de hand en zal moeten luisteren naar mijn lichaam. Het heeft lang geduurd voor ik dat besefte maar uiteindelijk moet ik wel inzien dat ik niet onverwoestbaar ben. De chemo van gisteren was ook weer heel zwaar en zeker dat ik ipv een bed in een zaal moest gaan zitten. Een hele dag in een stoel tussen een hoop andere patiënten het is echt niets voor mij. Er zijn mensen die het nodig hebben om tussen andere patiënten te zitten om te kunnen praten zodat de tijd sneller vooruit gaat maar ik dus niet. Ik ben liever op mijn eigen zodat ik mij rustig kan concentreren en kan rusten als het nodig is. Maar ja ik besef ook wel dat het ziekenhuis zijn best doet om mij zo dikwijls mogelijk een kamer te geven maar het wel eens kan gebeuren dat er geen plaats meer is. Hoe jammer dat ook is je kan niets anders dan je erbij neerleggen. Net zoals ik mij erbij moet neerleggen dat me nog 6 zware chemo's te wachten staan. Maar het is zoals Kathleen gisteren nog tegen mij zij. Je weet waarvoor je het doet en ooit zal er een dag komen dat je je laaste chemo krijgt.
