Ik DACHT dat ik het voordeel had dat mijn man niets van medicatie kent, dus ook niet weet waarvoor het precies toegediend wordt. Maandagmorgen ben ik bij de huisarts geweest, met Evy, die er blijkbaar ook mentaal door zit.

Toen heb ik het probleem van de medicatie aangekaard, zoals voorzien. De huisarts dacht dat risperdal het meest voor de hand liggende was. Op zijn vraag of Koen dit zou willen nemen, heb ik geantwoord dat ik niet precies zou vertellen waarom hij dit diende te nemen, alleen maar om de hoge bloeddrukpieken te beperken, en wat minder nerveus te zijn. Op die manier dacht ik de oplossing gevonden te hebben. De huisarts had op het voorschrift vermeld dat de bijsluiter verwijderd moest worden, ook al leest Koen nooit geen bijsluiters, maar wou daar mee alle mogelijke pistes uitsluiten.

Helaas, Koen weigert risperdal in te nemen voor hij de hartspecialist (nu

donderdagmorgen) gesproken heeft. Helaas kent die man de situatie niet, weet dus ook helemaal niet waarom risperdal voorgeschreven wordt en ik kan onmogelijk zeggen hoe het in elkaar zit, met Koen erbij. Ik hoop dus maar dat ik die man nog aan de lijn kan krijgen voor donderdagmorgen!!

De reden waarom hij ze niet wil innemen is omdat ik en de huisarts een complot gesmeed hebben om hem helemaal om zeep te helpen. En de huisarts kent er helemaal niets meer van, want in plaats van hem binnen te sturen naar het ziekenhuis moest hij gewoon een antibioticakuur voorgeschreven hebben en dan zou hij na acht dagen genezen geweest zijn in plaats van nu niets te mogen doen. Pffffffffff. Wie neemt dat nog au serieux? Helaas, is het enkel tegen mij dat hij dergelijke onzin uitkraamt, en owee als ik hem geen gelijk geef...

Bij navraag omtrent risperdal ben ik er op gewezen dat dit eigenlijk geen medicatie is dat een huisarts zomaar zou mogen voorschrijven. Ik ben er me van bewust dat psychiaters beter geplaatst zijn voor het voorschrijven dan dergelijke medicatie. Het probleem is dat ik niet zie hoe ik Koen bij een psychiater kan krijgen, zelfs niet via de huisarts. Hij is nu eenmaal de meest normale mens die er op de wereld rond loopt. En psychiaters verklaren nu één maal iedereen "zot", om werk te hebben. Dat is ook de reden waarom onze dochter Evy nog steeds geen diagnose heeft. Dus...

Medicatie om hem rust te geven is op die manier ook niet echt bespreekbaar. Het kan alleen in het kader van "het voorkomen van hoge bloeddrukpieken" (lees : het voorkomen van verbaal agressief gedrag). En dat kan nu, op een moment dat hij opnieuw geschrokken is van wat er kan gebeuren. Binnen enkele maanden vervalt hij toch weer in zijn "struisvogelpolitiek" en steekt de kop in het zand voor zijn hartproblemen : als je het niet voelt, je werk terug naar behoren kunt doen, en je steekt je kop in het zand dat je een hartpatiënt bent, dan zijn er plots geen problemen meer. Daarom dat het zo belangrijk is dat het NU bekeken wordt.

Vanmiddag zijn er harde woorden gevallen : hij vond het niet kunnen dat ik deze namiddag naar stad reed naar de bank om geld (ik heb nog 20 euro op zak!), terwijl ik vanavond ook naar stad moet om Evy op te halen aan het station. Ik doe dat maar omdat ik niet zou moeten werken, volgens hem. Hij vergeet er wel bij dat ik wel naar stad moet rijden, omdat ik (officieel, ik heb ze wel nog!) van hem deze zomer mijn bankkaarten moeten binnendragen heb. Hij vond dat ik niet het verstand had om daar mee te werken, omdat ik deze zomer lichtjes in het rood stond. Ik kan dus, voor over hij weet, geen geld meer uit de muur halen! Daarnaast mag ik hier bij de plaatselijke bankier (op 2km in plaats van op 10km) niet meer langs gaan, omdat hij vind dat die man hem genoeg van zijn geld gepakt heeft (aandeelfondsen die eind 2008 fel in waarde gezakt zijn, wat die man ook niet kon voorspellen). Het principe van die fondsen heb ik al genoeg

uitgelegd, maar hij snapt het dus niet : waardevermindering betekent voor hem dat er geld weg is, en dat kan volgens hem alleen maar als iemand (de bankier) het gepakt heeft........ en ik verdedig die bankier (probeer alleen uit te leggen hoe het in elkaar zit) in plaats van hem te steunen, dus kan het niet anders dan dat ik een relatie heb met die man... Voor zover oude discussies.

Het is trouwens ook de schuld van de bankier dat hij opnieuw geopereerd moet worden. Ik besef wel, en hij dus ook, dat het sinds hij zich halfweg januari kwaad gemaakt heeft omwille van het feit dat die man zijn geld gepakt had en ik dan nog het lef had om met die man mee te doen, is dat zijn klachten serieus toegenomen zijn. Maar zeggen dat het de fout is van die man, dat is toch wel heel erg bij het haar gegrepen.

Voor mij was het vooral belangrijk dat ik deze namiddag even weg kon, ook al was het dan maar naar de bank, op een moment dat men niet onmiddellijk zit te wachten op mij. Want nu 16 uur zijn de dieren er weer al. Ondertussen weet ik ook dat de bank om 16u dicht gaat, en Evy is pas om 16u45 in het station. 

Koen is ondertussen al een half uur op, ondertussen is de kinesist er voor zijn revalidatieoefeningen (zodat ik veilig verder kan typen), en ik heb hem nog niet gezien of gehoord. Voor het ogenblik kan ik daar best mee leven. Ik vermoed dat hij vooral razend is omdat ik gezegd heb dat zijn broer hem geen gelijk heeft, dat zijn broer zegt dat de enige verantwoordelijke voor zijn woede hijzelf is, en niet de ander. En als hij dit niet veranderd zeker vroegtijdig zal sterven. Misschien had ik dat niet zo cru mogen stellen, maar als niemand hem zegt waarop het staat, dan zal er ook nooit iets veranderen. En ik was het kotsbeu om nog maar eens de volle lading te krijgen voor iets dat ik zelfs nog niet gedaan had.

We zien wel hoe het evolueert... Ondertussen heeft hij gehoord dat de kinesist misschien wel eens zou bouwen, en hij zit dus maar met lof over mij te zwaaien. Ik erger mij er dood aan!!! Zij kunnen mij niet zien, ik hen niet, maar ik kan wel alles horen. Dat weet hij trouwens ook.

Enfin, we zien wel hoe het verder evolueert. Ik probeer voor mezelf te zorgen. :)

Koen is sinds vrijdag een week thuis, na 18 dagen afwezigheid. Morgen dus veertien dagen. Mijn schoonvader is sinds maandag een week thuis. Voor mij betekent dit vooral dat de ziekenhuisbezoeken voorbij zijn. Voor de rest neem ik zoveel mogelijk afstand van de situatie bij mijn schoonouders.

Volgens mij (ik sta blijkbaar nog altijd alleen met die mening) heeft mijn schoonmoeder opnieuw een duidelijke opstoot van dementie, terwijl zij ervan overtuigd is dat zij niets mankeert, en dat mijn schoonvader dementeert. Dat zorgt daar voor de nodige botsingen, maar ik laat het los. Koen zijn broer en diens vrouw gaan voor het ogenblik enkele malen per week extra binnen.

Ik heb al mijn kracht en energie nodig voor thuis. Het werk op de hoeve weegt zwaar door. In de winterperiode, zoals nu, is het zo al een heel stuk zwaarder dan in de zomermaanden (vorige keer was het mei), en ik merk ook dat mijn lijf niet meer mee wil zoals de vorige keer. De spierpijn die ik opgelopen heb door de extra arbeid, is niet zoals zes jaar terug, na enkele dagen verdwenen, maar blijft hangen. Ik ben doodop 's avonds. Rond 21u zit ik in mijn bed, maar aangezien ik nog bijna geen enkele nacht doorgeslapen heb sinds Koen naar het ziekenhuis vertrok, heb ik het gevoel dat de moeheid zich steeds meer begint op te stapelen, en dat ik me steeds meer vooruit moet slepen. De mate waarin hangt sterk af van Koen zijn gedrag. Na vorige week hypernerveus gedrag, omdat alles niet gedaan werd zoals hij het gewoon is, had ik het zaterdagmorgen compleet gehad. Het scheelde niet veel, of ik had Koen gezegd dat ik geen voet meer in de stallen zou zetten. Het feit dat hij die dagen tot drie keer liet vallen, dat ik toch voor niets deugde, was er teveel aan, naast alle gezeur over zaken waar ik niets kon aan doen, maar die toch op mijn rekening geschreven werden. Toch maar niet gedaan, wel mijn hart gelucht bij Koen zijn broer, op een moment dat Koen er niet bij was.

Vorige week kon dat nog! Zijn broer gaf aan dat ik in de eerste plaats aan mezelf moest denken, dat ik, indien Koen zo verder deed, hem effectief gewoon zijn plan moest laten trekken. Klinkt simpel, maar ik weet uit ervaring dat het gezeur niet ophoud als ik alleen maar mijn werk doe. Ook daar zit hij continue te zeuren. Hij claimt, probeert over alles controle te krijgen en te behouden. Hij is terug gefloten geweest door zijn broer, enkele uren later, toen hij op dezelfde manier begon tegen Thomas (ik was er niet bij) terwijl Thomas boxen aan het uitmesten was. Dat heeft mij een adempauze van enkele dagen op geleverd, maar deze voormiddag begon hij opnieuw. Nochtans had ik hem deze morgen gezegd dat hij mij moest gerust laten vandaag, dat ik geen gezeur wilde, want dat ik me eigenlijk ellendig voelde. Ik ben op, totaal op, vandaag. En, zoals we al jaren gewend zijn, op het ogenblik dat ik mij zwak toon, slaat hij toe. Er zal iets moeten gebeuren, want veel langer hou ik dit niet meer vol. Als niets anders mogelijk meer is, dan eventueel maar met medicatie.

Ik zou de vraag naar medicatie willen stellen aan de huisarts : Voor het ogenblik pakt Koen Clozam, een licht kalmerend middel, dat men hem aangepraat heeft in het ziekenhuis, de avond nadat duidelijk werd dat hij terug onder het mes moest, en hij totaal in paniek reageerde. Door mijn kordate optreden, (men dacht dat hij dit thuis niet meer zou nodig hebben) neemt hij dit nu nog steeds. Ik heb het middel opgezocht op internet, en merk dat het middel gewennend is (steeds meer nodig voor hetzelfde effect te hebben) en verslavend. Dus heb ik mijn twijfels bij een blijvend gebruik, vooral ook omdat hij misschien wel iets minder heftig is, maar toch op momenten voor een onnozelheid in paniek slaat, waarbij ik iedere keer de volledige lading krijg.  Het is volgens mij ook niet de juiste medicatie vanuit zijn autisme gezien. Ik denk in de richting van Risperdal, bedoeld om zijn agressieve buien tengevolge van angst en controleverlies, te dempen?? Normaal gezien zou ik volgende week woensdag de huisarts persoonlijk (zonder Koen) kunnen spreken en ik wil hem dan wel duidelijk maken dat het zonder medicatie niet kan. Niet voor Koen, maar vooral niet voor mij en de kinderen. Er moet iets gebeuren, en aangezien hij niet in staat is zijn gedrag te veranderen, duidelijk aangeeft dat hij het niet kan (zich minder opwinden), is medicatie de enige mogelijkheid die overblijft.

In het kader van het aanpassen en bijwerken van zijn medicatie na zijn operatie zie ik dat wel lukken om nu te starten. Van zodra we enkele maanden verder zijn, zal Koen zelf het nut er niet van inzien... hoop ik... 

En ik? Waar blijf ik? Ik ben me ervan bewust dat ik tijd en ruimte voor mezelf moet maken, dat ik mezelf de tijd moet gunnen om terug op te laden, maar voor het ogenblik lukt dit nauwelijks. Ik kom iedere dag uren te kort, vooral slaap, en ik weet niet hoe ik dit voor het ogenblik zou moeten oplossen, zonder dat het hier helemaal escaleert. Want dat zou het voor mij ook alleen maar erger maken.

Ondertussen blijf ik met gemengde gevoelens zitten : soms blij dat alles goed afgelopen is, maar toch met heel veel vragen hoe het nu verder moet.

Dit is voor mij het grote verschil met de vorige keer : toen had ik het gevoel dat we een nieuwe kans kregen. Nu besef ik te goed dat Koen nooit zal veranderen, maar dat er toch iets zal moeten gebeuren. Alleen weet ik niet goed, welke kant het op moet.

Gisteren kwam men onverwachts een Merlo verreiker, voor in de stallen demonstreren. Koen is daar al sinds vorig jaar mee bezig : hij zou iets nieuws willen kopen voor in zijn stallen. Alleen zag hij het allemaal veel te groot, niet bruikbaar op ons bedrijf. Nu was dit de eerste keer dat men iets toonde dat haalbaar was. Acceptabel, ook voor mij. Ik heb er niets op tegen dat hij nieuw materiaal koopt, maar niet om zomaar te kopen. Het moet rendabel en geschikt zijn voor het bedrijf. En die visie wordt me al maanden niet in dank afgenomen. Enfin, hij leefde op als een klein kind dat een nieuw stuk speelgoed ziet. Tot ik gisterenavond hem zei dat hij eerst zou moeten weten wat hij zou doen met het bedrijf (hij spreekt soms over verkopen, of tot een minimum herleiden, maar dan is het niet meer leefbaar), dat de aankoop van een dergelijke machine (kostprijs rond de 75.000 euro) alleen verantwoord is op een rendabel bedrijf. Dat mag dus niet gezegd worden. Dat is taboe.

En zo leven we voor het ogenblik gewoon van dag tot dag.

Ik heb vorige week, op mijn uitdrukkelijke vraag, de chirurg aan de lijn gekregen. Ik maakte me vooral zorgen om het feit dat Koen na zijn operatie er veel ellendiger aan toe was dan de vorige keer. Daar zijn twee redenen voor, wist de chirurg : Een tweede dergelijke operatie is altijd veel zwaarder dan de eerste keer, én door dat het probleem vermoedelijk al enkele dagen, weken, maanden aansleepte,  was Koen zijn hart al een langere tijd overbelast, waardoor het nu meer moeite heeft om te recupereren.

Ik heb ook gevraagd wat er nu aan de hand was, en wat de oorzaak daarvan kon geweest zijn.  Er was dus een draad geknakt in de verbinding tussen zijn kunstaorta en zijn echte aorta. Oorzaak : vermoedelijk een hogebloeddrukpiek. Aangezien Koen medicatie neemt om zijn bloeddruk niet te hoog te laten komen,  en zijn bloeddruk in rust altijd vrij stabiel was, zie ik maar één mogelijke oorzaak daarvan : zijn woede-aanvallen, die eerlijk gezegd de laatste tijd weer frequenter voor kwamen.  De chirurg meldde dat ze het probleem hersteld hadden op een manier dat dit niet meer kon gebeuren, maar wees er mij wel op dat Koen al bijna zes jaar een ernstige hartpatiënt is, en ook blijft, en dat er vele delicate punten in zijn lichaam zitten sinds de vorige operatie, zodat het onder controle houden van de bloeddruk wel levensbelangrijk is.

Dat heeft me het gevoel dat ik een tijdbom in huis krijg. Hoe leg je aan een auti, zoals de mijne, uit dat hij anders met de dingen moet leren omgaan, en vermijden van zich kwaad te maken? Zonder dat hij, iedere keer dat hij zich kwaad maakt, de schuld volledig bij de anderen te leggen? Want dat doet hij altijd, maar ik wil niet dat de kinderen het gevoel krijgen dat zij verantwoordelijk zijn voor zijn gezondheid! Ik heb daaromtrent wel een goed gesprek gehad met Koen zijn broer, maar eigenlijk weet die ook niet hoe we het Koen kunnen duidelijk maken.  Wat we, allebei, wel vermoeden is dat zijn extreme reacties van de voorbije tijd vermoedelijk wel te maken zullen hebben met het feit dat hij voelde dat er iets niet klopte, dat het allemaal teveel werd.  Dat hij er nooit iets van zei heeft volgens mij vooral te maken met zijn extreme angst voor het ziekenhuis.

Ondertussen is hij er nog, en is er nog geen sprake van naar huis terug keren. Gisteren had hij terug koorts. Oorzaak onbekend. Hij heeft terug pijn in de schouders. Men weet niet waardoor. Dus dat betekent dat hij opnieuw onderzocht wordt. Voor mij mag hij nu al gauw terug naar huis. De combinatie van het werk, en het over en weer rijden wordt zwaar. Ik heb dit keer helemaal geen vakantiegevoel meer, heb nauwelijks tijd voor essentiële zaken.

Ik heb vanmorgen rond 8u gebeld naar de dienst intensieve zorgen. Hij is wakker sinds deze nacht. Het ontwaken is vrij vlot gelopen en hij is nu vrij alert (vorige keer was hij ook vlug alert). Hij heeft wel een kritieke nacht doorgemaakt, met vrij veel bloedverlies, maar alles is onder controle. Er zou dus opnieuw een stuk van de aorta vervangen zijn.

Als er geen koe kalft (want er is één die mogelijks vandaag kan kalven) ga ik vanmiddag tussen 12u30 en 13u00. Anders wordt het het volgende bezoekuur, van 15u tot 15u30. Misschien zullen de spanningen iets wegvallen als ik hem gezien heb.

Gisterenavond is onze extra hulp, Rob, komen opdagen om eens gewoon mee te draaien, en ik moet zeggen, dat valt enorm mee.  Als je hem bezig hoort en ziet is het in zijn manier van doen meer een kwajongen dan een volwassen man, maar dan wel met het nodige verantwoordelijkheidsgevoel en kennis van het werk. Hij heeft Ruben op sleeptouw genomen en ik zag dat kind echt tenvolle genieten.  Er was trouwens merkelijk meer leven in de brouwerij dan anders, waardoor het er wat meer ontspannen aan toe ging dan gewoonlijk.

Alleen daardoor is Rob voor mij de moeite waard als extra hulp!

Ik heb me al vaker afgevraagd of het niet net die kinderlijke, speelse manier van doen is, waardoor Koen het goed met hem kan vinden.  Niet dat hij zo vaak contact had met die man. Meestal gaat het om toevallige ontmoetingen, maar dan nemen ze, als het kan, wel de tijd ervoor.

Koen is altijd vrij vlot geweest in het leggen van contacten (draait de meeste verpleegsters zo rond zijn vinger in het ziekenhuis), zolang die contacten oppervlakkig en vrijblijvend zijn. En ik denk dat hij dit net bij Rob vind.

Alhoewel ik gisteren na het bezoek van mijn ouders nog een vrij goede dag gehad heb, ook al door ambiance die de extra hulp met zich meebracht, weegt de vermoeidheid vandaag opnieuw meer door. Ik probeer zoveel mogelijk rust te nemen tussendoor en hoop dat het van nu af aan de goede richting in gaat.

Ik heb Koen gisterenavond voor het laatst gehoord, via de telefoon. Toen was hij reeds klaargemaakt voor de operatie deze morgen.  Het feit dat ik hem niet meer gehoord heb, betekent dus wel dat hij ondertussen op de operatietafel ligt. Ik vermoed dat ze nog steeds met hem bezig zijn, want men sprak toch over een operatie van 4 tot 5 uur. En ondertussen blijft het toch bang afwachten.

En dat is zwaarder dan ik dacht. De vorige keer was hij 's in de late namiddag binnen, is hij die nacht geopereerd, en was eigenlijk alles voorbij voor ik goed en wel besefte hoe erg het was. De kritieke momenten die er geweest zijn na de operatie hebben we pas zes weken later geweten, toen alles voorbij was en Koen al lang weer thuis. Nu zeggen ze wel dat het minder risico-vol is, maar de mogelijke kritieke momenten weet ik nog maar al te goed, en nu besef ik maar al te goed dat ik pas op het eind van de dag misschien zal weten waar we staan. Ik wist niet dat een dag zo lang kon duren. Een achtbaan van gevoelens is er al lang niet meer. Ik ben alleen maar bang.

De operatie is uitgesteld. "Er is iets tussen gekomen."  is alles wat men volgens Koen er van gezegd heeft. Morgen begint het weekend, dus is het niet voor maandag. Dat dit voor Koen zwaar is begrijp ik maar al te goed. Hij wou naar huis komen. Dat dit niet kan, lijkt me evident : hij ligt op intensieve zorgen, hartbewaking. Ik heb hem gezegd dat hij dan daarvoor de goedkeuring moet krijgen. Een uur later belde hij woedend terug dat ik het niet moest wagen om vandaag nog langs te komen. Zoals gewoonlijk : zijn frustraties die hij niet op een ander kan (durft) uiten, moet ik dan maar uitzweten, zonder zich er ook maar even rekenschap van te geven dat dit voor mij ook moeilijk is. Puur autistisch, dat weet ik wel, maar voor het ogenblik was het er even teveel aan.

Ik ben uitgehuild, heb uitgebreid gedoucht, om alles van me af te spoelen en ik ga straks de kinderen van school halen.

Zijn zin heeft hij : hij zal me niet meer zien vandaag. Niet omdat ik wil doen wat hij zegt, maar omdat ik er totaal geen zin in heb. Ik heb er genoeg van om zijn marionet te zijn.

Ik weet het, straks spreek ik misschien terug anders. Er spelen voor het ogenblik bij iedereen teveel heftige emoties mee. En het blijft allemaal zo dubbel : Het is zoals Thomas zei : mama het voelt zo tegenstrijdig : natuurlijk zal het moeilijk zijn als papa sterft en zal er verdriet zijn en ik wil zeker dat papa blijft leven, maar aan de andere kant, als alles verwerkt is, zal er ook veel in de positieve zin veranderen.

Ik ben er nog lang niet aan uit. Dit belooft een zwaar weekend te worden.

Mijn vakantiegevoel is verdwenen :

Gisteren hebben ze de oorzaak gevonden. Positief is het echter niet : het is het meest slechte scenario, dat ik tot op dat moment eigenlijk uitsloot : De ontsteking bevindt zich op de naad tussen zijn aorta en de kunstaorta : daar is een gezwel rond ontstaan, dat zwaar ontstoken is. Dat gezwel is afkomstig van een lek. Ergens druppelt er, vermoedelijk al weken, bloed in die naad. Een inwendige bloeding teert normaal van zelf weg, maar aangezien het lek er nog steeds is, hoe beperkt ook, lukt dat niet, en is daar een serieuze ontsteking bovenop gekomen. Een ontsteking die hij vermoedelijk al maanden onderdrukt door het nemen van dafalgan, tot dit niet meer sterk genoeg bleek... Daarnaast is een lek in de aorta, hoe klein ook, een echte tijdsbom : het wijst op een zwakke plek, en aangezien een aorta altijd onder druk staat, betekent dit dat die zwakke plek het vroeg of laat zal begeven, waarbij ingrijpen dan vermoedelijk niet meer mogelijk is. Dat betekent dat de enige oplossing opnieuw een operatie is, waarbij dat stukje aorta ook vervangen wordt. Dat is op zich al een heel zware operatie, maar bijkomend is dat Ivan na zijn vorige operatie gezworen heeft dat hij zich niet meer laat opensnijden. Hij wou gisteren naar huis, ook al betekent dit, op korte of langere termijn, zijn doodvonnis.

Omdat hij gisteren nog de hele dag onderzoeken gehad heeft, ben ik pas 's avonds langs geweest, met Ruben (10) mee. We konden geen beter ogenblik passen . De arts was er juist om de diagnose én de gevolgen mee te delen. Dus kwamen we meteen midden de discussie of hij nu al of niet naar huis kon. Aan de ene kant was ik blij dat ik net toen toekwam. Ik kon toen zelf horen wat er juist aan de hand was, want ik weet zeker dat er heel veel van die informatie niet tot Koen doorgedrongen is. Alleen het feit dat hij terug onder het mes moet, en dat hij dat niet wil, zal blijven hangen zijn. Aan de andere kant, had ik dat geweten, had ik Ruben niet mee genomen. De heftige discussie over leven en dood, waar het eigenlijk op neer kwam, was eigenlijk teveel voor dat kind. Hij is dan ook plots van zijn stokje gegaan. Hadden ze meteen twee patiënten. Gisterenavond isKoen meteen naar de afdeling hartbewaking verhuist. Ik heb hem totaal ontredderd moeten achterlaten, heb hem wel verzekerd als hij vandaag de beslissing neemt om zich niet te laten opereren en naar huis te komen, ik hem zal komen halen. Die waarborg had hij nodig. Ik hoopte dat als hij alles liet bezinken en men genoeg op hem inpraatte hij wel zou beseffen dat hij eigenlijk niet te kiezen heeft.

Deze morgen belde hij dat men hem waarschijnlijk zo vlug mogelijk zou opereren, en of ik deze voormiddag wou langs gaan. De verpleegster had hem gezegd mij te contacteren, en gezegd dat ik, ondanks het normale bezoekverbod in de voormiddag, toch binnen zou mogen. Hij was rustiger, kon gewoon praten over de dieren en het werk, maar telkens hij over zijn operatie begon barstte hij in tranen uit. Koen die weent, dat is niet gewoon. En dan zie ik weer de gevoelige jongen, waar ik ooit verliefd op werd, met al zijn angsten. Angsten die nu voor een keer niet weggeduwd worden achter (verbaal) agressief gedrag. En dat maakt het een stuk moeilijker voor mij.

Bijkomend is dat ik, toen ik maandag naar spoed reed, ik het voorgevoel had dat hij  niet meer terug zou keren. Alle nieuws wees echter de goede richting uit, zodat dit gevoel naar de achtergrond verdween, maar sinds gisterenavond is het in alle hevigheid terug, ook al heeft de chirurg ondertussen al duidelijk gemaakt dat deze operatie niets in houdt in vergelijking met de vorige. Morgen namiddag wordt hij geopereerd. Tot dan vrees ik dat er weinig te genieten valt. Ik heb het er moeilijker mee dan ik verwachtte.

Koen is maandagavond plots opgenomen in het ziekenhuis. Hij dacht dat hij de griep had, maar de huisarts was wantrouwig, en met zijn voorgeschiedenis (bijna zes jaar geleden is zijn aorta vervangen geweest, is er een metalen hartklep geplaatst, en heeft hij twee overbruggingen van kransslagaders gehad) vreesde de huisarts dat dit een voorbode zou kunnen zijn van een

hartinfarct.   Hij is weggebracht met de ziekenwagen, met begeleiding van de mug (medisch urgentie team).

In het ziekenhuis merken ze eigenlijk tot nu toe weinig van hartproblemen, maar hebben ze wel gezien dat hij een ernstige infectie heeft : hij heeft koorts, die ze eerst niet  omlaag kregen, én een sterk verhoogd aantal witte bloedcellen.  Alleen blijft het een raadsel waar die infectie zit en wat de oorzaak is : hij heeft nergens last van, behalve soms pijn aan zijn schouder, die als hij hoest (voor de enkele keer dat dit gebeurt) uitstraalt naar zijn staartebeen. Het gebeurt dat hij pijn heeft ter hoogte van de borst, maar dan helemaal rechts, in plaats van links. De artsen zien geen verband, en zoeken dus verder…  Vannacht zou de koorts dan toch gedaald zijn. Welke virus of bacterie hem parten speelt, zou ten vroegste vandaag geweten zijn, omdat men de bacterie of virus eerst moet aankweken, voor men kan onderzoeken om welke het gaat.

Ondanks het feit dat ik met al het werk op de boerderij zit (met hulp van mijn schoonbroer, en ook Thomas kan al heel wat bijspringen) en de stress die met een ziekenhuisopname gepaard gaat, voel ik me vrij goed en ontspannen :

even niemand die op mijn vingers kijkt, van ’s morgens tot ’s avonds, werkt toch positief. De laatste weken ging het hier terug de verkeerde kant uit, was er met Koen weinig tot niets aan te vangen, was hij superclaimend en supercontrolerend, waarbij ik toch niets goeds kon doen,…. In die zin is het even een verademing…

Het verklaart ook waarom ik vanmorgen door alle wekkers en lawaai heen blijven slapen ben, en ik pas wakker geworden ben toen mijn schoonbroer al meer dan een uur werk verzet had. Hij wou me niet wekken, was van oordeel dat als ik zo vast sliep het was omdat ik het meer dan nodig had. En dan merk je opnieuw het verschil tussen een gewone man en zijn autistische broer…

Ondertussen probeer ik het maximum voor mezelf uit deze dagen te halen, en hoop ik dat ze Koen nog een tijdje in het ziekenhuis houden. Ik merk dat ik, in tegenstelling tot zes jaar geleden, veel onverschilliger sta tegenover wat hem mankeert. Hij heeft teveel kapot gemaakt, en ik heb steeds meer leren loslaten,…  Niet dat ik hem ziek of dood wens,…  negatieve emoties wijzen eveneens op niet kunnen loslaten, en echt negatieve emoties tegenover Ivan zijn er meestal ook niet meer.  Ik ben tegenover hem gewoon onverschillig geworden.

De titel zegt genoeg : na meer dan vijf jaar "officieel" alcoholvrij te zijn, heeft Koen gisteren zich ladderzat gedronken. Hij kon niet meer op zijn benen staan, is verschillende keren gevallen in de stallen, heeft nauwelijks iets van het werk gedaan, en na uren scènes, gaande van zwanzen dat hij zo'n dorst had, dat het allemaal mijn schuld was, over dreigen met zelfmoord, tot huilen als een kind,... is hij rond 18u30 eindelijk in zijn bed beland. Ik zeg wel eindelijk!!! Eindelijk was de rust weergekeerd!
Thomas en ik hebben alleen het hoogstnodige gedaan : ik heb, zoals altijd, de kalveren drinken gegeven. We hebben samen gecheckt of er niets abnormaals was in de stallen, en bekeken of er kans was dat er bepaalde koeien zouden kalven die nacht. Ik dacht van niet, maar voor alle zekerheid ben ik 's nachts toch nog eens gaan kijken of alles O.K. was. Al de rest (dieren die geen of maar half eten gekregen hadden) hebben we gelaten voor wat het was. Dat kon wachten tot hij weer nuchter was. Voor de dieren kan dit echt geen kwaad (beter dan goedbedoeld verkeerd voederen).

De reden? Die lag bij mij volgens hem. Wat had je gedacht? De voorbije weken heb ik niet meer geschreven. Het vlotte allemaal redelijk, vooral doordat ik bewust bezig ben met meer afstand te nemen, met los te laten. Ik las ergens wanneer je iemands negatieve energie opslorpt (ik ben een energetische spons, is mij ooit gezegd geweest), dit komt omdat je energieveld op dezelfde frequentie gaat meetrillen als dat van de negatieve persoon. Dit kan doorbroken worden door bewust op een andere ritme te ademen. Daar Koen over het algemeen steeds negatiever wordt (niets is goed, niemand kan nog iets goeds doen,...) had ik de kans genoeg om dit te oefenen. En het werkte : ik merkte dat het me steeds vaker lukte om zijn negativiteit van me af te laden glijden, in plaats van er in mee te gaan, en me te concentreren op mijn werk, de kinderen, het huishouden,... kortom positieve zaken. In de vakantie vlotte alles vrij goed, en blijkbaar werkte mijn optimisme ook naar hem toe voor een stuk. De eerste escalatie die ik naast me kon leggen, was het weekend van 10 januari. De zaterdagavond, op een ogenblik dat hij merkte dat het waarschijnlijk toch niet gesneeuwd zou zijn zondag, zodat ik en de kinderen verplicht zouden thuis moeten blijven, deugden ik en de kinderen plots helemaal niet meer.  (We vierden nieuwjaar die zondag bij mijn ouders). Want dat had hij al de hele week gezegd : dat er teveel sneeuw zou liggen, en dat we onmogelijk zouden kunnen gaan. Als ik een beetje verstand had zou ik afbellen! Niet dus! De zaterdagavond is hij na zijn werk woedend gaan slapen, zonder te eten. Hij had geen honger. Hij denkt dat hij mij daar mee kan treffen, maar eigenlijk zijn we op zo'n momenten allemaal tevreden dat hij geen honger heeft .  Zondagvoormiddag is hij niet, zoals anders, binnen gekomen om te ontbijten. 's Middag lagen er voor hem broodjes klaar, maar ook die heeft hij niet aangeraakt. Zondagavond had hij nog geen honger.... Ik maakte me er gewoon geen zorgen in. Hij zou wel plooien. Maandagmorgen is hij noodgedwongen terug van koers veranderd en deed hij alsof er niets gebeurt was...

Gisteren, ook maandagmorgen, liep het verkeerd doordat één van de koeien die naar het slachthuis vertrokken te weinig woog, volgens zijn idee. Ze was wel die nacht tochtig geweest en we hadden wel al altijd gehoord dat ze dan merkelijk minder wegen... Hij had niets verdachts kunnen opmerken bij het wegen.... Dus wat moest hij anders doen dan het te geloven...
En halfweg de voormiddag escaleerde het : hij had de kinderen beloofd een verreiker te kopen, en hij moest een dierenbascule kopen zodat men hem niet meer kon bedriegen, en hij had daar het geld niet voor.
Want dat geld moest, volgens hem, komen van de aandelenfondsen die we ooit gekocht hadden, maar waarvan het niet verstandig is deze nu te verkopen : met de zware beurscrisis van vorig jaar zijn ze immens gezakt in waarde, en zijn ze nog altijd niet voldoende hersteld. Ik volg de beurs de laatste tijd regelmatig en wist dat. Ik had dat ook nooit verzwegen ten opzichte van Koen.  Wel, om paniek te vermijden de procentuele daling wat afgezwakt, maar altijd er bij vermeld dat we bijlange nog niet terug aan het bedrag waren dat we ooit gehaald hadden. Gisteren wou hij onmiddelijk dat volledige bedrag! Hij had de bankier gebeld om te vragen dat hij daarover eens zou langs komen.  Hij zou die man eens goed de waarheid zeggen. Hij zou dat geld allemaal onmiddelijk op tafel moeten leggen, of anders zou hij overal rond vertellen dat hij een dief was.  Een dief??? Ja, want als het geld verminderde, dan moest iemand het toch gepakt hebben???
Ik besef al een hele tijd dat Koen geen enkel inzicht heeft in wat aandelen inhoudt. Dat is ook de reden waarom ik de dag dat ze hun waarde terug hebben onmiddelijk zal verkopen. Liever op een spaarrekening met nauwelijks intrest, dan alle ellende die het tot nu toe gekost heeft. Ondanks het feit dat ik al honderden keren uitgelegd heb hoe het zit, snapt hij het niet.
Hij wou van mij wel dat ik het bedrag zei dat die aandelen waard zouden moeten zijn zodat hij met wat ik zei de bankier kon aanvallen. Zo gek ben ik niet. Dus ik heb gezegd dat ik het niet juist wist, dat ik het moest opvragen, en dat dit niet zo vlug kon. Ik had dat trouwens al gezegd voor hij belde. En dus was ik het die hem bedroog, die zijn geld afdeed, die aanhield met de bankier. Plots waren ze veel meer waard, wist hij niet dat we er eind 2005 verkocht hadden, wist hij niet wat er met dat geld gebeurt was (gebruikt voor de bouw van onze woning)... Hij was razend, is na het eten plots vertrokken, is een uur weggeweest, is even aan het werk geweest omdat er een klant bij me was, en is toen binnen gekomen met een pint. Hij had het nodig. Het smaakte hem. En nog één, en nog één,... Ik heb hem gezegd dat hij moest stoppen, maar dat wou hij niet. Hij had dorst, vroeg zelfs iedere keer of ik nog één voor hem wou halen. Ik ben niet gek!!! Dus ging hij er zelf om. Om dan even aan het werk te gaan, en tien minuten later terug binnen te staan, om te zwansen dat ik zijn geld gepakt had, dat ik samenspande met de bankier,.... en te melden dat hij dorst had, en als ik hem geen wou geven, hij ze wel zelf zou pakken...

Tot hij letterlijk nauwelijks nog op zijn benen kon staan. De jongens hebben hem zo gezien, toen ze van school kwamen. Thomas had het er heel zwaar mee. Voor hem blijft het gevoelig. Het blijven voor hem pijnlijke herinneringen. Ruben was toen nog veel kleiner. Ik had Koen verschillende keren gevraagd te stoppen zodat de jongens niets zouden merken, maar hij zag daar de zin niet van in. Hij had teveel dorst...
 Ik heb mijn best gedaan om de jongens zo goed mogelijk op te vangen, alhoewel het er bij Thomas toch wel zwaar inhakte. In samenspraak met Thomas heb ik een afspraak gemaakt bij zijn therapeut. Dit is te belangrijk, om het maar zo te laten. Ik wil vermijden dat het met hem terug bergaf gaat.

Vanmorgen wou Koen "de bewijzen" zien waar het geld van die verkochte aandelen naar toe was, door middel van de rekeninguittreksels. Ik heb ook mijn fouten, en één ervan is dat het er nooit van komt om rekeninguittreksels netjes te klasseren, maar ze meestal hier of daar neergegooid worden. Ik volg alles via de computer, ben niet van die uittreksels afhankelijk. En dat zijn uittreksels van eind 2005, begin 2006. Niet dat ze weggegooid zijn (ik gooi nooit niets weg!), maar waar zaten ze? Ik wist dat er een doos op zolder losse uittreksels bevatte. Alles wat ik verzameld had met de verhuis. Maar het heeft me wel wat tijd gekost om alles terug te vinden. Ik heb het gevonden!!! En ik heb duidelijk kunnen aantonen dat het klopte met wat ik destijds in een schrift had neergeschreven. Daar stond ook duidelijk in, met datum, voor wat het geld gebruikt was. Dit schrift is iets dat Koen volgt, de rest lukt hem niet.  Maar nu trok hij plots alles wat daar neergeschreven stond in twijfel. Het klopte!!!

Toen zijn beweringen ongegrond bleken te zijn, was het mijn beurt : Ik heb hem gevraagd hoe lang hij al dronk? Oh, dat was de eerste keer! Of kon ik misschien iets anders bewijzen? Ik heb geantwoord van niet, alhoewel ik al langere tijd meer weet. Ik wou weten of hij het zou opbiechten. Daarnaast lijkt het me beter dat hij niet weet dat ik al lang iets vermoedde. Het kan hem alleen maar het gevoel geven dat hij "veilig" ongemerkt kan drinken, in plaats van andere uitwegen te zoeken. Want tegenhouden zal ik hem toch niet. Dat besef ik maar al te goed!
Kon ik niets bewijzen?? Dan moest ik mijn mond houden! Hij dronk waar en wanneer hij het wou en niemand moest zich daar mee moeien. Ik heb hem gezegd dat Thomas het er heel zwaar mee had. Och, dat interesseerde hem niet! Het was allemaal mijn schuld en dat van de bankier. We moesten zijn geld maar niet gepakt hebben!! Toen heb ik hem gezegd dat het inderdaad een tegenvaller is dat die fondsen zo gezakt zijn in waarde, maar dat ze vlugger terug meer waard zullen zijn dan ze ooit geweest zijn, dan dat de schade die zijn gedrag bij Thomas aangericht had, zou hersteld zijn. Een serieuze uitspraak, maar ik meende ze!!! Hij loopt regelmatig hoog op met zijn zoon, vind dat hij hun een betere opvoeding heeft dan ik. Dan is het hoog tijd dat hij beseft dat hij ook zijn verantwoordelijkheid moet nemen!!!!!!!!
Blijkbaar is dat toch hard aangekomen! Hij is terug verder gaan doen aan zijn werk, en is 's middags binnen gekomen alsof er niets gebeurd was. Sindsdien doet hij weer volledig normaal! Toen Thomas thuis kwam van school heeft hij hem tegengehouden op het erf, vriendelijk geïnformeerd hoe het geweest was, en gezegd dat hij zich geen zorgen hoeft te maken, dat het nooit meer zal gebeuren. Mooie woorden, maar ik geloof er niet in. Hij heeft een grens doorbroken, en het zal nu vlotter gaan om daar terug over te stappen. Zeker als hij nu een tijdje van de drank afblijft en zichzelf daarmee kan overtuigen dat hij het in handen heeft.  Dit is het typerende gedrag van een alcholieker. Hij heeft dan wel gezegd tegen Thomas dat het nooit meer zal gebeuren, maar hij beseft niet dat hij serieus in de fout gegaan is. Hij blijft de verantwoordelijkheid daarvoor in mijn schoenen schuiven. Niet dat ik daar van wakker lig. Ik heb mezelf niets te verwijten. Zijn enige zorg is nu trouwens dat IK er voor moet zorgen dat de kinderen niets vertellen tegen zijn ouders. Dit had ik hun trouwens al afgeraden : hulp hoeven we daar niet te zoeken.  Het enige dat we daar mee kunnen bereiken is dat mijn schoonouders er zelf zwaar onder gaan lijden. En dat wil ik niet! Dat verdienen ze niet!

Niet dat ik van plan ben dit onder de mantel der liefde te verbergen. Ik ben veranderd, en dit pik ik niet zomaar meer. Op het moment zelf kon ik niets doen. Ik kon alleen maar proberen zo rustig mogelijk te blijven én te herhalen dat hij verkeerd bezig was. Elke pint die hij open deed is en blijft zijn verantwoordelijkheid. Ik kan er hem alleen maar op wijzen dat hij met vuur speelt : zijn verantwoordelijkheid ten opzichte van de kinderen, de combinatie van Marcoumar en zoveel drank in een korte tijd, wat niet zonder risico's is,... Als hij daar allemaal zijn voeten aan veegt, dan is dat zijn probleem,... Het enige wat men mij kan verwijten is dat er bier in huis was. Had er geen alcohol in huis geweest dan was dit misschien niet gebeurd. Misschien... eerlijk gezegd denk ik dat het alleen uitstel van executie zou geweest zijn.  En het besluit om toch pils in huis (geen sterke drank meer!) te hebben is er gekomen op vraag van hem. Hij wou niet dat hij bezoek geen pils meer kon aanbieden. Hij wou vooral niet dat iemand wist dat hij alcoholverslaafd was. Kan ik begrijpen, maar dan moet hij zelf wel de verantwoordelijkheid nemen. Anders kan hij zelf uitleggen waarom we plots geen pils in huis meer hebben...

Vanmorgen bracht ik Evy naar het internaat. Het was nog donker. In het donker met de wagen rijden vind ik vrij zwaar : mijn ogen hebben moeite met de afwisseling van duisternis en de naderende lichten van tegenliggers. Meestal doen mijn ogen achteraf ook pijn. Ik ben geen "snelrijder", en in het donker zeker niet. Ik rij echter voldoende vlot om het verkeer niet te hinderen.

Deze morgen , op een rijksweg, ter hoogte van een plaats waar vluchtheuvels elkaar volgen, en waar de snelheid beperkt is tot 70km/h, merkte ik dat de achterliggende wagen enkele malen met zijn lichten flikkerde. Vrij vervelend, want die lichtflitsen weerkaatsten in mijn achteruitkijkspiegel, en ik had er last van. Ik checkte na of mijn lichten correct aan waren, of mijn snelheid niet te hoog was (ongeveer 65km/h waar ik 70 mocht rijden),... en kon eigenlijk niets ontoelaatbaars ontdekken.

Van zodra de vluchtheuvels achter ons lagen, schuurde de andere wagen, plankgas voorbij, maar bleef een hele tijd langs me heen rijden. Hé, wat had die in?  Ik vertraagde even, om hem de kans te geven, om me verder in te halen, wat hij ook deed. Op het moment dat hij vlak voor me reed, stampte hij zonder reden op zijn rem, waardoor ik ook kort moest remmen, en reed opnieuw verder. Op dat moment sloeg de angst toe. Wat had ik misdaan? en wat waren die mannen (veronderstel ik, want het ging om een bestelwagen van een aannemer) eigenlijk van plan? Ondertussen mochten we op dat stuk weg 90 rijden, wat ik aangezien ik kort had moeten afremmen, niet meer reed, en enkele wagens staken voorbij. Oef!

Honderd meter verder moest ik aan de lichten linksaf. Het was rood, en de eerste die aan de lichten stond om rechtdoor te rijden, was dezelfde bestelwagen. Ik moest voorsorteren, reed traag langs de auto's in de hoop dat het zou groen worden voor ik langs de bestelwagen moest stoppen. Helaas... Ik keek recht voor me. Evy keek opzei, en zei dat die man richting mij tegen zijn hoofd tikte, en teken deed op ik gedronken had. ???????? Het laatste glas alcohol dat ik gedronken heb, is geleden van begin oktober, dus twee maanden. Ik ben er me ook niet van bewust dat ik de één of andere stommiteit uit haalde, die hun reactie zou verklaren. Ik vind mezelf geen zondagsrijder, vind van mezelf dat ik een vlotte rijstijl heb, probeer wel de snelheidsbeperkingen na te leven, want een boete is zuur geld. 65km waar je 70 mag is nu ook niet zo traag, want dat is de enige verklaring die ik kon vinden voor dit agressief gedrag, dat ik voor hen te traag reed, en zij niet voorbij konden omwille van de vluchtheuvels.

Een incident, zoals misschien velen al meegemaakt hebben. Het is voorbij! Hij is aan de lichten volle gas rechtdoor gereden (toch gehaast?), en ik was een andere kant uit. Toch zit ik nog steeds echt met de daver op het lijf. Ik heb zo weinig mogelijk laten merken aan Evy, wou niet dat zij daardoor blokkeerde, maar ik voelde de angst toen ik van het internaat terug naar huis reed, reed bijzonder voorzichtig en behoedzaam, hield alles goed in de gaten, tot ik mezelf erop betrapte, en probeerde te ontspannen. Helaas de angst wijkt voor het ogenblik niet!

Waarom krimp ik volledig in elkaar bij iedere vorm van agressie, ook al weet ik heel goed dat ik niets verkeerd gedaan heb? Waarom zou ik dan het liefst helemaal in het niets verdwijnen? Waarom ben ik zo bang en zo van streek? Dit is een patroon dat zich ook in mijn huwelijk afspeelt, en waarvan ik dus niet weet hoe ik dit kan doorbreken. Irreële angst, die toch een link met de realiteit kan hebben (je kunt nooit weten hoe agressie ontaard!), is heel moeilijk aan te pakken.  Ik weet toch niet hoe...
En toch zou hiermee kunnen omgaan, dit patroon van verlammende angst doorbreken, me een heel stuk in de goede richting helpen...

Gisteren zat de schrik er bij mij toch wel in : ik verwachtte opnieuw een negatieve reactie van Koen op de poetsvrouw. Ik kon niet zeggen dat zijn humeur de voorbije dagen de goede kant op gegaan was, en zijn frustraties moet hij toch ergens op afreageren. Niet op de poetsvrouw zelf natuurlijk, maar eenvoudiger is mij de volle lading en schuld geven omdat de poetsvrouw volgens hem haar werk niet goed doet.

Aangezien de poetsvrouw nog altijd op dezelfde manier werkt zoals in het begin : heel vlug, maar details over het hoofd zien, kan ik daar niet echt veel aan veranderen, tenzij haar op details wijzen. Het feit dat ze zoveel mogelijk de vuile was die er ligt meeneemt, ervaar IK als positief, en omdat de ramen zemen buiten er voor het ogenblik niet in zit, en omdat Koen daarnaast steeds meer beslag op me legt tijdens het weekend, zou ik daar eigenlijk liever geen verandering in brengen. Koen zou moeten tevreden zijn, want hij is het die steigert wanneer er teveel vuile was ligt.

Bijkomend was dan nog dat ik om de jongens naar school moest, omwille van het slechte weer, en ik dus niet thuis zou zijn op het ogenblik dat de poetsvrouw vertrok. Meestal is dat iets te vroeg, maar aangezien ze er meestal voor tijd is, is dat geen probleem voor mij. Alleen vergeet Koen het ene, en vergroot hij het te vroeg vertrekken uit. Ik verwachtte dus dat hij het tijdstip van haar vertrek zeker in de gaten zou houden. Aangezien hij altijd beweert dat ik veel langer weggeweest ben, dan in werkelijkheid het geval is, (vorige dinsdag was ik weg van 15u30 tot 16u55 en dat was voor hem meer dan twee uur!), kan ik op zijn beweringen hoe vroeg ze vertrokken is, niet voortgaan, maar ik krijg wel de volle lading ervoor!

Groot was dan ook mijn verbazing toen hij gisterenavond vol lof was over de poetsvrouw! Vorige week had ze niets gedaan, deze week had ze schitterend werk geleverd! In werkelijkheid heeft ze telkens gewoon haar werk gedaan, en zie ik weinig verschil. Op mijn vraag of ze op tijd vertrokken was, heeft hij geantwoord : ik heb niet gekeken. Waarom zou ze te vroeg vertrekken? Ik zou niet weten waarom dat niet in orde zou geweest zijn! Op zo'n momenten zou iedereen wel met zijn mond vol tanden staan. Ook al ben ik dik tevreden, dat hij er zo tegenaan kijkt deze week, dit mist toch alle samenhang??? 

Hij staat er niet bij stil dat ik sterk ben in het oplossen van zijn raadseltjes : Hij had zeker een kwartier tijd tussen het vertrek van de poetsvrouw en het ogenblik dat ik thuis kwam met de kinderen, waarin hij zeker kon zijn dat niemand plots voor zijn neus stond. Ik heb de krat pils gecheckt, en voor de eerste keer sinds ik hem betrapt heb, was er één verdwenen!  Maar één pint? Dat is toch niks? Ja, maar één pint, maar het effect op Koen is enorm! Groot genoeg om alle ergernis om te buigen in pure euforie!

Wat ik er bij voel? Ik weet het niet. Ik besef al langer dat ik hem van de drank niet zal houden. Dat hij met zijn gezondheid speelt, dat is zijn probleem. Door te roken als hartpatiënt legt hij ook een zware hypotheek op zijn eigen gezondheid. Ik ben niet verantwoordelijk daarvoor.
Drinken is natuurlijk nog iets anders, omdat zijn manier van reageren daar sterk van afhangt. Dat hij voor het ogenblik terug goed gezind is, is een opluchting, maar tegelijkertijd besef ik wel dat dit niet blijft duren, weet ik al lang dat het om extreme hoogten en laagten in zijn gedrag gaat. Maar wat doe ik er aan?
Genieten van de ogenblikken dat het goed gaat? Meer kan ik niet doen, vrees ik! En ik weiger nog langer te piekeren op zo'n ogenblikken over wat zal volgen. Dat brengt toch geen zoden aan de dijk, en vernietigt het positieve.

Toch nog geen "eind goed, al goed" voor de tomtom. Gisteren heeft Koen hem getest, alleen, en blijkbaar lukt dat niet! Dat ding is stom, kent het verschil niet tussen links en rechts, en is helemaal niet betrouwbaar!!! Die andere was stukken beter!!! (maar ook stukken duurder in aankoop!). Je hebt je geld weggegooid. Dat ding is juist goed voor de vuilnisbak!!!

Ik heb hem ondertussen een tweetal keer uitgetest en merk geen verschil met de vorige: ook als je afwijkt van de voorgeschreven route pikt hij vlot terug op en stuurt hij je perfect naar de juiste plaats! Het enige wat ik kan bedenken is dat Thomas zijn trukje om papa van thuis naar thuis te doen rijden via het punt waar hij moet zijn niet altijd werkt! De tomtom rijdt dan aan het punt waar je moet zijn in een cirkel, en ik vrees dat dit vaak ver om zal zijn! Dus moet Koen maar leren om zelf aan te geven dat hij terug naar huis moet!
Zo moeilijk is dat niet, en met de nodige instructies op een blaadje moet dat lukken! Ik vrees echter dat het nog een tijdje zal duren voor Koen met de gps kan werken : hij is te star, heeft te weinig souplesse, en slaat volgens mij zelf in een knoop (in plaats van de tomtom) wanneer dat ding de weg niet aangeeft zoals hij het verwacht. pfffffff.

Hij was min of meer gesust met de mededeling dat hij het tijdens het weekend eens opnieuw moest proberen, MET assistentie. Hij wil Thomas mee, heeft geen vertrouwen in mijn kunnen, maar als Thomas het te druk heeft met het studeren voor zijn examens zal hij toch met mij genoegen moeten nemen.

Maar daarmee was de kous voor mij nog niet af : Ruben moest om 16u in de logopedie zijn, en voor mij was dat de gelegenheid om nog enkele boodschappen te doen : GB, de post voor mijn werk, en de natuurwinkel, omdat ik daar dringend de nodige ondersteuning moest halen voor de examens. De natuurwinkel is iets dat ik moet meenemen op een ogenblik dat Koen het niet weet, want hij vind de producten daar maar onzin, en vind dat ik daar alleen maar het geld uit mijn zakken laat kloppen. Dat deze producten (bachbloesems, etherische oliën,...) wel degelijk hun effect bewezen hebben, dat schuift hij opzij. Thomas, Evy en ikzelf hebben er al heel veel steun van gehad. Je kunt altijd zeggen dat het het idee is dat het werkt en niet het product, zeker bij psychische ondersteuning, maar ik heb ook objectieve bewijzen : Thomas had al jaren wratten, en wat ik ook haalde naar de apotheek, ze verdwenen nooit helemaal of kwamen terug. Met tea tree olie is hij ze al enkele maanden volledig kwijt. Dat is zwart op wit. Bijkomend, en helemaal niet verwacht, heb ik gemerkt dat tea tree olie een positieve inwerking heeft op de psyche van Thomas, vooral in de zin dat plots, zonder enige aanleiding, angsten en paniekreacties verdwenen.
Enfin, het ging vlotter dan gewoonlijk in de GB en in het postkantoor, zodat ik zonder dat het zou opvallen de natuurwinkel er nog kon bijnemen.  Wat ik niet voorzien had was dat Koen razend was omdat ik boodschappen gedaan had. Volgens hem was dat een excuus om niet te moeten werken, had ik in de voormiddag ook al zo'n excuus gehad (ik was vlug over en weer gereden naar de apotheek om iets te halen tegen allergie, omdat Thomas sinds een paar dagen gordelroos met gezwollen en pijnlijke gewrichten heeft, wat normaal wijst op een allergische reactie), én het moest nu eens gedaan zijn om in de week boodschappen te doen. Het was al meer dan genoeg dat ik in het weekend rond reed.
Pfffff. Het is de eerste keer niet dat hij dergelijke reacties heeft. Het was al een tijdje geleden, maar blijkbaar snapt hij nog altijd niet dat het eigenlijk vrij moeilijk is om verse producten mee te brengen voor de hele week. O.K. vlees kan in de diepvriezer, maar ik kan moeilijk sla in de diepvriezer stoppen... Hij heeft daar geen last van, want hij eet toch geen sla, maar ik wil wel gezond kunnen eten. Het is al erg genoeg dat ik geen sport mag doen van hem. Enfin, voorlopig probeer ik maar te voldoen aan zijn eisen, maar dat brengt me wel in de knoop tijdens het weekend. Normaal ga ik in het weekend niet naar de GB, maar naar een andere supermarkt, omdat ik daar producten vind die ik in de GB niet kan krijgen, en halfweg de week ga ik naar de GB, net om dezelfde reden. Dat wil zeggen dat ik dus in het weekend extra naar de GB moet rijden en hij vind zo al dat ik veel te lang weg ben om mijn boodschappen te doen.

Ondertussen heeft HIJ ook al beslist dat ik zaterdagvoormiddag terug moet werken (voor mijn job), terwijl het weekend en 's avonds na 19u30, de enige momenten zijn waarop ik met het huishouden mag bezig zijn. In vergelijking met andere vrouwen die uit huis werken heb ik wel geen enkele hulp van Koen, (wel een poetsvrouw, voorlopig toch nog, want hij vind dat ze toch niets doet En als dat niet veranderd, moet ze buiten!), wordt het huis ook overdag gebruikt (wat wel duidelijk een verschil maakt met wanneer niemand overdag thuis is), heb ik beduidend meer was dan veel gezinnen (Koen zijn landbouwactiviteiten, waardoor niet alleen hij maar iedereen extra "thuiskleren" vuilmaakt door bij te springen), moet ik Koen zijn administratie ook in die uren duwen, heb ik twee kinderen die regelmatig hulp voor school nodig hebben omwille van hun dyslexie én heb ik nog regelmatig klanten 's avonds, waardoor die avonden al niet meer "beschikbaar" zijn.
Het enige wat hij ziet is dat ik een poetsvrouw heb, dus hoef ik zelf niets meer te doen, behalve eten te maken en op te ruimen. De was van Evy die op internaat zit?  De wasmachine doet toch het werk? Ik moet hem alleen maar vullen! Schoolhulp? Als ze het niet alleen kunnen is dat pech voor hen! Hij moest destijds zijn moeder ook om geen hulp vragen! (Nee, maar ondertussen is hij wel fier dat zijn grootmoeder vaak zijn huiswerk maakte!) En boodschappen??? TEN HOOGSTE één uurtje mag dat duren! Dus kan ik niet anders dan massa's tijd overhebben!!!!

Pffffff. Helaas gaat het niet zoals hij het in gedachten heeft, is er veel meer werk dan hij ziet. En ik probeer dan wel naar zijn pijpen te dansen, om uitbarstingen te vermijden en het leefbaar te houden, maar eigenlijk mag ik nog zo mijn best doen... Hij vraagt het onmogelijke!!! Eén iets dat niet op zijn plaats ligt, en het hele huis is een vuilnisbelt. Eén stofje en het hele huis is vervuild! Maar ondertussen ruimt hij niets op, gooit hij zijn vuile kleren nog altijd op de grond in plaats van in de wasmand, is het aanrecht één slagveld van potjes yoghurt tegen dat hij gaat slapen, staan tegen dat ogenblik ook één of meerder lege flessen op de salontafel, samen met papiertjes van een ijsje of van snoep of koeken,... Als ik de woensdagavond alles opruim tegen de donderdagmorgen als mijn poetsvrouw komt, én ik ga vroeger naar bed, dan kan ik 's morgens opnieuw beginnen met opruimen. Maar DAAR mag ik niets van zeggen. Als dat al te veel is, dat ik dat doe voor hem?

We doen gewoon verder, proberen zoveel mogelijk te schipperen, maar af en toe vraag ik me toch wel af, hoelang ik dit nog volhou?

Het was beslist. We zouden een Tomtom go IQ regional kopen. Prijs gevonden op internet 159 euro. Het voordeel van die IQ is dat hij op grote kruispunten rijstrookinstructies toont.  Dat heb je bij de start Tomtom die 30 euro goedkoper is niet, maar dat vond ik nu voor Koen wel belangrijk, aangezien hij helemaal geen inzicht heeft in op- en afritten of wisselknooppunten op autosnelwegen. Niet dat hij daar veel rijdt, maar je weet nooit, en voor die 30 euro. Daarnaast houdt de IQ rekening met verkeersknelpunten om de route te bepalen. 

Ik moest vooraf bellen om prijs te vragen : Bij de garage hadden ze de regional niet. De goedkoopste tomtom is 189 euro. Wat voor type het precies is wist degene die ik aan de telefoon had niet. Ik heb dan nog naar onze gewone handelaar gebeld waar we onze electro-toestellen en gsm's kopen, en daar kreeg ik een complete uitleg, bleek dat de gewenste Tomtom met de regionale kaarten uit de handel is, en de prijs voor dezelfde met kaarten van Europa is 189 euro. De prijs voor de eenvoudiger versie, zonder rijstrookbegeleiding, is 139 euro.

Ik heb alles netjes aan Koen verteld, heb ook gezegd dat ik de indruk had dat men bij de garage niet echt op de hoogte was, en toen zei Koen DUIDELIJK : als ze het in de garage niet veel goedkoper kunnen dan bij onze gewone handelaar, ga dan naar de laatste!!! En hij vond dat we dan wel deze van 189 euro, met rijstrookbegeleiding konden nemen.

Nu we beslist hadden en ik wist dat de gevraagde tomtom voorradig was, heb ik deze namiddag de tomtom in bruikleen terug gebracht, heb daar nog eens correcte info gevraagd, en daar de prijs net dezelfde was, hij niet in voorraad was, heb ik, zoals afgesproken, hem bij onze gewone handelaar gekocht.

Tot zover alles zoals afgesproken, tot ik thuis kwam : ik was volgens Koen te lang weggeweest (anderhalf uur, maar moest ook nog om bureaugerief, brood, en sigaretten voor Koen, en met de fiets van Ruben naar de fietshersteller. In totaal dus zes haltes). En toen bleek dat de tomtom gewoon aan het raam geplakt wordt, en de kabel dus loshangt, gingen de poppen aan het dansen : hij werd razend. Hij had toch gezegd dat ik hem moest kopen bij de garage (???????????), dat ik moest gezorgd hebben dat ze serieuze korting gaven, dat ze hem voor die prijs vast monteerden op het dasboard, dat die kabel weg was, en dat dit allemaal gratis gebeurde, want onze veearts heeft daar wel een serieuze korting gekregen toen hij een nieuwe auto kocht (???????????).
Daarbij had Thomas gezegd dat de gewenste tomtom even groot zou zijn en hij was kleiner! Dus zo'n stom ding zou hij nooit gebruiken. Ik moest maar eens doen wat hij zei!!!!!! ????????????

Op zo'n momenten voel ik me als een vis die op het droge gegooid wordt, en naar adem moet happen. Alles was duidelijk vooraf afgesproken, zowel Thomas als ik hadden duidelijk uitgelegd dat de gekozen tomtom kleiner zou zijn, dat het grotere formaat nog een stuk duurder was, dat die kabel er altijd is bij een niet ingebouwde tomtom (en die zijn nog stukken duurder!!!), en dat het voordeel daarvan is dat je alles kunt wegnemen uit de auto als je hem niet nodig hebt. Dit om diefstal te vermijden. We hebben zelfs het model getoond op de computer en de afmetingen gezegd, waarbij Koen gevraagd had te meten hoe groot deze in bruikleen was, om het verschil te weten. Duidelijker en overzichtelijker kon het echt niet! En dan zo'n reactie!!! pffffffffffffffffffff

Ondertussen is hij wel bijgedraaid : Thomas heeft gisterenavond, toen Ruben en ik zijn fiets terug haalden, het toestel bekeken op vraag van Koen, en heeft bewust vol lof duidelijk gemaakt dat dit toch wel een beter toestel was, dat het veel handiger was om in te stellen, dat je bij dit toestel de autosnelwegen volledig kan uitschakelen, wat bij het ander niet kan,... En dat werkt wel!  Hij heeft gevraagd het in te stellen zodat hij het vandaag of morgen kan testen als hij zijn veescheermessen binnen brengt om te slijpen... Eind goed, al goed? Ja, dat wel, maar ondertussen heb ik het toch weer gehad. En het hakt er toch telkens serieus in!

De voorbije tijd ging het hier vrij goed. Sinds ik Koen betrapt heb, verdwijnt er geen bier meer in huis. Het is niet moeilijk bij te houden, want er staat al veertien dagen een volle krat, dus als daar één zou van verdwijnen valt het wel op. Ook bij de laatste bloedanalyse bleek zijn bloed dikker, wat er op wijst dat hij minder drinkt. En de voorbije veertien dagen heeft hij ook weinig reden om er nog tussenuit te muizen. Buitenshuis drinken kan dus ook al niet. Koen was qua humeur een stuk stabieler. Ook dat viel op. En dan komt er dat klein stukje hoop dat hij opnieuw zou stoppen...

Tot woensdag... Woensdagnamiddag zouden we na school onmiddelijk de resterende koeien halen in een weide op 15km van onze deur. Op weg daarnaar toe kon ik Thomas oppikken. Ruben zijn school is de woensdag uit om 11u25. Hij kon dus eerst naar huis. Het plan was om dan onmiddelijk te vertrekken, nog belegde broodjes te halen voor de middag, Thomas iets na 12u op te pikken (zijn school is om 12u uit), zodat we, rekening houdend met het drukke verkeer in het centrum, rond 12u20 bij de weide zouden zijn. Als Koen samen met ons rond 11u40 vertrok met de tractor en de kar, zou hij daar zeker eerst aankomen. Voor hem is het zo'n half uurtje rijden.
Tot mijn grote verbazing verkondigde Koen om 11u05 dat hij zou vertrekken. Nu al? Ja, hoor. Hij was klaar met zijn werk en hij zou niet zo lang hoeven te wachten.  Of hij wel besefte dat ik daar pas 20 na 12 kon zijn? Ja, hoor, geen probleem! Hij zou echt niet zo lang moeten wachten...
Neem 11u10 vertrokken, is om 11u40 daar, dus dat is 40 minuten wachten. Niet veel? En dat voor iemand voor wie vijf minuten wachten meestal een onoverkomelijk probleem is??? Alle gelegenheid dus om ergens te stoppen... Ik kan dat niet bewijzen. Ik kan het nooit bewijzen dat hij drinkt onderweg. Een pint drinken kost niet zoveel tijd, en als hij echt langer weg is, dan heeft hij altijd wel een uitweg. Ook nu. Toen we daar aankwamen waren de dieren geladen, en moesten we alleen nog het slijk van de weg verwijderen. De kinderen en mezelf hoor je daarover niet klagen. Zeker niet omdat Koen in een zeer euforische stemming was. Hij kon niet beter gehumeurd zijn. Iets dat het al vrij verdacht maakt, maar waar mee te leven valt.  Alleen weet ik maar al te goed, dat in de perioden dat hij af en toe drinkt, zijn gedrag van het ene uiterste in het andere valt. Lang heb ik daarop niet hoeven te wachten. Helaas Donderdag rond 16u kreeg ik opnieuw de volle lading over de poetsvrouw : er lag nog stof op zijn stoel in de kamer, én hij vond nog een stofdraad onder de trap, dus had ze niet gepoetst! Ik had over de volledige dag tien minuten (hoogstens!) staan praten over haar kindje, en dat had hij gezien. Logische conclusie voor hem : ik hou de poetsvrouwen bezig zodat ze niet werken, om zelf niet te moeten werken,... De hele avond heeft hij er over doorgedramd. Ik ben even kunnen wegvluchten omdat hij plots om 16u25 beslistte dat ik er voor moest zorgen dat ik om 16u30 aan Thomas zijn school stond (een kwartier rijden...) omdat het te hard regende, terwijl het eigenlijk helemaal niet regende... Ik moest wel nog even langs de laatste weide waar nog koeien zaten rijden, om te zien of daar alles in orde was. Geen probleem.... Op zo'n ogenblikken zou ik alles doen omdat zijn humeur terug de juiste kant zou uitgaan. Misschien verkeerd van mij om zo voor hem te springen, maar ik kan het er gewoon niet bij hebben dat de situatie helemaal escaleerd.
Tegen de avond was hij opnieuw kalmer. Gisteren overdag viel het mee. We zijn de laatste dieren gaan halen, zodat ze nu allemaal binnen zijn. Ik hoopte dat dit hem rust zou geven.

Helaas, gisterenavond begon het opnieuw : hij wou een overzicht van mijn rekeningen "in de eerste dagen", want ik spaarde niet. Vanmorgen nog een preek dat mijn facturen niet hoog genoeg zijn, dat ik voor niets werk. Naar aanleiding van een artikel in de krant weet ik dat ik iets meer verdien dan het gemiddelde in dit beroep. En dat is heel wat minder dan hij in gedachten heeft. En dat ik niet veel over heb? Ik betaal het volledige huishouden, telefoon, onderhoud auto, alle schoolkosten, alle kledij, af en toe nog een zakje melkpoeder of andere zaken die ik moet meebrengen voor hem,... Hij betaalt nog geen 500 euro per maand voor de lening van ons huis, én de electriciteitsfactuur omdat het grootste deel voor het bedrijf is. Van een eerlijke verdeling gesproken. En dan zou ik moeten kunnen sparen, evenveel of meer dan hem!
Het heeft geen zin om daar cijfers op te plakken. Hij redeneert op zijn eigen manier, en wat in zijn hoofd zit geraakt er niet meer uit. Ik weet al lang dat me proberen te verdedigen, zelfs met duidelijke cijfers geen zin heeft. Als elk inkomen als belachelijk laag, en elke uitgave als belachelijk hoog afgedaan wordt, dan ben je vlug ten einde. En mijn protest maakt hem alleen nog maar kwader. Dus kan ik niet anders dan slikken, diep inademen om de pijn aan te kunnen, en hopen dat deze bui vlug weer overgaat. Tegen reële feiten kan ik me verdedigen. Tegen de waanvoorstellingen in zijn hoofd maak ik geen schijn van kans.
De hoop dat iemand hem ooit zegt en hij dat aanvaard, of dat hij ooit beseft, hoe irreëel zijn wensen zijn, heb ik al lang opgegeven.

Morgen, zondag, ga ik met de kinderen naar mijn ouders voor sinterklaas. Een week vroeger, omdat mijn broer deze week zijn kinderen heeft, én het is mooi meegenomen voor Thomas, die volgende week moet leren voor de examens. Maar ondertussen wéér een reden voor Koen om extra frustraties op mij bot te vieren.

Ondertussen moet ik vandaag werken van hem, want de poetsvrouw heeft al het werk al gedaan. Heeft ze dan toch zo hard gewerkt, dat ze het volledige huishouden van één week, in één dag doet? En de kleren die Evy meebrengt van het internaat en ze maandag terug mee moet nemen? Pfff. Ik zit op mijn bureau voor de minste ruzie, wel te bloggen in plaats van te werken,... Alleen blijft de was wel liggen, zal deze zich tegen donderdag opnieuw opstapelen, als ik alleen het hoogstnodige doe in het weekend, wat de poetsvrouw dan meeneemt, waardoor ik terug commentaar krijg dat de poetsvrouw moet poetsen en niet de was doen... En als ik haar zeg dat ze de was moet laten liggen, dan krijg ik de lading omdat de was zich opstapelt.... Elke avond één machine instoppen, dat is geen werk. Nee, maar die was moet ook nog uitgehangen worden, opgeplooid, in de kast gelegd,... Wanneer moet ik dat allemaal doen? 's Avonds na 20u30, net als het afruimen van de tafel, de vaatwas legen en vullen, de keuken opruimen,... en alle andere huishoudelijke klusjes die er nu eenmaal zijn, en waarvan hij niet beseft hoeveel tijd ze in beslag nemen???