Ik word steeds vaardiger in het oogsten. Omdat ik een zaadje oormerk met ** in de titel hoef ik niet alle niet relevante stukjes te lezen.

Een vriendin zegt regelmatig: "Het leven wordt steeds meer van hetzelfde" ... Joy heeft haar eigen plek in mijn hart, is zeker weten een heel eigen mensje. Maar Saar maakte mij als eerste Oma. Ze was een poos wekelijks bij mij en niet op het kinderdagverblijf. Ik blogde regelmatig over onze dagen samen en daardoor begon de traditie een verjaardag-jaarboekje te maken. 

Ik hoop de traditie nog jaren vol te houden. Dit jaar is het in ieder geval weer aan het lukken. De stukjes zijn gescoord. De file wordt aangevuld met foto's. Ieder jaar meer foto's omdat die, zolang je niet zelf kunt lezen, voor Saar meer betekenis hebben dan alle woorden. Woorden waarvan ik hoop dat ze die met plezier zal lezen en herlezen als ze later groot is. Woorden en daden die laten zien hoe blij deze oma Noma is met haar en met de rest van onze familie. 

Al jaren weet ik dat je van stress ziek kan worden. Ik voel het in mijn lijf gebeuren. Alsof er een kat in mijn buik achter zijn eigen staart aanholt. Elke middag slaap ik een paar uur omdat de ogen te moe zijn om open te blijven. Ik ervaar een kort lontje en ben daardoor onaardig tegen mensen die het goed bedoelen. Ik ben zelfs liever alleen. Mijn buik krampt als de telefoon gaat. De toon van mijn stem verandert. 

Al die dingen kwamen samen toen ik van de week bij de dame van de bijstand aan de telefoon mijn 'zaak' bepleitte. Zij adviseerde me mijn huisarts te bezoeken. 

Hij legde me uit dat iedereen in de bijstand zich ziek mag melden. Dat hij alleen met de bedrijfsarts mijn gegevens mag delen. Hij schreef een briefje dat hij daartoe bereid is, mocht de arts dat willen. Gezien mijn leeftijd en het snel naderend pensioen heb ik geen sollicitatieplicht. 

Het lijkt er op dat ik de komende maanden onder de paraplu van de Gemeentelijke bijstand mag schuilen. Zonder de angst besmet te raken door mijn werk dat onmogelijk op 1,5 meter kan. Blijvend in de relatieve afzondering waar ik mezelf al maanden houd. En toch met brood op de plank en licht uit de muur. 

Ik ben super dankbaar in Nederland te wonen en dat ik geen dagloner ben in Afrika of India. 

Zeker weten dat dit de wending wordt durf ik pas als ik eind volgende week geld op de giro zie verschijnen. Dan valt er een last van mijn schouders, een pak van mijn hart. Mocht dat voor de stressklachten onvoldoende soelaas bieden dan heeft de dokter nogmaals een luisterend oor en desnoods een pilletje in de aanbieding. Het kostte een paar dagen voor ik dit stukje kon schrijven. 

Vandaag zeg ik tegen de wereld: " De massagepraktijk is wegens Corona gerelateerde problemen voortijdig gesloten". Het voelt als uitgaan van een nachtkaars. Het voelt als vallen vlak voor de finish. Het voelt minder groot, sterk en zelfstandig dan ik mezelf graag zie, 

Het is niet anders. 

Ik dank iedereen voor het in mij gestelde vertrouwen gedurende de afgelopen jaren.

Van de week dronk ik koffie met een trouwe cliënt die net als iedereen het leven maar een stuk saaier vindt dan een paar weken geleden. Op anderhalve meter afstand. Gewoon in mijn woonkamer. Een rondje op de massagetafel wordt steeds meer 'een brug te ver'. Ik krijg buikpijn van het idee. Iedereen die wel eens een massage heeft genoten snapt dat de 1,5 meter er niet in zit. 

Mijn kleindochter Saar is de enige die ik knuffel en zij mij. Zelfs mijn dochter en andere kleinkind blijven op afstand. Als ik met mijn vriendin samen eet verschuif ik de tafel en we hebben de lange zijde tussen ons in. Ik weet dat stress en angst niet helpen het immuunsysteem optimaal te laten werken, dus ik neem nog wat extra vitamines en zoek afleiding. History 101 en The last dance waren dezer dagen documentaires waar ik met genoegen naar keek. Op Netflix natuurlijk. The last dance volgt in 10 delen het leven van basketballer Michael Jordan. 10 delen verder snap ik zelfs 80% van dit sportieve gebeuren. Bewonderenswaardig wat atleten presteren. Dankzij aanleg maar bovenal dankzij uren oefenen, trainen, nog meer trainen, niet opgeven en dat jaren volhouden.

Mei nadert haar eind. Met elke dag een draadje en doen wat er gedaan moet worden is ook deze week al weer op de helft. Ben lief voor jezelf en je medemens.

Vroeg bij de slager, de groente- en kaasboer … niet de eerste, maar wel vroeg genoeg om niet buiten in de rij te hoeven wachten. Ik kocht voor de verandering de groente voor lasagna ongesneden. Ik denk dat het kijken naar Master Chef, dat ik nu al weken doe, me beïnvloedt. Kook met aandacht en liefde en met goede producten. In mijn geval is er geen tikkende klok. Ik heb geen haast. Mijn jury is mijn vriendin die altijd vindt dat ik lekker heb gekookt. En meestal heeft ze gelijk. Op de achtergrond een mooie klassieke muziek. Op naar de zaterdagkrant. 

Ben lief voor jezelf en je naasten. Ben dankbaar voor aandacht en menselijke warmte. 

Inmiddels heb ik mijn afspraakbeleid weer aangepast. Ik merk dat 1 maal daags werken en dat nog niet eens iedere dag is wat ik aankan. Ik houd last van angst om besmet te raken. Ik werk 1 maal daags, het liefst aan een bekende persoon die in de ochtend belt en die zich op dat moment gezond weet. In het verleden werden al vaak de afspraken die van te voren werden gemaakt afgezegd. Ingehaald door dingen die belangrijker leken te zijn dan een uurtje voor jezelf. De afgelopen week meldde zich 2 mensen af met keelpijn. Prettig dat ze voorzichtig zijn. Bij bekende mensen mag ik direct aan het werk. Is de ijsbrekende kop koffie en de kennismakende babbel niet nodig. Na al die jaren blijft een eerste keer altijd spannender dan een volgende. Heb ik altijd het gevoel dat ik mezelf 'waar' en de moeite waard moet maken. Daarom staat de advertentie nog niet aan. Het blijft een stuk rustiger zonder en scheelt zo maar 100 euro die ik niet uitgeef.

Houd vol met afstand houden … geniet van de zon … ben lief voor jezelf en je naasten.

Meerdere kinderen vonden het leukste van weer naar school te zijn gegaan … het moment dat ze weer naar huis mochten. Kleindochter Saar wist niet beter dan dat ze 2 dagen per week naar het KDV gaat. Tot 8 weken geleden … en nu het allemaal weer gewoner aan het worden is hoeft het van haar niet zo nodig. Thuis met papa én mama in de buurt, koekjes bakkend, in de tuin met de watertafel, met de puzzels, de tablet met kindervermaak en soms alleen maar chillen op de bank of tijdens middagrust in je eigen bed. Mijn liefje waarom zou je ooit anders willen. Het zal wel weer wennen. Deze week maar met 1 dagje omdat donderdag Hemelvaart is.

Joy vindt het allemaal best. Niet de hele nacht doorslapen is haar enige minnetje op de lijst van vertonen van ideaal baby gedrag. 

Deze morgen was ik uren zoet met het klusje Bijstand aanvragen. Er bestaat niet zoiets als gratis geld. De printer had behoefte aan nieuwe inkt … en hoe deed ik dat eerder ook al weer. Printerpapier heb k nu weer volop. Scannen van een hele stapel ingevulde papieren ging ook niet op de automatische piloot. Ze vragen veel naar de bekende weg, naar gegevens die allang bekend zijn en die met 1 druk op een knop tevoorschijn zouden moeten kunnen komen. Ik weet nog wel wanneer ik trouwde. Niet meer precies in welk jaar ik daarna ging scheiden. Alsof mijn ex na ruim 30 jaar nog aanspreekbaar zou zijn om mij te onderhouden. 

Zolang ik op advertentiekosten bezuinig is het rustig aan de telefoon. Ik lijk op Saar. Tevreden met hoe het de afgelopen weken geworden was. Het zal wel weer wennen.

Alweer een nieuwe week, de tijd snelt voorbij, sneller dan ooit lijkt het wel. Over een paar weken is er al weer een verjaardagsdag. Ik word oud, als ik geen ademnood krijg. De voordelen van ouder worden zie ik al jaren. Meer zelfvertrouwen, minder angst. Minder beren op en kuilen in de weg. Hoewel de laatste tijd meer angst dan ik in jaren voelde, Dit soort probleem was er tijdens mijn leven niet eerder. Bij niemand niet. In de Volkskrant vertelde een huisarts van mijn leeftijd wat het leven en werken hem heeft geleerd. Bottom line: Dat we allemaal lijden aan eenzaamheid, allemaal opbloeien van gehoord te worden. Luisteren is een beter medicijn dan een paracetamol. Eenzaamheid erkennen als fundamenteel horend bij het leven tempert verwachtingen naar dierbaren. De ander is er niet om jou gelukkig te maken, maar doet dat misschien wel door gewoon te luisteren. Ik leef al jaren  meestal tevreden met mijn alleenzaamheid. De kunst ok te zijn met mijn eigen gezelschap. Een gewoonte, een instelling, die in deze tijd nog beter van pas komt. Met af en toe een ontmoeting, een ander die de slingers ophangt, een ander die het leven mooier kleurt. 

Kijk om je heen en zie dat de bomen groener zijn, dat gras weer gemaaid wil worden. De meerkoeten in de Singel hebben nog 1 jong.

Vandaag besteed ik een deel van de dag aan luisteren. Uitgeverij Hay House heeft jaarlijks een summit en dit jaar had ik de aankondiging .helaas gemist. Dit weekend is er een  replay. Google op Hayhousesummit, laat je mailadres achter en je hebt direct keuze uit de wereld aan informatie. Aanraders vind ik Louise Hay zelf en Wayne Dyer. 

De afgelopen dagen verbleef ik in Mongolië en China in de tijd van Marco Polo. Natuurlijk via Netflix. Af en toe een beetje boel bloederig, maar overwegend fascinerend en onderhoudend. Mijn historische kennis te niet groot genoeg om te kunnen beoordelen hoeveel er fictie en hoeveel er waar gebeurd is. Maar helemaal verzonnen zal het niet zijn. Vroeger was niet alles beter. Waren mensen ook belust op macht, geld en aanzien. Waren mensenlevens niet veel waard.

De weekendkranten liggen grotendeels ongelezen te wachten. Gisteren ging voorbij met gezellig bezoek van een dierbare vriendin. De tulpen die ze voor me meebracht groeien, bijna hoorbaar, zo wat de vaas uit. 

Hoe je het doe je het … houd jezelf bezig en zoet. Wandelen, op afstand, kan ook. Van achter glas lijkt het heerlijk weer.

Mijn laptop is na reparatie weer terug van weggeweest. Gelukkig kan ik nog een paar dagen zonder zonder helemaal opgefokt te raken. Dankzij weer een uurtje werken per dag, de televisie en de telefoon die het nog wel deden én restanten van 2 weekend kranten kwamen de dagen ook zonder Netflix gevuld weer om. Zondag verblijdde mijn dochter me met Moederdagaandacht. Sinds zij ook moeder is is onze alleen-samen-tijd beperkter dan vroeger. Ik ben trots als ik haar hoor vertellen hoe ze als gezin alle ballen tegelijk in de lucht weten te houden. 2  Thuiswerkende ouders  en 2 kleintjes die pas sinds deze week weer naar het KDV gaan. Joy krijgt tanden en slaapt niet de hele nacht door en Saar komt 's nachts ook wel eens vertellen dat ze even is gaan plassen. Ik word al moe als ik het hoor. Het is maar goed dat jonge mensen nog blaken van de energie. 

De regeringsparaplu gaat voor mij niet open. Daarom heb ik me gemeld bij de reguliere bijstand. Mij is een telefoontje binnen 5 werkdagen beloofd. Tot eea duidelijk is werk ik een keertje per dag. Genoeg om de boodschappen te doen en de vooruitgeschoven rekeningen te betalen. Ik merk dat ik minder ontspannen naast mijn werktafel sta. De 1,5 meter is er ingeramd. Het blijft moeilijk in mijn hoofd om andere mensen  alleen maar te zien als potentiële besmettingsbron. Dat maakt mij opgefokter dan me lief is, opgefokter dan gezond voor me is. Mocht ik in de bijstand mogen komen en mogen blijven … dan houd ik meer dan dankbaar weer op met werken. 

Door het zien van cijfers over Haarlem is mijn angst voor besmetting … altijd en overal … minder. Van de week telde  Haarlem 2 doden en 60 mensen in het ziekenhuis. Ik paste een paar weken op een hondje van 2 van hen.  'De dreiging'  was daardoor voor mij snel dichtbij gekomen en heb ik mezelf weken strikt geïsoleerd. Inmiddels ben ik nog steeds voorzichtig maar wel minder bang. Met eentje tegelijk zie ik weer dierbaren. Wij bloeien dan allebei op.

Vanaf maandag werk ik aan mensen die gezond zeggen te zijn.

Mijn niqab blijft ongebruikt aan de kapstok. In mijn werk zie ik een boel minder mensen dan collega's in de zorg, of in de bouwmarkt. Wel is er een ondertoon van op hoop van zegen. Gezond zijn en blijven is nooit vanzelfsprekend. Ik tel mijn zegeningen.

Met nog geen nieuws van de regeringsparaplu en met de bodem van de spaarpot in zicht ben ik erg blij met het nieuws dat ik vanaf maandag weer mag masseren. 

Ik werkte 'normaal' maximaal 2 maal daags en wil de komende maand best naar 3, maar dat is wel de max. Wie het eerst komt die het eerst maalt. Bellen gaat het snelst. Als ik werk staat het antwoordapparaat aan. Probeer het dan een uurtje later of laat een berichtje achter.

Wie wil reserveren voor een andere dan diezelfde dag bevestigt de afspraak door middel van een overmaking op dezelfde dag dat we de afspraak planden, onder vermelding van datum en tijd. Anders vervalt de reservering. Op de dag zelf hebben we even telefonisch contact om te horen of we beiden gezond zijn. 

Anders dan anders: we geven elkaar geen hand bij binnenkomst, geen knuffel bij het weggaan, u krijgt wel een drupje desinfecterende handgel ...   We gaan gelijk aan het werk … en dat gaat zoals het altijd gaat op uw hoofd na … U gaat weg zoals dat altijd ging … zingend, met gestilde huidhonger en het voornemen nog eens terug te komen.

4 handen massage zit er voorlopig niet in. Mijn collega en ik staan anders te dicht bij elkaar.

Mijn dagelijksheid wordt binnenkort anders, normaler, zonder oppashond, met de aanspraak die werk altijd met zich mee brengt én met weer een paar centen om te laten rollen.

Heb een mooi week-end. Houd op afstand vol.

Ik sta niet als eerste in de rij voor een afspraak bij de kapper. Met een diadeem en fris gewassen oogt het best een mooi plaatje als ik in de spiegel kijk. Op de lange termijn een aardige bezuiniging gezien het tarief van mijn kapper.

Ik hoef van mijn leven niet met een cruise … een verlangen tot ik tot een paar weken geleden  koesterde. Tochtje naar het Noorderlicht per schip leek heel aanlokkelijk. 

Nu las ik verhalen over mensen die zich in een drijvende gouden kooi hadden gevoeld en royaal elkaar hadden besmet.

Ook fantasie over reizen naar ver-weggisstan … later met mijn AOW ...wordt minder. Maar fietsend Nederland verkennen is een prima alternatief.

Misschien wel onder invloed van veel reclame fantaseer ik nu over een fiets. Morgenmiddag gaat mijn oppashondje Bella  huiswaarts en zijn de verplichte wandelingen weer voorbij. De zomer mag nog beginnen en mag ik binnenkort met het openbaar vervoer naar het strand? Misschien wel als ik vroeg op pad ga en de trein, net als anders, dan nog leeg is. Mijn buurman, rijwielverkoper en hersteller heeft regelmatig 2e hands Sparta met nieuwe accu én garantie voor een overzichtelijk bedrag. Haalbaar als de regeringsparaplu en mijn praktijk binnenkort open zouden gaan.

Anders blijft het een aardige fantasie … voor volgend jaar … bij leven en welzijn.

Vandaag is half voorbij. Prachtig weer ... en vanavond horen we wanner de contactberoepers aan de slag mogen. Ik ken wel een paar mensen die heel gelukkig worden als ik weer ga werken. Pas op jezelf, blijf handen wassen en afstand houden. 

Gisteren schreef ik niet. Ik kwam een hele dag bij met aspirines en slaap na het trekken van een piepklein stukje achtergebleven wortel. Nog steeds voelt mijn mond gevoeliger dan normaal, maar ik kan weer wat zeggen en zeker wat schrijven.

Op de poli werd gewerkt met een nieuw geïnstalleerd computersysteem en daardoor stonden elkaar ondersteunende dames regelmatig dichterbij elkaar dan een meter. Deurklinken werden geopend met de andere kant van de ellenboog. Patiënten vullen de wereld aan gegevens in op blaadjes op klipborden en pennen die uiteindelijk toch van hand tot hand gaan. Overal staat handalcohol. De kaakchirurg had toch een overzichtsfoto nodig omdat de vasthoudende wortel niet helemaal zichtbaar was op de foto die ik meebracht. De dame kon niet helemaal op 1,5 meter afstand staan om het apparaat te bedienen. Op mijn vraag adviseerde de specialist om wat nog over is van mijn ondergebit alleen in het uiterste geval te offeren voor een kunstgebit. Ik was tussen 10.00 en 10.45 in het ziekenhuis en daarvan 5 minuten onder een operatieschort. Hoewel iedereen zichtbaar druk en haar best deed klantvriendelijk te zijn had ik niet de indruk dat een ziekenhuis het toppunt van veiligheid en efficiëntie is. 

De bus was prettig leeg en de omroepster herhaalt bij elke halte dat de chauffeur iedereen de gelegenheid zal geven op afstand uit te stappen. Ook in de bus raak je ongemerkt een boel oppervlakten aan. Stangen, knopjes, het in-uitcheckapparaat. Daar valt niet tegen te poetsen. 

Ook ik was onder de indruk van de speech van de Koning. Onderdrukking begint met woorden, of juist het gebrek daaraan. Met wegkijken en goedpraten. Met ieder voor zich. Vrijheid is óók een ander niet in de weg zitten, een ander niet wegzetten als anders, soms blijven zitten waar je zit. Niemand van ons hoeft vandaag bang te zijn weggevoerd te worden. Er komen nog steeds gas, licht, vermaak en water uit de muur. Tel je zegeningen, herdenk en vier de vrijheid.

Op WNL zag ik Henk Krol vertellen dat hij de partij 50+ verlaat en een nieuwe partij gaat beginnen. Zonder teveel kennis van zaken denk ik dat dat een verstandig besluit is. Femke Merel van Kooten, de dame die zich afsplitste van de Partij voor de Dieren, speelde zich de afgelopen weken gunstig in mijn kijker gedurende de vragen die gesteld konden worden aan deskundigen. Zij gaat het 2e gezicht worden van de nieuwe partij. Ik ga de ontwikkelingen met belangstelling volgen. 

Het wordt drukker op straat. Niet vanmorgen om 8.00 uur terwijl Bella en ik naar het park wandelden. Wel gisteren in de Cronjéstraat waar ik wat levensmiddelen haalde. Ook het verkeer wordt voelbaar drukker. Maandagmorgen stap ik voor het eerst sinds maanden in een bus. Op weg naar de kaakchirurg die vorige week weer is opgestart en die mij van het achtergebleven stukje wortel gaat verlossen. Ik heb er ergerlijk veel last van. 

Hier in Haarlem is het zonnig. Bella vraagt om een volgend rondje uit. Ik heb nog niet alle kranten uit. 

Het is al weer zondag, het is al weer mei … leef het leven met 1 dag tegelijk. Zolang ik een niet lekkend dak boven mijn hoofd heb,  goed kan ademhalen en af en toe een levensTekeN van een dierbare ontvang is het best een prima dag. 

Een IC dokter zag weken geleden al dat de meeste van zijn patiënten mannen met obesitas zijn. Inmiddels heeft hij een verklaring … een teveel aan het hormoon leptine. Voor er een mogelijk medicijn gegeven mag worden moet er eerst meer onderzoek komen. 

Het verbaasde mij dat bij Jinek waar hij eea uitlegde niet een nadrukkelijke oproep werd gedaan om massaal gewicht te gaan verliezen. Voor niemand is overgewicht, laat staan obesitas uiteindelijk gezond … maar in deze virustijd kunnen die kilo's teveel het verschil maken tussen dood gaan, op een ic belanden of wegkomen met  vervelende, zware griepverschijnselen. Het gaat niet om eigen schuld dikke bult … maar neem het heft in eigen hand. Juist in deze tijd is troost-eten, de dag door grazen iets wat je NIET moet gaan doen. Ieder jaar verlies ik de 5-7 kilo die er ongemerkt bij kwamen. Wandelen helpt, geen alcohol, geen repen chocola, nog meer wandelen.

Water drinken, home train fietsen of trampolinespringen. En net als met thuisblijven en afstandhouden … één dagje doen helpt niet. Vandaag is wél de eerste dag van de rest van je leven. 

Fijn weekend, ik zit met week-end kranten, na de ochtendwandeling met de hond, op de bank.

Als leuk voor mezelf en vast leuk voor de (klein)kinderen als ik later dood ben of het met minder geheugen moet doen heb ik mezelf een KLUS op de hals gehaald. 

10 Jaar blogstukjes overzetten van de blogsite naar een later te printen Word document. Ik was pas  5 stukjes ver toen Word weer wat anders deed dan ik wilde.

 Een euvel dat ik herken en altijd, ik weet alleen niet precies hoe, weer oplos. Als ik er per dag een dagdeel aan besteed dan ben ik aan het eind van het jaar een kroniekdagboek rijk.

Voor vandaag heb ik het er goed mee. Tenslotte is vandaag de dag waar het allemaal om draait. De dag die nooit meer terug komt. 

Het is licht in huis dankzij de glazenwasser. Hij poetste vandaag niet tevergeefs aan een lelijke cementsluier en het raam oogt als nieuw. Hoe blij kan een mens worden?

Houd moedig vol, misschien verzin je voor jezelf ook wel een tijdvullende, bevredigende klus. 

Pas op voor Whatsapp berichten waarin iemand begint met te vertellen dat dit haar nieuwe telefoonnummer is. Ik had net het verhaal gehoord van een dierbare vriendin die bij gebrek aan nageslacht door niemand Mam genoemd wordt en was daardoor misschien wel alerter. 

De toon van degene die mij Mam-de was niet die van mijn dochter. Grappig dat ik dat binnen 3 zinnetjes al zag. In de korte tijd dat ik het gesprekje even liet lopen kwamen er vragen of ik thuis was en daarna of mijn internetbankieren ook verstoord was. Mijn vriendin die langer contact hield werd gevraagd even wat betalingen voor te schieten om boetekosten te voorkomen.

Ik blokkeerde en rapporteerde het nummer en kan me alleen nog herinneren dat het eindigde op 756.

In mijn spambox krijg ik bijna dagelijks mails die gelijk weg gaan als spam. Bij Whatsapp was dit de eerste keer. Ik voelde me er zeer ongemakkelijk door.

Om 10 uur is er weer college voor Tweede Kamerleden. Ik ga weer kijken.

Houd moed, vol en afstand. Ben lief voor jezelf.

Bericht uit het Haarlems Nieuws en weekblad. In 16 dagen tijd werd 30% van de aanvragen van ZZPers gehonoreerd en uitbetaald. 8% werd afgewezen. 37 keer werd een beroep gedaan op de regeling broodnood. Een regeling als er geen geld meer is voor boodschappen. Extra mensen werken continu om de uitvoering van de regeling mogelijk te maken en 20 mensen vormen een telefoonteam.

De Gemeente had zichzelf een maand gegeven. Het lijkt me dat ze achter lopen.

Om hoeveel aanvragen en hoeveel uitvoerenden het gaat staat nergens en dat maakt het lastig om de cijfers te interpreteren. Zo op het oog zou ik denken schakel het telefoonteam in bij de afwikkeling en laat dat middels een bandje op een antwoordapparaat weten.

Ik hoor bij de 62% die nog niet gehoord heeft. Dankzij privé ondersteuning en goochelen met rekeningen is een beroep doen op het broodfonds nog niet aan de orde.      

Geruststellend idee is dat de datum voor mijn pensioen, 10 oktober 2020, elke dag een dag dichterbij komt. Door afkoop van  pensioen komt er dan genoeg geld om schuldenvrij met pensioen te gaan.

Leuker kan ik het niet maken. Ik heb gedaan wat ik kon en kan nu niet anders dan afwachten. Deze tijd is een oefening in geduld, verstandig en solidair zijn.

Houd handen wassend vol.