De dag van vandaag kan ik boodschappen doen. Er is genoeg opwekkend vermaak. Ik hoef niet bang te zijn mijn huis uitgezet te worden. Ik ga geen honger lijden. Ik ben zo gewend het leven zoveel mogelijk per dag te doen dat dat meestal spontaan gaat. Ik heb mijzelf op informatiedieet gezet. Na 21.00 uur doe ik de ogen dicht en de televisie uit. Vanavond maak ik een uitzondering. Ik ben benieuwd naar Pauw. Sterker nog, ik verheug me er op.

Na het schrijven van mijn blog gisteren zocht ik contact met de Gemeente. Met mijn sobere, hand-in-de-tand leefstijl is er weinig reserve als het werk stopt. Het blijkt dat een reeds bestaande voorziening, www.155.nl, gebruikt kan worden voor het aanvragen van ondersteuning. De telefonische helpdesk was goed bereikbaar en zeer klantvriendelijk. Als het goed is neemt de gemeente binnen een week contact op en gaat, na acceptatie, ook voor mij de bijstandswet open. Ze zullen daarvoor het 24 uur per week werken criterium moeten laten vallen. Dat zou een zegen zijn en een boel buikpijn, die er anders gaat komen, schelen.

Diverse vrienden vragen of ik  geld nodig heb om eten te halen. Zo ver is het nog niet. Ik doe meestal mijn boodschappen bij de kleinere winkels om de hoek en vermijd nu zeker de drukke super. Ik haalde w.c.papier. Omdat het nodig was. Zelfs ik overwoog wat extra in te slaan, maar drukte die neiging snel de kop in. Als ik aan de telefoon ben rebbel ik voor de hele dag. Want ondanks het feit dat ik vaak grote delen van de dagen alleen thuis ben, is helemaal alleen ook voor mij wel helemaal alleen.

Wie zin heeft in een babbel of een beetje aandacht per app … weet je welkom. 

Volgende week ga ik onderzoeken of ik als freelancer óók in aanmerking kan komen voor een of andere vorm van bijstand. Ik zal de gemeente even tijd geven om de regelingen die MP Rutte aankondigde nader uit te werken. Als ik bewindspersoon zou zijn zou ik tijdelijke invoering van het basisinkomen idee eens uitproberen.

Er komen op de app mooie, te delen, overdenkingen langs. In mijn omgeving lijkt iedereen nog gezond en ook ik voel me prima. Toch zal ik pas komende woensdag er helemaal gerust op zijn dat ik niet iets onder de leden meebracht uit India of uit het vliegtuig.

Be happy, be helpfull ... doe verstandig!

Gisteren wandelden mijn dochter, kleindochters en ik wel 2,5 uur in het lente-achtige weer. Zij kwam met 2 gezonde, verse maaltijden voor mij aan de deur. Na een half uurtje belandden we in een buurtspeeltuintje met wipkip en klimrek. Daar gaf Saar aan te moeten plassen. Anders dan haar moeder destijds wil ze niet met blote billen bij een boom … dus we spoedden ons naar mijn huiswaarts. Opgelucht begonnen we aan deel 2 van de wandeling. We zagen de meerkoeten nog steeds druk met opgedoken takken een nest bouwen, een heleboel narcissen, uitbottende bomen. We zongen liedjes en babbelden. Af en toe voelde ik een kusje op mijn hand en hoorde: "Oma Noma ik vind jou lief".

Na verloop van tijd streken we neer op een bankje in de zon en prikten de wereld aan door de groenteboer gesneden fruitjes. Saar weet precies wat ze lekker vindt. Meloen en watermeloen wel en framboos niet. Aardbei en bessen wel en kiwi en sinaasappel niet. Bij de bakker bracht de pinpas van mijn dochter uitkomst. De al uit het rek gepakte kaasstengels konden alleen met de contactloze pin betaald worden. Onderweg kreeg mijn dochter telefoon en ik nam het stuur van de kinderwagen over. Inmiddels liet Saar zich vervoeren op het plankje. Daardoor duwt de kinderwagen zeker 12 kilo zwaarder dan in de tijd dat ik alleen baby Saar voortduwde. Mijn armen voelden duidelijk het verschil. Daar kan de sportschool niet tegenop. Kleindochter Joy sliep de hele tocht tot 2 minuten voor thuiskomst. Op de hoek gingen we ieder ons weegs. Joy naar haar fles en ik naar huis. Moe maar voldaan at ik de heerlijke goulashsoep. Om half 10 besloot ik niet naar Jinek te kijken maar me over te geven aan Klaas Vaak. Een goede dag achter de rug en uitgerust en uitgeslapen nieuwe dag in het verschiet … Nu nog schijnt de zon en voelt mijn lijf gezond. Tel je zegeningen.

Het leven doet zich voor met 1 dag tegelijk... 'Geef ons HEDEN ons dagelijks brood" . Al jaren werk ik op die manier. Maximaal 2 afspraken per dag maakten tot nu toe dat  er brood op de plank is en dat de vaste lasten gedekt zijn. Met 1 afspraak per dag 'overleef'' ik. Deze dag denk ik dat ik die afspraak graag zal maken. Mits iemand niet hoest of snottert en een bekende is. Vandaag hoef ik  de straat niet op, anders dan voor een gezonde wandeling in de frisse buitenlucht. Misschien dat ook ik op een andere dag, onder invloed van voortschrijdend inzicht, anders moet besluiten. Dat is dan het op te lossen probleem voor die andere dag.

De up-site van deze crisis zou wel eens een mentaliteitsverandering kunnen zijn. Bedrijven en werknemers kunnen ontdekken dat je niet persé dagelijks in de file hoeft om productief te zijn. Dat we niet de halve wereld over hoeven te vliegen om te vergaderen, maar dat een videovergadering ook kan. Het onderwijs gaat misschien zo anders georganiseerd worden dat het lerarentekort op termijn minder nijpend wordt. Digitaal onderwijs moet nu versneld georganiseerd worden.

Ik hoor niemand meer over het stikstofprobleem. Misschien blijkt dat probleem  over een paar weken of maanden wel een heleboel minder. Er wordt tenslotte minder gevlogen, minder autogereden. Maanden geleden las ik een artikel dat stewardessen uitstekende verzorgenden blijken te zijn. Vandaag las ik dat een flexwerker ook wel vakken zou willen vullen. 

Ik wil niemands problemen bagatelliseren. Ik wil nooit in iemand anders schoenen staan. Het leven is 'opeens' anders en zal voor een heleboel mensen misschien wel nooit meer hetzelfde worden. De hobbels en bobbels op mijn levensweg leerden mij dat wat vandaag rampzalig lijkt, na een poos zelfs een zegen in vermomming bleek. 

Leef  de dag van vandaag … zo blijmoedig en hulpvaardig en verstandig als kan.