In de column van Bert Wagendorp in De Volkskrant kwam ik de woorden Balkoningsdag en afsluitend Coroningsdag tegen. Oranje boven, Oranje binnen.      Kleindochter Saar vindt met name het niet doorgaan van het bezoek aan de kermis erg jammer. Vorig jaar genoot zij meerdere malen van ritjes in de vliegende olifant en het zwieren in de zweefmolen.

Ik woonde in Zwolle in het jaar dat Koningsdag daar gevierd werd en zag vanuit mijn raam de Koninklijke bus uiteindelijk vertrekken. En ik zwaaide. Zwolle profiteerde lang van extra toeristen. Andere jaren maakte ik altijd wel een wandeling door de stad en langs kleedjes. Vaak met een gevoel van plaatsvervangende schaamte. Met verbazing constaterend hoeveel 'zooi' zich verplaatst van de ene zolder naar waarschijnlijk een andere kelder. Vaak met een gevoel van vervreemding in drukte, opgaand in de massa. Een beetje mensenschuw ben ik eigenlijk wel.

De eerste jaren van de boerderijtijd leek Koningsdag in Amsterdam de perfecte plaats om te shoppen. Ik kocht paardrijlaarzen en schaatsen in alle maten. We hadden altijd het huis vol met logerende kinderen in vakantietijd. Een keer scoorde ik zelfs een hele babyuitzet voor een armlastiger kennis met kind op komst. Ook al ingelopen en toch afgekeurde prachtige damesschoenen en kleding kocht ik wel. Maar vaak bleek goedkoop ook relatieve duurkoop. 

De laatste jaren weet ik beter dat less more is en koop ik minder, duurder en betere kwaliteit. Bij voorkeur bij de lokale winkels. Laat hakken tijdig verzolen en kleding repareren. En nog zou ik vuilniszakken kunnen vullen met inmiddels overbodig mocht de opruimwoede toeslaan.

Maar ook ik krijg zo langzamerhand last van het weten dat dingen niet kunnen omdat ze niet mogen, omdat verstandig zijn slim is. Ik doe ze liever niet omdat ik een beetje mensenschuw ben.

Maak er weer een dag van. De beste die je er van kunt maken. Ben aardig voor jezelf op de manier die bij jou en bij deze situatie past. Ik kijk stukjes televisie en lees kranten,