Ik heb Koen gisterenavond voor het laatst gehoord, via de telefoon. Toen was hij reeds klaargemaakt voor de operatie deze morgen.  Het feit dat ik hem niet meer gehoord heb, betekent dus wel dat hij ondertussen op de operatietafel ligt. Ik vermoed dat ze nog steeds met hem bezig zijn, want men sprak toch over een operatie van 4 tot 5 uur. En ondertussen blijft het toch bang afwachten.

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

En dat is zwaarder dan ik dacht. De vorige keer was hij 's in de late namiddag binnen, is hij die nacht geopereerd, en was eigenlijk alles voorbij voor ik goed en wel besefte hoe erg het was. De kritieke momenten die er geweest zijn na de operatie hebben we pas zes weken later geweten, toen alles voorbij was en Koen al lang weer thuis. Nu zeggen ze wel dat het minder risico-vol is, maar de mogelijke kritieke momenten weet ik nog maar al te goed, en nu besef ik maar al te goed dat ik pas op het eind van de dag misschien zal weten waar we staan. Ik wist niet dat een dag zo lang kon duren. Een achtbaan van gevoelens is er al lang niet meer. Ik ben alleen maar bang.