In het verleden grapte ik wel: "Ik zou ook met een doos over mijn hoofd kunnen werken". Het zijn mijn, magische, gouden handen die maken dat veel mensen na verloop van kortere of langere tijd weer terugkomen. Normaal zorg ik voor een leeftijdsadequaat aantrekkelijk plaatje. Liever een mooie nylonkous dan uitzicht op een oud geworden velletje. Liever ondersteunende lingerie onder een mooie outfit dan zogenaamd spannender.
Ik zie mezelf, op termijn
als het weer zou mogen
alleen met bescherming gaan werken. Het sterftepercentage voor 65+ na besmetting zou 1 op 20 zijn en zo dicht bij mijn AOW is me dat een te groot risico. Ik zie mezelf niet werken met een medische mondkap, werkend aan iemand anders met een mondkap. Dat lijkt mij teveel op seks hebben met sokken aan.
Van de week bestelde ik een niqab. Een gezichtsbedekker, met alleen de ogen vrij, bekend van moslima. Ik kan er goed door kijken. In de spiegel zie ik, in combinatie met de outfit die ik toch al draag, een aantrekkelijk plaatje. Ik zie mezelf er niet direct de straat mee opgaan, maar wel mee werken.
Met wat aanpassingen rond de massagetafel kan ik een 3/4 massage vanaf borsthoogte geven. Sfeervol verlichtte, doorschijnende, isolerende Indiase doeken rondom het hoofdgebied. Gezelliger dan plexiglas.
Alles van stof na 1 massage in de was. Voor en na de massage een wassing met warm water in plaats van onder de regendouche. In veel salons al een gebruikelijke procedure bij gebrek aan een douche. Dat scheelt mij een boel poetsen en nabijer dan 1,5 meter komen.
Kop koffie kan prima op 1,5 meter. Zo groot is mijn hal wel.
Gelukkig zijn begint met tevreden zijn met wat er wél is, met wat wél kan. Huidhonger zou op die manier alsnog gestild kunnen worden.
Maar
nu nog even niet. Op zijn vroegst als de kappers en de nagelstylisten ook weer mogen werken.
Vandaag had ik net als vorige week weer een hartverwarmende familiemiddag in een zon overgoten tuin.
Ik zette een stip op de horizon
wie weet een uitzicht om naar uit te kijken.
Houd moed en handen wassend vol.
|