Er zijn kleine leugens, grote leugens en statistieken, is een bewering die aan Mark Twain wordt toegeschreven. Sinds het sluiten van verzorgingshuizen in de afgelopen jaren is de drempel om een plaats in een verpleeghuis te krijgen alleen maar hoger geworden. Om daar te mogen komen wonen moet je op je laatste benen lopen. Gemiddeld duurt die wandeling niet langer dan een jaar meldde een SP kamerlid deze week.  Een cijfer dat ik betwijfel. Ik denk dat dat minder is.

In een ideale wereld heeft een bewoners groep een vast team verzorgenden. Stel dat zo'n team bestaat uit 7 verzorgenden in wisselende diensten , aangevuld met een arts, een fysio, een maatschappelijk werker, een dagbesteder, een huiskamerassistent, een huishoudelijke hulp, een nachtdienst. Dan komen er zo maar 14 verschillende mensen, die ook thuis een eigen leven hebben, in een week, in de groepsruimte. Stel 10 bewoners per groep, die ieder 1 bezoeker per week krijgen, die thuis ook een eigen leven heeft. Dan heeft een verpleeghuisbewoner contact met 24 in-uitvliegers, die allemaal een leven buiten hebben, per week én met 9 andere bewoners. Soms meer als er sprake is van gezamenlijke activiteiten.  In de echte wereld is er altijd sprake van invalkrachten, uitzendkrachten en wisseling van personeel en je mag hopen op meer dan 1 bezoeker per week.

Een zelfde soort verhaal kun je ook voor de thuiszorg bedenken. In mijn Zwolse tijd kwam ik in 3 zomermaanden als uitzendkracht thuiszorg op wel 200 verschillende adressen. 

In de echte wereld was lang het verzoek aan personeel om zonder koortsklachten wél te komen zorgen. In de echte wereld waren er te weinig beschermingsmiddelen. In de mediawereld ging veel aandacht uit naar de ziekenhuizen. De verpleeghuiszorg had niet een eigen Dr. Gommers.

Zo bekeken verbaast het mij dat niet alle 2400 verpleeghuizen besmettingen hebben gemeld, maar 'slechts' 900 volgens de statistiek van het RIVM donderdag jl. 

We weten dat van 1 2 komt en van 2 4 en van 4 8.

Zo bekeken verbaast het mij dat er nog onbesmette oude mensen in verpleeghuizen wonen, dat er nog onbesmette zorgmedewerkers zijn.

Op marineschepen, bevolkt door gezondere, jongere mensen is de besmettingsgraad ook 30%. Jonger en gezonder gaan die niet allemaal dood. 

Een collega in de zorg zei mij eens: "We werken met mensen die leven bij de dag, maar gelukkig gaan ze niet elke dag dood".  Maar in deze tijd wel … met te veel tegelijk en eenzamer dan je in een ideale wereld zou willen.

Een paar weken geleden schreef ik al dat het opbouwen van groepsimmuniteit NIET in verpleeghuizen zou moeten beginnen.

In mijn kleine wereld is er inmiddels 1 persoon met haar man in isolatie. Zij werkt als doktersassistente en heeft een vastgestelde besmette directe collega.

Het beste dat we kunnen doen is  beperk je risico, was handen, houd afstand, moed en vol.