In een grijs verleden bewoonde ik een boerderij met een grote tuin. Ik kwam van een flat waar ik de geranium op het balkon met moeite in leven hield. Bij een tuinpostorderbedrijf kochten we voor 300 guldens plantjes en bollen en waren in het voorjaar teleurgesteld dat er weinig bloemenzee was. Een bosje hier en een plukje daar valt in een grote tuin niet echt op. Het najaar daarna plantte ik 10.000 bollen en waande me de volgende lente in de Keukenhof. 

Vandaag kost ik voor 10 euri verzamelboxen met allemaal geel wordende bloemen … van krokussen tot narcissen. Ik vul kleine potjes en hoop op een kleine Keukenhof. Tenslotte heb ik nu maar een bescheiden stoeptuintje, hoewel voorbijgangers soms denken dat hier een bloemenwinkel is.

Gistermorgen keek ik naar 'The making of WAD" … waardoor ik 's avonds met meer achtergrondinformatie keek naar de documentaire. Beide programma's zijn aanraders. Ieder nadeel heeft een voordeel … De eendenkuikentjes, die aansluiting misten met hun ouders in de relatief lange tocht van nest naar zee, misten de bescherming tegen jagende zeemeeuwen, maar kwamen wél ongeschonden bij zee aan. Een paar van hun nestgenoten werd ondanks fel ouderlijk verzet wél prooi. De een zijn dood … 

De Lepelaar die laat terugkeerde uit Afrika en daardoor met een mindere broedplek genoegen moest nemen zag haar jongere jongen wél de onweersbui overleven, terwijl de eerder geborenen, grotere jongen niet meer moederlijk warm gehouden konden worden en dus niet overleefden. 

Door stijgend water gingen de eieren van een Sterling verloren … Ben je  helemaal uit Afrika gevlogen, heb je een partner gevonden, een nest gemaakt, 30 dagen zitten broeden … zichtbare treurnis. "Het gaat meer over de overleving van de soort dan die van het individu", hoorde ik. En met veel vlogen ze, in indrukwekkende formaties.

Ik zag parende zeehonden, om de harem vechtende zeehonden, de geboorte van zeehonden en het knuffelend weerzien van een zeehonden paar. Ontroerend mooi. 

In een andere docu reisde de Belgische verslaggever Waes door Bangladesh. De hoofdstad zucht onder overbevolking, het verkeer beweegt uiterst traag, in de vervuilde rivier heeft geen vis iets te zoeken, maar wassen en plassen de mensen.  Het meest bijgebleven beeld is van de markt bij het spoor. Elke keer als er een lange trein voorbij komt moeten de kraampjes verplaatst worden en na een paar minuten weer terug om de handel te hervatten. Minstens 1 maal per 10 minuten en soms vaker.

Op een andere plek zorgt de door meer smeltend gletsjerwater uitdijende rivier, door de opwarmende aarde,  voor erosie van de oever, waardoor de daar gevestigde winkeltjes in het water belanden. Geld voor dijken lijkt er niet te zijn en waarom het winkeltje niet verplaatst wordt werd mij niet duidelijk.  Op andere plekken in Bangladesh waar de natuur ongerepter lijkt en er minder mensen wonen leeft de Bengaalse tijger … met naar schatting tussen 100 en 400 overgebleven dieren een bedreigde soort in een krimpend leefgebied.

Vanuit mijn droge, warme huis reisde ik … met dank aan programmamakers die met liefde en veel tijd de wereld bij mij thuis brachten.