Als ik 1 ding geleerd heb is dat je in een periode zoals deze niet kan zonder de steun van geliefden, vrienden, collega's. Maandagnamiddag kwamen Dirk, Edwin en Glenn op bezoek, 3 collega's van mij. Het 1ste wat ik te horen kreeg was dat ik er helemaal niet ziek uit zag. Een opmerking die ik vlak daarvoor al van dokter Jutten te horen had gekregen. Hij verwoordde het anders, "Zie hem daar zitten, de toerist" . Zo een compliment doet altijd deugd en zeker als je de nacht daarvoor geen oog had dicht gedaan. Maar ok, terug naar mijn collega's. Buiten de boekenbon, een prachtige orchidee enz. hadden ze een grote kaart bij volgeschreven met beterschapswensen van verschillende collega's. Natuurlijk was ik ook heel blij met de andere cadeautjes en ik zal er zeker van genieten maar die kaart gaf me toch weeral extra moed. Dus uit het diepste van mijn hart HEEL HARTELIJK BEDANKT!!! En voor de vrouwen nog 3 extra kussen
Zondagnacht had ik het weer even moeilijk. Met constant stekende pijnen. Waar? Om het subtiel uit te drukken, aan de 2 lichamelijke openingen in het onderste gedeelte van mijn lichaam . Na enkele uren besloot ik om mijn dafalgan in te nemen maar dat hielp niet veel en besloot ik wijselijk om toch maar de verpleegster te roepen. Ze gaf me een sterkere pijnstiller en ze vroeg me om haar onmiddellijk te verwittigen als het niet zou beteren. Om half 2 's nachts werd ik wakker en voelde het aan alsof ik aan het smelten was. Waarschijnlijk een uitwerking van die 2e pijnstiller. Pff, ik voelde me echt niet super. Dit was dus weer eens een moeilijk moment. Toen ik het de volgende morgen aan de verpleegster van dienst vertelde, sprak ze me streng toe. "Je moet ons sneller bellen als je pijn hebt en niet wachten tot het onverdraaglijk wordt." Tja, ze had gelijk maar ik ben nu éénmaal hardleers . In ieder geval, ik wist dat ik nog een lange weg af te leggen had. "Je mag die operatie niet onderschatten" hadden de verpleegsters me meermaals op het hart gedrukt. En misschien deed ik dat wel. Donderdagavond geopereerd en op zondag enkel nog Dafalgan als pijnstiller. Jezelf sterk houden is goed maar je moet naar je lichaam luisteren en niet de held willen uithangen, dat lesje had ik geleerd.
Dat er mindere dagen zouden komen, dat wist ik. Zaterdag 3 maart was er zo één. Ik had meer pijn van de operatiewonden en de pijn tussen mijn schouderbladen was soms niet te harden. Die pijn was wel iets raars. Tijdens de operatie blazen ze je darmen vol lucht, net als een ballon. Het meeste wordt wel uit je lichaam gelaten maar er blijven luchtbellen achter die voor die pijn zorgen. Hoe magerder je bent, hoe meer last je ervan hebt. De mensen die mij kennen weten dus hoe ik mij voelde . Gelukkig zou die druk na 48 uur uit mijn lichaam weg moeten zijn. Dus morgen zou het veel beter zijn. Door die pijn voelde ik mij dus niet echt goed. Ik had het koud en wist met mezelf geen raad. Gelukkig beschikken we over geweldige verpleegsters en geweldige pijnstillers. Om de 6 uur kreeg ik een flesje toegediend en dat maakte alles weer draaglijk. De verpleegsters vertelde me ook constant dat ik niet te snel moest willen gaan. Ik liep voor op schema en dat was al heel wat. Slechte dagen gaan ook voorbij en morgen was weer een nieuwe dag en een nieuw begin.
Vrijdagavond kwamen mijn vrouwke, Yana en ons vader op bezoek. In plaats van een zombie die half bewusteloos in bed lag, zat ik rustig in mijn stoel te genieten van mijn beschuiten met confituur en kaas, een theetje en een yoghurtje. Ook maar magertjes denken jullie misschien maar als je ervan uit gaat dat je de eerste 4 dagen niets zal mogen eten is dit een feestmaaltijd. Mijn vrouwke was duidelijk opgelucht dat ik er nu al zo goed bij liep. Mijn kleine meid had zoals beloofd een tekening gemaakt. Rond 20 uur gingen ze terug naar huis en zette ik mij gezellig voor de tv. Ik was blij dat alles zo vlot verliep en hoopte dat het zo zou blijven. Zelfs mijn darmpjes begonnen terug te brubbelen. Een teken dat ze terug begonnen te werken. Enkel het wondvocht was nog wat bloederig maar ja, ik was nog maar 24 uur geleden geopereerd. Ik moest alleen uitkijken dat ik mij niet forceerde, want die kans was met mijn karakterke reëel. Ok, ik had wel wat pijn en liep rond met de snelheid van een bejaarde schildpad, maar ik had toch het gevoel dat ik voorliep op schema. Morgen zou de pijnpomp afgesloten worden zodat ik me zelfstandiger zou kunnen bewegen.
En inderdaad, na mindere dagen komen ook goede dagen. Na een douche (niet gemakkelijk met al die darmpjes) voelde ik mij veel beter en energieker. Ik begon mijn bed en zetel serieus beu te worden en begon rond te lopen in de gangen van de kliniek. Ik wou absoluut bewegen om die stramheid uit mijn spieren te krijgen. Rond 11 uur kwam dokter D'hooghe langs, hij was een collega van dokter J. en was dit weekend van wacht. Hij vroeg hoe het was en ik vertelde hem dat ik mij goed voelde. Ik had nog enkele vragen over de bloederige stoelgang en gevoelige darmen bij het eten. Hij stelde me meteen gerust. En dan kwam hij met nieuws dat ik totaal niet had verwacht. We gaan het zakje waar het wondvocht in komt inkorten, zei hij. Dat zakje heeft normaal een meer geleerde naam maar als simpele bewakingsagent hou ik het liever eenvoudig . De dokter zei me dat het ongeveer 2 à 3 dagen duurde. En dan mag je naar huis. Wablieft!!! Naar huis!!! Meende die dat nu? Ik was nu altijd wel van plan geweest om mijn verblijf hier zo kort mogelijk te houden, maar zo kort? Enkele minuten nadat de dokter langs geweest was, kwam een lieve verpleegster het infuus verwijderen. En een beetje later stonden ze daar weer om het zakje een 1ste keer in te korten. Nu ging het echt wel snel! Gisteren had ik nog een baaldag en vandaag scheen de zon weer. Figuurlijk wel te verstaan, want buiten was het druilerig en miezerig. Maar dat kon mijn humeur absoluut niet verstoren. Een beetje onzeker was ik ook wel. Nu was ik in een fantastische kliniek met, ik kan het niet genoeg benadrukken, FANTASTISCH personeel. Als ik nu met iets zat of ik voelde me wat minder, dan stonden ze in een handomdraai bij mij. Maar ik zou hier nog terug komen. Mijn gevecht was nog niet ten einde. Binnen een aantal weken zou ik hier terug staan om de strijd aan te gaan tegen die andere indringer.
Om 21 uur werd ik terug wakker. En zoals een goede vriendin me had gezegd "je gaat je voelen als een voze appel". Ik besloot er niet tegen te vechten en gaf me over aan wat mijn lichaam en geest verlangde: rust. Na een redelijke nacht voelde ik mij 's morgens redelijk goed. Niet dat ik al in staat was de polonaise te dansen (dat zou nog wel komen). Maar de pijn was draaglijk. Het meeste last had ik van totaal verkrampte nekspieren. De pijnpomp waaraan ik lag onderdrukte natuurlijk ook nog veel pijn. Om 12 uur kwam dokter Jutten langs. De operatie was goed verlopen en de volledige tumor was weggenomen. Hij schrok er wel van dat ik al rustig in de stoel mijn krantje zat te lezen. "Euh, ik heb je gisteren toch geopereerd?" vroeg hij al lachend. Ja jong, bij mij moet het vooruit gaan hé . Hij vertelde de verpleegster om al terug rustig te beginnen met drinken en eten. Joepie!!! Eten, dat was sneller dan verwacht. Ik moest het zelf wel een beetje aanvoelen want het kon zijn dat ik wel misselijk zou worden.
Donderdag 1/03, de grote dag. Vandaag zou de smerige indringer verwijderd worden. Ik hoopte dat er op het laatste nippertje niet iets zou tussenkomen. Ik maakte me toch een beetje ongerust. Bij het naar het toilet gaan verloor ik veel bloed en toen ik vanmorgen opstond bloedde mijn tandvlees hevig. Straks toch eens informeren. Ondertussen genoot ik van een lekker tasje koffie en een heerlijke douche. Nu was het aftellen en proberen mijn gedachten te verzetten. Zenuwen voor de operatie had ik niet, of nog niet. Heel de week had ik uitgekeken naar deze dag. Dat ding moest uit mijn lijf. Het zou dan nog niet achter de rug zijn, want ik wist dat er nog iets in mijn lichaam huisde. Maar mentaal was het belangrijk. Als dit achter de rug was en alles goed zou verlopen zou het me een boost geven om mijn gevecht succesvol verder te zetten. Ondertussen kwam Anita nog eens langs om te vragen hoe het ging en me voor te bereiden hoe ik er bij het ontwaken zou bijliggen. Een buisje via de neus, om het maagvocht af te voeren, een pijnpomp, een buisje om het wondvocht af te voeren, mijn urine zou opgevangen worden in een zakje, een baxter, enz... Heel elegant zou het dus allemaal niet zijn. De 1ste dag zou ik nog niet uit mijn bed komen. Ik vroeg haar achter de chemo maar ze wou liever niet dat ik daar al mee bezig was. Stapje voor stapje. Zo moesten we te werk gaan. Omstreeks 14 uur kwam dokter Jutten even langs. De man waar ik al mijn vertrouwen in stelde. Ze liepen voor op schema en als alles naar wens liep was het om 16 uur of 16.30 uur aan mij. Ze waren ook volop aan het plannen voor de operatie aan mijn lever. Het letsel daar lag op een zeer moeilijk benaderbare positie, daarom wilden ze het eerst met chemo kleiner maken. De artsen wisten duidelijk met wat ze bezig waren en dat stelde me gerust. Om 15 uur kwam een heel schoon verpleegsterke (jaja, er werken er hier veel) mijn operatiejurkje brengen, mijn witte sokken en een kalmeringspilletje. Voor de 1ste keer was ik nu toch wat zenuwachtig. Het kwam akelig dichtbij. The Final Countdown naar de operatie was begonnen. Een tijdje later was het tijd om naar de OK te gaan. Nog een ruggeprik en om 17 uur was het moment daar.
Woensdag (29/02). Naar deze dag had ik lang uitgekeken. Voor mij was dit het begin van mijn genezing. De opname in de kliniek. Een vriendelijke mijnheer bracht me naar mijn kamer, een 2-persoonskamer. Nu zou ik tenminste kunnen slapen en rusten. Want ik zou alle rust kunnen gebruiken. Kathleen (één van de begeleidende verpleegkundige) kwam langs en vroeg of ik nog vragen had. Ik had veel vragen maar geen waar zij antwoord kon op geven. Het uur van de operatie was vastgesteld op donderdag 17 uur. Pff, dat werden nog lange uren. Ondertussen bracht een andere lieftallige verpleegster een fles met moviprep. Het spul dat mijn darmen zou proper maken. Het zou niet bij die ene fles blijven, er zou nog één volgen. Pff, wat keek ik uit naar het moment dat ik een groot pak friet met een vettige hamburger zou mogen verslinden. Maar alles op zijn tijd. Eerst had ik een opdracht, de indringer in mijn lichaam verslaan. Na afscheid genomen te hebben van vader, vrouw en kind maakte ik het me gemakkelijk en las mijn krantje en natuurlijk mocht ik mijn blog niet vergeten. Ik mocht namelijk mijn lieve dochter niet teleurstellen. Ze zag het helemaal zitten. Papa zou een boek uitbrengen en we zouden rijk en beroemd worden. Mijn lieve dochter was dus al druk bezig met haar handtekening in te oefenen. Haja, want dat deden beroemde mensen toch . Het vertrouwen van mijn dochter was met niets te ondermijnen.
Na enkele keren heen en weer bellen met Klina kreeg ik omstreeks 10 uur Dokter Callens aan de lijn. Hoe voelt u zich mijneer De Vos. Tja ik had al betere momenten in mijn leven meegemaakt. Blijkbaar hadden ze de scanresultaten gevonden en hij kwam meteen terzake. Ze hadden 2 dingen gevonden. 2? Das was dus geen goed nieuws. Het 1ste was de tumor in mijn darmen en het 2e was een letsel op mijn lever. Er waren dus uitzaaiingen. Het was duidelijk wie ook mijn lot ook in handen had, ze gingen het me niet gemakkelijk maken. Dokter Callens vertelde me hoe ze tewerk zouden gaan. Morgen zou de tumor in mijn darmen verwijderd worden, na het nodige herstel zou ik chemo krijgen om het letsel in de lever te verkleinen, vervolgens zouden ze het letsel op mijn lever operatief wegnemen. Ik vroeg hem hoe mijn kansen waren? Hij antwoordde eerlijk. Hij had gehoopt dat er buiten het gezwel in mijn darm niets te zien was. Spijtig genoeg was dat niet. Het had positiever kunnen zijn maar ook veel slechter. Uiteindelijk ging het maar om 2 plekken. Ik voelde me als een bokser die enkele rake klappen incasseerde. Maar wel een bokser die nog overeind stond. Ik was ontgoocheld maar ik bleef geloven in een goede afloop. Het maakte me alleen maar vastberadener. Vastberaden om dit "ding" te verslaan. Met alle steun die ik de laatste tijd had ontvangen ging dit zeker lukken. Ik kan mijn dank niet genoeg uitdrukken aan al de lieve mensen voor hun telefoontjes, sms'jes, berichtjes, duimen, pootjes, staartjes .......). Dit zal ik nooit vergeten ! Straks om 15 uur naar de kliniek voor het gevecht van mijn leven. Time to Rock
Ondertussen bleef ik maar wachten en wachten en wachten. Ik voelde mij zenuwachtiger met de minuut worden. En ik niet alleen. Ondertussen liep Pascale ook bijna de muren op. Rond half zes was ik het beu. Die dokter zijn onderzoeken moesten nu toch al afgelopen zijn? Ik belde naar het nummer van de begeleidingsverpleegkundige maar kreeg het antwoordapparaat. Dju ze waren enkel bereikbaar tussen 9 en 17 uur. Toen kreeg ik al het gevoel dat er iets niet klopte. Ok het algemeen nummer dan maar bellen en me laten doorschakelen naar de dienst Gastro-Enterolgie. Ik kwam bij het secretariaat terecht. Ik vertelde de dame dat ik vandaag mocht bellen voor de uitslag van mijn PET scan en dat me beloofd geweest was dat dokter Callens mij "zeker" ging terugbellen. Koudweg kreeg ik te horen. Tja mijnheer je zal morgen moeten terugbellen want iedereen is naar huis. HOE IEDEREEN IS NAAR HUIS . Ik zei nogmaals dat ze me zouden terugbellen en dat het voor mij toch heel belangrijk was om te weten hoe de uitslag was. Tja mijnheer ik kan u alleen zeggen dat ze op zoek waren naar die scan en dat nu iedereen naar huis is. Dus morgenvroeg terugbellen. Was dit een grap? Een hele dag zit je vol spanning te wachten op waarschijnlijk één van de belangrijkste telefoontjes van je leven en dan vergeten ze me terug te bellen. Daarbij komt dan nog eens dat ze blijkbaar niet wisten waar die scan was. In plaats van een patient waarover ze bezorgd waren en waar ze alles voor gingen doen om mij te genezen voelde ik mij een nummer. Nadat ik ingehaakt had voelde ik de stoom uit mijn oren komen. . Ik moest mij afreageren. Op zo een ogenblik ben ik een vulkaan. Moet ik even mijn gedacht zeggen en moet iedereen even uit mijn buurt blijven. Na de uitbarsting kalmeer ik weer even snel, begin ik te kalmeren en bekijk ik alles terug meer rationeel. Gelukkig weet mijn vrouwke hoe ik reageer en dat ze me op dat moment even moet laten doen. Maar ook zij was zeer teleurgesteld. Maar ok ik kon er toch niets aan veranderen en besloot mijn energie te steken in mijn genezing en niet meer in het amateurisme van sommige mensen. Morgen om 9 uur zouden ze zich wel aan een telefoontje van mij mogen verwachten. En ze zouden toch met een heel goede uitleg mogen afkomen. Nu ging ik mij kalm houden en genieten van mijn voorlopig laatste avondje voor de buis in mijn knusse zetel met mijn vrouwke.
Gisteren (maandag 27/02) in de namiddag besloot ik naar Klina te bellen. Ik wou absoluut weten wat de uitslag was voor ik mij woensdag terug aanmeldde in de kliniek. Ik belde naar Anita (één vande begeleidingsverpleegkundige) en vroeg haar of ik eventueel de dag erna zou kunnen bellen voor de uitslag. Dat was geen enkel probleem, want ze verstond maar al te goed dat ik op hete kolen zat. Bel maar morgennamiddag en dan verbind ik u door met Dokter Callens. Vandaag was het dan zo ver. Ik wachtte tot mijn vrouwke thuis was om het meest stresserende telefoontje uit mijn leven te doen. Ik kreeg Anita terug aan de lijn en zijn informeerde even bij Dokter Callens. De uitslag was nog niet binnen. Pfff dit was om de muren van op te lopen! Ze gingen naar het UZA bellen om de uitslag door te faxen. Dokter Callens zou mij tussen of na zijn onderzoeken zeker terugbellen. Dat hoopte ik alvast. Want anders zou ik vanavond nog op de dienst Cardiologie terechtkomen. Ondertussen was er een innige band ontstaan tussen mijn GSM en mezelf. Geen denken aan dat ik dit ding vandaag nog zou loslaten. Stel je voor dat ik het telefoontje zou missen en nog een dag zou moeten wachten op de uitslag
Maandag 27/02 zou weer een belangrijke dag worden. Vandaag om 9 uur stond de PET scan op het programma. Hiermee zouden ze kunnen zien wat het witte vlekje op mijn lever juist was. Je kan je dus wel indenken dat ik redelijk zenuwachtig en ja hoor zelf bang was. Hoe klein het witte vlekje ook was, ik hoopte uit het diepste van mijn hart dat het een onschuldig cyste was of iets anders, als het maar onschuldig was. Samen met ons vader, die de laatste tijd mijn vaste taxichauffeur was, rond 7:40 uur vertrokken richting Edegem. We waren nog maar 2 straten verder of we konden al beginnen aanschuiven. Als we maar op tijd kwamen! Na een beetje vertraging op de ring kwamen we rond half 9 aan bij het UZA. Ik stond aan te schuiven bij de receptie toen een vriendelijke mijnheer mij vroeg of ik al een lidkaart had van het UZA. Toen ik hem negatief antwoordde zei hij heel vrolijk. Ha dan bent u nog geen lid van de club en moet u zich eerst aanmelden aan dat loket. Hij wees naar 2 loketten waar 2 dames ijverig bezig waren lidkaarten uit te delen. Lidkaart, lid van de club? Raar gevoel van humor hadden die gasten van het UZA . Ikke dus naar het loket om mijn lidkaart te bemachten. Een vriendelijke dame tikte al mijn gegevens in en overhandigde me dan de stijlvolle UZA lidkaart. Wow van nu af aan was ik lid van het UZA clubje . Ik hoopte echter dat ik deze kaart niet zo veel nodig zou hebben als mijn bibliotheekkaart. Na de nodige formaliteiten moest ik route 11 volgen. Na enkele lange gangen kwam ik aan de balie van de afdeling waar ik moest zijn. Een andere ijverige dame nam mijn formulier van Klina en stijlvolle lidkaart van het UZA aan en tokkelde wat op haar pc. Nadien overhandigde ze me de kaart en een vragenlijst die ik moest invullen. De lijst was heel snel ingevuld. Overal kon ik nee op aanduiden, ook op de vraag of ik chemo had ondergaan. Ik hoopte dat dit zo zou blijven. Vervolgens mocht ik naar een andere dame die mijn suiker testte. Die was volledig in orde. Twas toch al een goei begin hé. Vervolgens prikte ze een catheter in mijn arm die aangesloten werd op één of andere vloeistof. Een vloeistof waardoor ze beter konden zien waar in mijn lichaam het allemaal misliep. Om betere beeldkwaliteit te krijgen moest ik nog 2 piepleine pillekes innemen. Ik vroeg de verpleegster of de scan enkel mijn lever zou doorlichten ? Nee hoor, er werd een scan gemaakt vanaf mijn knieën tot mijn hoofd. Al hadden ze in Klina al een scan gemaakt van longen en buik en was daar buiten op het stipje van mijn lever niets te zien, voelde ik mij toch weer gespannen worden. Ik werd in een kamertje geplaatst waar ik rustig moest blijven wachten tot de vloeistof helemaal leeg was. Ondertussen werd er nog een andere vloeistof ingespoten die mij zou doen plassen. Rond half 11 kwamen ze me halen voor de scan. De scan zou 12 minuten duren, ik mocht niet bewegen maar gelukkig nog wel ademen. In de scan werd ik heen en weer geschoven, eerst traag dan weer in kleine stukjes. Ik voelde mij net een product op een boodschappenband. Maar dan wel een product in afslag wegens beschadigd . Na 12 minuten werd ik verlost uit mijn krampachtige houding en mocht ik even wachten in de wachtzaal. De verpleegster die de scan had uitgevoerd zei dat de foto's goed waren en ik naar huis mocht. Maar eerst wou ik toch even weten of ik iets van de uitslag zou vernemen. Nee, de uitslag werd vanavond naar de kliniek gestuurd. Ik zou dus nog even in spanning moeten blijven zitten. Om half 12 trokken we terug naar huis. Weer een belangrijke stap was achter de rug. Nu hoopvol wachten op het resultaat.
Vandaag (25/02) nog eens op de weegschaal gaan staan. Resultaat 72 kg. Op 2 weken tijd 2 kg eraf. Ik kan iedereen die enkele kilokes kwijt wil spelen het restvrije dieet bijzonder aanbevelen . Geen fruit, geen volkoren producten en zo weinig mogelijk vetten (dit om de darmen zo weinig mogelijk te belasten). Voor iemand als mij die echt kan genieten van lekker eten is dit een marteling. Ach ik zal mijn achterstand wel inhalen binnen enkele maanden. 72 kg dat is het gewicht dat ik had toen ik me aan het voorbereiden was op een marathon. Jaja mensen ik heb ooit een marathon gelopen . Ok ik geef toe, het is bij die ene gebleven en het was ook niet in een recordtijd, maar ik heb hem wel uitgelopen . Daar trek ik me een beetje aan op. Ik zie me nu in volle voorbereiding voor een marathon. De marathon van het herstel, want dat het even zal duren besef ik maar al te goed. Wat ik van het lopen heb geleerd is dat muziek je een extra boost kan geven. In moeilijke momenten kan het je dat zetje geven om toch vol te houden. Ik ben dus volop bezig met liedjes op mijn mp 3 te zetten die ik kan beluisteren tijdens mijn herstel. Ik zie me daar al liggen, zwaaiend met mijn baxter op de tonen van "Le lac du Connemara" of samen met mijn medepatiënten de polonaise door de gangen van de kliniek. Ambiance verzekerd . Het zijn vooral oppeppende en opzwepende liedjes die ik zoek. Want liedjes zoals "Afscheid van een vriend", "The end" of "My way" is niet echt geschikt voor het doel dat ik voor ogen heb . Ondertussen ook nog wat dingetjes regelen om de druk op de schouders van mijn vrouwke lichtjes te verminderen. Al wat ik nu nog kan doen voor ik naar de kliniek moet is meegenomen. Misschien dinsdag nog eens langs de kapper passeren want als ik naar de kliniek moet wil ik het wel in stijl doen .
Gisteren de papiermolen in werking gesteld. Het klinkt misschien bijkomstig maar het is toch belangrijk dat je met een gerust gevoel naar de kliniek kan vertrekken. Op het ziekenfonds duidelijke uitleg gekregen wat er moet juist gebeuren om een bijdrage te kunnen ontvangen. Op zo een moment ben ik blij dat ik in België woon. We zagen dikwijls op ons kleine landje en alles loopt hier zeker niet perfect maar in vergelijking met vele andere landen is het hier toch allemaal toch maar netjes geregeld. De medische verzorging in ons land behoort tot de beste van de wereld en het personeel dat zich alle dagen weer inzet voor hun patiënten zijn alleen maar te bewonderen. Een klein voorbeeldje. Gisteren had ik even een moeilijk moment. Ik maakte me ongerust en zat met veel vragen in mijn hoofd. In de kliniek hadden ze me op het hart gedrukt dat ik niet met vragen mocht blijven zitten. Daarom hadden ze me het nummer gegeven van Kathleen en Anita. 2 begeleidingsverpleegkundige. Even gebeld en Kathleen stelde me op slag een pak geruster. Bedankt ! Tegen de avond nog eens langs mijn huisarts gepasseerd. Had nog een omslag voor de kliniek voor haar en ze moest nog mijn "Getuigschrift van arbeidsongeschiktheid" invullen. Ze was ook verschoten. Ik was nog maar net patiënt bij haar. Sinds september (toen de klachten begonnen). Mijn vroegere huisarts was met pensioen gegaan en zo kwam ik bij haar terecht. Tja ze zal nooit gedacht hebben toen ik de 1ste keer bij haar kwam dat ik zo een moeilijk geval ging zijn. Sorry dokter . We hadden in ieder geval een goed gesprek en ik hield er een goed gevoel aan over. De kliniek had me een briefje geschreven voor mijn werkgever tot 1 maart (dag van de operatie). Ze schreef op slag een verlenging. Tja ik zal waarschijnlijk wel iets anders aan mijn hoofd hebben om de dag na mijn operatie even te informeren of het mogelijk zou zijn een briefje voor mijn werk te schrijven. Om te beginnen heel de maand maart zei ze. Wow heb ik zo maar even op mijn ééntje de planningsproblemen op mijn werk opgelost ! Iedereen zijn uren en niemand economisch werkloos ! Graag gedaan jongens, werk ze .Ik vroeg de dokter ook of mijn vrouw bij haar terecht kon als het nodig moest zijn. Geen enkel probleem, als ze even willen babbelen of het niet ziet zitten belt ze maar, zei mijn huisarts meteen. Tis een goei, mijn nieuwe huisarts. Met een goed gevoel en steigend zelfvertrouwen ging ik naar huis. Een goed gesprek is heel belangrijk heb ik ondertussen al enkele keren ondervonden.
Gisteren (donderdag 23/02) bezoek gekregen van mijn broer. Goh het was lang geleden dat we elkaar nog eens gezien hadden of gehoord. En het deed deugd. Hij had een fruitmand bij, want praline zou ik waarschijnlijk niet mogen eten. Goh broer, fruit eigenlijk ook niet . Maar het was het gebaar dat telde en dat waardeerde ik enorm. Wat gebabbeld over "het ding" in mijn buik, de voetbal, het lopen, het werk. In ieder geval, ik was blij dat hij langskwam en het maakte me nog maar eens duidelijk hoe onbelangrijk de dingen zijn waar we ons toch zo druk in konden maken. Mensen het is het echt niet waard! Ondertussen knutselde mijn knappe dochter rustig verder aan een 3D figuurtje voor haar papa. Mijn favoriete speler van Club Brugge op een voetbalveld (te bewonderen op mijn facebookprofiel). Tis toch een specialeke ons dochter. Mijn vrouw en ik hebben het er dikwijls over. Begrijpt ze de situatie niet helemaal of heeft ze nu echt zo een groot vertrouwen in haar papa? Ach mama zei ze eens, ik weet al lang dat alles goed komt met papa. Papa is sterker als Mega Mindy ! Tja als blijk van vertrouwen kan dat tellen . S'avonds nog even naar de voetbal gekeken. Dju verloren en uitgeschakeld. Ach volgend seizoen beter hé. Nadien samen met het vrouwke gezellig gaan slapen. Slapen doe ik meestal wel goed, tot Pascale opstaat om te gaan werken. Dan geraak ik nog moeilijk in slaap en begint het in mijn bovenkamer weer te draaien. Om 7 uur sta ik meestal dan maar op want dan begint ons trouwe bejaarde viervoeter met het karakter van een puppy aan de deur te krabben en te janken. "Baasje opstaan ! Ik moet dringen een boodschap doen in de tuin", om nog maar te zwijgen over de putten die ze elke dag trouw maakt en het vogelzaad dat ze opeet. Ons Lady, ik ga ze toch missen als ik in de kliniek lig.
De dagen dat je thuis bent probeer je er het beste van te maken. Je weet dat je binnenkort enkele weken naar het ziekenhuis moet en daarom probeer je nog zo veel mogelijk te genieten. Proberen, want in realiteit wordt ons leven nu al bepaald door da vreselijk ding in mijn buik. Sinds ik weet wat het is, gruwel ik ervan. Het klinkt raar, maar ik kan niet wachten tot het woensdag 15 uur is. Dan kan ik naar het ziekenhuis en ben ik in handen van diegene die het moeten doen. Het fantastisch personeel van Klina. Nu ben ik bang, en onzeker. Wat als die kleine opening tegen volgende week helemaal dicht is? Wat mag ik eten? Zelf naar het wc gaan is stresserend en helemaal als je weer eens niet kan gaan. Zal wel normaal zijn zeker. Pascale zit ook met een hele hoop vragen. Ik probeer haar de dingen uit te leggen die ik normaal thuis voor mijn rekening neem. Binnenkort staat ze er enkele weken alleen voor en dan zal alles op haar terechtkomen. Ik besef dat het ook voor haar moeilijke en onzekere tijden zijn. Ze wil er dan ook zo dikwijls mogelijk over praten. Ik ook wel, maar soms zijn er momenten dat ik het allemaal even niet wil horen. Ik wil maar één ding, dat monster uit mijn lijf en zo snel mogelijk aan mijn herstel beginnen. Tja geduld is nooit een sterke kant van mij geweest. En dan is er nog ons Yana, ze houdt haar flink en we weten ook niet echt of ze juist beseft wat er allemaal gaat gebeuren. We praten er met haar over. Eerst wilden we haar de woorden "kanker", "chemo" en "tumor" besparen. Maar zo is het leven nu éénmaal. Ook een lieve kleine meid van 10 jaar zal moeten leren dat er in het leven soms heel moeilijke momenten zijn. Ze schrok wel even toen Pascale zei dat ik eigenlijk kanker had. Maar daar kan je toch aan dood gaan zei ze. Inderdaad daar "kan" je aan dood gaan, maar in mijn geval waren de vooruitzichten goed en de kans groot dat ik helemaal de oude werd. Binnen enkele maanden plagen we elkaar weer, hebben we geheimpjes die we tegen mama niet gaan vertellen (als ze haar mondje kan houden tenminste ) en zitten we weer op elkaars kap. Papa is een sterke jongen zegt ze dikwijls. Tja ik ben dan wel geen Silvester Stalone of Jean Claude Van Damme en ik ben zo breed als een gespierde kapstok maar mentaal ben ik sterk. En daar zal het op aankomen. De mentale sterkte, de kracht die ik uit mijn koppigheid, de steun van vrienden en familie en mijn wens op nog zo veel leuke dingen in het leven te doen zal halen. Waarschijnlijk zullen er andere zijn die aan het roddelen zijn geslagen en die misschien al denken dat ik halfdood ben maar daar trek ik me niks van aan. Of misschien wel. De kracht om hun ongelijk te bewijzen. Ik wil maar één ding dat is als ik donderdag wakker word de dokter me komt zeggen. "Mijnheer De Vos (allé Tom mag ook) de operatie is geslaagd, de tumor is weg en er zijn geen andere sporen gevonden". Wat er dan ook gebeurd, hoe ik ook nog zal afzien dan weet ik dat alles zal goedkomen. Daar proberen we ons Yana ook een beetje op voor te bereiden, dat ik er na de operatie niet zo zal uitzien als anders. Ik zal vol hangen met darmpjes en waarschijnlijk zal ik ook nog serieus vermageren. Pfff nog magerder. Daar zit ik ook mee. Hoe ga ik eruit komen te zien. En stel je voor dat er nog een chemokuur volgt? Ga ik mijn weelderige haarbos dan verliezen . Tja dan zetten we maar een petje van Club Brugge op hé. Enkel maar hopen dat mijn kamergenoot geen Anderlecht supporter is dan want dan zouden er wel eens rellen kunnen uitbreken. Al zal dat ook niet gemakkelijk met met al die darmpjes in mijn lichaam. Vanavnond om 16:45 naar mijn huisdokter. Die was schijnbaar ook serieus geschrokken en had direct contact opgenomen met een chirurg waarvan ze wou dat hij de operatie deed. Uiteindelijk is het iemand anders geworden, maar ik veronderstel en hoop dat ze toch allemaal hun diploma hebben gehaald. Misschien tijdens de dag nog eens langs het ziekenfonds gaan om te informeren wat er allemaal moet gebeuren (hospitalisatieverzekering, werk........) en verder aftellen naar woensdag.
Vandaag zou een belangrijke dag worden. Vandaag wist ik hoeveel schade er was en hoe intens de behandeling zou worden. Maar één ding wist ik. Ik moest positief blijven en vechten voor elke kans. Ik hoopte alleen dat ik een kans zou krijgen om te vechten. Als ik de kans zou krijgen zou ik slagen, daar overtuigde ik me constant van. Elke vorm van onzekerheid bande ik uit mijn gedachten. Ik krijg dikwijls te horen van mijn vrouwke dat ik een koppige ezel ben. Wel die koppigheid zou ik nu als een wapen gebruiken. Heb het trouwens altijd als een positieve eigenschap gezien . Ondertussen vlogen de sms'jes over en weer en merkte ik dat ik heel veel mensen had doen verschieten en dat ze me steunde. Sorry dat ik jullie zo heb doen schrikken vrienden, maar als ik iets doe doe ik het ineens goed hé . De steunreacties deden enorm goed en ik putte er veel moed door. Daar kan ik iedereen niet hard genoeg voor bedanken. Rond 10 uur kwamen ze me halen. Het was tijd voor "de scan". Die nam slechts 5 minuten in beslag. heel mijn buik werd gecontroleerd. Nadien zou nog een foto van de longen volgen.En dan was het weer wachten, wachten, wachten..... Pascale stuurde me regelmatig een berichtje om te horen of ik al meer wist, maar telkens moest ik ze teleurstellen. Zij zou natuurlijk de eerste zijn waaraan ik het vertelde. Ik hoopte dat ik toch positief nieuws zou kunnen vertellen, ik moest haar iets hoopvol kunnen vertellen. Het wachtte duurde tot 17 uur en toen bracht Dr. Joke Leemans (een assistente en ter info ook nog een knappe trouwens ) de uitslag. En het was goed nieuws, of tenminste hoopvol nieuws. Op de scan was de tumor duidelijk te zien, maar buiten enkel aangetasste kliertjes was er niets te zien. Er was 1ding waar ze zich nog een beetje ongerust over maakten en dat was een wit stipje op mijn lever. Maar dit kon eveneens een goedaardige ciste zijn. Een blok viel van mijn schouders. Ze konden me helpen en ik kreeg de kans om te vechten. Ik heb altijd gehouden van een uitdaging en ik zag dit dan ook zo. Goed, hier kwam ik door, hoe ik ook zou afzien. Ik wist dat er heel moeilijke momenten zouden volgen maar er was geen enkel andere optie. Dr. Leemans vertelde me dat ik waarschijnlijk die avond nog naar huis zou mogen, maar eerst moest Dr. Jutten nog langskomen om te vertellen wat er ging gebeuren. Een imposant figuur kwam de kamer binnen en wist meteen dat ik in goede handen was. Hij vertelde me heel duidelijk hoe hij zou werken. De operatie zou doorgaan op donderdag 1 maart. Ik vroeg hem of er chemo zou gebruikt worden, maar dat kon hij nu nog niet zeggen. Hij maakte me wel duidelijk indien het nodig zou zijn, ze niet zouden aarzelen om de zwaarste mogelijk middelen in te zetten. Jouw voordeel is dat je nog zo jong bent en we nog heel wat levensjaren kunnen recupereren. Tja dit was een man die van aanpakken wist. Ook zou er nog een afspraak gemaakt worden in het UZA om het vlekje op mijn lever te onderzoeken. Ik mocht naar huis. Ik zou in mijn eigen bedje op mijn heerlijk waterkussen naast mijn geweldig vrouwke slapen, mijn knappe dochter in de kamer naast ons en een snurkend hondje op de zetel in de woonkamer. Waarom beseft een mens dan pas eigenlijk wat hij allemaal bezit?
Ik lag op mijn bed en voelde van alles door mijn hoofd spelen. Ik wou de andere kamergenoten niet laten merken welk nieuws ik juist had gehad en probeerde zo "gewoon" mogelijk te doen. Buiten alles zo positief mogelijk in te zien en te wachten op de scan van de volgende dag kon ik niets doen. Dit was als een bom ingeslagen en ik wist dat dit even zou duren voor ik alles op een rijtje had. De nacht was een regelrechte nachtmerrie. Ik probeerde te slapen maar de gedachten die constant in mijn hoofd speelde en mijn kamergenoten zorgde ervoor dat ik geen oog dicht deed. Ok ik had zelf gevraagd om op een zaal te slapen, maar ik ging er vanuit dat ik hier niet zou moeten blijven. Naast mij lag iemand te hoesten alsof hij aan zijn laatste minuten bezig was. Blijkbaar kon hij ook niet goed slapen, want hij vond er niets beter op om midden in de nacht koekjes te eten uit een ritselende verpakking. Mijn andere kamergenoot deed om de 5 minuten het licht aan om iets te zoeken en mijn andere kamergenoot lag constant te kreunen en in zichzelf te brabbelen. Om nog maar te zwijgen over de niet zo smakelijke menselijke geluidjes die ik een hele nacht te horen kreeg. Dit leek de hel of een heeeeeeeeeeeeeeeel slechte komische film. Een nacht waar ik bange gevoelens had afgewisseld met gevoelens van boosheid. Ik telde de uren af en was blij dat het 7 uur was.
Mijnheer De Vos, we hebben niet zo een goed nieuws voor u. We hebben een vernauwing gevonden. Dokter Callens keek me aan en ik voelde mijn hart sneller beginnen slaan. Dit ging geen aangenaam gesprek worden. Dokter Callens probeerde me al tekenend duidelijk te maken wat er juist aan de hand was. Hij maakte een tekening waaruit bleek dat de opening in een bepaald stukje darm niet groter was dan een dikte van een pen, de rest was dicht gegroeid. Zo dicht dat ze het andere stuk niet konden controleren omdat ze er niet meer doorgeraakten. Ik probeerde me sterk te houden, maar het voelde alsof dit niet echt was. Dokter spreken we hier over kanker, vroeg ik hem? Zijn blik vertelde genoeg. Dit was even slikken, dit had ik niet verwacht. Thuis wachtte Pascale en Yana op een telefoontje om mij te komen afhalen, en nu moest ik dit vertellen. Ik vroeg de dokter wat er moest gebeuren. Ik wou weten hoe ik dit kon verslaan en wou zo snel mogelijk horen dat er iets aan kon gedaan worden. De tumor moest operatief verwijderd worden, en dan hing het ervan of er uitzaaingen waren. In dit geval moest er eerst met chemo gewerkt worden. "Chemo" nog zo een verschrikkelijk woord. Je hoort zo dikwijls over mensen die kanker hadden en telkens vind je het verschrikkelijk, maar telkens denk je ook dat dit je niet zal overkomen. Nou werd ik even met mijn neus op de feiten gedrukt. Maar goed, de situatie was niet goed maar veel zou afhangen van de scan van de buik die ze de volgende morgen zouden maken. Dan zou veel duidelijk worden. Ik was bang maar wist ook dat ik in goede handen was en iedereen er alles zou aan doen om mij te genezen. Dokter Callens was ook geschrokken gaf hij toe, het was heel zeldzaam dat ik dit op mijn "jonge leeftijd" kreeg. Hij vroeg naar de situatie in mijn familie of er nog dergelijke gevallen waren. Ik vertelde dat mijn broer een prikkelbare darm had en mijn vader poliepen had laten verwijderen. De oorzaak zou waarschijnlijk erfelijk zijn en hij raadde aan dat iedereen in de familie een onderzoek zou ondergaan. Zelf ons Yana die nu 10 jaar is, zou op haar 30ste best zo een onderzoek ondergaan. En toen kwam er een heel moeilijk moment ik moest Pascale vertellen wat er juist aan de hand was. Aan de andere kant neemde ze heel opgewekt op. "Ik heb niet zo een goed nieuws gekregen" waren de eerste woorden die ik zei. Ik deed haar mijn verhaal en hoorde haar stem breken. Ik wist dat ons Yana naast haar moest staan. Die zal al de hele middag te wachten op een telefoontje van mij om te horen wanneer ze me eindelijk mee kon komen afhalen. Op zo een moment tracht je je sterk te houden, je wil overkomen alsof je alles onder controle hebt en het allemaal wel goed komt. Ik moest dus sterk blijven en vroeg Pascale of ze enkele spulletjes mee kon brengen. Op het moment dat mijn ouders, Pascale en Yana aankwamen werd het ons allemaal te veel. Yana gaf mij een tekening waarop ze had geschreven "welkom thuis papa". Tja op zo een moment breekt iedereen. We hebben elkaar vastgenomen en de meest intense knuffel gegeven. We gingen allemaal even naar beneden om een beetje meer privacy te hebben en om alles nog eens duidelijk uit te leggen. Pascale wou ook even met de dokter spreken en dat gesprek heeft haar wel wat geholpen. Het afscheid was een moelijk moment. Geen avondje voor de buis maar een nachtje ziekenhuis in gezelschap met mijn kamergenoten.
Maandag 20 februari eindelijk was de dag aangebroken voor mijn colonoscopy. Eindelijk, want eigenlijk zag ik er toch een beetje tegenop. Maar nu het eindelijk zo ver was, wou ik het zo snel mogelijk achter de rug. De voorbije weken had ik serieus getwijfeld of dit wel nodig was. De klachten waren minder. Dagelijks nog wel eens pijn, maar het was te doen. Enkel het bloedverlies bleef duren, maar het was nu ook niet dat ik leegbloedde. Ach zal wel een gewoon wondje in de darm zijn of in het slechtste geval een polipje in de darm dat af en toe open gaat. Ik hoopte enkel dat het onderzoek vlotter zou loper dan mijn 1ste moviprep kuur van de avond ervoor. 2x overgegeven, helse krampen, mottig als een krab, maar na vier uur begon het eindelijk te werken en verliep alles vlot Met goede moed bracht mijn vader, in gezelschap van mijn vrouwke me naar de kliniek. Nadat ik mijn kamer had gekregen vertrok mijn vrouwke en begon ik mij te installeren. Van een bevallige verpleegster kreeg ik nog wat uitleg (Tja aan mijn opmerkzaamheid is niets aan de hand Op de kamer lagen nog 2, 70+. De ene lag te hoesten alsof hij aan zijn laatste minuten begonnen was en de andere lag constant te kreunen en te brabbelen. Het was duidelijk. Ik was in een ziekenhuis. Maar ach, even doorbijten en vanavond zat ik weer gezellig in mijn eigen zeteltje voor de buis. Ondertussen mocht ik met mijn 2e kuur moviprep beginnen. En die verliep vlot. Gelukkig heb ik een goede conditie dus kwam ik niet voor zo een onsmakelijke problemen te staan. . En dan was het wachten, wachten en nog eens wachten. Rond half vier kwamen ze me halen om de ingreep uit te voeren. Toen begon ik toch wel wat zenuwachtig te worden, want ik was nog nooit onder volledige verdoving geweest. En soms lees je toch dat het af ten toe misloopt. De dokter die mij in slaap zou doen stelde mij gerust en dokter Callens vroeg wat juist de problemen waren. Toen ik het mezelf hoorde vertellen dacht ik bijzelf moet ik echt die mijnheer zijn tijd verdoen met mijn waarschijnlijk onbenullig probleempje? Een goed uur later kwam ik bij op mijn kamer. Het was een zeer lichte algemene verdoving dus veel last had ik er niet van. Toen ik wakker werd hoorde ik een stem die mij heel bekend klonk. Het was Norbert, een gepensioneerde oud collega van op mijn werk die op bezoek kwam bij één van mijn kamergenoten. Goh das wel heel straf dat we elkaar hier ontmoette. Norbert was vroeger geopereerd geweest aan darmkanker en had het gehaald en profiteerde nu goed van het leven. Maar ach darmkanker krijg je enkel op latere leeftijd, toch niet op je 39. We babbelde wat bij en ik beloofde hem dat ik donderdag (de dag dat ik terug ging werken) iedereen de groeten zou doen. Ondertussen hadden ze mijn eten gebracht en dat smaakte, aan mijn eetlust heeft het nooit gelegen. Spijtig genoeg kreeg ik de tijd niet om mijn maaltijd helemaal te verslinden want de dokter kwam binnen met nog een stagiar en een verpleegster in zijn gezelschap. Mijnheer De Vos wilt u even meekomen aub. Natuurlijk wil ik meekomen, hoe sneller ik thuis ben hoe liever. Ik was wel onder de indruk van hoe ze hier een uitslag aan hun patienten meedeelde. 3 personen en dat gewoon om te zeggen dat ik waarschijnlijk een prikkelbare darm had of een pollipje. Wist ik veel.
. Zo een compliment doet altijd deugd en zeker als je de nacht daarvoor geen oog had dicht gedaan. Maar ok, terug naar mijn collega's. Buiten de boekenbon, een prachtige orchidee enz. hadden ze een grote kaart bij volgeschreven met beterschapswensen van verschillende collega's. Natuurlijk was ik ook heel blij met de andere cadeautjes en ik zal er zeker van genieten 
maar die kaart gaf me toch weeral extra moed. Dus uit het diepste van mijn hart HEEL HARTELIJK BEDANKT!!! En voor de vrouwen nog 3 extra kussen 
. Ik zei nogmaals dat ze me zouden terugbellen en dat het voor mij toch heel belangrijk was om te weten hoe de uitslag was. Tja mijnheer ik kan u alleen zeggen dat ze op zoek waren naar die scan en dat nu iedereen naar huis is. Dus morgenvroeg terugbellen. Was dit een grap? Een hele dag zit je vol spanning te wachten op waarschijnlijk één van de belangrijkste telefoontjes van je leven en dan vergeten ze me terug te bellen. Daarbij komt dan nog eens dat ze blijkbaar niet wisten waar die scan was. In plaats van een patient waarover ze bezorgd waren en waar ze alles voor gingen doen om mij te genezen voelde ik mij een nummer. Nadat ik ingehaakt had voelde ik de stoom uit mijn oren komen.
. Ik moest mij afreageren. Op zo een ogenblik ben ik een vulkaan. Moet ik even mijn gedacht zeggen en moet iedereen even uit mijn buurt blijven. Na de uitbarsting kalmeer ik weer even snel, begin ik te kalmeren en bekijk ik alles terug meer rationeel. Gelukkig weet mijn vrouwke hoe ik reageer en dat ze me op dat moment even moet laten doen. Maar ook zij was zeer teleurgesteld. Maar ok ik kon er toch niets aan veranderen en besloot mijn energie te steken in mijn genezing en niet meer in het amateurisme van sommige mensen. Morgen om 9 uur zouden ze zich wel aan een telefoontje van mij mogen verwachten. En ze zouden toch met een heel goede uitleg mogen afkomen. Nu ging ik mij kalm houden en genieten van mijn voorlopig laatste avondje voor de buis in mijn knusse zetel met mijn vrouwke.
. Ik hoopte echter dat ik deze kaart niet zo veel nodig zou hebben als mijn bibliotheekkaart. Na de nodige formaliteiten moest ik route 11 volgen. Na enkele lange gangen kwam ik aan de balie van de afdeling waar ik moest zijn. Een andere ijverige dame nam mijn formulier van Klina en stijlvolle lidkaart van het UZA aan en tokkelde wat op haar pc. Nadien overhandigde ze me de kaart en een vragenlijst die ik moest invullen. De lijst was heel snel ingevuld. Overal kon ik nee op aanduiden, ook op de vraag of ik chemo had ondergaan. Ik hoopte dat dit zo zou blijven. Vervolgens mocht ik naar een andere dame die mijn suiker testte. Die was volledig in orde. Twas toch al een goei begin hé. Vervolgens prikte ze een catheter in mijn arm die aangesloten werd op één of andere vloeistof. Een vloeistof waardoor ze beter konden zien waar in mijn lichaam het allemaal misliep. Om betere beeldkwaliteit te krijgen moest ik nog 2 piepleine pillekes innemen. Ik vroeg de verpleegster of de scan enkel mijn lever zou doorlichten ? Nee hoor, er werd een scan gemaakt vanaf mijn knieën tot mijn hoofd. Al hadden ze in Klina al een scan gemaakt van longen en buik en was daar buiten op het stipje van mijn lever niets te zien, voelde ik mij toch weer gespannen worden. Ik werd in een kamertje geplaatst waar ik rustig moest blijven wachten tot de vloeistof helemaal leeg was. Ondertussen werd er nog een andere vloeistof ingespoten die mij zou doen plassen. Rond half 11 kwamen ze me halen voor de scan. De scan zou 12 minuten duren, ik mocht niet bewegen maar gelukkig nog wel ademen. In de scan werd ik heen en weer geschoven, eerst traag dan weer in kleine stukjes. Ik voelde mij net een product op een boodschappenband. Maar dan wel een product in afslag wegens beschadigd 
. Maar het was het gebaar dat telde en dat waardeerde ik enorm. Wat gebabbeld over "het ding" in mijn buik, de voetbal, het lopen, het werk. In ieder geval, ik was blij dat hij langskwam en het maakte me nog maar eens duidelijk hoe onbelangrijk de dingen zijn waar we ons toch zo druk in konden maken. Mensen het is het echt niet waard! Ondertussen knutselde mijn knappe dochter rustig verder aan een 3D figuurtje voor haar papa. Mijn favoriete speler van Club Brugge op een voetbalveld (te bewonderen op mijn facebookprofiel). Tis toch een specialeke ons dochter. Mijn vrouw en ik hebben het er dikwijls over. Begrijpt ze de situatie niet helemaal of heeft ze nu echt zo een groot vertrouwen in haar papa? Ach mama zei ze eens, ik weet al lang dat alles goed komt met papa. Papa is sterker als Mega Mindy ! Tja als blijk van vertrouwen kan dat tellen 
. S'avonds nog even naar de voetbal gekeken. Dju verloren en uitgeschakeld. Ach volgend seizoen beter hé. Nadien samen met het vrouwke gezellig gaan slapen. Slapen doe ik meestal wel goed, tot Pascale opstaat om te gaan werken. Dan geraak ik nog moeilijk in slaap en begint het in mijn bovenkamer weer te draaien. Om 7 uur sta ik meestal dan maar op want dan begint ons trouwe bejaarde viervoeter met het karakter van een puppy aan de deur te krabben en te janken. "Baasje opstaan ! Ik moet dringen een boodschap doen in de tuin", om nog maar te zwijgen over de putten die ze elke dag trouw maakt en het vogelzaad dat ze opeet. Ons Lady, ik ga ze toch missen als ik in de kliniek lig.
