Aan het raam kleeft een plexiglas vogel voederhuisje. Af en toe komt er een klein vogeltje even kijken. Als ik dat zie maakt mijn hart een vreugdesprongetje. Elke keer weer.

Een paar maanden geleden zaaide ik klaprozen. Opeens zijn er een paar. Kleiner dan ik had gedacht, minder dan ik had gehoopt. Maar ook goed voor vreugdesprongetjes.

Elke keer als ik ze zie als ik voorbij loop.

Ik keek naar de preek van Hour of Power. En hoorde, heel kort door de bocht, wat ik al weet: "Hoe je denkt … maakt hoe je de wereld ziet en je leven beleeft". Ik koester vreugdesprongetjes. En zaai hoopvolle, blije, dankbare gedachten en soms bolletjes en zaadjes. Elke dag gaat het op alle gebieden beter en beter. Mijn onderkaak heeft nog wat botsplinters te verwijderen  en geeft ongemak. Ik neem Arnicadruppels, extra vitamine C, slaap een uurtje extra en zeur een beetje. Alles gaat voorbij. 

Via omroep Max volg ik nu een 12 delige cursus bridge voor beginners. Ieder blokje duurt een klein kwartier. Net genoeg informatie om te kunnen verwerken. Afgestemd op 50 plus. Wereldkampioen Barry Westra legt geduldig en behapbaar uit. Ik neem zelfs de moeite om aantekeningen te maken. Als ik toch aan tafel achter mijn schetsblok zit, oefen ik ook nog wat in het tekenen. Ik ben beter in 6 * 10 minuten wat dan ook oefenen, dan een uur achter elkaar concentratie opbrengen. In de ogen van Saar tekent oma binnenkort een wereldkat.

Buiten genieten de bomen en de bodem hopelijk van de regen. Ik ben blij dat ik niet met kinderen op een camping verblijf. Ik had zelfs een kwartiertje de kachel aan.

Zo gaan de dagen voorbij. Met niets bijzonders maar aangenaam genoeg.

In een ver verleden was ik dol op spelletjes … klaverjassen, mahjong, Monopoly … you name it. Vandaag verdiepte ik me een paar uurtjes in de beginselen van bridge. Dan vliegt de tijd voorbij en kraken de grijze cellen. Ik ken diverse mensen voor wie het spelen van bridge een aangenaam tijdverdrijf is in gepensioneerde tijd. Wie weet … eerst maar eens een paar weken studeren. Met elke dag een draadje kom je op een heleboel gebieden een heel eind. 

Vandaag komt het verjaardagscadeau voor kleindochter Saar van de drukkerij Pumbo. Een jaar met Saar en Joy. Veel foto's en stukjes uit dit blog van hun afgelopen jaar. Omdat het traditie aan het worden is. Omdat we zoveel vergeten omdat er steeds nieuwe dingen gebeuren. Omdat ik toch tijd in overvloed heb. Omdat het kan … omdat ik hier regelmatig stukjes zaai.

Vandaag treinde ik naar Zandvoort. Zat op een bankje en keek rond. Liep langs de boulevard, door het dorp en dacht op een terras nog even iets te eten. Omdat eten met nieuwe tanden nog steeds moet wennen vroeg ik de ober of ik zachte vissticks met appelmoes en frites mocht bestellen van het kindermenu. Het terras was alles behalve druk bezet. Desondanks had hij liever geen omzet dan gebroken regels. Op het bewolkte, winderige strand waren dappere vakantiegangers. In bikini op een almaar opwaaiende handdoek achter een windscherm. Nog dapperder vond ik het handje vol mensen dat te water ging. De voertaal was overwegend Duits. In de trein was het superrustig. Reizen met een mondkapje gaat net voor een kwartier. Ik denk dat ik het verjaardagbezoek in Wolvega eind van de week niet ga doen. Die reis duurt meer dan 2 uur. Het went langzaam … het mezelf bezig houden nu het werk echt gestopt is.

Gisteravond keek ik naar een docu van de BBC over Wildlife in Afrika. Beeld: duizenden babyschildpadjes komen tegelijk boven de grond. Ze zijn 7 cm klein en moeten honderden meters, in moordend tempo, afleggen naar zee. Boven hen zwermen hongerige vogels, op de grond loeren sprinkhanen. Slechts 1 op de 1000 haalt de zee. Daar is het een hele kunst om door de branding te komen. Als je eenmaal zover gekomen bent … heb je de rest van de mogelijke 80 jaar om in de oceaan te zwemmen.

Pinguïns hebben in Zuid Afrika ook geen makkelijk bestaan. Beesten die bestand zijn tegen 40 graden onder nul moeten hun eieren gekoeld zien te houden bij 40 graden boven nul. Er zijn jaren dat niet een kuiken levend uit het ei komt, alle inspanningen van om de beurt broedende ouders ten spijt.

Bolkopmakrelen zijn in zee echte rovers. Eens per jaar gaan ze in een grote school meditatief drijvend een heel eind de rivier op om op een specifiek punt langdurig rondjes te zwemmen. Niet om zich voort te planten, niet om te jagen. Kennelijk hebben ze vakantie.

Beeld dat me bij bleef: een woestijn aan de oceaan die 'overnight' verandert in een indrukwekkende bloemenzee. In een gesloten madeliefje overleeft een kever de koude nacht om de volgende dag, geheel bedekt met stuifmeel gehoor te geven aan voortplantingsdrift. Hij vecht een robbertje met een concurrent, paart, geeft stuifmeel af en bevrucht … en staat daarmee niet alleen garant voor de volgende generatie kevers, maar ook de volgende generatie madeliefjes.

Wonderen … the circle of life.