Al jaren weet ik dat je van stress ziek kan worden. Ik voel het in mijn lijf gebeuren. Alsof er een kat in mijn buik achter zijn eigen staart aanholt. Elke middag slaap ik een paar uur omdat de ogen te moe zijn om open te blijven. Ik ervaar een kort lontje en ben daardoor onaardig tegen mensen die het goed bedoelen. Ik ben zelfs liever alleen. Mijn buik krampt als de telefoon gaat. De toon van mijn stem verandert. 

Al die dingen kwamen samen toen ik van de week bij de dame van de bijstand aan de telefoon mijn 'zaak' bepleitte. Zij adviseerde me mijn huisarts te bezoeken. 

Hij legde me uit dat iedereen in de bijstand zich ziek mag melden. Dat hij alleen met de bedrijfsarts mijn gegevens mag delen. Hij schreef een briefje dat hij daartoe bereid is, mocht de arts dat willen. Gezien mijn leeftijd en het snel naderend pensioen heb ik geen sollicitatieplicht. 

Het lijkt er op dat ik de komende maanden onder de paraplu van de Gemeentelijke bijstand mag schuilen. Zonder de angst besmet te raken door mijn werk dat onmogelijk op 1,5 meter kan. Blijvend in de relatieve afzondering waar ik mezelf al maanden houd. En toch met brood op de plank en licht uit de muur. 

Ik ben super dankbaar in Nederland te wonen en dat ik geen dagloner ben in Afrika of India. 

Zeker weten dat dit de wending wordt durf ik pas als ik eind volgende week geld op de giro zie verschijnen. Dan valt er een last van mijn schouders, een pak van mijn hart. Mocht dat voor de stressklachten onvoldoende soelaas bieden dan heeft de dokter nogmaals een luisterend oor en desnoods een pilletje in de aanbieding. Het kostte een paar dagen voor ik dit stukje kon schrijven. 

Vandaag zeg ik tegen de wereld: " De massagepraktijk is wegens Corona gerelateerde problemen voortijdig gesloten". Het voelt als uitgaan van een nachtkaars. Het voelt als vallen vlak voor de finish. Het voelt minder groot, sterk en zelfstandig dan ik mezelf graag zie, 

Het is niet anders. 

Ik dank iedereen voor het in mij gestelde vertrouwen gedurende de afgelopen jaren.

Van de week dronk ik koffie met een trouwe cliënt die net als iedereen het leven maar een stuk saaier vindt dan een paar weken geleden. Op anderhalve meter afstand. Gewoon in mijn woonkamer. Een rondje op de massagetafel wordt steeds meer 'een brug te ver'. Ik krijg buikpijn van het idee. Iedereen die wel eens een massage heeft genoten snapt dat de 1,5 meter er niet in zit. 

Mijn kleindochter Saar is de enige die ik knuffel en zij mij. Zelfs mijn dochter en andere kleinkind blijven op afstand. Als ik met mijn vriendin samen eet verschuif ik de tafel en we hebben de lange zijde tussen ons in. Ik weet dat stress en angst niet helpen het immuunsysteem optimaal te laten werken, dus ik neem nog wat extra vitamines en zoek afleiding. History 101 en The last dance waren dezer dagen documentaires waar ik met genoegen naar keek. Op Netflix natuurlijk. The last dance volgt in 10 delen het leven van basketballer Michael Jordan. 10 delen verder snap ik zelfs 80% van dit sportieve gebeuren. Bewonderenswaardig wat atleten presteren. Dankzij aanleg maar bovenal dankzij uren oefenen, trainen, nog meer trainen, niet opgeven en dat jaren volhouden.

Mei nadert haar eind. Met elke dag een draadje en doen wat er gedaan moet worden is ook deze week al weer op de helft. Ben lief voor jezelf en je medemens.