Ik houd van Leven. Het gaat me steeds beter af. Ik heb de illusie dat ik mij al lang geleden verzoend heb met het feit dat er een onontkoombaar eind zal zijn. 

Om die reden leef ik het leven zo veel en zo goed mogelijk per dag en stel zo min mogelijk wensen uit. Onlangs wachtte ik niet tot de komende kerst maar had het 6 weken fantastisch in India.

Dat kon omdat ik ben gezegend met een eigen beschermengel. Een dierbare vriend die mij leerde Dankjewel te zeggen op momenten dat hij mijn leven mooier kleurt en makkelijker maakt. Hij leerde mij ook dat ik om hulp mag vragen. Dat vind ik nog steeds moeilijker dan dankjewel. Ook nu zorgt hij er in afwachting van de regeringsregelingen voor dat er gas, licht, water en boodschappengeld uit de muur blijven komen. Dat gegeven maakt dat ik deze dag zonder stress, met de deur open, in de zon kan zitten, koffiedrinkend met mijn vriendin. Dat gegeven vervult me met diepe dankbaarheid.

Oproep aan alle bemiddelde mensen die hier lezen … misschien ken je wel iemand die op dit moment erg geholpen is met 50 euro. Gooi een, anonieme, enveloppe in een brievenbus. Geven maakt jou blij en een ontvanger nóg blijer. Mijn brievenbus kun je overslaan. Voor mij is al gezorgd.

Trouwe bloglezers weten dat ik vorig jaar voor mijn hondje Woezel een ander thuis vond. Net als alles had de uitkomst van endie beslissing 2 kanten. De schaduwkanten zijn het gebrek aan beweging en het gebrek aan een hartklop in huis. De zonzijde vrijheid om weken op reis te kunnen, mijn huis te kunnen verlaten zonder dat mijn buurvrouw verstoord raakt door geblaf en niet naar buiten hoeven in donker en regen. 

Sinds gisteravond heb ik een logeerhondje. Haar baasje is met Corona opgenomen in het ziekenhuis en het hondje Bella was voor relatief veel geld per dag ondergebracht in hondenopvang. Ik ben dus voorlopig een hondje, van formaat eekhoorn, rijker en ik maak weer ommetjes in het donker en door de regen. Van achter de ramen in het verpleeghuis wordt nog steeds gezwaaid. Ik deel bank en bed weer met een paar kilo harigheid. Voorlopig hebben we het samen goed.

Ik keek naar seizoen 7 van Suits. Voor wie van advocatenserie's houdt en van mensen in mooie kleren … een aanrader. Een van de hoofdpersonen is inmiddels royal-af.

Pas jezelf en de mensen om je heen. Tel af en toe tot 10. Herlees dat boek dat je ooit zo mooi vond. Schrijf … mij helpt het. Deel en geef aandacht en menselijke warmte. Iedereen is maar 1 telefoontje ver weg. Blijf binnen of dicht bij huis. Houd vol. We wonen in een goed land.

Vroeger, wist ik dat ik altijd wel een keer per dag zou werken, maximaal twee. Omdat in mijn vak het vaak om "Kan het NU afspraken gaat" is mijn keuken altijd netjes, worden de haren dagelijks voor 10 uur in het fatsoen gewassen, drink ik nooit een biertje overdag. Ik kan altijd binnen een half uur wel aan het werk. Gisteren was een 'slons' dag. Ik keek tot 's middags 2 uur op bed naar de televisie, die in mijn slaapkamer staat. Ik ging zonder douchen in de kleren, zelfs zonder bh. Ik dronk tussen 15 en 17 biertjes bij de warme maaltijd en deed pas om 0.200 uur, na een aflevering van Lingo waar ik anders nooit naar kijk, het licht uit. Ik had een relatief heerlijke dag.

Maar het moeten wel uitzonderingen blijven. Dus vandaag is alles weer 'gewoon'. Ik deed zelfs klein onderhoud aan mijn voeten die het voorlopig zonder de zorg van de pedicure moeten doen. Ik waterde de planten buiten omdat het regenbuitje onvoldoende was. Ik weet dat zelfs als de telefoon nog zou gaan ik geen afspraak ga maken.

Het gewoon laten zijn doe ik nu voor mezelf.

Ben aardig voor jezelf. Geef jezelf niet op je kop. Heb geduld met de mensen om je heen. We gaan allemaal anders om met stress. Tel je zegeningen. Ik ben blij dat ik niet op een cruiseschip zit. Laat de mensen om je heen weten dat je aan ze denkt, om ze geeft en ben dankbaar als er weer een relatief goede dag voorbij is.

De meneer van het RIVM hield het idee van het dragen van mondkapjes af met het argument dat zieke mensen toch al niet naar buiten mogen én we allemaal 1,5 meter afstand moeten houden. Maar als ik nog zorgmedewerker zou zijn zou ik liever zien dat mijn cliënten desnoods een huis-tuin-keuken kapje zouden dragen dan niets en zou ik mezelf ook achter een kapje beschermen.

Op NPO1 volgde ik de voorlichting aan 2e Kamerleden. Prachtige presentaties en grafieken. Ze stemmen voorzichtig hoopvol. Mits iedereen zich aan de afspraken blijft houden. Andere grafieken tonen een groot draagvlak. Als de ondersteuningsmaatregelen snel duidelijk en uitbetaald worden acht ik de kans groot dat dat zo blijft. Als het aan het begin van de maand voelt alsof je al aan het eind bent … dan voorspel ik morren. Toiletpapier laat zich slecht eten.

Ik blijf 99% van de tijd alleen binnen. Ik ben een slechte zieke … en vind welk aardig bezoek of welk aardig gebaar het risico niet waard. Ik voorzie mezelf van een zelf gemaakt mondkapje als ik toch naar buiten moet. Vandaag kwamen er humoristische filmpjes voorbij. Trek een string over je hoofd, Vincent van Gogh komt een oor te kort voor zijn mondkapje. Lachen is altijd goed voor een mens en zeker in deze tijd kan extra luchtigheid geen kwaad.

Ik houd mezelf voor dat ik weet dat deze periode overgaat. Mensen in oorlog of in vluchtelingenkampen hebben die zekerheid niet. Ik geniet van de gezonde maaltijden die mijn schoonzoon maakt en ben blij met apjes en andere levenstekens van dierbaren. Je kunt altijd zomaar dood zijn … maar in deze tijd voelt het toch anders als je een paar dagen niet van een dierbare hoort.

Pas op jezelf en je naasten, zwaai naar de buurvrouw, was je handen, houd moed en houd vol.

Bij gebrek aan een echt mondkapje deed ik vanmorgen een winkel aan  verscholen in een sjaal. 

Op Max genoot ik van Willem Duys in Voor de vuist weg. Wat een heerlijke, langzame televisie en wat was hij toch een innemende presentator. Jeugdsentiment voor velen. En ik keek naar jonge mensen die op zoek zijn naar een huis op het Engelse platteland. Ik kan erg genieten van Engelse landschappen. Ik had mijn dagelijkse babbel met mijn zus in India. In de ashram zijn wel mensen in isolatie, maar volgens zeggen lijkt iedereen daar gezond. Mijn vriendin komt  voor koffie op mijn terrasstoel buiten. Gelukkig nodigt het weer daartoe weer uit.

Als ik er aan denk dat deze toestand tot mei zou kunnen gaan duren ... dan krijg ook ik de kriebels. Maar daar wil ik mijn gemoedstoestand niet door laten bepalen. Ik tel mijn zegeningen. In mijn kleine wereld is iedereen gezond en steunen we daar waar mogelijk elkaar. De zon schijnt en ik moet waarschijnlijk zelfs de planten water gaan geven.

Pas op jezelf, adem, tel af en toe tot 10 of desnoods tot 100, drink extra water, glimlach, slaap de verveling voorbij, deel aandacht en menselijke warmte en ben blij dat je bed hier staat.

De eerste geluiden beginnen te komen dat we niet voor alle oplossingen naar de overheid moeten kijken. Dat we moeten gaan leren dat het leven niet maakbaar is en niet altijd eerlijk. Dat dood onlosmakelijk verbonden is met leven en dat we daar af en toe over na moeten denken. 

Via Whatsapp kreeg ik een video uit Tsjecho-Slowakije. Daar draagt men massaal zelfgemaakte mondkapjes en daar is de besmettingscurve anders, bemoedigender, dan in de omringende landen. Binnen 3 dagen werden er 10 miljoen mondkapjes gemaakt in inderhaast ingerichte naaiateliers.

Ik blijf nog een dagje binnen.

Pas op jezelf ... houd afstand ... was je handen ... leer mediteren ... slaap als het kan  ... geef en deel aandacht en menselijke warmte. Alles gaat voorbij.