Met nog geen nieuws van de regeringsparaplu en met de bodem van de spaarpot in zicht ben ik erg blij met het nieuws dat ik vanaf maandag weer mag masseren. 

Ik werkte 'normaal' maximaal 2 maal daags en wil de komende maand best naar 3, maar dat is wel de max. Wie het eerst komt die het eerst maalt. Bellen gaat het snelst. Als ik werk staat het antwoordapparaat aan. Probeer het dan een uurtje later of laat een berichtje achter.

Wie wil reserveren voor een andere dan diezelfde dag bevestigt de afspraak door middel van een overmaking op dezelfde dag dat we de afspraak planden, onder vermelding van datum en tijd. Anders vervalt de reservering. Op de dag zelf hebben we even telefonisch contact om te horen of we beiden gezond zijn. 

Anders dan anders: we geven elkaar geen hand bij binnenkomst, geen knuffel bij het weggaan, u krijgt wel een drupje desinfecterende handgel ...   We gaan gelijk aan het werk … en dat gaat zoals het altijd gaat op uw hoofd na … U gaat weg zoals dat altijd ging … zingend, met gestilde huidhonger en het voornemen nog eens terug te komen.

4 handen massage zit er voorlopig niet in. Mijn collega en ik staan anders te dicht bij elkaar.

Mijn dagelijksheid wordt binnenkort anders, normaler, zonder oppashond, met de aanspraak die werk altijd met zich mee brengt én met weer een paar centen om te laten rollen.

Heb een mooi week-end. Houd op afstand vol.

Ik sta niet als eerste in de rij voor een afspraak bij de kapper. Met een diadeem en fris gewassen oogt het best een mooi plaatje als ik in de spiegel kijk. Op de lange termijn een aardige bezuiniging gezien het tarief van mijn kapper.

Ik hoef van mijn leven niet met een cruise … een verlangen tot ik tot een paar weken geleden  koesterde. Tochtje naar het Noorderlicht per schip leek heel aanlokkelijk. 

Nu las ik verhalen over mensen die zich in een drijvende gouden kooi hadden gevoeld en royaal elkaar hadden besmet.

Ook fantasie over reizen naar ver-weggisstan … later met mijn AOW ...wordt minder. Maar fietsend Nederland verkennen is een prima alternatief.

Misschien wel onder invloed van veel reclame fantaseer ik nu over een fiets. Morgenmiddag gaat mijn oppashondje Bella  huiswaarts en zijn de verplichte wandelingen weer voorbij. De zomer mag nog beginnen en mag ik binnenkort met het openbaar vervoer naar het strand? Misschien wel als ik vroeg op pad ga en de trein, net als anders, dan nog leeg is. Mijn buurman, rijwielverkoper en hersteller heeft regelmatig 2e hands Sparta met nieuwe accu én garantie voor een overzichtelijk bedrag. Haalbaar als de regeringsparaplu en mijn praktijk binnenkort open zouden gaan.

Anders blijft het een aardige fantasie … voor volgend jaar … bij leven en welzijn.

Vandaag is half voorbij. Prachtig weer ... en vanavond horen we wanner de contactberoepers aan de slag mogen. Ik ken wel een paar mensen die heel gelukkig worden als ik weer ga werken. Pas op jezelf, blijf handen wassen en afstand houden. 

Gisteren schreef ik niet. Ik kwam een hele dag bij met aspirines en slaap na het trekken van een piepklein stukje achtergebleven wortel. Nog steeds voelt mijn mond gevoeliger dan normaal, maar ik kan weer wat zeggen en zeker wat schrijven.

Op de poli werd gewerkt met een nieuw geïnstalleerd computersysteem en daardoor stonden elkaar ondersteunende dames regelmatig dichterbij elkaar dan een meter. Deurklinken werden geopend met de andere kant van de ellenboog. Patiënten vullen de wereld aan gegevens in op blaadjes op klipborden en pennen die uiteindelijk toch van hand tot hand gaan. Overal staat handalcohol. De kaakchirurg had toch een overzichtsfoto nodig omdat de vasthoudende wortel niet helemaal zichtbaar was op de foto die ik meebracht. De dame kon niet helemaal op 1,5 meter afstand staan om het apparaat te bedienen. Op mijn vraag adviseerde de specialist om wat nog over is van mijn ondergebit alleen in het uiterste geval te offeren voor een kunstgebit. Ik was tussen 10.00 en 10.45 in het ziekenhuis en daarvan 5 minuten onder een operatieschort. Hoewel iedereen zichtbaar druk en haar best deed klantvriendelijk te zijn had ik niet de indruk dat een ziekenhuis het toppunt van veiligheid en efficiëntie is. 

De bus was prettig leeg en de omroepster herhaalt bij elke halte dat de chauffeur iedereen de gelegenheid zal geven op afstand uit te stappen. Ook in de bus raak je ongemerkt een boel oppervlakten aan. Stangen, knopjes, het in-uitcheckapparaat. Daar valt niet tegen te poetsen. 

Ook ik was onder de indruk van de speech van de Koning. Onderdrukking begint met woorden, of juist het gebrek daaraan. Met wegkijken en goedpraten. Met ieder voor zich. Vrijheid is óók een ander niet in de weg zitten, een ander niet wegzetten als anders, soms blijven zitten waar je zit. Niemand van ons hoeft vandaag bang te zijn weggevoerd te worden. Er komen nog steeds gas, licht, vermaak en water uit de muur. Tel je zegeningen, herdenk en vier de vrijheid.

Op WNL zag ik Henk Krol vertellen dat hij de partij 50+ verlaat en een nieuwe partij gaat beginnen. Zonder teveel kennis van zaken denk ik dat dat een verstandig besluit is. Femke Merel van Kooten, de dame die zich afsplitste van de Partij voor de Dieren, speelde zich de afgelopen weken gunstig in mijn kijker gedurende de vragen die gesteld konden worden aan deskundigen. Zij gaat het 2e gezicht worden van de nieuwe partij. Ik ga de ontwikkelingen met belangstelling volgen. 

Het wordt drukker op straat. Niet vanmorgen om 8.00 uur terwijl Bella en ik naar het park wandelden. Wel gisteren in de Cronjéstraat waar ik wat levensmiddelen haalde. Ook het verkeer wordt voelbaar drukker. Maandagmorgen stap ik voor het eerst sinds maanden in een bus. Op weg naar de kaakchirurg die vorige week weer is opgestart en die mij van het achtergebleven stukje wortel gaat verlossen. Ik heb er ergerlijk veel last van. 

Hier in Haarlem is het zonnig. Bella vraagt om een volgend rondje uit. Ik heb nog niet alle kranten uit. 

Het is al weer zondag, het is al weer mei … leef het leven met 1 dag tegelijk. Zolang ik een niet lekkend dak boven mijn hoofd heb,  goed kan ademhalen en af en toe een levensTekeN van een dierbare ontvang is het best een prima dag. 

Een IC dokter zag weken geleden al dat de meeste van zijn patiënten mannen met obesitas zijn. Inmiddels heeft hij een verklaring … een teveel aan het hormoon leptine. Voor er een mogelijk medicijn gegeven mag worden moet er eerst meer onderzoek komen. 

Het verbaasde mij dat bij Jinek waar hij eea uitlegde niet een nadrukkelijke oproep werd gedaan om massaal gewicht te gaan verliezen. Voor niemand is overgewicht, laat staan obesitas uiteindelijk gezond … maar in deze virustijd kunnen die kilo's teveel het verschil maken tussen dood gaan, op een ic belanden of wegkomen met  vervelende, zware griepverschijnselen. Het gaat niet om eigen schuld dikke bult … maar neem het heft in eigen hand. Juist in deze tijd is troost-eten, de dag door grazen iets wat je NIET moet gaan doen. Ieder jaar verlies ik de 5-7 kilo die er ongemerkt bij kwamen. Wandelen helpt, geen alcohol, geen repen chocola, nog meer wandelen.

Water drinken, home train fietsen of trampolinespringen. En net als met thuisblijven en afstandhouden … één dagje doen helpt niet. Vandaag is wél de eerste dag van de rest van je leven. 

Fijn weekend, ik zit met week-end kranten, na de ochtendwandeling met de hond, op de bank.

Als leuk voor mezelf en vast leuk voor de (klein)kinderen als ik later dood ben of het met minder geheugen moet doen heb ik mezelf een KLUS op de hals gehaald. 

10 Jaar blogstukjes overzetten van de blogsite naar een later te printen Word document. Ik was pas  5 stukjes ver toen Word weer wat anders deed dan ik wilde.

 Een euvel dat ik herken en altijd, ik weet alleen niet precies hoe, weer oplos. Als ik er per dag een dagdeel aan besteed dan ben ik aan het eind van het jaar een kroniekdagboek rijk.

Voor vandaag heb ik het er goed mee. Tenslotte is vandaag de dag waar het allemaal om draait. De dag die nooit meer terug komt. 

Het is licht in huis dankzij de glazenwasser. Hij poetste vandaag niet tevergeefs aan een lelijke cementsluier en het raam oogt als nieuw. Hoe blij kan een mens worden?

Houd moedig vol, misschien verzin je voor jezelf ook wel een tijdvullende, bevredigende klus. 

Pas op voor Whatsapp berichten waarin iemand begint met te vertellen dat dit haar nieuwe telefoonnummer is. Ik had net het verhaal gehoord van een dierbare vriendin die bij gebrek aan nageslacht door niemand Mam genoemd wordt en was daardoor misschien wel alerter. 

De toon van degene die mij Mam-de was niet die van mijn dochter. Grappig dat ik dat binnen 3 zinnetjes al zag. In de korte tijd dat ik het gesprekje even liet lopen kwamen er vragen of ik thuis was en daarna of mijn internetbankieren ook verstoord was. Mijn vriendin die langer contact hield werd gevraagd even wat betalingen voor te schieten om boetekosten te voorkomen.

Ik blokkeerde en rapporteerde het nummer en kan me alleen nog herinneren dat het eindigde op 756.

In mijn spambox krijg ik bijna dagelijks mails die gelijk weg gaan als spam. Bij Whatsapp was dit de eerste keer. Ik voelde me er zeer ongemakkelijk door.

Om 10 uur is er weer college voor Tweede Kamerleden. Ik ga weer kijken.

Houd moed, vol en afstand. Ben lief voor jezelf.

Bericht uit het Haarlems Nieuws en weekblad. In 16 dagen tijd werd 30% van de aanvragen van ZZPers gehonoreerd en uitbetaald. 8% werd afgewezen. 37 keer werd een beroep gedaan op de regeling broodnood. Een regeling als er geen geld meer is voor boodschappen. Extra mensen werken continu om de uitvoering van de regeling mogelijk te maken en 20 mensen vormen een telefoonteam.

De Gemeente had zichzelf een maand gegeven. Het lijkt me dat ze achter lopen.

Om hoeveel aanvragen en hoeveel uitvoerenden het gaat staat nergens en dat maakt het lastig om de cijfers te interpreteren. Zo op het oog zou ik denken schakel het telefoonteam in bij de afwikkeling en laat dat middels een bandje op een antwoordapparaat weten.

Ik hoor bij de 62% die nog niet gehoord heeft. Dankzij privé ondersteuning en goochelen met rekeningen is een beroep doen op het broodfonds nog niet aan de orde.      

Geruststellend idee is dat de datum voor mijn pensioen, 10 oktober 2020, elke dag een dag dichterbij komt. Door afkoop van  pensioen komt er dan genoeg geld om schuldenvrij met pensioen te gaan.

Leuker kan ik het niet maken. Ik heb gedaan wat ik kon en kan nu niet anders dan afwachten. Deze tijd is een oefening in geduld, verstandig en solidair zijn.

Houd handen wassend vol. 

Weken genoot ik van liefdevolle aandacht en goed smakende warme maaltijden komend uit het huis van mijn familie op de hoek. Hun bijdrage mijn gezondzijn zo te houden. Het scheelde mij supermarktbezoek. Inmiddels wil ik weer zelf kiezen wat ik wil eten, zelf naar de iets verder gelegen groenteboer wandelen. Ik mis zelfs de supermarkt.  Mijn wereldje wordt té beperkt, lopend, kopend tussen 3 verschillende hoeken, allen niet verder dan 200 meter. 

Ik moet er toch niet aan denken dat dit alles zo nog een jaar of wat het nieuwe normaal gaat worden. Ik ben niet de enige die isolatie-moe is, maar ik ben wel de enige die om moet gaan met mijn eigen narrigheid. Vanmiddag koos ik voor een heerlijke afhaalmaaltijd van de Toko. 

Vanmiddag keek ik naar Het Huwelijk, een uitzending ter ere van het huwelijk van nu de Koning. Ik kan me niet herinneren daar destijds de hele dag naar te hebben gekeken. Fijn te kijken in de wetenschap dat ze het samen, zo op het oog van de buitenstaander, nog steeds gelukkig hebben samen. 

Gisteren keek ik, af en toe hardop lachend naar Peter Pannekoek met Later was alles beter. Aanrader.

Deze dag geen RIVM college, noch Kamerdebat. Morgen misschien?

Maak er een goede dag van, ben lief voor jezelf, koop een bos bloemen, een stuk chocola, een heerlijke afhaalmaaltijd  … soms komt blijheid tijdelijk van buitenaf.

In de column van Bert Wagendorp in De Volkskrant kwam ik de woorden Balkoningsdag en afsluitend Coroningsdag tegen. Oranje boven, Oranje binnen.      Kleindochter Saar vindt met name het niet doorgaan van het bezoek aan de kermis erg jammer. Vorig jaar genoot zij meerdere malen van ritjes in de vliegende olifant en het zwieren in de zweefmolen.

Ik woonde in Zwolle in het jaar dat Koningsdag daar gevierd werd en zag vanuit mijn raam de Koninklijke bus uiteindelijk vertrekken. En ik zwaaide. Zwolle profiteerde lang van extra toeristen. Andere jaren maakte ik altijd wel een wandeling door de stad en langs kleedjes. Vaak met een gevoel van plaatsvervangende schaamte. Met verbazing constaterend hoeveel 'zooi' zich verplaatst van de ene zolder naar waarschijnlijk een andere kelder. Vaak met een gevoel van vervreemding in drukte, opgaand in de massa. Een beetje mensenschuw ben ik eigenlijk wel.

De eerste jaren van de boerderijtijd leek Koningsdag in Amsterdam de perfecte plaats om te shoppen. Ik kocht paardrijlaarzen en schaatsen in alle maten. We hadden altijd het huis vol met logerende kinderen in vakantietijd. Een keer scoorde ik zelfs een hele babyuitzet voor een armlastiger kennis met kind op komst. Ook al ingelopen en toch afgekeurde prachtige damesschoenen en kleding kocht ik wel. Maar vaak bleek goedkoop ook relatieve duurkoop. 

De laatste jaren weet ik beter dat less more is en koop ik minder, duurder en betere kwaliteit. Bij voorkeur bij de lokale winkels. Laat hakken tijdig verzolen en kleding repareren. En nog zou ik vuilniszakken kunnen vullen met inmiddels overbodig mocht de opruimwoede toeslaan.

Maar ook ik krijg zo langzamerhand last van het weten dat dingen niet kunnen omdat ze niet mogen, omdat verstandig zijn slim is. Ik doe ze liever niet omdat ik een beetje mensenschuw ben.

Maak er weer een dag van. De beste die je er van kunt maken. Ben aardig voor jezelf op de manier die bij jou en bij deze situatie past. Ik kijk stukjes televisie en lees kranten,

Ben lief voor jezelf, pas op jezelf, zorg voor jezelf en als je dan nog energie over hebt ... doe iets aardigs voor iemand anders. Soms voelt zondagse eenzaamheid nog eenzamer.

Dank aan die personen die mij laten weten met waardering mijn blogjes weer te lezen. Ik schrijf om mijn eigen gedachten te ordenen, om af en toe een wandeling memory-lane te kunnen maken en omdat soms iemand iets heeft aan een kijk- of denktip. 

De gezamenlijke kranten hebben een actie: lees 4 weken de papieren krant voor 4 euro. Abonnement stopt automatisch. Ik kreeg vandaag 2 dikke zaterdagkranten in de bus. Trouw lees ik al lang ieder weekend. Sinds deze week ook De Volkskrant. De dag na aanmelding kreeg ik al direct een, aangekondigd, telefoontje. Of ik na de 4 weken proeftijd tegen gunstig tarief abonnee zou willen blijven. Ik zou zo'n telefoontje na een week of 3 slimmer vinden. Dan weet je waar je voor kiest.

Voor dit weekend ben ik verzekerd van uren leesplezier.

In Haarlem is het bewolkt met minder wind. Ik ga koffie zetten.

Houd moedig vol. Ben lief voor jezelf en je naasten. Kijk, lees en luister eens buiten je comfortzone. Er zijn binnen werelden die voor je open kunnen gaan. 

In het verleden grapte ik wel: "Ik zou ook met een doos over mijn hoofd kunnen werken". Het zijn mijn, magische, gouden handen die maken dat veel mensen na verloop van kortere of langere tijd weer terugkomen. Normaal zorg ik voor een leeftijdsadequaat aantrekkelijk plaatje. Liever een mooie nylonkous dan uitzicht op een oud geworden velletje. Liever ondersteunende lingerie onder een mooie outfit dan zogenaamd spannender.

Ik zie mezelf, op termijn … als het weer zou mogen … alleen met bescherming gaan werken. Het sterftepercentage voor 65+ na besmetting zou 1 op 20 zijn en zo dicht bij mijn AOW is me dat een te groot risico. Ik zie mezelf niet werken met een medische mondkap, werkend aan iemand anders met een mondkap. Dat lijkt mij teveel op seks hebben met sokken aan.

Van de week bestelde ik een niqab. Een gezichtsbedekker, met alleen de ogen vrij, bekend van moslima. Ik kan er goed door kijken. In de spiegel zie ik, in combinatie met de outfit die ik toch al draag, een aantrekkelijk plaatje. Ik zie mezelf er niet direct de straat mee opgaan, maar wel mee werken. 

Met wat aanpassingen rond de massagetafel kan ik een 3/4 massage vanaf borsthoogte geven. Sfeervol verlichtte, doorschijnende, isolerende Indiase doeken rondom het hoofdgebied. Gezelliger dan plexiglas.

Alles van stof  na 1 massage in de was. Voor en na de massage een wassing met warm water in plaats van onder de regendouche. In veel salons al een gebruikelijke procedure bij gebrek aan een douche. Dat scheelt mij een boel poetsen en nabijer dan 1,5 meter komen. 

Kop koffie kan prima op 1,5 meter. Zo groot is mijn hal wel.

Gelukkig zijn begint met tevreden zijn met wat er wél is, met wat wél kan. Huidhonger zou op die manier alsnog gestild kunnen worden. 

Maar … nu nog even niet. Op zijn vroegst als de kappers en de nagelstylisten ook weer mogen werken. 

Vandaag had ik net als vorige week weer een hartverwarmende familiemiddag in een zon overgoten tuin. 

Ik zette een stip op de horizon … wie weet een uitzicht om naar uit te kijken.

Houd moed en handen wassend vol.

Ik wen aan mijn eigen haar. Normaal gesproken zou ik vorige week al weer door de kappersschaar een verzorgder model hebben laten knippen. Misschien groeit het over 'het dooie' punt heen en ben ik de komende jaren een dame op leeftijd met lang(er) haar. Het scheelt wel geld. Een buurvrouw met 2 kindjes onder de 3 jaar heeft een kindvrije dag vertelde ze me terwijl ik de planten waterde. Als zorgmedewerker kan ze gebruik maken van de opvang. Inmiddels is haar gezin ook gewend aan vaker, dichter op elkaars lip. Mensen zijn creatief, flexibel als de situatie maar lang genoeg duurt.

Gisteren volgde ik een lange Journaaluitzending, een jaaroverzicht van 1999. De euro nog niet ingevoerd, veel doden in Turkije ten gevolge van aardbevingen. Ook toen al hoge huizenprijzen. Het enige wat ik me nog herinnerde waren de doodgeschoten jonge meisjes achter een discotheekdeur. In die tijd bezocht mijn toen 16 jarige dochter ook wel een disco en zij was gelukkig nooit op de verkeerde tijd op een verkeerde plaats. 

Ik volgde een deel van het Kamerdebat. Ook kamerleden baseren zich op nieuwsrubrieken en de opschaling van GGD capaciteit om contactonderzoek te doen, of beter het gebrek daar aan, kwam aan de orde. Momenteel zitten er een boel sociaal vaardige mensen werkeloos thuis. Een reservoir aan mensen. 

Het blijft me verbazen dat ik geen geluiden hoor over de mogelijkheid een basisinkomen in te voeren. Half Nederland komt inmiddels al op een of andere manier voor rekening van de staat.

Ik zag de eerste jonge eendjes in de sloot dichtbij. Daar word ik altijd blij en ontroerd van. Lammetjes en veulentjes zal ik niet vinden hier in Haarlem, niet om de hoek.

Ik ben al weer net zo lang terug als dat ik weg was. Soms duren dagen eindeloos, toch vliegen de weken voorbij.

Houd afstand, moed en handenwassend vol. Ben lief voor jezelf, slaap wat extra, lees een goed boek, kijk een mooie film. Over 20 jaar komt deze tijd als heimwee tv weer terug.

Ik keek de film Gandhi, met ogen die het land onlangs nog bezochten. Ook toen waren delen van het land zeer dichtbevolkt.  Ik blijf het bizar vinden dat er rond 1950 minder dan een half miljard Indiase mensen waren en dat inmiddels de bevolking gegroeid is tot ruim 1,3 miljard. Terwijl er toch al sinds de jaren 60 geboorte-beperkende middelen zijn. Maar misschien ook wel betere gezondheidszorg, meer vergrijzing, meer schoon drinkwater, of minder honger, of onvoldoende pensioenvoorzieningen waardoor kinderen de oudedagsvoorziening zijn.

Het is nog steeds een land met grote verschillen tussen arm en rijk. Met veel mensen die nu nog grotere problemen hebben omdat geen werk gelijk staat geen voedsel. 

Van mijn zus hoorde ik dat Amma's organisatie geld heeft geleend om weg te kunnen geven om voedselprogramma's van de overheid te ondersteunen. En dat terwijl de inkomstenstroom van die organisatie ook helemaal opdroogt. Al 8 weken geleden sloten de poorten voor nieuwe bezoekers. Amma's reizen zijn uitgesteld. Het grote hospitaal in Aims is ingericht en voorbereid maar heeft nog geen Coronapatiënten. Voor zo'n groot land met zoveel mensen valt het aantal besmettingen en doden nu nog mee.

25% van de 1,3 miljard mensen is onder de 30. Slechts 2% is 65+., dus met de vergrijzing valt het daar wel mee. Hoewel 2% van veel is nog steeds meer dan onze 10% van een boel minder.

Ik ga kijken naar mijn wekelijkse college, de briefing voor de Tweede Kamer. Elke week weer leerzaam.

Houd vandaag moed, vol en afstand. We wonen in een goed georganiseerd land met op dit moment meer groot en klein leed dan we een paar maanden geleden konden voorzien. Ben lief voor jezelf en je naasten. We zitten allemaal in hetzelfde schuitje. 

Op MSN las ik dat in Denemarken de kleuterscholen, kappers en masseurs binnenkort weer aan het werk mogen. Bijzonder want juist voor deze groepen is de 1,5 m afstand regel moeilijker in acht te nemen.Dagelijks stel ik nog mensen teleur. In gewone tijden heerst er al huidhonger. In deze tijd is dat zeker niet minder. Ik denk na over maatregelen waarmee ik tzt voor iedereen veilig kan werken. Maar nu nog even niet.

Houd moed, afstand en vol. Ben aardig voor jezelf, behulpzaam zoveel als kan. Shop in de buurtwinkels en leer dat less ook more kan zijn.

Een aantal klussen zijn inmiddels geklaard. Sterker nog … alle klussen zijn geklaard en met minder moeite dan waar ik tegen op zag.  Deels dankzij een uurtje hulp van mijn poetsengel, die mij belangeloos uit liefde en met liefde kwam helpen. Ieder aan een kant van het huis, op later op 2 meter van elkaar aan de koffie. Als alles weer normaal is trakteer ik haar op een luxe saunadag. Een vooruitzicht waar we nu al voorpret aan beleven.

Tijdens de wandeling vanmorgen zag ik voornamelijk hardlopende, sportende eenlingen. Ik kijk uit naar kleine eendjes, maar die lieten zich nog niet zien. Langs de kant alleen woerden, dus ik vermoed onzichtbaar broedende moeder-eenden. 

Nu een uurtje WNL en daarna Buitenhof. Zo is de helft van een rustige zondag al weer vol.

Blijf voorzichtig, houd afstand en gewassen handen,

Er zijn kleine leugens, grote leugens en statistieken, is een bewering die aan Mark Twain wordt toegeschreven. Sinds het sluiten van verzorgingshuizen in de afgelopen jaren is de drempel om een plaats in een verpleeghuis te krijgen alleen maar hoger geworden. Om daar te mogen komen wonen moet je op je laatste benen lopen. Gemiddeld duurt die wandeling niet langer dan een jaar meldde een SP kamerlid deze week.  Een cijfer dat ik betwijfel. Ik denk dat dat minder is.

In een ideale wereld heeft een bewoners groep een vast team verzorgenden. Stel dat zo'n team bestaat uit 7 verzorgenden in wisselende diensten , aangevuld met een arts, een fysio, een maatschappelijk werker, een dagbesteder, een huiskamerassistent, een huishoudelijke hulp, een nachtdienst. Dan komen er zo maar 14 verschillende mensen, die ook thuis een eigen leven hebben, in een week, in de groepsruimte. Stel 10 bewoners per groep, die ieder 1 bezoeker per week krijgen, die thuis ook een eigen leven heeft. Dan heeft een verpleeghuisbewoner contact met 24 in-uitvliegers, die allemaal een leven buiten hebben, per week én met 9 andere bewoners. Soms meer als er sprake is van gezamenlijke activiteiten.  In de echte wereld is er altijd sprake van invalkrachten, uitzendkrachten en wisseling van personeel en je mag hopen op meer dan 1 bezoeker per week.

Een zelfde soort verhaal kun je ook voor de thuiszorg bedenken. In mijn Zwolse tijd kwam ik in 3 zomermaanden als uitzendkracht thuiszorg op wel 200 verschillende adressen. 

In de echte wereld was lang het verzoek aan personeel om zonder koortsklachten wél te komen zorgen. In de echte wereld waren er te weinig beschermingsmiddelen. In de mediawereld ging veel aandacht uit naar de ziekenhuizen. De verpleeghuiszorg had niet een eigen Dr. Gommers.

Zo bekeken verbaast het mij dat niet alle 2400 verpleeghuizen besmettingen hebben gemeld, maar 'slechts' 900 volgens de statistiek van het RIVM donderdag jl. 

We weten dat van 1 2 komt en van 2 4 en van 4 8.

Zo bekeken verbaast het mij dat er nog onbesmette oude mensen in verpleeghuizen wonen, dat er nog onbesmette zorgmedewerkers zijn.

Op marineschepen, bevolkt door gezondere, jongere mensen is de besmettingsgraad ook 30%. Jonger en gezonder gaan die niet allemaal dood. 

Een collega in de zorg zei mij eens: "We werken met mensen die leven bij de dag, maar gelukkig gaan ze niet elke dag dood".  Maar in deze tijd wel … met te veel tegelijk en eenzamer dan je in een ideale wereld zou willen.

Een paar weken geleden schreef ik al dat het opbouwen van groepsimmuniteit NIET in verpleeghuizen zou moeten beginnen.

In mijn kleine wereld is er inmiddels 1 persoon met haar man in isolatie. Zij werkt als doktersassistente en heeft een vastgestelde besmette directe collega.

Het beste dat we kunnen doen is  beperk je risico, was handen, houd afstand, moed en vol.

Ik zou eigenlijk ... meer moeten stofzuigen. 5 kilo harigheid laat ongemerkt een boel haren vallen op bank en vloerbedekking. Maar Bella zorgt ook direct weer voor nieuwe haren. Het voelt als dweilen met de kraan open. Ik zou eigenlijk ... de keuken onder handen moeten nemen. Ondanks het feit dat ik nauwelijks zelf kook omdat mijn familie zorgt voor warme maaltijden raakt het fornuis na een week of 5 rommeliger dan ik gewend ben. Ik zou ... graag de kapper bellen. Ik zou graag mijn kleinkinderen willen knuffelen in plaats van naar ze zwaaien. Ik zou willen koken voor mijn vriendin, elkaars voeten willen doen. Ik zou willen dat alles weer gewoon is. Daarin sta ik niet alleen, dat is een schrale troost. Vaak werken mijn woorden hier als schop onder mijn eigen kont. Volgende week om deze tijd zijn er vast een aantal klusjes geklaard ... en anders maar niet.

Ben aardig voor jezelf. Slaap, schrijf, huil, zeur, lach, eet chocola ... stay save. Houd afstand, moed en vol.