Trouwe lezers weten dat ik het regelmatig heb over voor- en napret. Ik heb regelmatig mee-leef-2e hands-pret. Ik geniet van de foto's en filmpjes die mijn dochter stuurt van hun gezins- mini vakantie in eigen land. Ik kreeg het verhaal dat ze onverwacht een hele dag aan het strand hadden genoten, levend op liflafjes en hapjes. Iedereen blij tot 3 uur in de nacht. Baby Joy krijste op ongekende manier uit haar hum. Gelukkig bedachten haar ouders, na eerste verwarring, dat honger wel eens de boosdoener zou kunnen zijn. En ja hoor na een fles warme pap, die verdween als sneeuw voor de zon, sliep het kind weer in en tot 8 uur de volgende morgen door. Dit verhaal bracht mij terug in de tijd toen mijn borstvoeding beter leek dan het was en ik dankbaar was voor flesvoeding. Een baby met honger het ergste dat je als moeder kan gebeuren.
Onverwacht snel kon ik gisteren binnen een uur al terecht bij de kaakchirurg. Na een stevige wandeling was ik juist op tijd ter plekke. Verdovingsprikken waarvan ik had gedacht die nooit meer te hoeven voelen deden wederom pijn. Het verwijderen van 2 stukjes bot kostte net zo veel tijd als een paar weken geleden het trekken van de elementen die ik toen nog had. Nu zijn 2 knoopjes hechtdraad oorzaak dat de prothese nog steeds niet geheel pijnloos past. Maar die knoopjes zijn volgende week opgelost. Wachten op het 'vanzelf' uitgroeien van de splinters zou nog maanden hebben kunnen duren. Niet meer bang zijn om een zeur gevonden te worden, tijd hebben om direct onderweg te kunnen gaan zijn zegeningen en bewijsjes dat ik goed voor mezelf zorg. Iemand moet het doen. Maak je eigen feestjes en geniet extra als iemand anders de slingers ophangt.
