In de aangename tuin van de familie op de hoek hadden we een prettig uurtje. Er was een feministisch memoriespel. Saar herkende Elisabeth als Koningin aan kroon en staf.  Van de andere dames, alleen de voornaam moest het doen, herkende ik Marie Curie, Hilary Clinton, Rosa Parks. Wat zijn er nog een boel verhalen te vertellen. Een nieuw verhaal dat ik Saar vertelde was over tanden krijgen … eerst melktanden … jij hebt ze al … Joy krijgt er 1 … en dan over een poosje duwt een nieuwe tand een oude er uit … en dan krijg je grote mensen tanden. Voor dat ik stap 3 kon maken naar Oma-tanden zei mijn dochter fijntjes: "Ik denk dat dit voor vandaag wel genoeg informatie is mam".

Mijn kin heeft een blauwe plek sik. Slapen is helend, dat doe ik veel.

Het voelt allemaal nog beurs en ongewoon. Mijn hele mond is voor het eerst in jaren zowel onder als boven gevuld met tanden van de tandtechnieker. Ik hoefde daar minder moeite voor te doen dan kleindochter Joy, die inmiddels 1 tandje door heeft en kleindochter Saar, met haar bijna 4 jaar, voorzien van een compleet melkgebit. Voor ik het weet is zij al aan wisselen toe. Mijn dochter zei jaren geleden al: "Mam … ik word een strenge moeder als het gaat om gebitsverzorging". Ook zij moet voor haar eigen gebit bewust moeite doen omdat ik dat onderdeel opvoeding destijds te laconiek heb benaderd. Met het getob met mijn gebit als dreigend voorbeeld doen ze allemaal beter hun best. Voortschrijdend inzicht.

Wat wonen we toch in een prachtig land. In India en Tanzania zag ik vele oudere mensen het jaren moeten doen met nog 1 schamele voortand. Ik oog met de dag mooier. … Nu moet ik er nog  mee leren eten … iets anders dan yoghurt.

Gisteravond zag ik Sigrid Kaag vertellen dát en waarom zij lijststrekker wil worden van D66. Een prachtige, ervaren, nadenkende vrouw. Misschien wel de nieuwe minister president. Het zou mij niet verbazen als haar manier van politiek bedrijven veel mensen aan gaat spreken. Luisteren én leiden. Stippen op een horizon verder weg dan de volgende verkiezingen. Er zijn genoeg bewijzen de afgelopen maanden geleverd dat in het verleden niet altijd de meest verstandige keuzes zijn gemaakt,

Dat marktwerking niet zaligmakend is. Dat kennis snel veroudert. Dat gewoontes  kunnen veranderen. Dat we met elkaar best verstandig kunnen zijn. Dat geld 'gewoon' bijgedrukt kan worden. Dat onder druk alles vloeibaar wordt.

Er zijn nog veel problemen op te lossen. Klimaat, woningnood, onzekere banen, te veel beesten te dichtbij wonend bij te veel mensen, vergrijzing en tekort aan mensen die in de publieke sector willen werken. Een helder, overdacht en verbindend geluid kunnen we in de politiek goed gebruiken. Ik word er optimistisch van.