|
Ik heb lang nagedacht of ik deze blog wel zou schrijven. Maar ik ben het aan Tom zijn trouwe lezers verplicht. Toch is het niet zo vanzelfsprekend omdat deze blog zo persoonlijk is, dat zelfs ik, Pascale, zijn vrouw, mij een beetje als een indringer beschouw. Sommigen onder jullie weten al hoe de vork aan de steel zit, anderen zullen misschien hun wenkbrauwen fronsen. Laat ons maar beginnen bij het begin zodat alles snel duidelijk wordt. Het is allemaal begonnen op zondag 21 september. Tom voelde zich nog altijd snel moe, en had nog niet zoveel energie. De nieuwe chemo met de chemopillen was zwaar om dragen, maar in combinatie met de supplementen die hij van zijn huisarts kreeg, probeerde hij toch het beste te maken van heel de situatie. Die zondag was echt een luie zondag. Bijna de ganse ochtend hebben we met z'n allen op bed doorgebracht, Tom, ik, ons Yana en zelfs ons Lady  . We hebben veel gepraat over vanalles en nog wat. Zo rond de middag besloten we toch wel in actie te schieten. Ik ging naar de winkel en Tom ging op zijn gemak een douchke nemen. Na die douche kreeg Tom weer last van wat koorts. Ok, de zetel op en rusten dan maar. Maar hij begon ook pijn te krijgen zo in de buurt van zijn lever. Dat had hij nog al eens voorgehad, maar deze keer voelde het toch anders, venijniger. Heel vervelend, maar nog lang geen reden tot paniek. Een Dafalganneke en rust zouden al veel goed doen. Maar naarmate de dag vorderde, kwamen we tot de ontdekking dat het niet beterde, integendeel, het werd erger en erger. Tegen de avond rilde hij weer van de koorts en had hij ontzettend veel pijn, ondanks de Dafalgannekes. Hij had zelfs moeite om van de zetel naar zijn bed te geraken. De hele nacht hebben we wakker gelegen, hij van de koorts en de pijn, ik van de zorgen en angst. Dit was niet goed! Gewone pijnstillers hielpen totaal niet meer. Uiteindelijk smeekte hij me om een Tramadol te geven. Dankzij die Tramadol is de koorts uiteindelijk gezakt en werd Tom rustiger. Jammer genoeg bleef de pijn aanhouden. De volgende ochtend, nadat ons Yana naar school was vertrokken heb ik geprobeerd Tom uit bed te krijgen. Dit ging met heel veel moeite, want elke beweging had een helse pijn als gevolg. Ik heb hem uiteindelijk dan toch uit zijn bed gekregen en hem geholpen bij het aankleden. We waren toen al enkele uren verder. Dan heb ik de ziekenwagen gebeld, want hij moest dringend naar het ziekenhuis, want dit was geen gewone pijn meer, hier was meer aan de hand. Zelf rijden zat er niet in, en met een gewone auto meerijden was ook uitgesloten door de pijn. De ziekenwagen was dus de enige optie. Dus wij die maandag 22 september met loeiende sirenes richting Klina, naar de spoedafdeling. Daar werd hij grondig onderzocht (bloedonderzoek, urineonderzoek, foto's van de longen en een scan van de buikstreek). Na enkele uren werd de diagnose gesteld. Tom had een serieuse ontsteking in de buikstreek. Hij moest opgenomen worden in het ziekenhuis en behandeld worden met antibiotica. Niet leuk, maar er zat niks anders op. De komende dagen kreeg hij dan pijnstillers en antibiotica toegediend. Pijnstillers hielpen niet altijd voldoende en werden dan ook regelmatig versterkt. Na een tijdje kreeg hij zelfs pijnpleisters. Ook de antibiotica leek niet direct aan te slaan, en ook daar werd er dus regelmatig aangepast en veranderd. Op zondag 28 september kreeg hij weer een zware koortsaanval en opnieuw werd de medicatie aangepast. Ook begonnen zijn benen, voeten en buik op te zwellen. Ontstekingsvocht zou daar de oorzaak van geweest zijn. Op woensdag 1 oktober besloten ze om opnieuw een scan te maken om te kijken hoe de toestand vanbinnen was. Wij, ons Yana en ik, waren die middag nog bij hem op bezoek. Toen we daar waren kwamen ze hem halen voor de scan. Hij zei nog "als ons Yana iets wil eten of drinken, ze mag altijd iets uit het ijskastje nemen, MAAR VAN MIJN MERCIKES BLIJFT ZE AF!!!!" (die had hij eerder cadeau gekregen)  . Even later kwam hij terug op de kamer en ondanks alle tegenslagen, en zijn verblijf in het ziekenhuis, was hij opgewekt. Hij plaagde ons Yana, maakte grapjes, genoot van een tasje thee met een koekje. Kortom, hij hield de moed er in. Op het einde van het bezoekuur namen we afscheid van hem met de belofte dat we die vrijdagavond opnieuw zouden langskomen. We zouden wel in contact blijven via sms. De volgende dag, donderdag 2 oktober, belde hij me op met de uitslag van de scan. Hij klonk heel vrolijk, opgewekt en optimistisch. Er was goed nieuws. De ontstekingen zaten nu allemaal op 1 plek en ze konden nu het vocht draineren. Die ingreep zou later op de middag plaats vinden. "Als het vocht weg is, zal de pijn wel verdwijnen en kan ik binnenkort eindelijk naar huis" zei hij. Maar toen moest hij me nog iets vertellen, iets grappig. "Moet je nu wat weten? Ik ben nu ook besmet met de ziekenhuisbacterie" zei hij al lachend. Ik wist niet wat ik hoorde!!! Ik vond dit allesbehalve leuk nieuws om te horen. Toen zei hij " Hoe? Vind jij dat niet grappig? Ik wel hoor, ah ja, de kans dat je dat oploopt is klein, maar ik ben er toch maar weer in geslaagd om het op te lopen, dat is toch weer typisch ik hé". Tja, wat moest ik daar op zeggen? Ik vond het nog altijd geen hoopgevend nieuws, maar wie was ik om mij zorgen te maken als hij er de humor van in zag. Hij vertelde me dat hij vanaf nu op een kamer apart zou worden gelegd, en een speciale behandeling moest ondergaan om die bacterie klein te krijgen. Na een dag of 5 zou hij er vanaf moeten zijn, zei hij nog. Even later kreeg ik nog een bericht van hem via facebook. Hij zei, en ik citeer "ik heb mij eten hier al laten aanpassen. Gedaan met dat dieet. Dagelijks chocomelk ipv fruitsap, af en toe een spiegeleitje, verschillende soorten pap enz... " Tja, eten was zijn lust en zijn leven, en nu bleek dat hij zijn dieet mocht laten voor wat het was, fleurde hij helemaal op. Enkele uren later kreeg ik echter een ander bericht via sms. Hij had weer een crisis gehad en hij had heel veel pijn. Op dat moment kwamen zijn ouders, broer en zus op bezoek, en mijn schoonzus hield mij op de hoogte via sms. Ze vertelde me dat Tom heel veel pijn leed, en dat ze hem morfine hadden gegeven. Dat vond ik weer heel verontrustend nieuws. Later die middag kwamen ze hem dan halen voor de ingreep om die drain te plaatsen. Zijn familie is nog met hem meegegaan tot aan de operatiezaal. Ik heb toen thuis bang zitten afwachten. Die avond belde ik met een klein, bang hartje naar de kliniek om te horen hoe de ingreep was verlopen. Ik kreeg toen een heel lieve verpleger aan de lijn die me vertelde dat de ingreep goed was verlopen, dat Tom wakker was en op zijn kamer. Hij zou wel heel veel tijd nodig hebben om te herstellen aangezien hij wel fel verzwakt was. Ik was opgelucht! Dat aansterken, dat zou wel lukken, geen probleem. Ik telde de uren af tot het vrijdagavond was zodat we hem terug konden bezoeken en ik hem kon vertellen hoe bang ik was geweest. De volgende dag, ging ik 's morgens nog langs de kapper, en naar de winkel om wat boodschappen te doen. Na mijn kappersbezoek zag ik echter dat ik een gemiste oproep had op mijn gsm. Ik dacht dat Tom me misschien had gebeld, maar na het beluisteren van mijn voicemail bleek dat het niet Tom was, maar een dokter van Klina die me verzocht om dringend terug te bellen. Dat berichtje was voor mij voldoende om een alarmbelletje te doen rinkelen. Dit was niet goed! Omdat het op straat nogal druk en lawaaierig was ging ik even het winkelcentrum binnen, daar stond een bank waar ik mij even kon neerzetten om rustig terug te bellen. En toen werd mijn ergste nachtmerrie werkelijkheid. De dokter vertelde me dat Tom was overleden. Het enige wat ik kon uitbrengen was "dat kan niet, dat kan niet,..." De dokter was heel begripvol en raadde me aan om die ochtend nog langs te komen in de kliniek, omdat hij dan nog van dienst was en hij me dan de nodige uitleg kon geven. Na dat telefoontje ben ik naar de school van Yana gegaan, want zij moest ingelicht en ook opgehaald worden. Hoe moest ik dat in godsnaam gaan doen!!! Onderweg naar school heb ik Tom zijn zus opgebeld en haar dit verschrikkelijke nieuws verteld. Ook zij was er kapot van. Zij ging Toms ouders en broer verwittigen, en dan zouden ze naar Yana haar school komen om ons op te pikken zodat we samen naar de kliniek konden gaan. Op school aangekomen heb ik met horten en stoten en al wenend verteld wat er was gebeurd. Ik werd opgevangen op het secretariaat van de directrice, die onmiddellijk de psychologe opbelde terwijl iemand ons Yana uit de klas ging halen. Toen ons Yana het secretariaat binnen kwam brak mijn hart toen ik haar vertelde dat haar papa was overleden. Uiteraard was ook zij er kapot van. De psychologe was op dat moment ook al aanwezig en heeft ons gewoon even rustig de tijd gegund om uit te huilen. En nadien hebben ze ons alle informatie gegeven en telefoonnummers meegegeven waar we terecht konden in geval het nodig moest zijn. Nadien zijn we dan met de ganse familie naar de kliniek gereden. de sfeer onderweg was bedrukt. Niemand wist wat zeggen en was volledig bezig met zijn eigen verdriet. In de kliniek werden we opgevangen door de psychologe en een verpleegster. De dokter kwam nadien en vertelde ons wat er die ochtend precies was gebeurd. Tom was wakker geworden en had ontbeten. Nadien vroeg hij aan de verpleegster nog een pijnstiller. De verpleegster zei dat ze even aan de dokter toestemming ging vragen en ging de kamer uit. Op dat moment kwam de dokter er aan en de verpleegster vroeg dus aan de dokter of Tom nog een pijnstiller mocht hebben. De dokter zei ja, en ging samen met de verpleegster terug de kamer binnen. De dokter sprak Tom aan, maar Tom reageerde niet meer, hij was overleden. Zo snel is het gegaan. Nadien zijn we nog bij Tom op de kamer geweest om hem nog te zien. Na de gebruikelijke formaliteiten (handschoenen, schort, en mondmaskertje) omwille van de ziekenhuisbacterie, zijn we de kamer binnen gegaan. Hem daar zo zien liggen was onwezenlijk. Het leek niet echt. Hij lag zo rustig, en het leek alsof hij sliep. Ik kon dan ook niet geloven dat Tom er niet meer was. Vanaf dat telefoontje van de dokter zat ik in een roes, een soort luchtbel. Het leek alsof ik in een film was terecht gekomen waar ik totaal geen controle over had. Ik had ook totaal geen besef meer van tijd. Was het ochtend? Middag? Avond? Het leek allemaal gelijk. Toen ik later die dag thuis kwam, moest ik een begrafenisondernemer bellen voor een afspraak. Ik kan nog altijd niet geloven dat ik zoiets zou moeten doen. Waar was ik in godsnaam mee bezig? De dag nadien was de begrafenisondernemer er om de dienst te regelen. Gelukkig kreeg ik toen de hulp van mijn schoonzus (Tom zijn zus) want alleen had ik het echt niet gekund. Ik was er niet klaar voor. Heel die week was ik bezig met dingen te regelen. Crematie of begrafenis? Welke muziek? Waar zou de dienst plaatsvinden? Wat moest er gezegd worden tijdens de dienst? Overlijdensberichten opstellen en versturen? Aandenkingsprentje laten maken? Het leek allemaal niet echt, hoe was het mogelijk dat ik daar mee bezig was?!!! Op donderdag 9 oktober was dan zijn uitvaart. Hij heeft een burgerlijke uitvaart gekregen, waar heel veel mooie dingen over hem zijn verteld, herinneringen opgehaald en alles ging gepaard met beelden, foto's van Tom en ons gezin. Zijn broer had zelfs een PowerPoint gemaakt met mooie beelden die Tom typeerde. De muziek was ook ontroerend mooi en zelfs een nummer van Within Temptation werd gespeeld. Het was één van Toms lievelingsnummers en wij, de familie, vonden dat dat toch ook niet mocht ontbreken. Ondanks het immense verdriet voor mij, ons Yana en de ganse familie, zijn we er met z'n allen van overtuigd dat Tom toch nog ergens over ons waakt en dat we hem later, als we zelf de oversteek naar de andere kant maken, zullen terugzien. Ondertussen zijn we al 3 maanden verder en ons leven gaat verder. Soms moeilijk, maar toch ook hoopvol. Yana is een grote, lieve flinke meid, die heel goed op haar papa lijkt. Ze heeft hetzelfde optimisme en ook het doorzettingsvermogen van Tom. Zij gaat ongelofelijk goed om met heel deze situatie. Zij moet mij meer troosten, dan ik haar. Zijn verjaardag op 27 november was een lastig moment en nu nog maar pas, de jaarovergang was een heel pijnlijk moment. Vorig jaar was hij nog met Yana en de nichtjes op de Wii aan het spelen, en hij had er al evenveel plezier in als de meisjes. We hebben nog geklonken op het nieuwe jaar 2014 en gezegd dat het het jaar van zijn genezing zou worden. Het is helaas anders uitgedraaid, en de herinneringen daaraan terwijl het vuurwerk rond onze oren knalde, was pijnlijk en gingen dan ook gepaard met traantjes van verdriet. Toch wil ik deze blog afsluiten met een positieve noot. Tom zou jullie om te beginnen zeker willen bedanken voor alle belangstelling die jullie hebben getoond in zijn verhaal, het was echt hartverwarmend en het deed hem ontzettend veel deugd. En hij zou nu zeker tegen iedereen willen zeggen "mensen, geniet van het leven, stel niet uit tot morgen, en ik zeg jullie geen vaarwel maar tot ziens, het ga jullie goed"
|
