Al jaren weet ik dat je van stress ziek kan worden. Ik voel het in mijn lijf gebeuren. Alsof er een kat in mijn buik achter zijn eigen staart aanholt. Elke middag slaap ik een paar uur omdat de ogen te moe zijn om open te blijven. Ik ervaar een kort lontje en ben daardoor onaardig tegen mensen die het goed bedoelen. Ik ben zelfs liever alleen. Mijn buik krampt als de telefoon gaat. De toon van mijn stem verandert. 

Al die dingen kwamen samen toen ik van de week bij de dame van de bijstand aan de telefoon mijn 'zaak' bepleitte. Zij adviseerde me mijn huisarts te bezoeken. 

Hij legde me uit dat iedereen in de bijstand zich ziek mag melden. Dat hij alleen met de bedrijfsarts mijn gegevens mag delen. Hij schreef een briefje dat hij daartoe bereid is, mocht de arts dat willen. Gezien mijn leeftijd en het snel naderend pensioen heb ik geen sollicitatieplicht. 

Het lijkt er op dat ik de komende maanden onder de paraplu van de Gemeentelijke bijstand mag schuilen. Zonder de angst besmet te raken door mijn werk dat onmogelijk op 1,5 meter kan. Blijvend in de relatieve afzondering waar ik mezelf al maanden houd. En toch met brood op de plank en licht uit de muur. 

Ik ben super dankbaar in Nederland te wonen en dat ik geen dagloner ben in Afrika of India. 

Zeker weten dat dit de wending wordt durf ik pas als ik eind volgende week geld op de giro zie verschijnen. Dan valt er een last van mijn schouders, een pak van mijn hart. Mocht dat voor de stressklachten onvoldoende soelaas bieden dan heeft de dokter nogmaals een luisterend oor en desnoods een pilletje in de aanbieding. Het kostte een paar dagen voor ik dit stukje kon schrijven. 

Vandaag zeg ik tegen de wereld: " De massagepraktijk is wegens Corona gerelateerde problemen voortijdig gesloten". Het voelt als uitgaan van een nachtkaars. Het voelt als vallen vlak voor de finish. Het voelt minder groot, sterk en zelfstandig dan ik mezelf graag zie, 

Het is niet anders. 

Ik dank iedereen voor het in mij gestelde vertrouwen gedurende de afgelopen jaren.