Gisteren vroeg een terugkomende cliënt, die een 'genezen van corona verklaring' zei te kunnen tonen, of ik een afspraak zou willen maken. Omdat ik in vrijwillige isolatie ben omdat ik niet ziek wil worden kon ik geen reden bedenken om Nee te zeggen. In plaats zich gelukkig te prijzen dat hij waarschijnlijk voorlopig immuun is én 

een prima massage in het verschiet had vond hij het nodig te informeren of ik mijn service niet zou willen uitbreiden met het vertoon van blote borsten, natuurlijk tegen meerprijs. Mijn moto is: Gelukkig zijn begint met tevreden zijn met wat er wél is of kan. Een ander motto: IK doe niets waardoor ik mijn gemoedsrust verlies, niets waardoor het onrustig wordt in hoofd en hart. Ik weet dat ik niet geschikt ben als aai-of stoeipoes. Voor geen prijs. 

Binnen een uur zegde hij de afspraak af. Misschien had hij een welwillender masseuse gevonden. Inmiddels had ik mijn hal ontdaan van de sporen van planten-plant werkzaamheden waar ik me nog niet aan had gestoord.

Het zet mij wel aan het denken voor als het nieuwe normaal weer gaat beginnen … ooit … later. Als ik mijn cliëntengroep beperk tot mensen die een gezondheidsverklaring hebben vraag ik me af hoeveel ik nog ga werken. Misschien ben ik ongemerkt vervroegd met pensioen gegaan.

Mijn oppashondje woonde tot voor kort bij 2 oudere mensen. Meneer is gisteren overleden. Mevrouw is ziek in een instelling. Hun zoon woont, in lock down, in Italië. Klein groot leed of groot klein leed komt opeens dichtbij.

Pas op jezelf, op de mensen om je heen, ben tevreden met wat er wél is, houd moed en houd vol