Vanmorgen las ik kleindochter Saar een voor mij nieuw boek voor. Het was er 1 van 4 van Eric Carle, schrijver en tekenaar van Rupsje Nooitgenoeg. Opvallend vond ik dat ze dit hele verhaal aandachtig bleef volgen en ook écht gehoord had, zoals bleek toen ik een versnelde versie bij het naar bed gaan voor de middagslaap, nog eens met haar doornam. Het boekje leert tellen … 1 haan gaat op wereldreis met 2 poezen, ze ontmoeten 3 kikkers, worden gevolgd door 4 schildpadden en ook nog 5 vissen. Van achter naar voor haken alle groepjes hongerig en moe af en uiteindelijk gaat de haan, weer alleen en thuis,  op stok … en droomt zichzelf een wereldreis.

Daarvoor hadden we superschaterende pret over een mol die gaat onderzoeken wie er een drol op zijn hoofd heeft gedaan. 3 Jaar … schaterlach-lol om koeienvlaaien en knetterkeutels … best moeilijke woorden om zelf te zeggen. Ik heb mijn lachvitamines voor vandaag weer ruimschoots genoten.