Ik wen aan mijn eigen haar. Normaal gesproken zou ik vorige week al weer door de kappersschaar een verzorgder model hebben laten knippen. Misschien groeit het over 'het dooie' punt heen en ben ik de komende jaren een dame op leeftijd met lang(er) haar. Het scheelt wel geld. Een buurvrouw met 2 kindjes onder de 3 jaar heeft een kindvrije dag vertelde ze me terwijl ik de planten waterde. Als zorgmedewerker kan ze gebruik maken van de opvang. Inmiddels is haar gezin ook gewend aan vaker, dichter op elkaars lip. Mensen zijn creatief, flexibel als de situatie maar lang genoeg duurt.

Gisteren volgde ik een lange Journaaluitzending, een jaaroverzicht van 1999. De euro nog niet ingevoerd, veel doden in Turkije ten gevolge van aardbevingen. Ook toen al hoge huizenprijzen. Het enige wat ik me nog herinnerde waren de doodgeschoten jonge meisjes achter een discotheekdeur. In die tijd bezocht mijn toen 16 jarige dochter ook wel een disco en zij was gelukkig nooit op de verkeerde tijd op een verkeerde plaats. 

Ik volgde een deel van het Kamerdebat. Ook kamerleden baseren zich op nieuwsrubrieken en de opschaling van GGD capaciteit om contactonderzoek te doen, of beter het gebrek daar aan, kwam aan de orde. Momenteel zitten er een boel sociaal vaardige mensen werkeloos thuis. Een reservoir aan mensen. 

Het blijft me verbazen dat ik geen geluiden hoor over de mogelijkheid een basisinkomen in te voeren. Half Nederland komt inmiddels al op een of andere manier voor rekening van de staat.

Ik zag de eerste jonge eendjes in de sloot dichtbij. Daar word ik altijd blij en ontroerd van. Lammetjes en veulentjes zal ik niet vinden hier in Haarlem, niet om de hoek.

Ik ben al weer net zo lang terug als dat ik weg was. Soms duren dagen eindeloos, toch vliegen de weken voorbij.

Houd afstand, moed en handenwassend vol. Ben lief voor jezelf, slaap wat extra, lees een goed boek, kijk een mooie film. Over 20 jaar komt deze tijd als heimwee tv weer terug.

Ik keek de film Gandhi, met ogen die het land onlangs nog bezochten. Ook toen waren delen van het land zeer dichtbevolkt.  Ik blijf het bizar vinden dat er rond 1950 minder dan een half miljard Indiase mensen waren en dat inmiddels de bevolking gegroeid is tot ruim 1,3 miljard. Terwijl er toch al sinds de jaren 60 geboorte-beperkende middelen zijn. Maar misschien ook wel betere gezondheidszorg, meer vergrijzing, meer schoon drinkwater, of minder honger, of onvoldoende pensioenvoorzieningen waardoor kinderen de oudedagsvoorziening zijn.

Het is nog steeds een land met grote verschillen tussen arm en rijk. Met veel mensen die nu nog grotere problemen hebben omdat geen werk gelijk staat geen voedsel. 

Van mijn zus hoorde ik dat Amma's organisatie geld heeft geleend om weg te kunnen geven om voedselprogramma's van de overheid te ondersteunen. En dat terwijl de inkomstenstroom van die organisatie ook helemaal opdroogt. Al 8 weken geleden sloten de poorten voor nieuwe bezoekers. Amma's reizen zijn uitgesteld. Het grote hospitaal in Aims is ingericht en voorbereid maar heeft nog geen Coronapatiënten. Voor zo'n groot land met zoveel mensen valt het aantal besmettingen en doden nu nog mee.

25% van de 1,3 miljard mensen is onder de 30. Slechts 2% is 65+., dus met de vergrijzing valt het daar wel mee. Hoewel 2% van veel is nog steeds meer dan onze 10% van een boel minder.

Ik ga kijken naar mijn wekelijkse college, de briefing voor de Tweede Kamer. Elke week weer leerzaam.

Houd vandaag moed, vol en afstand. We wonen in een goed georganiseerd land met op dit moment meer groot en klein leed dan we een paar maanden geleden konden voorzien. Ben lief voor jezelf en je naasten. We zitten allemaal in hetzelfde schuitje. 

Op MSN las ik dat in Denemarken de kleuterscholen, kappers en masseurs binnenkort weer aan het werk mogen. Bijzonder want juist voor deze groepen is de 1,5 m afstand regel moeilijker in acht te nemen.Dagelijks stel ik nog mensen teleur. In gewone tijden heerst er al huidhonger. In deze tijd is dat zeker niet minder. Ik denk na over maatregelen waarmee ik tzt voor iedereen veilig kan werken. Maar nu nog even niet.

Houd moed, afstand en vol. Ben aardig voor jezelf, behulpzaam zoveel als kan. Shop in de buurtwinkels en leer dat less ook more kan zijn.

Een aantal klussen zijn inmiddels geklaard. Sterker nog … alle klussen zijn geklaard en met minder moeite dan waar ik tegen op zag.  Deels dankzij een uurtje hulp van mijn poetsengel, die mij belangeloos uit liefde en met liefde kwam helpen. Ieder aan een kant van het huis, op later op 2 meter van elkaar aan de koffie. Als alles weer normaal is trakteer ik haar op een luxe saunadag. Een vooruitzicht waar we nu al voorpret aan beleven.

Tijdens de wandeling vanmorgen zag ik voornamelijk hardlopende, sportende eenlingen. Ik kijk uit naar kleine eendjes, maar die lieten zich nog niet zien. Langs de kant alleen woerden, dus ik vermoed onzichtbaar broedende moeder-eenden. 

Nu een uurtje WNL en daarna Buitenhof. Zo is de helft van een rustige zondag al weer vol.

Blijf voorzichtig, houd afstand en gewassen handen,

Er zijn kleine leugens, grote leugens en statistieken, is een bewering die aan Mark Twain wordt toegeschreven. Sinds het sluiten van verzorgingshuizen in de afgelopen jaren is de drempel om een plaats in een verpleeghuis te krijgen alleen maar hoger geworden. Om daar te mogen komen wonen moet je op je laatste benen lopen. Gemiddeld duurt die wandeling niet langer dan een jaar meldde een SP kamerlid deze week.  Een cijfer dat ik betwijfel. Ik denk dat dat minder is.

In een ideale wereld heeft een bewoners groep een vast team verzorgenden. Stel dat zo'n team bestaat uit 7 verzorgenden in wisselende diensten , aangevuld met een arts, een fysio, een maatschappelijk werker, een dagbesteder, een huiskamerassistent, een huishoudelijke hulp, een nachtdienst. Dan komen er zo maar 14 verschillende mensen, die ook thuis een eigen leven hebben, in een week, in de groepsruimte. Stel 10 bewoners per groep, die ieder 1 bezoeker per week krijgen, die thuis ook een eigen leven heeft. Dan heeft een verpleeghuisbewoner contact met 24 in-uitvliegers, die allemaal een leven buiten hebben, per week én met 9 andere bewoners. Soms meer als er sprake is van gezamenlijke activiteiten.  In de echte wereld is er altijd sprake van invalkrachten, uitzendkrachten en wisseling van personeel en je mag hopen op meer dan 1 bezoeker per week.

Een zelfde soort verhaal kun je ook voor de thuiszorg bedenken. In mijn Zwolse tijd kwam ik in 3 zomermaanden als uitzendkracht thuiszorg op wel 200 verschillende adressen. 

In de echte wereld was lang het verzoek aan personeel om zonder koortsklachten wél te komen zorgen. In de echte wereld waren er te weinig beschermingsmiddelen. In de mediawereld ging veel aandacht uit naar de ziekenhuizen. De verpleeghuiszorg had niet een eigen Dr. Gommers.

Zo bekeken verbaast het mij dat niet alle 2400 verpleeghuizen besmettingen hebben gemeld, maar 'slechts' 900 volgens de statistiek van het RIVM donderdag jl. 

We weten dat van 1 2 komt en van 2 4 en van 4 8.

Zo bekeken verbaast het mij dat er nog onbesmette oude mensen in verpleeghuizen wonen, dat er nog onbesmette zorgmedewerkers zijn.

Op marineschepen, bevolkt door gezondere, jongere mensen is de besmettingsgraad ook 30%. Jonger en gezonder gaan die niet allemaal dood. 

Een collega in de zorg zei mij eens: "We werken met mensen die leven bij de dag, maar gelukkig gaan ze niet elke dag dood".  Maar in deze tijd wel … met te veel tegelijk en eenzamer dan je in een ideale wereld zou willen.

Een paar weken geleden schreef ik al dat het opbouwen van groepsimmuniteit NIET in verpleeghuizen zou moeten beginnen.

In mijn kleine wereld is er inmiddels 1 persoon met haar man in isolatie. Zij werkt als doktersassistente en heeft een vastgestelde besmette directe collega.

Het beste dat we kunnen doen is  beperk je risico, was handen, houd afstand, moed en vol.

Ik zou eigenlijk ... meer moeten stofzuigen. 5 kilo harigheid laat ongemerkt een boel haren vallen op bank en vloerbedekking. Maar Bella zorgt ook direct weer voor nieuwe haren. Het voelt als dweilen met de kraan open. Ik zou eigenlijk ... de keuken onder handen moeten nemen. Ondanks het feit dat ik nauwelijks zelf kook omdat mijn familie zorgt voor warme maaltijden raakt het fornuis na een week of 5 rommeliger dan ik gewend ben. Ik zou ... graag de kapper bellen. Ik zou graag mijn kleinkinderen willen knuffelen in plaats van naar ze zwaaien. Ik zou willen koken voor mijn vriendin, elkaars voeten willen doen. Ik zou willen dat alles weer gewoon is. Daarin sta ik niet alleen, dat is een schrale troost. Vaak werken mijn woorden hier als schop onder mijn eigen kont. Volgende week om deze tijd zijn er vast een aantal klusjes geklaard ... en anders maar niet.

Ben aardig voor jezelf. Slaap, schrijf, huil, zeur, lach, eet chocola ... stay save. Houd afstand, moed en vol.

Dezer dagen kijk ik naar The Blacklist. Seizoenen vol met spannende verhalen die de uren doen verstrijken. Een dag zonder buis zou moeilijk zijn. 

Morgen volg ik weer het nieuws. 

We hebben de Paasdagen weer gehad, al dan niet met eitjes, al dan niet met contemplatie over waar deze dagen óók voor staan.

Ik wens wie hier leest geduld, vertrouwen, naastenliefde en optimisme. Houd vol, houd afstand en houd goede moed.

Na 1,5 uur gaven de tandarts en ik het op. De te trekken kies brak af en de laatst overgebleven wortel liet zich niet verwijderen. De ontsteking die ik bleek te hebben zou nu 'naar boven' kunnen verdwijnen. If so … dan kunnen we binnenkort, opnieuw verdoofd, een nieuwe poging doen. Als het allemaal niet lukt moet de kaakchirurg aan het werk. Waarschijnlijk pas na de crisis. Ik loop het risico op een volgende ontsteking … een van boven naar beneden. In het ergste geval eten bacteriën bot op. Het goede nieuws is dat de dikke wang minder dik is en minder pijnlijk. Op een schaal van 1 tot 100 is vergeleken wat er om ons heen gebeurt mijn mond maar heel klein leed. Maar wél van mij.

Aanrader: Monument Ria Bremer. 

Ik wens iedereen goede Paasdagen, sterkte en moed, houd afstand en vol.

Vanavond kan ik terecht bij mijn tandarts omdat ik pijn in mijn mond heb. Waarschijnlijk het gevolg van een gaatje. Tandartsen beschermen zichzelf al jaren met een mondkapje en handschoenen. Voorzorgsmaatregelen worden nu uitgebreid met een bril voor haar. Ik moet mijn handen ontsmetten en mijn mond spoelen. Zij heeft een extra drukke agenda omdat sommige collega's patiënten weigeren. 

Daarnet las ik een analyse waarin het verband gelegd werd tussen de hoeveelheid fijnstof in de lucht en de snelheid waarmee het virus zich verspreid heeft op met name de Povlakte en in China. Hoe meer luchtverontreiniging en dus fijnstof des te meer verspreiding.

Een ander bericht meldt dat kalfjes minder geslacht worden omdat de restaurants geen kalfsvlees meer verkopen. De boeren hebben extra monden te voeden, die extra plassen en poepen. Zo grijpen dingen in elkaar. 

De winkel die potten, pannen en percolators verkoopt doet wél goede zaken. Misschien blijven we later wel meer thuis koffie zetten, eten koken, taarten bakken, bordspellen doen, thuiswerken, vegetarisch eten, vakantie vieren in eigen land. Misschien wordt aandacht geven en delen wel het nieuwe normaal. Misschien wordt soberder leven wel het nieuwe normaal. Misschien is dit de tijd om zoekend naar oplossingen vast rekening te houden met problemen die óók opgelost moeten gaan worden, zoals klimaatverandering, robotisering, vergrijzing in een deel van de wereld en overbevolking in een ander, vluchtelingen.

Maak van deze dag de beste die er van te maken valt. Ben aardig voor jezelf en de mensen om je heen. Houd afstand, houd moed, houd vol.

De afgelopen dagen keek ik buiten mijn comfort zone naar gewone televisie en was zeer aangenaam verrast door André Rieu tijdens de feestelijkheden ter ere van de kroning. 

Van  De zware jas van Beatrix zag ik gisteren het laatste deel. Ik heb er van genoten. Ik heb wel een Oranjehart.

Op dinsdagavonden kijk ik naar Jeroen Krabbé die uitlegt over het leven en de werken van de schilder Gauguin. Ik ga op zoek naar eerdere series over Picasso en Van Gogh. Geweldig als iemand écht weet waar hij over praat.

Datzelfde gevoel heb ik op dinsdagmorgen als ik samen met de De Tweede Kamer college krijg van Corona deskundigen. Regelmatig heb ik het gevoel dat bewindspersonen niet echt veel slimmer zijn dan ik en ik vind het vaak jammer dat politiek  niet verder kijkt dan de komende verkiezingen. Het wordt tijd voor Deltaplan Nederland BV, of Europa BV. Het bevreemdt mij dat ik geen geluiden hoor over het nu invoeren van een basisinkomen. 

Gisteren verstuurde ik mijn aanvraag voor bijstand. Bijlagen moesten digitaal. Gelukkig heb ik een printer die kan scannen. Beloofd werd binnen 4 weken uitsluitsel te geven. Dankzij liefdevolle mensen om mij heen heb ik aan eten en aandacht en menselijke warmte geen gebrek. Mijn reisvriendin merkte tijdens video-bellen op dat ze  vaker naar woorden moet zoeken omdat haar praatspier minder getraind wordt. Dat brengt mij bij nog een kijktip. De Hokjesman. Een verhelderende inkijk in het leven van dove mensen. Er ging een wereld voor mij open. Aanrader.

We zijn weer een dag verder … beperk je nieuwsinname … kijk, luister, lees eens buiten je comfort zone en houd moed en vol

Gisteren vroeg een terugkomende cliënt, die een 'genezen van corona verklaring' zei te kunnen tonen, of ik een afspraak zou willen maken. Omdat ik in vrijwillige isolatie ben omdat ik niet ziek wil worden kon ik geen reden bedenken om Nee te zeggen. In plaats zich gelukkig te prijzen dat hij waarschijnlijk voorlopig immuun is én 

een prima massage in het verschiet had vond hij het nodig te informeren of ik mijn service niet zou willen uitbreiden met het vertoon van blote borsten, natuurlijk tegen meerprijs. Mijn moto is: Gelukkig zijn begint met tevreden zijn met wat er wél is of kan. Een ander motto: IK doe niets waardoor ik mijn gemoedsrust verlies, niets waardoor het onrustig wordt in hoofd en hart. Ik weet dat ik niet geschikt ben als aai-of stoeipoes. Voor geen prijs. 

Binnen een uur zegde hij de afspraak af. Misschien had hij een welwillender masseuse gevonden. Inmiddels had ik mijn hal ontdaan van de sporen van planten-plant werkzaamheden waar ik me nog niet aan had gestoord.

Het zet mij wel aan het denken voor als het nieuwe normaal weer gaat beginnen … ooit … later. Als ik mijn cliëntengroep beperk tot mensen die een gezondheidsverklaring hebben vraag ik me af hoeveel ik nog ga werken. Misschien ben ik ongemerkt vervroegd met pensioen gegaan.

Mijn oppashondje woonde tot voor kort bij 2 oudere mensen. Meneer is gisteren overleden. Mevrouw is ziek in een instelling. Hun zoon woont, in lock down, in Italië. Klein groot leed of groot klein leed komt opeens dichtbij.

Pas op jezelf, op de mensen om je heen, ben tevreden met wat er wél is, houd moed en houd vol

Jaren geleden werkte ik als 24 uurs verzorgende bij een echtpaar van boven de 90. Een paar maal per week keken zij een uurtje samen in de fotoboeken en mevrouw vertelde voor meneer 'nieuwe' verhalen. Het brak haar hart … hij glimlachte vaak dankbaar voor het mooie leven dat hij had gehad en waar hij zich niet alles meer van herinnerde. 

Dit is een goede tijd om mooie herinneringen op te halen en misschien wel vast te leggen in fotoboeken of een dagboek. Het is niet weg om terug te blikken op die fantastische huwelijksdag, het prille geluk met een pasgeboren baby, die geslaagde kerstviering, die vakantie. Ooit was je verliefd op de man of vrouw die je nu soms wel  door een vergiet zou willen drukken. Veel kinderen hier in Nederland zijn gewenst geboren. Herinner je dat terwijl je tot 100 telt om ze niet achter het behang te plakken.

Onderzoek wijst uit dat veel mensen in een hospice aangaven dat ze vaak spijt hebben niet meer tijd met hun naasten te hebben besteed. Niemand zei; "Had ik maar harder gewerkt voor mijn baas". 

We zijn een dag verder. In mijn kleine wereld is iedereen nog gezond. Elke dag is een nieuwe kans … zet een stap in de richting waar je naar toe wilt .

Pas op jezelf en geef aandacht aan iemand in de buurt. Blijf zoveel mogelijk binnen en houd 1,5 meter afstand als je toch naar buiten moet.

Ik ben ouder dan mijn moeder ooit werd en bijna op de leeftijd waarop het voor mijn vader ophield.

Ik houd van Leven. Het gaat me steeds beter af. Ik heb de illusie dat ik mij al lang geleden verzoend heb met het feit dat er een onontkoombaar eind zal zijn. 

Om die reden leef ik het leven zo veel en zo goed mogelijk per dag en stel zo min mogelijk wensen uit. Onlangs wachtte ik niet tot de komende kerst maar had het 6 weken fantastisch in India.

Dat kon omdat ik ben gezegend met een eigen beschermengel. Een dierbare vriend die mij leerde Dankjewel te zeggen op momenten dat hij mijn leven mooier kleurt en makkelijker maakt. Hij leerde mij ook dat ik om hulp mag vragen. Dat vind ik nog steeds moeilijker dan dankjewel. Ook nu zorgt hij er in afwachting van de regeringsregelingen voor dat er gas, licht, water en boodschappengeld uit de muur blijven komen. Dat gegeven maakt dat ik deze dag zonder stress, met de deur open, in de zon kan zitten, koffiedrinkend met mijn vriendin. Dat gegeven vervult me met diepe dankbaarheid.

Oproep aan alle bemiddelde mensen die hier lezen … misschien ken je wel iemand die op dit moment erg geholpen is met 50 euro. Gooi een, anonieme, enveloppe in een brievenbus. Geven maakt jou blij en een ontvanger nóg blijer. Mijn brievenbus kun je overslaan. Voor mij is al gezorgd.

Trouwe bloglezers weten dat ik vorig jaar voor mijn hondje Woezel een ander thuis vond. Net als alles had de uitkomst van endie beslissing 2 kanten. De schaduwkanten zijn het gebrek aan beweging en het gebrek aan een hartklop in huis. De zonzijde vrijheid om weken op reis te kunnen, mijn huis te kunnen verlaten zonder dat mijn buurvrouw verstoord raakt door geblaf en niet naar buiten hoeven in donker en regen. 

Sinds gisteravond heb ik een logeerhondje. Haar baasje is met Corona opgenomen in het ziekenhuis en het hondje Bella was voor relatief veel geld per dag ondergebracht in hondenopvang. Ik ben dus voorlopig een hondje, van formaat eekhoorn, rijker en ik maak weer ommetjes in het donker en door de regen. Van achter de ramen in het verpleeghuis wordt nog steeds gezwaaid. Ik deel bank en bed weer met een paar kilo harigheid. Voorlopig hebben we het samen goed.

Ik keek naar seizoen 7 van Suits. Voor wie van advocatenserie's houdt en van mensen in mooie kleren … een aanrader. Een van de hoofdpersonen is inmiddels royal-af.

Pas jezelf en de mensen om je heen. Tel af en toe tot 10. Herlees dat boek dat je ooit zo mooi vond. Schrijf … mij helpt het. Deel en geef aandacht en menselijke warmte. Iedereen is maar 1 telefoontje ver weg. Blijf binnen of dicht bij huis. Houd vol. We wonen in een goed land.

Vroeger, wist ik dat ik altijd wel een keer per dag zou werken, maximaal twee. Omdat in mijn vak het vaak om "Kan het NU afspraken gaat" is mijn keuken altijd netjes, worden de haren dagelijks voor 10 uur in het fatsoen gewassen, drink ik nooit een biertje overdag. Ik kan altijd binnen een half uur wel aan het werk. Gisteren was een 'slons' dag. Ik keek tot 's middags 2 uur op bed naar de televisie, die in mijn slaapkamer staat. Ik ging zonder douchen in de kleren, zelfs zonder bh. Ik dronk tussen 15 en 17 biertjes bij de warme maaltijd en deed pas om 0.200 uur, na een aflevering van Lingo waar ik anders nooit naar kijk, het licht uit. Ik had een relatief heerlijke dag.

Maar het moeten wel uitzonderingen blijven. Dus vandaag is alles weer 'gewoon'. Ik deed zelfs klein onderhoud aan mijn voeten die het voorlopig zonder de zorg van de pedicure moeten doen. Ik waterde de planten buiten omdat het regenbuitje onvoldoende was. Ik weet dat zelfs als de telefoon nog zou gaan ik geen afspraak ga maken.

Het gewoon laten zijn doe ik nu voor mezelf.

Ben aardig voor jezelf. Geef jezelf niet op je kop. Heb geduld met de mensen om je heen. We gaan allemaal anders om met stress. Tel je zegeningen. Ik ben blij dat ik niet op een cruiseschip zit. Laat de mensen om je heen weten dat je aan ze denkt, om ze geeft en ben dankbaar als er weer een relatief goede dag voorbij is.

De meneer van het RIVM hield het idee van het dragen van mondkapjes af met het argument dat zieke mensen toch al niet naar buiten mogen én we allemaal 1,5 meter afstand moeten houden. Maar als ik nog zorgmedewerker zou zijn zou ik liever zien dat mijn cliënten desnoods een huis-tuin-keuken kapje zouden dragen dan niets en zou ik mezelf ook achter een kapje beschermen.

Op NPO1 volgde ik de voorlichting aan 2e Kamerleden. Prachtige presentaties en grafieken. Ze stemmen voorzichtig hoopvol. Mits iedereen zich aan de afspraken blijft houden. Andere grafieken tonen een groot draagvlak. Als de ondersteuningsmaatregelen snel duidelijk en uitbetaald worden acht ik de kans groot dat dat zo blijft. Als het aan het begin van de maand voelt alsof je al aan het eind bent … dan voorspel ik morren. Toiletpapier laat zich slecht eten.

Ik blijf 99% van de tijd alleen binnen. Ik ben een slechte zieke … en vind welk aardig bezoek of welk aardig gebaar het risico niet waard. Ik voorzie mezelf van een zelf gemaakt mondkapje als ik toch naar buiten moet. Vandaag kwamen er humoristische filmpjes voorbij. Trek een string over je hoofd, Vincent van Gogh komt een oor te kort voor zijn mondkapje. Lachen is altijd goed voor een mens en zeker in deze tijd kan extra luchtigheid geen kwaad.

Ik houd mezelf voor dat ik weet dat deze periode overgaat. Mensen in oorlog of in vluchtelingenkampen hebben die zekerheid niet. Ik geniet van de gezonde maaltijden die mijn schoonzoon maakt en ben blij met apjes en andere levenstekens van dierbaren. Je kunt altijd zomaar dood zijn … maar in deze tijd voelt het toch anders als je een paar dagen niet van een dierbare hoort.

Pas op jezelf en je naasten, zwaai naar de buurvrouw, was je handen, houd moed en houd vol.

Bij gebrek aan een echt mondkapje deed ik vanmorgen een winkel aan  verscholen in een sjaal. 

Op Max genoot ik van Willem Duys in Voor de vuist weg. Wat een heerlijke, langzame televisie en wat was hij toch een innemende presentator. Jeugdsentiment voor velen. En ik keek naar jonge mensen die op zoek zijn naar een huis op het Engelse platteland. Ik kan erg genieten van Engelse landschappen. Ik had mijn dagelijkse babbel met mijn zus in India. In de ashram zijn wel mensen in isolatie, maar volgens zeggen lijkt iedereen daar gezond. Mijn vriendin komt  voor koffie op mijn terrasstoel buiten. Gelukkig nodigt het weer daartoe weer uit.

Als ik er aan denk dat deze toestand tot mei zou kunnen gaan duren ... dan krijg ook ik de kriebels. Maar daar wil ik mijn gemoedstoestand niet door laten bepalen. Ik tel mijn zegeningen. In mijn kleine wereld is iedereen gezond en steunen we daar waar mogelijk elkaar. De zon schijnt en ik moet waarschijnlijk zelfs de planten water gaan geven.

Pas op jezelf, adem, tel af en toe tot 10 of desnoods tot 100, drink extra water, glimlach, slaap de verveling voorbij, deel aandacht en menselijke warmte en ben blij dat je bed hier staat.