ben ik steeds vaker blij met mijn sociale media onthouding. Behalve via dit blog ben ik nergens meer actueel te vinden op het wilde web. Natuurlijk komt er nog het nodige onder mijn aandacht via de kranten en de nieuwsfeeds. Dan ben ik blij dat ik geen groots en meeslepende ambities heb waargemaakt. Je zal burgemeester of minister zijn. 

In mijn jonge jaren liep ik iedere week met een ander bord voor mijn hoofd mee in demonstraties om de wereld te redden, op zijn minst beter te maken. De kruisraketten verdwenen uit Nederland, de zalm kwam terug in de Rijn, de zure regen verdween, vrouwen moeten hun eigen brood kunnen verdienen. Na activistische jaren richtte ik me meer op mijn kleine wereld. Ik was een goede moeder, ben een aardige oma, een trouwe vriendin. Ik plantte 1000 bomen in Afrika, kookte emmers soep, schreef boekjes en masseerde ontelbare mensen. Van de week word ik 66. Sommige dingen zijn veranderd, soms beter geworden. Sommige dingen veranderen niet of langzamer dan ik zou willen. Wat niet minder is geworden is hoop. Hoop dat 'we' betere keuzes zullen maken. Meer plezier zullen beleven  aan geven en delen dan aan hebben en houden.

Maak iets moois van het weekend. Ben lief voor jezelf en je naasten.

Dezer dagen kijk ik, op Netflix,  naar seizoen 1 van een serie over Merlijn. Ridders, kastelen, zwaarden, zware levens voor boeren en buitenlui. Codes en regels over wat hoort en wat eervol is. Eerder al las ik boeken over Koning Arthur en zag ik ook films. Maar ik vergeet steeds meer dan ik onthoud. In deze verfilming moet Merlijn zijn toverkrachten geheim houden, althans tot het punt waar ik nu ben. Op toverkunst en magie staat de doodstraf. Ik vind het ontspannend en verrijkend om uren onder te dompelen in de verbeelding van anderen. Kijken naar sprekende draken, eenhoorns en prachtige paarden. Vriendschap en respect zien groeien tussen de mannen wiens levens zijn als 2 kanten van 1 munt. Met elkaar verbonden. 

Er zijn 5 seizoenen. Nog een boel zwaardgevechten te gaan. Ik ben benieuwd of ik zo lang geboeid zal blijven. Vandaag ben ik er in ieder geval zoet mee. 

Ik word steeds vaardiger in het oogsten. Omdat ik een zaadje oormerk met ** in de titel hoef ik niet alle niet relevante stukjes te lezen.

Een vriendin zegt regelmatig: "Het leven wordt steeds meer van hetzelfde" ... Joy heeft haar eigen plek in mijn hart, is zeker weten een heel eigen mensje. Maar Saar maakte mij als eerste Oma. Ze was een poos wekelijks bij mij en niet op het kinderdagverblijf. Ik blogde regelmatig over onze dagen samen en daardoor begon de traditie een verjaardag-jaarboekje te maken. 

Ik hoop de traditie nog jaren vol te houden. Dit jaar is het in ieder geval weer aan het lukken. De stukjes zijn gescoord. De file wordt aangevuld met foto's. Ieder jaar meer foto's omdat die, zolang je niet zelf kunt lezen, voor Saar meer betekenis hebben dan alle woorden. Woorden waarvan ik hoop dat ze die met plezier zal lezen en herlezen als ze later groot is. Woorden en daden die laten zien hoe blij deze oma Noma is met haar en met de rest van onze familie.