Ik wen aan mijn eigen haar. Normaal gesproken zou ik vorige week al weer door de kappersschaar een verzorgder model hebben laten knippen. Misschien groeit het over 'het dooie' punt heen en ben ik de komende jaren een dame op leeftijd met lang(er) haar. Het scheelt wel geld. Een buurvrouw met 2 kindjes onder de 3 jaar heeft een kindvrije dag vertelde ze me terwijl ik de planten waterde. Als zorgmedewerker kan ze gebruik maken van de opvang. Inmiddels is haar gezin ook gewend aan vaker, dichter op elkaars lip. Mensen zijn creatief, flexibel als de situatie maar lang genoeg duurt.

Gisteren volgde ik een lange Journaaluitzending, een jaaroverzicht van 1999. De euro nog niet ingevoerd, veel doden in Turkije ten gevolge van aardbevingen. Ook toen al hoge huizenprijzen. Het enige wat ik me nog herinnerde waren de doodgeschoten jonge meisjes achter een discotheekdeur. In die tijd bezocht mijn toen 16 jarige dochter ook wel een disco en zij was gelukkig nooit op de verkeerde tijd op een verkeerde plaats. 

Ik volgde een deel van het Kamerdebat. Ook kamerleden baseren zich op nieuwsrubrieken en de opschaling van GGD capaciteit om contactonderzoek te doen, of beter het gebrek daar aan, kwam aan de orde. Momenteel zitten er een boel sociaal vaardige mensen werkeloos thuis. Een reservoir aan mensen. 

Het blijft me verbazen dat ik geen geluiden hoor over de mogelijkheid een basisinkomen in te voeren. Half Nederland komt inmiddels al op een of andere manier voor rekening van de staat.

Ik zag de eerste jonge eendjes in de sloot dichtbij. Daar word ik altijd blij en ontroerd van. Lammetjes en veulentjes zal ik niet vinden hier in Haarlem, niet om de hoek.

Ik ben al weer net zo lang terug als dat ik weg was. Soms duren dagen eindeloos, toch vliegen de weken voorbij.

Houd afstand, moed en handenwassend vol. Ben lief voor jezelf, slaap wat extra, lees een goed boek, kijk een mooie film. Over 20 jaar komt deze tijd als heimwee tv weer terug.