Een paar jaar geleden, toen ik net begon met mijn stoeptuintje, merkte een buurman op : "Wat leuk dat u plezier heeft in tuinieren" en toen was mijn antwoord "Ik houd van het resultaat, niet zo zeer van het werk". Afgelopen winter genoot ik voor het eerst van vogels die kwamen eten van de vetbollen. Ik leerde zelfs de kraai-achtigen waarderen. Gisteren waren er de eerste vlinders en bijen. Ik zag een lieveheersbeestje. Zij maakten mij zo blij dat ik de bloemenwinkel steunde met aanschaf van fleurig voor in hanging baskests het raam. Er waren pluktulpen, 3 bossen voor 4 euro. Die vonden een blij huis bij de dames van de kaaswinkel die mij in leven houdt zonder dat ik een drukke super in hoef. De 3e bos gaf ik af bij de buurvrouw die net thuis bevallen is en een andere kraamtijd krijgt dan ze zich had voorgesteld. Ik wroette in aarde, zaaide klaprozen en bijenbloemen, waterde planten en ik merk dat ik inmiddels óók plezier heb in het werk. Oefenen tot het spontaan gaat ... geldt dus ook voor leren plezier te beleven aan tuinieren.
Ik houd van Leven. Het gaat me steeds beter af. Ik heb de illusie dat ik mij al lang geleden verzoend heb met het feit dat er een onontkoombaar eind zal zijn.
Om die reden leef ik het leven zo veel en zo goed mogelijk per dag en stel zo min mogelijk wensen uit. Onlangs wachtte ik niet tot de komende kerst maar had het 6 weken fantastisch in India.
Dat kon omdat ik ben gezegend met een eigen beschermengel. Een dierbare vriend die mij leerde Dankjewel te zeggen op momenten dat hij mijn leven mooier kleurt en makkelijker maakt. Hij leerde mij ook dat ik om hulp mag vragen. Dat vind ik nog steeds moeilijker dan dankjewel. Ook nu zorgt hij er in afwachting van de regeringsregelingen voor dat er gas, licht, water en boodschappengeld uit de muur blijven komen. Dat gegeven maakt dat ik deze dag zonder stress, met de deur open, in de zon kan zitten, koffiedrinkend met mijn vriendin. Dat gegeven vervult me met diepe dankbaarheid.
Oproep aan alle bemiddelde mensen die hier lezen misschien ken je wel iemand die op dit moment erg geholpen is met 50 euro. Gooi een, anonieme, enveloppe in een brievenbus. Geven maakt jou blij en een ontvanger nóg blijer. Mijn brievenbus kun je overslaan. Voor mij is al gezorgd.
Trouwe bloglezers weten dat ik vorig jaar voor mijn hondje Woezel een ander thuis vond. Net als alles had de uitkomst van endie beslissing 2 kanten. De schaduwkanten zijn het gebrek aan beweging en het gebrek aan een hartklop in huis. De zonzijde vrijheid om weken op reis te kunnen, mijn huis te kunnen verlaten zonder dat mijn buurvrouw verstoord raakt door geblaf en niet naar buiten hoeven in donker en regen.
Sinds gisteravond heb ik een logeerhondje. Haar baasje is met Corona opgenomen in het ziekenhuis en het hondje Bella was voor relatief veel geld per dag ondergebracht in hondenopvang. Ik ben dus voorlopig een hondje, van formaat eekhoorn, rijker en ik maak weer ommetjes in het donker en door de regen. Van achter de ramen in het verpleeghuis wordt nog steeds gezwaaid. Ik deel bank en bed weer met een paar kilo harigheid. Voorlopig hebben we het samen goed.
Ik keek naar seizoen 7 van Suits. Voor wie van advocatenserie's houdt en van mensen in mooie kleren een aanrader. Een van de hoofdpersonen is inmiddels royal-af.
Pas jezelf en de mensen om je heen. Tel af en toe tot 10. Herlees dat boek dat je ooit zo mooi vond. Schrijf mij helpt het. Deel en geef aandacht en menselijke warmte. Iedereen is maar 1 telefoontje ver weg. Blijf binnen of dicht bij huis. Houd vol. We wonen in een goed land.
Vroeger, wist ik dat ik altijd wel een keer per dag zou werken, maximaal twee. Omdat in mijn vak het vaak om "Kan het NU afspraken gaat" is mijn keuken altijd netjes, worden de haren dagelijks voor 10 uur in het fatsoen gewassen, drink ik nooit een biertje overdag. Ik kan altijd binnen een half uur wel aan het werk. Gisteren was een 'slons' dag. Ik keek tot 's middags 2 uur op bed naar de televisie, die in mijn slaapkamer staat. Ik ging zonder douchen in de kleren, zelfs zonder bh. Ik dronk tussen 15 en 17 biertjes bij de warme maaltijd en deed pas om 0.200 uur, na een aflevering van Lingo waar ik anders nooit naar kijk, het licht uit. Ik had een relatief heerlijke dag.
Maar het moeten wel uitzonderingen blijven. Dus vandaag is alles weer 'gewoon'. Ik deed zelfs klein onderhoud aan mijn voeten die het voorlopig zonder de zorg van de pedicure moeten doen. Ik waterde de planten buiten omdat het regenbuitje onvoldoende was. Ik weet dat zelfs als de telefoon nog zou gaan ik geen afspraak ga maken.
Het gewoon laten zijn doe ik nu voor mezelf.
Ben aardig voor jezelf. Geef jezelf niet op je kop. Heb geduld met de mensen om je heen. We gaan allemaal anders om met stress. Tel je zegeningen. Ik ben blij dat ik niet op een cruiseschip zit. Laat de mensen om je heen weten dat je aan ze denkt, om ze geeft en ben dankbaar als er weer een relatief goede dag voorbij is.
De meneer van het RIVM hield het idee van het dragen van mondkapjes af met het argument dat zieke mensen toch al niet naar buiten mogen én we allemaal 1,5 meter afstand moeten houden. Maar als ik nog zorgmedewerker zou zijn zou ik liever zien dat mijn cliënten desnoods een huis-tuin-keuken kapje zouden dragen dan niets en zou ik mezelf ook achter een kapje beschermen.
Op NPO1 volgde ik de voorlichting aan 2e Kamerleden. Prachtige presentaties en grafieken. Ze stemmen voorzichtig hoopvol. Mits iedereen zich aan de afspraken blijft houden. Andere grafieken tonen een groot draagvlak. Als de ondersteuningsmaatregelen snel duidelijk en uitbetaald worden acht ik de kans groot dat dat zo blijft. Als het aan het begin van de maand voelt alsof je al aan het eind bent dan voorspel ik morren. Toiletpapier laat zich slecht eten.
Ik blijf 99% van de tijd alleen binnen. Ik ben een slechte zieke en vind welk aardig bezoek of welk aardig gebaar het risico niet waard. Ik voorzie mezelf van een zelf gemaakt mondkapje als ik toch naar buiten moet. Vandaag kwamen er humoristische filmpjes voorbij. Trek een string over je hoofd, Vincent van Gogh komt een oor te kort voor zijn mondkapje. Lachen is altijd goed voor een mens en zeker in deze tijd kan extra luchtigheid geen kwaad.
Ik houd mezelf voor dat ik weet dat deze periode overgaat. Mensen in oorlog of in vluchtelingenkampen hebben die zekerheid niet. Ik geniet van de gezonde maaltijden die mijn schoonzoon maakt en ben blij met apjes en andere levenstekens van dierbaren. Je kunt altijd zomaar dood zijn maar in deze tijd voelt het toch anders als je een paar dagen niet van een dierbare hoort.
Pas op jezelf en je naasten, zwaai naar de buurvrouw, was je handen, houd moed en houd vol.
Ook voor Corona was er onrechtvaardige verdeling in de wereld. Beelden uit India, waar mensen uit grote steden massaal met de bus naar huis wilden omdat daar geen werk ook geen geld en geen eten betekent. Ze werden besproeid met desinfecteermiddel dat ook gebruikt wordt om bussen te reinigen. Beelden uit Zuid Afrika waar mensen volgens angst van een gemeenteraadslid "als vliegen zullen sterven" en waar de politie grotendeels meer controleert op invoer van alcohol in de townships dan op het naleven van de 1,5 meter.
Bij gebrek aan een echt mondkapje deed ik vanmorgen een winkel aan verscholen in een sjaal.
Op Max genoot ik van Willem Duys in Voor de vuist weg. Wat een heerlijke, langzame televisie en wat was hij toch een innemende presentator. Jeugdsentiment voor velen. En ik keek naar jonge mensen die op zoek zijn naar een huis op het Engelse platteland. Ik kan erg genieten van Engelse landschappen. Ik had mijn dagelijkse babbel met mijn zus in India. In de ashram zijn wel mensen in isolatie, maar volgens zeggen lijkt iedereen daar gezond. Mijn vriendin komt voor koffie op mijn terrasstoel buiten. Gelukkig nodigt het weer daartoe weer uit.
Als ik er aan denk dat deze toestand tot mei zou kunnen gaan duren ... dan krijg ook ik de kriebels. Maar daar wil ik mijn gemoedstoestand niet door laten bepalen. Ik tel mijn zegeningen. In mijn kleine wereld is iedereen gezond en steunen we daar waar mogelijk elkaar. De zon schijnt en ik moet waarschijnlijk zelfs de planten water gaan geven.
Pas op jezelf, adem, tel af en toe tot 10 of desnoods tot 100, drink extra water, glimlach, slaap de verveling voorbij, deel aandacht en menselijke warmte en ben blij dat je bed hier staat.
Met verbazing hoorde ik vandaag dat 'men' ... u weet wel de deskundigen ... heeft gerekend met een gemiddelde verblijfsduur van 10 dagen op een intensive care en dat dat 21 dagen blijkt te zijn. Binnenkort komen er dus wel de eerste bedden vrij dankzij opgeknapte mensen. En dat zet dan door in het tempo waarmee ze eerder gevuld werden. Wie weet worden er ook nog wel een 'snellere' methodes bedacht mensen te laten opknappen. Ik zou wel benieuwd zijn naar wat een infuus met Vitamine C voor effecten zou hebben.
De eerste geluiden beginnen te komen dat we niet voor alle oplossingen naar de overheid moeten kijken. Dat we moeten gaan leren dat het leven niet maakbaar is en niet altijd eerlijk. Dat dood onlosmakelijk verbonden is met leven en dat we daar af en toe over na moeten denken.
Via Whatsapp kreeg ik een video uit Tsjecho-Slowakije. Daar draagt men massaal zelfgemaakte mondkapjes en daar is de besmettingscurve anders, bemoedigender, dan in de omringende landen. Binnen 3 dagen werden er 10 miljoen mondkapjes gemaakt in inderhaast ingerichte naaiateliers.
Ik blijf nog een dagje binnen.
Pas op jezelf ... houd afstand ... was je handen ... leer mediteren ... slaap als het kan ... geef en deel aandacht en menselijke warmte. Alles gaat voorbij.
Net als Martine Bijl was Liesbeth List er mijn hele leven. Tijdens het optreden vanwege haar 70ste verjaardag herkende ik de meeste nummers die ze zong, zonder dat ik mezelf ooit een groot fan heb genoemd. In een ander programma werd zij een fantastische actrice genoemd die zong. Vandaag herkende ik dat. Elke song geloofwaardig.
In de laatste DWDD was een compilatie van kunstenaars die overleden zijn. Ik herkende ze allemaal, maar wist niet van allemaal dat ze dood zijn.
Dezer dagen denk ik vaker dan anders na over dood gaan, dood zijn. Het verbaast me vaak dat zoveel mensen daar nooit over na willen denken. Want wat je ook gelooft dat er op je wacht aan de andere kant ... we komen allemaal een keer aan de beurt. Denk er eens over na in deze tijd. Is er nog iemand die je wil spreken, heb je nog iets goed te maken, weten de mensen die er toe doen hoeveel je van ze houdt? Schrijf die brief, doe dat telefoontje. Vandaag. Nu het kan.
Ben zorgzaam, liefdevol, zorg voor jezelf en iemand anders en waardeer als iemand anders voor jou zorgt.
Natuurlijk weet Saar dat dingen anders zijn. Zo goed als kan leggen haar ouders uit wat er aan de hand is. Daarom gaat ze niet naar het dagverblijf, daarom sprak ze op facetime met haar schoolvriendinnetjes en oma's, daarom krijgt ze thuis via het beeldscherm balletles, daarom komt oma Noma niet mee-eten of samen dicht bij elkaar puzzelen. Maar als haar vader een run op oma onderbreekt met de woorden: "doe vandaag oma maar niet zo knuffelen, want we willen niet dat oma ziek zou kunnen worden" ... dan deinst ze terug met een trillip en verbijt haar tranen. Mijn hart breekt. Ik houd de 1,5 meter aan als ik mijn dagelijkse maaltijd kom halen, omdat ik de anderen niet zou willen besmetten. Mijn dochter vertelde dat ze nieuwe kleren, nodig omdat ze binnenkort in een nieuwe baan begint en passend bij het figuur dat na zwangerschap en ontzwangeren beter is dat ooit, via een half uur facetime heeft mogen uitzoeken bij de winkel in Wolvega waar ze normaal gesproken nog steeds 2 maal per jaar koopt. Druppels maken de plaat minder gloeiend en ook deze ondernemer merkt dat de meeste mensen iets anders aan hun hoofd hebben dan de nieuwe collectie of bestellen via internet.
Ik kreeg net een apje met de uitnodiging mee te wandelen met mijn kind en de kinderen. Blijer kan de dag niet beginnen. Ik wens iedereen liefde, kracht, moed en gezond verstand.
In de krant van gisteren las ik dat in India iedereen ... en dat zijn 1,3 miljard mensen ... geacht wordt 21 dagen binnen te blijven. Als ik denk aan de drukte daar, aan de vele mensen die met veel in relatief kleine huizen wonen, aan de vele mensen die de kost per dag moeten verdienen dan kan ik me niet voorstellen dat dat kan lukken. Mijn zus vertelde dat in de ashram een apart quarantaine gebouw is ingericht, dat de inderhaast gemaakte mondmaskers door iedereen gedragen moeten worden, dat de onderlinge afstand 2 meter is en dat zij zich verliest in 6 delen van de boeken van Jean Auel, de boekenserie die zich afspeelt in de ijstijd en die verhaalt van het leven op aarde toen er nog mammoeten leefden.
Dagelijks luister ik 1,5 uur naar een audio-lezing, gratis toegezonden door de Saswitha-Yoga-opleiding. Inmiddels weet ik meer over de ideeën van Carl Jung dan ik eerder wist. Ook luister ik naar klassieke muziek. Goed, troostend, voor mijn ziel. Op Netflix keek ik series. Pandemie, een docu over hoe wereldwijd specialisten zich inzetten om de ontwikkeling van virussen in kaart te brengen. Wat ons nu overkomt is niet eenmalig. Het is zelfs bijzonder dat het niet eerder is gebeurd.
Een serie over de eerste zwarte vrouwelijke miljonair in Amerika rond 1900 en een serie over de ontwikkeling van voetbal van een 'herensport' naar sport van en voor het volk eind 19e eeuw. In die verhalen zie je óók dat het leven vroeger niet gemakkelijker, noch beter was.
In mijn kleine wereld is iedereen nog gezond en we steunen elkaar met aandacht en menselijke warmte op afstand. Mijn schoonzoon bakte extra pannenkoeken ... ook een paar voor een voor mij dierbare vriendin.
Nu schijnt de zon. Met de deur open zit ik als een vorst volop een paar uur in de zon.
Ik wens iedereen moed. Houd je aan de regels, blijf zoveel mogelijk binnen, houd afstand. Maar deel waar mogelijk wél aandacht en menselijke warmte.
Hoe het komt komt het, ik ben autoriteitsgevoelig. Dus ik houd mij nu 8 dagen aan zelfisolatie, hoewel ik geen klachten heb. Misschien door opvoeding door een vader die beroepsmilitair was. Als hij in uniform was mochten wij zelfs geen ijsje likkend naast hem lopen. Zeker gestimuleerd door mijn zeer verstandige dochter blijf ik voornamelijk en bezoekloos thuis. Zij compenseert met lieve whatsapp videogesprekken en zorgt al dagen voor verse warme maaltijden. Ik haal op in hun tuin, zwaai naar Saar en strek zo even de benen. Ik word zeker geraakt door oproepen door de ministers en de vloggers. Ik ben ook rationeel verstandig. Alleen thuis loop ik het minste risico. In de buurtwinkels ook minder dan in de supermarkt. Een mens heeft af en toe nieuwe vuilniszakken en afwasmiddel nodig. Ik ben blij dat ik alleen woon en geen kinderen hoef bezig te houden.
Mijn vriendin zat vanmorgen op de tuinstoel, buiten, op ruime afstand. We genoten samen van cake, zon en menselijke warmte op afstand. Nog steeds zijn er mensen met behoefte aan mijn warme handen die hopen dat ik nog werk. Als de crisis voorbij is krijg ik het vast druk.
De geluiden uit China laten zien dat na 2 maanden strenge maatregelen het ergste leed geleden kan zijn. Dat is pas zeker als er in de komende maanden niet een nieuwe golf van het virus daar de kop op steekt. In België krabt men zich vast achter de oren. Daar vernietigde men vorig jaar ruim 6 miljoen mondkapjes omdat ze over datum waren en men bestelde geen nieuwe uit bezuinigingsoverwegingen. Dit laatste bericht komt van MSN, misschien is het niet waar.
Wat volgens mij wél waar is: koester je gezondheid en die van andere mensen. Ga niet naar buiten, anders dan met goede reden. Houd in ieder geval die 1,5 m afstand aan. Dat is méér dan je denkt. Houd moed. Alles gaat voorbij. Ook dit.
Meestal doe ik niet aan bang. In de afgelopen dagen merkte ik bang te zijn en ik denk daar een beetje over na. Ik probeer mijzelf te sussen, te troosten, verstandig te laten zijn. Ik ben al ruim 60 jaar gezegend met een gezond blijvend lijf. Griepgolven hebben mij nooit geraakt. Ik ben al een week overwegend alleen thuis. Ik denk dat ik meer bang ben om het benauwd te krijgen dan om dood te gaan. Ik ben bang voor wat er kan gebeuren met de mensen die mij lief zijn. Het is niet hyperventilerend bang, niet verlammend. Maar ik weet dat er 'iets' is als ik wakker word en dat 'iets' bepaalt de keuzes die ik maak. Ik ga minimaal naar buiten. Heb ontmoetingen per video. Ben dankbaar voor apjes en foto's. Ik bid mijn avondgebed en val makkelijk in slaap, met dankbaarheid dat de voorbije dag in kleine kring ook gezond voorbij is gegaan.
De dag van vandaag kan ik boodschappen doen. Er is genoeg opwekkend vermaak. Ik hoef niet bang te zijn mijn huis uitgezet te worden. Ik ga geen honger lijden. Ik ben zo gewend het leven zoveel mogelijk per dag te doen dat dat meestal spontaan gaat. Ik heb mijzelf op informatiedieet gezet. Na 21.00 uur doe ik de ogen dicht en de televisie uit. Vanavond maak ik een uitzondering. Ik ben benieuwd naar Pauw. Sterker nog, ik verheug me er op.
Na het schrijven van mijn blog gisteren zocht ik contact met de Gemeente. Met mijn sobere, hand-in-de-tand leefstijl is er weinig reserve als het werk stopt. Het blijkt dat een reeds bestaande voorziening, www.155.nl, gebruikt kan worden voor het aanvragen van ondersteuning. De telefonische helpdesk was goed bereikbaar en zeer klantvriendelijk. Als het goed is neemt de gemeente binnen een week contact op en gaat, na acceptatie, ook voor mij de bijstandswet open. Ze zullen daarvoor het 24 uur per week werken criterium moeten laten vallen. Dat zou een zegen zijn en een boel buikpijn, die er anders gaat komen, schelen.
Diverse vrienden vragen of ik geld nodig heb om eten te halen. Zo ver is het nog niet. Ik doe meestal mijn boodschappen bij de kleinere winkels om de hoek en vermijd nu zeker de drukke super. Ik haalde w.c.papier. Omdat het nodig was. Zelfs ik overwoog wat extra in te slaan, maar drukte die neiging snel de kop in. Als ik aan de telefoon ben rebbel ik voor de hele dag. Want ondanks het feit dat ik vaak grote delen van de dagen alleen thuis ben, is helemaal alleen ook voor mij wel helemaal alleen.
Wie zin heeft in een babbel of een beetje aandacht per app weet je welkom.
Aan het begin van de week dacht ik nog wel een keertje per dag te kunnen werken ... maar omdat mijn armen geen 1,5 meter lang zijn is ook mijn praktijkje sinds zondagavond dicht. De advertentie's zijn uit en dan wordt het gelijk stil aan de telefoon. Afspraken zijn afgezegd en de paar mensen die nog een afspraak zouden willen maken vonden mijn standpunt bij nader inzien verstandig en komen wellicht een andere keer.
Volgende week ga ik onderzoeken of ik als freelancer óók in aanmerking kan komen voor een of andere vorm van bijstand. Ik zal de gemeente even tijd geven om de regelingen die MP Rutte aankondigde nader uit te werken. Als ik bewindspersoon zou zijn zou ik tijdelijke invoering van het basisinkomen idee eens uitproberen.
Er komen op de app mooie, te delen, overdenkingen langs. In mijn omgeving lijkt iedereen nog gezond en ook ik voel me prima. Toch zal ik pas komende woensdag er helemaal gerust op zijn dat ik niet iets onder de leden meebracht uit India of uit het vliegtuig.
Gisteren wandelden mijn dochter, kleindochters en ik wel 2,5 uur in het lente-achtige weer. Zij kwam met 2 gezonde, verse maaltijden voor mij aan de deur. Na een half uurtje belandden we in een buurtspeeltuintje met wipkip en klimrek. Daar gaf Saar aan te moeten plassen. Anders dan haar moeder destijds wil ze niet met blote billen bij een boom dus we spoedden ons naar mijn huiswaarts. Opgelucht begonnen we aan deel 2 van de wandeling. We zagen de meerkoeten nog steeds druk met opgedoken takken een nest bouwen, een heleboel narcissen, uitbottende bomen. We zongen liedjes en babbelden. Af en toe voelde ik een kusje op mijn hand en hoorde: "Oma Noma ik vind jou lief".
Na verloop van tijd streken we neer op een bankje in de zon en prikten de wereld aan door de groenteboer gesneden fruitjes. Saar weet precies wat ze lekker vindt. Meloen en watermeloen wel en framboos niet. Aardbei en bessen wel en kiwi en sinaasappel niet. Bij de bakker bracht de pinpas van mijn dochter uitkomst. De al uit het rek gepakte kaasstengels konden alleen met de contactloze pin betaald worden. Onderweg kreeg mijn dochter telefoon en ik nam het stuur van de kinderwagen over. Inmiddels liet Saar zich vervoeren op het plankje. Daardoor duwt de kinderwagen zeker 12 kilo zwaarder dan in de tijd dat ik alleen baby Saar voortduwde. Mijn armen voelden duidelijk het verschil. Daar kan de sportschool niet tegenop. Kleindochter Joy sliep de hele tocht tot 2 minuten voor thuiskomst. Op de hoek gingen we ieder ons weegs. Joy naar haar fles en ik naar huis. Moe maar voldaan at ik de heerlijke goulashsoep. Om half 10 besloot ik niet naar Jinek te kijken maar me over te geven aan Klaas Vaak. Een goede dag achter de rug en uitgerust en uitgeslapen nieuwe dag in het verschiet Nu nog schijnt de zon en voelt mijn lijf gezond. Tel je zegeningen.
Het leven doet zich voor met 1 dag tegelijk... 'Geef ons HEDEN ons dagelijks brood" . Al jaren werk ik op die manier. Maximaal 2 afspraken per dag maakten tot nu toe dat er brood op de plank is en dat de vaste lasten gedekt zijn. Met 1 afspraak per dag 'overleef'' ik. Deze dag denk ik dat ik die afspraak graag zal maken. Mits iemand niet hoest of snottert en een bekende is. Vandaag hoef ik de straat niet op, anders dan voor een gezonde wandeling in de frisse buitenlucht. Misschien dat ook ik op een andere dag, onder invloed van voortschrijdend inzicht, anders moet besluiten. Dat is dan het op te lossen probleem voor die andere dag.
De up-site van deze crisis zou wel eens een mentaliteitsverandering kunnen zijn. Bedrijven en werknemers kunnen ontdekken dat je niet persé dagelijks in de file hoeft om productief te zijn. Dat we niet de halve wereld over hoeven te vliegen om te vergaderen, maar dat een videovergadering ook kan. Het onderwijs gaat misschien zo anders georganiseerd worden dat het lerarentekort op termijn minder nijpend wordt. Digitaal onderwijs moet nu versneld georganiseerd worden.
Ik hoor niemand meer over het stikstofprobleem. Misschien blijkt dat probleem over een paar weken of maanden wel een heleboel minder. Er wordt tenslotte minder gevlogen, minder autogereden. Maanden geleden las ik een artikel dat stewardessen uitstekende verzorgenden blijken te zijn. Vandaag las ik dat een flexwerker ook wel vakken zou willen vullen.
Ik wil niemands problemen bagatelliseren. Ik wil nooit in iemand anders schoenen staan. Het leven is 'opeens' anders en zal voor een heleboel mensen misschien wel nooit meer hetzelfde worden. De hobbels en bobbels op mijn levensweg leerden mij dat wat vandaag rampzalig lijkt, na een poos zelfs een zegen in vermomming bleek.
Leef de dag van vandaag zo blijmoedig en hulpvaardig en verstandig als kan.
Zo heerlijk als het was om even weg te zijn, zo fijn is het weer om terug thuis te zijn. De stoeptuin vertoont lente De bollen die ik plantte zijn opgekomen en de klimmers die vorig jaar nog moesten wennen zijn begonnen met klimmen. Een uurtje vegen en aandacht geven doet wondertjes. De familie om de hoek onthaalde mij warm met koffie en met ons allen genoten we van de door mij meegenomen croissantjes. De bakker verkoopt lemoncurdcake, het taartje waar ik in India dol op ben geworden. En de eerste cliënten melden zich voor een rondje aandacht van mijn handen. Zolang ik de televisie niet aandoe gaat het virusgedoe aan me voorbij.
Want impact heeft het wel de straten en winkels zijn leger ...Vitanime C was bij een drogist helemaal uitverkocht. Ik merk dat ik vaker mijn handen was en meer water drink maar me niet gek wil laten maken door angst. Gelukkig heb ik geen aandelen die nu massaal kelderen. Gelukkig ben ik geen minister. Gelukkig denk ik dat ik niet dood zal gaan voor mijn tijd. Gelukkig heb ik geen oud geworden ouders meer waar ik bezorgd over hoef te zijn en gelukkig zijn mijn kleinkinderen gewend aan het bestrijden van virussen. Op een kinderdagverblijf waart altijd wel 'iets' rond.
Pas op jezelf en de mensen die je lief zijn. Doe verstandig en neem de dag zoals hij komt.
Ik heb net via internet mijn komst morgen aangekondigd bij de luchtvaartmaatschappij. Oman air zegt nog steeds gewoon te vliegen van India via Muscat naar Amsterdam. In Amsterdam mag ik als Nederlandse vast naar binnen. Op naar de Nederlandse variant van het virus. Ik begin een rustig aan dagje op woensdag met een bezoek aan de opticien en daarna aan de kapper. En daarna hoop ik dat mijn werktelefoon gewoon zal gaan ... In mijn jeugd organiseerde mijn moeder "kinderziekte-partijtjes" bij de mazelen en de bof. Mijn zusje en ik en 2 neefjes ... allemaal tegelijk ziek en te verplegen ... Misschien is het wel een idee ... hoewel ik er niet in een verpleeghuis mee zou beginnen . Mijn internettijd is op.
Point of no return heet het in vliegtermen ... als de weg terug langer duurt dan doorvliegen... Ik ben al dik over de helft. Een paar heerlijke Amma-knuffels verder. Een paar meditaties die zij begeleidt verder. Een heleboel heerlijke lange nachten slapen verder. Omdat ik na de lunch niet nog een avondmaal wil nuttigen spoed ik mij rond 20.00 uur naar mijn kamer en meestal slaap ik een uurtje later.En ja... de weegschaal wees van de week een kleine 2 kilo minder aan. De trap omlaag gaat makkelijk ... de weg omhoog kan ik tot de 5e verdieping met relatief weinig moeite. Ik ben veel stil en probeer het rusitg te laten worden in mijn hoofd ... En als ik babbel heb ik het vaak over de kracht en heilzame werking van leren vergeven... Een vaardigheid die de meeste van ons goed kunnen gebruiken te leren.
Mijn internettijd is op. Veel liefs vanuit zonnig India.
Ook hier snellen de dagen voorbij. Ik ben al weer bezig in de 2e week. De routines zijn al lang gemaakt. Opstaan rond een uur of half 7, kijken naar de zonsopgang, heerlijke koffie, uurtje kijken naar de golven, ik zag al tot 2 maal toe een dolfijn, ontbijtje met yoghurt en granola ... uurtje zwemmen, 2 uurtjes groenten snijden, lunchen. Omdat ik een grote snee dwars door de nagel van mijn middelvinger maakte was ik een paar dagen met ziekte-seva-verlof. Inmiddels is de nagel uit zich zelf afgevallen en is het grootste 'leed' geleden.
Sinds 2 dagen ruimen mijn zus en ik samen een uurtje per dag in haar kamer ... en over 30 dagen is alles wat daar te veel is opgeruimd en weg en de rest schoon en georganiseerd. Gelukkig heeft de ashram een 2e hands winkel die blij wordt van gedoneerde spulletjes en bezoekers blij worden van het vinden van 2e hands spulletjes. Het opruim motto is LESS is MORE.
20% van onze spullen gebruiken we 80% van de tijd. Waarom houden we de 80%?
Mijn appartement is op de 11 verdieping. De weg naar beneden loop ik de trappen, de weg naar boven ga ik nog steeds grotendeels met de lift. Langzaam voel ik de conditie beter worden. EN ..... ik ben al alle dagen die ik niet thuis ben ROOKVRIJ. Deze keer met bijzonder weinig moeite. De eerste dagen miste ik mijn telefoon, die thuis is gebleven bij mijn vervangende collega, meer dan de nicotine. Inmiddels ben ik meer dan happy zonder telefoon. Eens per 10 dagen Whatsappel ik met mijn familie om de hoek, met een geleend toestel.
Morgen komt Amma aan in de ashram en begint er een nieuwe routine. Met meer spiritualiteit, met meer mensen, met andere rituelen.
Voor nu: be happy, be healthy, be helpful ... Wie zin en tijd heeft voor een rondje massage kan bellen met het bekende telefoonnummer 06-29489984 ... Mijn collega werkt beperkt ... met liefde en plezier.
. Mijn internettijd is op.
