Van de week dronk ik koffie met een trouwe cliënt die net als iedereen het leven maar een stuk saaier vindt dan een paar weken geleden. Op anderhalve meter afstand. Gewoon in mijn woonkamer. Een rondje op de massagetafel wordt steeds meer 'een brug te ver'. Ik krijg buikpijn van het idee. Iedereen die wel eens een massage heeft genoten snapt dat de 1,5 meter er niet in zit. 

Mijn kleindochter Saar is de enige die ik knuffel en zij mij. Zelfs mijn dochter en andere kleinkind blijven op afstand. Als ik met mijn vriendin samen eet verschuif ik de tafel en we hebben de lange zijde tussen ons in. Ik weet dat stress en angst niet helpen het immuunsysteem optimaal te laten werken, dus ik neem nog wat extra vitamines en zoek afleiding. History 101 en The last dance waren dezer dagen documentaires waar ik met genoegen naar keek. Op Netflix natuurlijk. The last dance volgt in 10 delen het leven van basketballer Michael Jordan. 10 delen verder snap ik zelfs 80% van dit sportieve gebeuren. Bewonderenswaardig wat atleten presteren. Dankzij aanleg maar bovenal dankzij uren oefenen, trainen, nog meer trainen, niet opgeven en dat jaren volhouden.

Mei nadert haar eind. Met elke dag een draadje en doen wat er gedaan moet worden is ook deze week al weer op de helft. Ben lief voor jezelf en je medemens.