Dit zijn zo van die momenten waarop ik eigenlijk niet weet hoe ik me moet voelen. Aan de ene kant lukt het me allemaal wel, maar ik ben er me van bewust dat dit louter mijn verdienste is, dat ik degene ben die me inzet om de sfeer positief te houden, dat ik vooral bezig ben met me zelf, om mijn eigen evenwicht te vinden, om mijn zelfbewustzijn te stimuleren, om op een positieve manier met mezelf om te gaan. O.K. het vraagt heel wat energie, maar voor het ogenblik lukt het wel om mijn leven terug op de rails te krijgen en niet onderuit te gaan. Ik besef maar al te goed dat de psychologische schade die ik opgelopen heb zwaar is, maar het lukt me om dit beetje per beetje te verwerken en alles een plaats te geven. Depressieve gevoelens, die in mijn leven al zo vaak kwamen aankloppen, zijn op dit moment niet aan de orde, ook al besef ik wel dat ik mijn aandacht niet kan laten verslappen.
Met Koen gaat het voor het ogenblik vrij wisselvallig. Soms gaat het goed, soms is hij vrij prikkelbaar en licht ontvlambaar, om de meest absurde zaken. De momenten dat het goed gaat, zijn voor mij momenten om op te laden, maar ik besef wél, niet altijd op het moment zelf, dat de prijs die ik betaal voor die positieve momenten toch hoog is : dat kan alleen als ik me plooi zoals hij het wenst. Gaan lopen, omwille van mijn conditie en om wat kilo's kwijt te geraken, is niet bespreekbaar; tijdens de week even tijd maken voor mezelf, het gezin, het huishouden,... is niet bespreekbaar; gaan shoppen met mijn dochter is niet bespreekbaar; iets samen doen met de kinderen is niet bespreekbaar; de vraag om naar een tv-programma te kijken, wat geen actiefilm is, maar mij wel interesseert, is niet bespreekbaar; een boek lezen terwijl hij tv kijkt is niet bespreekbaar,... de zondagvoormiddag een uurtje in de tuin werken zorgt voor problemen, heel veel keren dat ik de auto nodig heb, om naar klanten te gaan, of om boodschappen te doen,... zorgt dit voor problemen,... En dus plooi ik maar, schipper ik maar, zorg ik maar dat hij zo weinig mogelijk kan opmerken.
Vooral het feit dat ik niet mag gaan lopen, heeft mij doen inzien dat ik wel heel veel moet inleveren. Het is iets waarvan ik mezelf niet meer kan voorhouden dat dit niet belangrijk is : Het speelt een rol voor mijn conditie, mijn gewicht, ja, mijn gezondheid. Ik ben bezig met mijn gewicht, doe pogingen om af te vallen, maar de daarvoor noodzakelijke beweging ontbreekt. En met de beste wil van de wereld kan ik niet begrijpen dat Koen daar iets tegen heeft : lopen kost niets. Ik doe het alleen of met de kinderen, dus hoeft hij ook niet te vrezen dat ik me teveel met anderen zou bezig houden,... en het kan voor mezelf zoveel uitmaken. Ik zie het positieve resultaat bij Koen zijn broer, die sinds het voorjaar beduidend meer beweging neemt. Koen ziet dit ook, maar snapt schijnbaar niet dat daarvoor een inspanning nodig is : "moest je met de fiets naar de post rijden, als je tijd hebt" Als ik volgens hem zelfs geen tijd heb om 's avonds drie keer per week een half uurtje te lopen, hoe zou ik dan regelmatig overdag, als ik verondersteld wordt van "geld te verdienen" tijd mogen maken om met de fiets te rijden??? Eén keer misschien, twee keer misschien, en dan zal het commentaar wel volgen. Trouwens het is toch aan mij om te bepalen waar ik me goed bij voel? Lopen of fietsen? Wandelen? Ja, dit is iets wat me nog altijd heel zwaar op de lever ligt. Ik breng voor heel veel begrip op. Ik verklaar heel veel vanuit het autisme, maar dit kan ik helemaal niet begrijpen. En zijn uitleg : "het zijn alleen hoeren die langs de straat lopen!", tart wel alle verbeelding, maar raakt kant nog wal. Ik zou wel eens willen weten wat hij zou antwoorden als iemand anders hem vroeg waarom ik niet mag lopen... Maar wie zou dat nu vragen aan hem? Het zou al iemand moeten zijn bij wie hij het antwoorden niet durft te laten, want anders volgt er toch een ontwijkend antwoord.
Waarom ik dan maar plooi? Ik heb niet het karakter om keihard tegen iemand in te gaan, en om tegen Koen in te gaan moet je keihard zijn : Als het niet naar zijn zin is wat ik doe, dan volgt de ene explosie na de andere, dan is niets meer goed, dan kan ik niets meer goed doen, dan wordt ik continue uitgescholden, gekleineerd,... en dan worden de kinderen hierin meegetrokken, zijn zij de dupe. En het heeft geen zin om hem daar op te wijzen, want het is allemaal mijn fout volgens hem. Moest ik me maar "normaal" gedragen, dat zouden zijn reacties niet nodig zijn... Ik ben flexibel genoeg om te plooien, dus doe ik dat maar, ook al besef ik steeds meer hoeveel ik daar voor moet opgeven, wat ik daardoor allemaal mis. En ik probeer het maximum te halen voor mezelf uit de momenten dat we wel op dezelfde lijn zitten, dat het wel klikt.
Hij zelf zit in een negatieve spiraal, en het is aan mij, om via mijn job, de kinderen mijn eigen verantwoordelijkheden te nemen, en te proberen me niet mee naar beneden te laten trekken. Die negatieve spiraal heeft niet alleen met het opnieuw drinken te maken, maar hij is nonchalanter bij het roken in het geniep : de kinderen mogen niets weten, maar hij ruikt regelmatig naar tabaksrook als hij in huis komt. Blijkbaar is het niet meer nodig om dit met kauwgum te verbergen? Het hoeft voor mij niet, hoor! Dit is enkel zijn verantwoordelijkheid! Ook het feit dat ik hem betrapt heb met een pint, wijst op grotere nonchalance. En daarnaast is hij ervan overtuigd dat niemand hem iets gunt en dat iedereen er op uit is om hem het één en ander te lappen. Ik probeer dit zoveel mogelijk los te laten. Eigenlijk is hij in de grond gewoon zielig, zoals de hele wereld rond hem zou moeten draaien, en iedereen al het (on)mogelijke zou moeten doen om het hem naar zijn zin te maken, wat nooit kan. Zielig vind ik ook het leedvermaak en het plezier waarmee hij de moeilijke situaties van anderen uit de doeken doet. "En dan nog zo stoefen over wie hij eigenlijk wel is, en wat hij eigenlijk wel allemaal doet!" Ik vind het wel zielig, maar kan dit wel loslaten ; dit is louter zijn verantwoordelijkheid! Ik hoef helemaal niet op dezelfde manier tegen de wereld aan te kijken.
Sinds ik hem betrap heb, is er geen enkele pint meer verdwenen, maar hij "verdwijnt" regelmatig : Zaterdag is hij twee uur weggeweest, om naar de dieren in twee weiden te gaan kijken. Normaal kan hij alle weiden in die tijd gemakkelijk doen. Nu zitten er op drie plaatsen geen dieren meer. Oh ja, hij was bezig gehouden geweest, en wist een heleboel nieuws,... Zondagvoomiddag is hij meer dan een uur weggeweest naar de laatste weide... Oh ja, hij was nog doorgereden naar de stock. Hij had dringend nieuwe borstels nodig... En gisteren moest hij plots opnieuw naar de stock : hij had dringend nieuwe laarzen nodig... Er is altijd wel een uitleg, maar wat moet ik daar nog van geloven? Een pint gaan drinken kost tien minuten tijd... Vandaag of morgen gaat hij opnieuw naar de dieren kijken... Het feit dat hij altijd denkt dat ik nog andere zaken doe in het geniep, dan alleen mijn boodschappen of die klant, ook als één van de kinderen mee is op boodschappen, ondergraaft zijn eigen betrouwbaarheid. Moet ik daar uit besluiten dat het "normaal" is dat je nog andere dingen in het geniep doet?
We zien wel hoe het verder evolueert. Ik probeer het evenwicht te bewaren, en zoveel mogelijk zijn gedrag los te laten, en mijn eigen verantwoordelijkheid te nemen. En op die manier red ik het wel!
Vrijdagavond was Koen niet te doen. Rond 16u moest ik om Evy haar rapport naar school en omdat het allemaal vlotter verliep dan voorzien, hebben we nog enkele boodschappen voor de sint meegenomen. In eerste instantie had Koen daar geen probleem mee. Zijn gedachten zaten bij zijn jonge vaarzen, die sinds ze twee keer daags binnen eten bij kregen, niet meer de weide in trokken, maar wel bleven staan in het slijk achter de stallen. Hij wist niet wat hij wou, en besliste uiteindelijk om nog een draad te spannen, zodat ze 's nachts wel in de weide moesten blijven. Het begon al te duisteren, maar normaal gezien moest dat nog lukken. Alleen wist Koen niet wat hij wou, geraakte hij steeds nerveuzer, begon hij zich kwaad te maken op mij en de jongens omdat wij niet wisten wat hij wou (hoe zouden we dat moeten weten, als hij het zelf niet echt wist???) en dus niets of het verkeerde deden volgens hem. En tenslotte, na zijn grote houten hamer kapot geslegen te hebben op een houten piquet, en de spiraalveer waarmee hij de doorgang wou versperren, gewoon te laten schieten, zodat die ook kapot was, moest hij het opgeven. Niets anders dan zijn eigen schuld, maar voor hem lag het zoals gewoonlijk aan iedereen behalve aan zichzelf...
Ongeveer een uur later, toen het werk buiten gedaan was, ga ik met enkele lege flesjes naar de koele berging. Ik had Koen niet horen binnenkomen in huis, maar hij bleek in de koele berging te zijn. Ik zag aan zijn gezicht dat hij mij er niet verwachtte. Hij herstelde zich onmiddelijk en vroeg me of ik eerst eens wou kijken welk weer en hoeveel regen men voorspelde voor de komende dagen. Nu kon het plots wel vriendelijk en beleefd! Ondertussen had ik wel de lege flessen in de colabak geplaatst en een schuine blik geworpen op de bak pils : en daarin zat een vlug terug gezet flesje, zo hard, dat het schuim duidelijk boven de hals van de fles kwam... Wat ik eigenlijk al wist, zag ik nu!
Ik heb er niet op gereageerd, niets laten merken, en heb gewoon de gevraagde informatie opgezocht op het internet. Ondertussen had hij de kans zijn pint leeg te drinken. Doe ik daar verkeerd mee? Ik denk het niet. Ik vrees dat als hij het niet meer in het geniep doet (ten opzichte van mij) hij daardoor carte blanche zal nemen, en hij in een korte tijd steeds meer zal gaan drinken. Nu heeft hij niet de kans om thuis veel te drinken : af en toe eentje valt niet op, denkt hij. Enkele weken terug heb ik met de huisarts gesproken, en ook hij vermoedde al dat Koen af en toe terug dronk : de resultaten van zijn bloedstolling waren de laatste maanden te wisselvallig, terwijl Koen al jaren stabiel is. Ik heb toen gezegd wat ik toen wist : dat er regelmatig een pint verdwijnt, niet meer dan enkele per week, maar dat Koen ook veel meer dan vroeger een reden zoekt en vindt om "ergens" dringend naar toe te moeten. Op dat vlak kan ik nooit controle uitoefenen. Hij is nu voor het ogenblik ook weg met een veehandelaar om koeien te gaan wegen. De huisarts gaf me dezelfde raad : laat niet blijken dat je het weet, want dat zal hem niet stoppen. Als hij weet dat je het toch weet, zal hij gewoon openlijk drinken, en zal het drankverbruik zeer vlug opnieuw buitenmatig worden. Dat is het gewone patroon bij alcoholverslaafden. Niet dat Koen perfect in dat beeld past : De huisarts gaf nu aan dat de artsen in het ziekenhuis nooit gedacht hadden dat Koen zou kunnen stoppen met drinken. Dat het hem wel lukte, heeft volgens mij vooral te maken met autisme : bij mensen met autisme blijkt het gemakkelijker om de knop om te draaien en een verslaving te stoppen, als ze daar de noodzaak van in zien. Dit zou te maken hebben met het feit dat de link in de hersenen tussen ontwenningsverschijnselen en alcohol niet (volledig) gemaakt wordt. Maar dat wil niet zeggen dat hij zomaar terug kan af en toe een pint pakken, alsof hij nooit verslaafd geweest zou zijn.
Wat ik er mee doe? Niets! Het is zijn verantwoordelijkheid. Het is met zijn gezondheid dat hij solt. De invloed op zijn gedrag is er wel, maar helaas kan ik daar toch weinig aan veranderen. Hoe ik er mij bij voel? Raar, maar ergens voel ik een stuk opluchting. Het is alsof ik nu pas met zekerheid durf zeggen dat hij terug drinkt. Ik zag wel dat er af en toe een pint verdween, maar ik bleef met het gevoel zitten of ik mij niet vergiste. Nu voel ik tenvolle : het ligt niet aan mij. Ik ben niet gek!
Sinds vrijdagavond zijn geen pinten meer verdwenen. En Koen doet terug zijn best. Zaterdagvoormiddag hebben we de vaarzen met hulp van zijn broer binnen gezet. Toen was ik er niet meer geweest, als blikken konden doden. Maar exploderen doet hij niet met zijn broer erbij. Sindsdien gaat het de positieve kant op. Ik besef heel goed dat ook dit niet blijft duren, maar we hebben geleerd te genieten van de goeie momenten, er gebruik van te maken om terug op te laden...
De druk is opnieuw groter aan het worden. Koen is voor het ogenblik opnieuw licht ontvlambaar, en een detail is voldoende om te exploderen. Gisteren was de poetsvrouw 10 minuten te vroeg vertrokken, en ze was 's middag 55 seconden te laat terug. Dat was voldoende om mij de volle lading te geven : ik kon geen poetsvrouw in het werk houden. Na enkele weken weten ze al lang dat ze bij mij niet moeten werken. Hij zou niemand durven zeggen dat er vandaag de hele dag een poetsvrouw geweest was,... En ik die vond dat ze gisteren net zoveel gedaan had! Datgene waar hij over viel was het terras dat niet proper was (heeft ze tot nu toe nooit gepoetst) en het keukenraam, dat niet gepoetst was. Volgens mij heeft ze het wel gedaan, maar heeft de vieze aanslag van de mist haar werk ongedaan gemaakt... Maar dat proberen uit te leggen.... Hij ziet één ding dat in zijn ogen niet proper genoeg is, en de rest, wat allemaal wel gedaan werd, ziet hij niet meer... En dan krijgen we te horen dat ze het in het begin wel kon, dat ze in het begin tijd over had. Wat ze in het begin niet deed, wat hij ook niet zag of door de vingers zag, en ze nu wel meeneemt, dat ziet hij niet. En onmiddelijk roepen en tieren dat, als dat nog één keer gebeurt, IK ze onmiddelijk moet buitengooien... Wordt dit nu echt terug stressen iedere donderdag? Met de eindeloze discutie of ze nu al of niet vijf minuten te veel of te kort gewerkt heeft??
De explosie hield opnieuw net zo plots op als ze begonnen was, maar dit keer geraakte ik de spanningen niet zo vlug meer kwijt. Het noteren van mijn uren is iets dat ik zelf in handen heb, en ik weet dat ik correct ben. In de discutie met de poetsvrouw sta ik ertussen : ik weet wel dat hij onredelijk is, maar hij eist dat ik ervoor zorg dat zijn onredelijke eisen (heel het huis van kop tot teen poetsen, elke week) uitgevoerd worden. En kan dat niet, dan krijg ik de volle lading!
Vanmorgen was hij bezig over ZIJN geld. Uit de berekening die ik maakte (in opdracht van hem) blijkt dat hij dit jaar tot nu toe nog niets verdiend heeft. Hij betaalt niets inzake de kinderen en het huishouden, en hij heeft nauwelijks een euro over in vergelijking met vorig jaar. Niet vreemd, aangezien de landbouwsector in het algemeen dit jaar verlieslatend was. Niets om ons echt zorgen te maken, want aangezien hij enkel zijn bedrijf draaiende dient te houden, is er de nodige reserve om een eventueel verlies te overbruggen. Alleen weet ik dat het volgens hem niet kan dat je een heel jaar gewerkt hebt en niets verdiend hebt. Ik weet uit ervaring dat hij dan plots tot de conclusie komt, dat ik dan maar zijn geld moet gepakt hebben en weggegeven, ook al kan ik perfect aantonen wat er binnengekomen is, en wat hij betaald heeft. Maar dat komt op zo'n moment niet bij hem binnen : het enige wat in zijn hoofd hangt is dat hij niets verdiend heeft, en dat dit niet kan!!! Tot nu toe lijkt hij het te snappen, maar aangezien hij er blijft over zeuren,... En anders vrees ik dat hij al vlug opnieuw mijn rekening zal maken. Hij verwacht wel van mij dat ik 5000 euro netto verdien per maand en daarvan de helft kan opzij leggen, terwijl ik in werkelijkheid net genoeg verdien om alles te betalen, huishouden, school,... De rekeningen voor mij van deze week : 150 euro boeken Thomas, 300 euro internaat Evy, 760 euro stookolie verwarming, 477 euro autoverzekering,... + de gewone wekelijks boodschappen.
Op dit moment is stress afbouwen, en relaxen, dan ook helemaal niet evident. Integendeel zelfs : ik voel continue de spanningen in mijn lijf, ben steeds op mijn hoede, en voel mezelf verstrakken als Koen ook maar in de buurt komt. Hij hoeft daarvoor nog zijn mond niet open te doen.
Het is al enkele weken dat ik eigenlijk opnieuw zou willen starten met lopen. In die enkele weken dat ik liep voelde ik goed hoe dit een manier is om spanningen kwijt te geraken. Alleen geldt dit enkel als ik MAG lopen en ik niet op mijn hoede hoef te zijn voor explosies daaromtrent achteraf. En net dat zal voor het ogenblik zeker niet lukken. Ik heb me al suf gepiekerd hoe of wie hem kan doen inzien dat lopen positief is, en dient ondersteund te worden, maar ik zie geen oplossing. Zijn broer is de enige van wie hij nog veel aanneemt, maar ik vind het niet kunnen dat ik altijd alles via hem erdoor moet krijgen. Ik zou trouwens voor het ogenblik echt niet weten hoe ik de mogelijkheid zou kunnen hebben om het er met mijn schoonzus over te hebben. Mijn agenda wordt te krap gevolgd en de erbij horende afrekeningen ook.
Met mij gaat het de goede kant uit, met mindere maar ook goede momenten. Op bepaalde momenten voel ik me opnieuw leven in plaats van overleven. Een stuk pijn uit het verleden heb ik een plaats kunnen geven, ook al weet ik dat dit enkel een stap in de goede richting is. Stap voor stap, waarbij elke stap vooruit belangrijk is.
En steeds opnieuw komen nieuwe elementen naar boven die mij de goede weg wijzen. Vorige week, na een zoektocht op internet waarom ik opnieuw in gewicht bijkom, ondanks het feit dat ik gezond eet en de hoeveelheid beperk (wel geen crashdieet, daar geloof ik niet in!), vond ik dat de oorzaak vermoedelijk sluimerende stress is, waardoor er te veel cortisol aangemaakt wordt in het lichaam, én cortisol zet prioritair voedingsstoffen om in buikvet. Dat is ook mijn probleemzone. Het hele verhaal klopt als een bus : in de periode dat mijn schoonvader in het ziekenhuis lag, viel ik gemakkelijk af, ook al at ik toen net zo als nu. Dat was een periode van acute stress. Bij acute stress wordt de cortisolspiegel ook verhoogd, maar wordt er gehandeld. Resultaat is dat er op dat ogenblik gebruik gemaakt wordt van het opgespaarde vet. Het op het internet aangehaalde voorbeeld is als je plots voor een leeuw staat. Op dat ogenblik gaat de cortisol omhoog en schiet je in actie : je gaat lopen en verbruikt daarbij een deel van je reserve. Bij sluimerende stress, merk je niet of nauwelijks dat er stress aanwezig is, en volgt er dus geen actie. Het heeft me aan het denken gezet over de vermeende rust waarin ik dacht terecht gekomen te zijn : Van zodra het goed gaat, val ik niet meer af, en kom ik bij. Ik ben me ervan bewust geworden dat er inderdaad heel veel stress blijft sluimeren op de achtergrond, stress die ik negeer, wegdring, want het is toch zoveel beter op die momenten,... Die stress is er dan wel omwille van Koen (gewoonweg omdat ik nooit weet wanneer het opnieuw fout zal lopen), maar is wel louter mijn verantwoordelijkheid. Het is aan mij om er iets aan te doen. Bewust zijn ervan is de eerste stap om er iets aan te doen. Voor het ogenblik probeer ik er op twee manieren mee om te gaan. Een eerste manier is om te proberen te relaxen, proberen de stress bewust los te laten. Nu loopt alles goed, dus is die stress er nu niet nodig. Vooral 's avonds probeer ik dat in mijn bed, en ik merk dat ik een stuk beter slaap en ik 's morgens een stuk meer energie heb om aan de dag te beginnen. Soms lukt het helemaal niet om te ontspannen, komt er zoveel op me af, dat ik niet weet waar mijn hoofd staat. Dan probeer ik de stress-cirkel gewoon af te werken, door effectief te handelen, door in een hoog tempo aan de slag te gaan, om dan achteraf te relaxen en te genieten van het resultaat. Ik ben nog maar een week op die manier bezig, maar ik merk wel dat het me goed doet, dat ik meer energie heb, dat ik me beter in mijn lijf voel. Ik ben me er wel van bewust dat omgaan met sluimerende stress ook een lang proces zal worden, maar wel een serieuze stap in de goede richting.
Na net geen drie weken dat het goed liep, was er gisterenavond, onverwacht en zonder enige aanleiding opnieuw een explosie. Koen had in mijn agenda gekeken, die als basis gebruikt wordt om de uren werk aan te rekenen aan mijn klanten, en bij anderhalf uur in de voormiddag had ik de naam van de klant nog niet vermeld. Over het hoofd gezien, en dat zou zeker aangevuld worden vandaag. Ik check het nog altijd even na of wat ik vermeld heb volledig is. Maar voor Koen was dat een onoverkomelijk probleem : ik was te dom om mijn uren bij te houden. Ik was zo dom om gratis te werken voor mijn klanten. Ik kon niet rekenen.... Iedereen lacht mij uit achter mijn rug omdat ik zo dom ben om voor niets te werken,... Roepen, tieren,.... waarbij ik alleen maar rustig geantwoord heb dat dit nog zou aangevuld worden, één keer, twee keer, tien keer,... Telkens opnieuw want hij was niet te stuiten. Na de positieve vooruitgang van de voorbije tijd was dit opnieuw serieus slikken. Ik weet wel dat het steeds zal terug komen, maar het komt altijd hard aan. Het is mij wel gelukt om mezelf "tot orde" te roepen, op het ogenblik dat hij terug weg was, en te kunnen loslaten : Hij had geen enkele reden tot zijn uitval. Ik ben, zeker de laatste tijd, goed bezig. Ik verdien een compliment in plaats van zo maar in de grond geboord te worden. Als hij het me niet geeft, dan kan ik het mezelf geven. Dus niet in elkaar krimpen , maar letterlijk mijn schouders achteruit, en verder doen waarmee ik bezig ben. Ik ben degene die bepaal hoe ik mijn werk doe. Dit is mijn vrijheid, en die neemt hij niet meer van me af. Het is me gelukt om los te laten. Koen heeft me dit keer niet doen toeklappen, niet in de grond geduwd, mijn zelfvertrouwen en zelfbewustzijn is niet onderuit gehaald. En ondertussen is de bui terug voorbij. Ik merk wel dat hij licht ontvlambaar blijft. Maar we proberen op een positieve manier verder te doen, en los te laten. We geraken er wel!!
In deze rustiger periode probeer ik toch zoveel mogelijk aandacht te geven aan mezelf, mezelf op te laden, mijn eigen ritme proberen terug te vinden. De voorbije jaren heb ik kennis gemaakt met heel veel alternatieve 'therapiën". Na jaren bezig geweest te zijn met de rationele benadering van mezelf en waar ik vast liep, via de therapie in het centrum geestelijke gezondheidszorg, of via het zelf aan de slag gaan met de boeken en methode van Alice Miller, Ingeborgh Bosch, heeft de alternatieve weg mij een meerwaarde geboden : Ik kon via de traditionele manieren wel ontdekken en begrijpen wat er verkeerd liep of gelopen was, maar de link met mijn lichaam was ik kwijt. In het lichaam opgestapelde emoties en blokkades bleven aanwezig, en mijn hoofd bleef gonzen met gedachten over het verleden of de toekomst...
De link tussen de opgelopen trauma's die ik verstandelijk wel heel goed kende en besefte, en de blokkades in de energiebanen in mijn lichaam was voor mij een openbaring. Op het ogenblik dat bepaalde blokkades opgelost werden, voelde ik me opnieuw leven in plaats van overleven. Die alternatieve benadering heeft mij voor het eerst effectief de stap doen zetten uit de slachtofferrol...
Het lukt me niet altijd om bij mezelf te blijven, om mezelf te zijn. De eerste voorwaarde is dat ik me veilig voel, zodat ik emoties durf voelen, ze kan verwerken, en ze kan loslaten, zodat ze mijn leven niet verder meer beheersen. De voorbije maanden, wanneer de agressie van Koen sterk aanwezig was, ben ik opnieuw compleet toegeslegen. De knop staat op zo'n moment op overleven, én de pijn en het verdriet zijn op die ogenblikken zo sterk dat ik ze automatisch verdring en er niet toekom ze te verwerken. Een duidelijke graadmeter zijn mijn schouders : De therapeute van Thomas heeft ooit opgemerkt dat ik door alle pijn en verdriet, duidelijk een dik schild had opgebouwd om me te beschermen (mijn schouders zijn lichtjes gebogen) en zij wees me op de grote ongevoeligheid van mijn schouders : ze mocht er op trommelen, ik voelde nauwelijks iets, zij geraakte er niet door : het voelde als één massieve blok beton. Alleen af en toe een licht tintelend gevoel had ik in mijn schouders. Naarmate de energie in mijn lichaam terug begon te stromen, ik mezelf kon en durfde open stellen voor het leven, voelde ik terug pijn in mijn schouders. Pijn van verstramde spieren en gewrichten die los komen. De voorbije maanden waren mijn schouders terug één massieve blok. Nu ervaar ik opnieuw hoe ze geleidelijk aan loskomen... Ik voel mijn lichaam terug, zit effectief terug in mijn lichaam.
Het gaat niet vanzelf. Het was de voorbije weken hard werken : er zijn verschillende wegen naar Rome : aromatherapie, bachbloesems, ontspanningsoefeningen, meditatie, accupressuur, reiki,... Ik ben, noodgedwongen, een self-made-woman, en pas toe waar ik op dat moment me het beste bij voel. En dat werkt. Er zijn geen tovermiddels, want op het ogenblik dat het onverwerkte los komt, is het vaak moeilijk : de negatieve emoties komen los en op, en ik moet er doorheen. Vooral het besef dat ze oud zijn, dat er geen link is met het heden, is belangrijk om me veilig genoeg te voelen om ze toe te laten : het doet pijn, maar er is geen gevaar meer. Blokkades die los komen, geven ook niet altijd onmiddelijk een goed gevoel, vooral niet omdat ik moeite heb met loslaten, en hebben een weerslag op het lichaam : de hoofdpijn van de voorbije week was daar één van de bijverschijnselen van. En nu ik door dat stadium ben, en me beter in mijn vel begin te voelen, merk ik aan de pijn in mijn schouders dat ik ook daar begin los te laten...
Maar het resultaat mag er wezen : Ik heb het gevoel terug mezelf te zijn, te leven in plaats van te overleven, en kan opnieuw genieten van de kleine dingen. Het verleden krijgt een plaats, wordt verwerkt, de toekomst zal zich zelf wel uitwijzen. Nu genieten, en aandacht geven aan mezelf. Daar draait het voor het ogenblik bij mij om. Mijn eigen ritme terug vinden en daar naar leven.
De aromadiffuser aan, een kop thee, muziek van Perry Wood, en na deze blog rustig starten met mijn werk. Het voelt goed!
Het tij is na de laatste uitval omtrent de avond voor ouders op het internaat van Evy opnieuw vrij vlug gekeerd. Zelfs het feit dat ik zondag met de kinderen naar mijn ouders ging voor de verjaardag van mijn moeder en van Thomas, zorgde niet echt voor spanningen. "Eigenlijk zouden jullie moeten thuis blijven, maar ik heb geen zin meer om me daar kwaad in te maken. Je luistert toch niet. Het haalt toch niets uit!" Met die woorden verraadde Koen veel : In de eerste plaats dat hij nog steeds niet begrijpt dat familie belangrijk is en blijft. Begrijpen waarom ik en de kinderen graag gaan, doet hij niet, zal hij nooit doen. Maar de belangrijkste bedenking dat ik me maakte is dat, als ik maar volhou, hij het op een bepaald ogenblik toch aanvaard dat ik dingen anders doe dan hij zou willen, en zijn agressief gedrag opgeeft. oef! Een opsteker voor mezelf! Het heeft wel jaren gevergd, heel veel pijn en verdriet gekost, maar uiteindelijk toch een stuk vrijheid. Voor velen misschien onbelangrijk klein, maar voor mij een steun in de rug, voor als het opnieuw minder gaat. Gelukkig beseft hij niet hoe zijn woorden mij positief stimuleren
Durf ik ooit nog te schrijven dat alles goed gaat? Gisteren dan toch een uitval : Gisterenavond was het inleefavond op het internaat van Evy. Dit is een avond dat de ouders het internaat kunnen bezoeken, mee eten met de kinderen, meedoen met de ontspanningsactiviteiten,... Vorig jaar kreeg ik Koen mee. Dit jaar viel het samen met de avond waarop hij bij zijn broer gaat helpen. Zijn broer heeft een mestkuikensstal, en zo'n acht keer per jaar helpt hij de kuikens laden op het ogenblik dat deze vertrekken. Een wederdienst voor de hulp die hij zelf ook van zijn broer krijgt. Dat hij dit voor laat gaan, kan ik begrijpen. Maar toen bleek dat hij pas rond 23u bij zijn broer moest zijn. In principe tijd genoeg om mee te gaan naar het internaat, maar hij zag het niet zitten. Wetende hoe moeilijk het voor een auti is, om wat in zijn hoofd gepland is, om te schakelen, had ik daar ook geen probleem mee. Ik ben al lang gewoon om meestal naar dergelijke zaken alleen te gaan, dus... Ruben zou mee gaan, Thomas niet.
Maar dan vond Koen gisterennamiddag plots dat het niet kon dat IK daar naar toe ging, dat ik op een dergelijke manier Evy overmatig verwende, dat ik andere dingen te doen had, dat ik mijn tijd nuttiger kon gebruiken,.... Onder andere met op te ruimen, want de poetsvrouw is er vandaag. Ik heb niet toegegeven. Op het ogenblik dat de kinderen er bij betrokken zijn, plooi ik niet. Hoe zou Evy zich voelen als ik er plots niet was? Maar dat beseft hij niet, daar staat hij niet bij stil. Ik ben vertrokken, ondanks het feit dat mijn hoofdpijn duidelijk aanwezig was, en ik op zo'n ogenblik ook liever mijn bed zou induiken. Ik was er voor Evy, en dat was het belangrijkste.
Zijn bui is vrij vlug overgewaaid. Toen we rond 21u30 thuis kwamen zat hij al in zijn bed, en had Thomas gevraagd hem om 22u15 te wekken. Ik ben, ondanks mijn hoofdpijn, opgebleven tot hij vertrok. Ondertussen heb ik de rest opgeruimd, want zelfs de tafel was na het eten niet afgeruimd. En dan merk je het schril contrast met de keren dat ik opruim en Koen mij nodig heeft : dan zou hij de kinderen alleen alles laten opruimen. Nu zelf met Thomas iets aan de kant doen, kon niet. Net zoals een koppig kind : als hij zijn zin niet krijgt, dan moet ik maar de gevolgen dragen.
Och, ik ben zijn kinderachtig gedrag al lang gewoon, verwacht ook niet meer. Maar zijn uitval kwam toch wel even hard aan. Ik was gisteren intensief bezig met de muur van zelfbescherming rond mij af te breken, om de onverwerkte emoties te kunnen loslaten, en dus even extra kwetsbaar. Aan de andere kant merk ik dat als ik de pijn op het ogenblik zelf toelaat, ik het ook op dat ogenblik verwerk : Vanochtend voel ik mij een stuk beter dan gisteren, heb ik het gevoel dat de blokkades in mijn lijf toch wel aan het afbouwen zijn. En dat is wél positief, ook al is dit de zevende dag met (dreigende) migraine.
Ik heb wel gisteren een verklaring gevonden voor de lichamelijke ongemakken die ik voor het ogenblik ondervind : ik ben sinds veertien dagen bezig met Reiki, om mezelf te behandelen. Mijn informatie daar omtrent komt van het internet, maar ik ben al lang genoeg met dergelijke alternatieve manieren bezig om me er als "self-made-woman" aan te wagen. De eerste keren voelde ik me duidelijk energieker, daarna merkte ik er minder van, tot ik dus lichamelijk helemaal in de knoop begon te liggen. Gisteren las ik dat Reiki een reinigende werking heeft op het lichaam, en dat door het vrijkomen van afvalstoffen hoofdpijn dus mogelijk is. De oplossing : meer water drinken om de afvalstoffen beter af te voeren. Daar was ik eigenlijk al mee bezig Ook kwam daaruit naar voor de moeheid veroorzaakt door Reiki, meestal weggedrukte moeheid is die naar boven komt, en een signaal is om daar rekening mee te houden. Ook op dat vlak doen ik al een tijdje mijn best om meer naar mijn lichaam te luisteren. Eigenlijk werd ik door het artikel bevestigd dat ik goed bezig ben. En nu trek ik de vergelijking met de alternatieve behandelingen die ik vorig jaar nam bij Thomas zijn therapeut : ook daar kreeg ik de eerste keren meer energie, terwijl na enkele keren heel veel los kwam, en ik me de eerste dagen na de behandeling beduidend minder voelde. Maar daarna merkte ik wel dat ik telkens een stap vooruit ging. Dat zijn die kleine dingen die Koen me niet kan verbieden (hij weet er niets van), en die voor mij enorm belangrijk zijn!
Sinds vrijdag loop ik rond met (dreigende) migraine, en voel ik mij doodop. Mijn lichaam zit totaal geblokkeerd, en mijn spieren doen pijn. Ik sleep me, vooral sinds gisteren, gewoon voort en voel me echt geradbraakt. Het feit dat ik sinds vrijdagmorgen twee kilo bij bijgekomen, terwijl ik wel op mijn voeding ben blijven letten, heeft mij nog een extra duwtje naar beneden. Kortom, ik voel me slecht in mijn lijf, besef wel dat ik bezig ben te verzanden in zelfbeklag, maar heb de moed niet om er iets aan te doen.
Nochtans is de sfeer in huis rustig, sinds de laatste uitval die ik neerschreef. Alles gaat zijn gewone gang, net zoals het hoort. Die rustiger perioden hebben er altijd al bij gehoord, maar deze keer komt ze toch onverwacht : traditioneel is de vakantie een betere periode voor Koen, omwille van minder werk en stress. Dit jaar was deze periode toch wel serieus zwaar door de weerslag op Koen van de beroerte van zijn vader. Uiteindelijk blijkt het met zijn vader toch allemaal mee te vallen, ook is hij een grote stap achteruit, en heeft Koen het voor zichzelf een plaats kunnen geven. Maar de voorbije weken doken dan andere stresspunten op : het kopen en hakselen van de maïs, de problemen op verschillende plaatsen met drinkwater voor de dieren door de uitzonderlijke droogte,... Zaken die voor heel veel frustraties kunnen zorgen, frustraties die hij altijd op mij uitwerkt, en waar ik weinig aan kan doen. Dit jaar verliep echter alles vlot : de maïs is ondertussen ingekuild en als de voorspelde regen nu ook nog valt, zijn de grootste waterproblemen ook van de baan. Op de meest stressvolle momenten was Koen zijn broer er wel bij, en dat helpt wel om hem rustig te houden. Een enkele keer een nijdige sneer in mijn richting, stil zodat zijn broer het zeker niet zou horen, was er wel bij, maar in vergelijking met andere momenten, is dat niets. Maar voor de rest valt Koen voor het ogenblik heel goed mee. Zijn onzekerheden en claimend gedrag (altijd iemand nodig hebben om bevestigd te worden) en zijn "leuke plagerijen" irriteren mij soms wel eens, maar daar valt eigenlijk wel heel goed mee te leven. En ik ben er me van bewust dat de irritatie ook te maken heeft met mezelf niet goed in mijn lijf voelen. Als ik me goed voel, kan ik daar heel goed mee om. Het maakt voor een stuk deel uit van de Koen waar ik ooit voor gevallen ben.
De voorbije rustige weken hebben wel een groot impact op mezelf : In het begin merk ik hoe ik gespannen en op mijn hoede blijf : eigenlijk verwacht ik steeds opnieuw een uitbarsting, die er dan toch niet komt. Tegelijkertijd lukt het mij vrij goed om mijn werk aan te pakken, want ik wil niet ontgoochelen. Nu niet, nu hoef ik even geen commentaar, verlang ik even naar positieve bevestiging. Ik voelde me goed, was goed bezig, en had op dat ogenblik ook weinig tijd en behoefte om te schrijven op mijn blog. Het heeft volgens mij ook te maken met het feit dat ik vooral een emotionele schrijfster ben, en op dat ogenblik werden de emoties gewoon even aan de kant geschoven. Gewoon omdat ik bij dat eerste moment van verademing om de positieve kentering, ik er nog niet aan toe ben en me nog niet veilig genoeg voel. Dat ik me nu stukken minder voel, heeft volgens mij vooral te maken met het loskomen van de emoties en spanningen van de voorbije maanden. Wat ik dan weggedrukt heb, om mezelf staande te houden en te overleven, moet er vroeg of laat toch uit. Het een plaats geven, en loslaten. Dat is niet altijd eenvoudig. Het kan enkel met veel geduld en liefde voor mezelf.
Wat ik voor het ogenblik vooral mis zijn gemeende niet-sexueel-getinte knuffels, even een arm om me heen, even tegen iemand kunnen aanleunen, iemand die begrijpt waar ik voor het ogenblik door heen moet... Dingen die ik van Koen nooit zal kunnen verwachten, omdat hij het niet kan, niet begrijpt,...
Gisteren na de zware uitval verwachtte ik storm voor de komende dagen. Er is al zo vaak zware storm, zonder enige gegronde reden en nu had hij een reden. Ik wil daarbij niet beweren dat zijn felle reactie gegrond was, ik wil hier ook niet uitwijden over hoe groot zijn aandeel was in mijn reactie om te liegen of in hoeverre hij "leugenloos" recht in zijn schoenen staat, maar heb het alleen over het objectieve feit dat ik gelogen had.
Na de voorbije tijd heel duidelijk met mezelf bezig geweest te zijn, stond ik vrij stevig in mijn schoenen, waardoor ik onder andere hem kon wijzen op zijn verantwoordelijkheid in het geheel : zeggen dat die zaak gesloten was, en dat ik naar een andere plaats om melkpoeder gereden was, zou hem alleen maar extra op stang gejaagd hebben, en dat wou ik vermijden, voor mezelf en voor de kinderen. Niet dat ik verwacht dat hij zijn eigen rol in het geheel beseft, maar het doet deugd om toch eens van je af te bijten, in plaats van gewoon te ondergaan. En toch slaagt hij er in om me volledig van de kaart te krijgen, me te doen sidderen en beven.
Ik had Ruben gevraagd om mee te gaan naar buiten als ik de kalveren gaf, omdat ik het niet aankon om alleen bij Koen te zijn, en nogmaals de verwijten te horen. Dat Ruben bij me is, valt niet op. Dat gebeurt wel vaker, en als één van de kinderen er bij is, is dat toch een rem. Ik verwachtte wel een norse Koen, maar tot mijn verbazing reageerde die alsof er niets gebeurt was... Ook later op de avond, en vanmorgen... Gisteren kwam er wel een bevriende landbouwer langs, en kreeg ik achteraf wel onder mijn voeten omdat ik "niet weet wat ik zeg" en altijd "mijn mond voorbij klap". Ik ben dat al gewoon, zou eigenlijk beter niets zeggen, in plaats van de onzin die hij vaak uitkraamt proberen recht te trekken. Het ging hierbij vooral om het feit dat ik gezegd had dat het wel zou mogen regenen omwille van de waterputten. Onze waterput staat aan de lage kant, zoals eigenlijk op heel veel bedrijven hier in de omgeving. Ik mocht dat niet verteld hebben omdat die landbouwer ook goed bevriend is met onze buren, waarmee Koen dus ook in onmin leeft. En die man zou dat wel eens kunnen vertellen aan de buren, en dat gaat hun niet aan dat onze waterput zo laag staat... Toen Koen buiten was, stelde Thomas de vraag hoe gek Koen het eigenlijk nog zou bedenken : ik mag niet vertellen dat de waterput laag staat om dat de buren dat zouden te weten kunnen komen, terwijl de buren vanuit hun woning recht op onze waterput kijken, en het beter kunnen zien dan wijzelf vanuit de woning hoe hoog of laag het water staat!!!!!
Dit om tussendoor even aan te tonen hoe ver Koen soms doorslaat. En meestal is hij dagen boos omwille van zo'n zaken die echt kant nog wal raken. En nu hij wel een "echte" reden heeft, draait hij plots volledig om en doet alsof er niets aan de hand is. Zijn terechtwijziging over wat ik allemaal teveel gezegd had, veranderde al heel vlug in kritiek ten opzichte van onze bezoeker. "Ik kan die man niet uitstaan!" Het is wel iemand waarmee Koen af en toe contact onderhoud, maar blijkbaar kwam die persoon niet op het juiste ogenblik... Trouwens, ik vraag me de laatste tijd wel eens af, wie Koen wel nog kan uitstaan...
Om terug te komen op de kern van mijn verhaal : Ik begrijp het niet. Ook vanmorgen doet hij alsof er niets aan de hand is.... Mooi meegenomen natuurlijk, maar ik snap het niet... Om de meest onzinnige zaken blijft hij dagenlang mijn hoofd er af bijten, wordt ik behandeld als het grootste vuil dat ergens rond loopt, dreigt hij evengoed met mij buiten te gooien,... en nu.... Hopelijk zit er geen serieuze adder onder het gras...
Ondertussen ben ik terug aan het opkrabbelen. Emotioneel lukt het me wel, maar ik voel me doodop. Dit vreet massa's energie.
De school van Ruben organiseert jaarlijks een koekenverkoop om bepaalde activiteiten voor de kinderen te sponseren. De oudsten worden gevraagd in de gemeente deur aan deur te gaan, om koeken te verkopen. Ruben was zaterdagnamiddag afgesproken met enkele klasgenootjes, die hier het dichtst in de buurt wonen, om enkele straten af te lopen. Koen is altijd al tegen dergelijke zaken geweest, en het feit dat hij "ruzie" heeft met de ouders van die kinderen komt er dan nog eens bovenop. Ik denk in de eerste plaats aan het kind, dat graag meedraait in de groep en voor wie dat ook belangrijk is. Voor hem zijn zijn "persoonlijke vetes" datgene waar in de eerste plaats rekening moet mee gehouden worden.
Nu komt zaterdag kort na de middag, een kwartiertje voor de afspraak bij één van de kinderen, één van de moeders op het erf gereden, om te vragen of Ruben mee rijdt. Zij zou de kinderen op een bepaald punt aflossen. Ruben zat toen net in de douche, zij wou liever niet wachten, en er werd afgesproken dat Ruben met zijn fiets naar de oorspronkelijke plaats van afspraak zou rijden. Nog maar pas was ze vertrokken, of ik kreeg de volle lading : dat dat wijf hier niets te zoeken had, dat zij niets te zeggen had over zijn zoon, dat zijn zoon dan maar moest thuisblijven,... en omdat ik het opnam voor Ruben, zodat hij toch kon vertrekken, was ik helemaal de slechte : ik luisterde volgens hem naar de wijf die hier niets te zeggen had, in plaats van naar hem. De hele namiddag kreeg ik de volle lading. Dit was niet gewoon boos zijn, maar hij sloeg compleet door, sloeg de grootse onzin uit. Dit was echt niet meer normaal. Volgens hem luisterde ik alleen maar naar "dat wijf" Ondertussen had hij me wel constant nodig, moesten er dieren verhuisd worden, moest ik de rondgewaaide mais opkuisen op het erf, én hij vertrok op een bepaald moment met de auto naar een weide, om te zien of die arme beestjes nog wel water hadden. Als die beestjes dorst hadden zou het mijn schuld zijn, want het lag aan mij dat Ruben niet thuis was, en we die dieren niet gehaald hadden. Er was trouwens tot op dat moment nog niet ter sprake gekomen dat die dieren geen water zouden hebben, alleen dat die dieren binnen de eerste weken naar huis moeten komen, om bij de stier te lopen. Ik vermoed al langer dat hij bijna dagelijks een reden vind om weg te rijden, om hier of daar een pint te pakken. Zeker ben ik het niet. Maar er zijn wel signalen dat hij terug drinkt en al verdwijnt er af en toe een pint thuis, niet voldoende volgens de signalen. Zijn bloed is al maanden dunner en dat was de vorige keer ook zo toen ik vermoedde dat hij dronk.
Enfin, daardoor kon ik later dan verwacht vertrekken om mijn wekelijkse boodschappen te doen (wat volgens hem dus ook al aan mij en de koekenverkoop lag) en toen we pas vertrokken waren, liet hij ons terug keren voor een onbenulligheid. Ik had hem toen gezegd dat ik dringend terug weg moest, want dat ik nog melkpoeder nodig had voor de kalveren. Ik kreeg toen al een hele rij naar mijn hoofd dat ik dat moest voorzien hebben (wanneer???), en ben vertrokken. Helaas was de zaak waar ik melkpoeder haal, vroeger gesloten dan normaal en ik stond voor een gesloten deur. Toen besloot ik maar naar een andere zaak, zo'n 10km verder op te rijden, en dit niet tegen Koen te zeggen. Ik wist dat hij woedend zou reageren als ik het wél vertelde, en ik wist dat er niet voldoende melkpoeder meer was voor de kalveren tot na het weekend. Als ik er geen had, zou het hek ook helemaal van de dam zijn. Trouwens ik zou niet weten hoe we dat zouden moeten opvangen. Helaas vroeg hij zaterdag of ik gevraagd had of ze mais op stam te koop wisten. "Of kun je dat ook al niet?" Ik heb toen gezegd dat het de vrouw was, en dat ze het aan haar man zou vragen. Dat is normaal zo, dus... Ik heb dus op dat moment gezegd dat ik er wel geweest was, ook al was dat niet zo. Koen gaat zelden naar die zaak, zend mij meestal naar daar, en ik zou in de eerste dagen, van zodra ik daar passeerde, wel eens navraag doen omtrent die mais. Ik had er dus helemaal niet op gerekend dat hij vandaag daar kalvervlokken zou halen (haalt hij normaal ergens anders, omdat ze daar duurder zijn) en de vrouw zou herinneren aan mijn vraag van zaterdag...
Ik heb toegegeven dat ik gelogen had, heb hem ook gezegd waarom, maar hij is woedend! Ik heb gelogen. Dat klopt. Ik had dat niet mogen doen. Dat besef ik wel. Maar een kat in het nauw gedreven maakt rare kronkels. Het is niet alleen om zelf buiten schot te blijven, maar ook de kinderen zijn slachtoffer van zijn woedebuien, is het niet rechtstreeks, dan onrechtstreeks. Ik heb hem nu gevraagd hoe hij zou gereageerd hebben als ik gezegd had dat het daar gesloten was, en ik 12km verder om melkpoeder had moeten rijden??? Zoals ik verwachtte. Heel slecht dus. Ik had maar eerder moeten vertrekken.... Het lag allemaal aan Ruben en de koekenverkoop. Dat ik door hem niet de kans had om eerder te vertrekken, accepteert hij niet! Hij ligt aan mij en aan Ruben. "Liegen is het meest krapuleuze dat je kunt doen!" En je vrouw terroriseren en uitschelden? Oh, ja, dat zoek ik zelf... En het feit dat hij achter mijn rug terug drinkt? En dat hij dat tenvolle ontkent? Is dat dan niet liegen??? Is dat zijn verantwoordelijkheid opnemen ten opzichte van de kinderen??? En zijn roken??? Niet dat ik hem die vragen gesteld heb. Hij zal het drinken toch ontkennen... Nog één leugen en hij gooit mij buiten...
Hij is net terug binnen gekomen om te zeggen dat als ik wegga, of als hij mij buitengooit, ik er niet moet aan denken dat ik de helft krijg. Hij zal het allemaal in brand steken. Liever nog in de gevangenis dan dat hij mij de helft gunt.
Bluf? Ik weet het niet. Zie ik daar Koen echt toe in staat? Ik weet het niet, maar besef wel dat hij tot heel veel in staat is, op het ogenblik dat hij doorslaat, of gedronken heeft.
In het boek "dag vreemde man", met getuigenissen over mensen met een partner met autisme, dat mij ooit duidelijk gemaakt heeft dat Koen vermoedelijk een vorm van autisme heeft, staat het verhaal van een vrouw, die op dat ogenblik nog met haar man samen is. Er worden in het boek andere namen gebruikt maar de link is wel gelegd geweest, op het ogenblik dat het werkelijk verkeerd afliep :
Dit ben ik nooit vergeten. Of Koen tot zo iets in staat zou zijn? Ik denk niet dat hij zijn kinderen iets zou aan doen. Maar ik vrees wel dat hij alles zal doen om mijn leven voor goed kapot te maken, ook al zou dat betekenen dat hij daarvoor zwaar gestraft wordt. Zijn passie voor geweren baart me op dat vlak ook zorgen. Neen, hij heeft geen wapen. Ik heb hem altijd voor de keuze gesteld : een geweer of ik! Zijn familie weet dat ook, en hij kan het ten opzichte van hen niet maken dat een geweer belangrijker zou zijn dan zijn huwelijk.
Het water gaat er anders dan voorheen. De stroom van een rivier hou je niet tegen Het water vindt er altijd een weg omheen.
Misschien eens gevuld door sneeuw en regen neemt de river mijn kiezel met zich mee om dan glad en rond gesleten te laten rusten in de luwte van de zee.
Ik heb een steen verlegd in een rivier op aarde. Nu weet ik dat ik nooit zal zijn vergeten. Ik leverde het bewijs van mijn bestaan.
Omdat door het verleggen van die ene steen de stroom nooit meer dezelfde weg zal gaan.
Gisterenavond is Thomas op zijn kamer ingestort. Twee maanden op zijn tenen lopen voor zijn vader eisen hun tol "De vakantie is voorbij, en ik heb niets gedaan!, behalve springen voor papa!" Het doet pijn je eigen kind te zien wenen, te zien hoe het het helemaal niet meer ziet zitten, niet om te starten naar school, niet om thuis te zijn,.. maar ook niet te weten wat het nu wel wil... En zelf niet te weten hoe ik hem kan helpen... Ik kan een luisterend oor bieden, maar op zo'n momenten heeft Thomas moeite om te praten, én ik moet er dan nog over waken niet te lang bij hem te blijven, want als Koen dat opmerkt gaan de poppen helemaal aan het dansen, krijgt Thomas er zeker nog een lading bovenop, wordt hem nog maar eens extra door de neus gewreven hoe zwak hij wel is volgens Koen. "zeikerd!"
En ik voel mij machteloos, haat de houding van de buitenwereld : alles lijkt normaal, dus is er niets aan de hand. Ik gruw van de hulpverlening, die wel mondeling wil toegeven dat Koen aan de basis ligt van de psychische problemen van Thomas, die zelfs "in vertrouwen" meegeeft dat er vermoedelijk sprake is van narcisme, maar die helemaal niets daaromtrent op papier wil zetten, en blijkbaar helemaal geen mogelijkheden ziet om het hele gezin in een screening te nemen, zodat minstens duidelijk wordt naar buiten toe wat de rol van Koen in het geheel is. Zij zouden toch de eersten moeten zijn die weten hoe schadelijk het leven met een narcist is!!! Blijkbaar beseffen zij nog steeds niet hoe diep psychische mishandelingen op het leven van een mens ingrijpen, hoe kwetsbaar je daardoor wordt, en hoe dit een mens, een kind voor de rest van zijn leven tekent!!
Zelf mijn verantwoordelijkheid opnemen en vertrekken??? Was het maar zo simpel. Er is mij op gewezen dat bij een scheiding de enorme loyaliteit die Thomas heeft naar zijn vader toe, wel eens het verkeerde effect zou kunnen hebben. Ik weet al lang dat Thomas zich makkelijker afzet tegen mij dan tegen zijn vader. Ook in de vakantie : emotioneel is hij voor mij nooit bereikbaar geweest. Hij springt, loopt,.... voor zijn vader en zet zich tegen mij af. Zo enorm groot is zijn behoefte aan erkenning. Allemaal in de hoop dat hij ooit gezien wordt... Bij elk conflict raast hij wel over zijn vader, maar laat hij niet toe dat ik hem de nodige ondersteuning geef. Hij vlucht in computerspelletjes, sluit zich emotioneel af,... Tot een explosie volgt, zoals gisterenavond. Maar ondertussen is er al veel schade gebeurt, reageert hij sterk depressief... Een scheiding zou het er voor Thomas zeker niet gemakkelijker op maken... Dat is mij gezegd, maar dat besef ik zelf ook maar al te goed.
En ook ik weet dat een scheiding het er zeker niet eenvoudiger op zou maken. Koen zal nooit zijn aandeel in het geheel zien. Het wordt alleen maar allemaal mijn fout. En wat ik hem aandoe, daar zal ik zeker voor moeten boeten. Zo ken ik hem. De kans is groot dat hij na een scheiding een losgeslagen projectiel wordt...
En dus doen we gewoon verder, ruimen we de scherven op van de voorbije vakantie, en proberen er opnieuw het beste van te maken en de kinderen voldoende te ondersteunen. "Je doet het goed! Thomas kan zich geen betere ondersteuning wensen!" Magere troost, en alhoewel ik alles doe voor Thomas wat ik kan (ook voor Evy en Ruben), heb ik meer dan de handen vol aan het ruimen van de eigen schade, aan het mezelf rechthouden. Ik zou zo graag gewoon leven, zonder angst, zonder verdriet, zonder zorgen,...
Het is een tijdje geleden dat ik nog schreef en dat betekent meestal dat het hier rustig is, dat alles zijn gewone gangetje gaat. Na de heftige dagen waarover mijn vorige berichten gingen is de situatie gekeerd. Er is terug meer ademruimte. Koen reageert terug redelijk. Zelfs bijna een hele dag boodschappen doen, omwille van de start van het schooljaar, kon zonder grote problemen. Vorige week hebben we dan toch tijdens de week in een hoog tempo (zo gaat het altijd, als Koen iets in zijn hoofd heeft) de dieren verhuisd van weiden die in de vakantie nog verhuisd moesten worden. Sommige keren met de nodige scheldpartijen, andere keren vrij rustig. Het viel vooral op toen we bij Koen zijn broer de dieren afhaalden, en dat niet vlotte zoals het hoorde, hij zich sterk in hield, en alleen wat maar tussen zijn tanden grolde, omdat mijn schoonzus binnen hoorbereik was. Op het ogenblik dat we met de dieren thuiskwamen moest hij zich afreageren, en alhoewel toen alles vlot liep, was op dat ogenblik niets goed. Roepen, tieren, schelden,... terwijl daar echt geen reden voor was. Andere momente verliep dan juist alles rustig. En de dieren voelen dat, zodat het op zo'n momenten ook allemaal veel vlotter gaat. Een briesende Koen op de plaats waar de dieren naar toe moeten, is om problemen vragen, maar dat beseft Koen nog altijd niet!
Zaterdag verliep, aangezien alle dieren tegen dan al verhuisd waren, vrij rustig. In de namiddag zijn we naar een verreiker gaan kijken, omdat Koen iets anders wil kopen voor op het erf, en hij eigenlijk niet echt weet wat. Voor zo'n zaken steunt hij nog altijd op mij, wel in de mate waarin ik zijn mening volg
Zondagmorgen de carport geölied, samen met Thomas, en daarna nog, samen met Ruben de lavendel gesnoeid. Twee werken die dringend gedaan moesten worden, volgens Koen, en dat is me ook gelukt. Het gaf me wel voldoening. Vooral het werken in de tuin, dat door Koen vaak gezien wordt als pure tijdverspilling doet me goed.
En voor het ogenblik dien ik mij vooral te richten op het eigen herstel. Ik voel de stress van de voorbije maanden in mijn lijf. En het is niet zo evident om dat kwijt te geraken. Ontspanningsoefeningen en positieve affirmaties zijn middelen om mijn doel te bereiken. De opgekropte pijn, verdriet en angst loslaten is het doel, maar niet altijd evident. Ik ben gestart met de basis van EFT, dat ervan uit gaat dat de oorzaak van alle negatieve emoties een ontregeling in het energiesysteem van het lichaam is. Sinds Thomas geholpen geweest is in het alternatieve circuit, en ook ik daar een positieve duw in de rug mee gekregen heb, heb ik daar meer vertrouwen in dan in het gewoon hulpverleningscircuit, en probeer ik daar ook mezelf mee te ondersteunen : bachbloesems en essentiële oliën, werken rond chakra's en meridianen, drukpuntmassage om geblokkeerde energiën los te maken,... ik gebruik ze gewoon op het gevoel af, en het helpt mij. Ideaal ware geweest als ik regelmatig naar Thomas zijn therapeute kon gaan, maar zowel financieel (financiële controle door Koen) als qua tijd (controle door Koen van mijn agenda) zie ik dat niet echt lukken. Dus doen we maar verder op de eigen manier.
Thomas is vandaag wel terug naar zijn therapeute. Koen maakte de bedenking of dit wel echt nodig was, maar het trukje dat dit moet om de terugbetaling van het ziekenfonds niet te verliezen werkt nog steeds. Zoals het er nu voor staat, zal het toch lukken om de kinderen een goede start op school mee te geven. En dat is héél belangrijk!
Sinds gisteren is het tij gekeerd. Koen reageert terug "normaal". Er is terug "communicatie". En ondanks de spanningen die nog steeds in mijn lijf aanwezig zijn, de pijn die ik nog steeds voel, voelde ik me gisterenavond, besefte ik gisterenavond, toen ik de kalveren gaf, dat ik me eigenlijk toch wel terug goed voelde. En dat zet me aan het denken, vooral omdat ik het volgende gelezen had :
De meeste vrouwen hebben geleerd dat zij verantwoordelijk zijn voor een goede sfeer in huis
en voor het goed gevoel van de anderen. Daarom binden vrouwen meestal in en vertonen het
gewenste gedrag om de relatie te herstellen. Zij onderdrukken daarbij hun eigen behoeften,
maar negeren ook hun inschatting van de situatie en hun relatie. Op die manier wordt de
macht van de man weer hersteld. Het erkennen van de mannelijke macht hoort ook bij de
genderformatie. Vrouwen trachten vaak situaties te redden door hun man gunstig te stemmen
en worden dikwijls beloond voor deze reddingsacties, maar de onderliggende problemen
worden hiermee niet opgelost.
De man kan zich weer ontspannen na deze reddingsactie. Hij voelt zich in zijn waarde
hersteld en kan weer vertrouwen op haar liefde. De man is weer even aanhankelijk en
toegewijd waardoor beide partners zich even heel gelukkig voelen. De romantische mythe is voor korte tijd hersteld.
Dit komt mij wel heel erg bekend voor Maar hoe doorbreek je dit??? Ik besef maar al te goed dat van zodra de storm gaan liggen is ik alles in het werk stel om dat zo te houden, om Koen te behagen, uit zelfbescherming, omwille van de kinderen, maar eigenlijk verloochen ik daarbij compleet mezelf, negeer ik mijn eigen verlangens en gevoelens, en leef alleen vanuit datgene wat hij wil. En dat besef zorgt voor een héél dubbel gevoel. Ik heb het jarenlang niet gezien, want wat is er nu verkeerd aan om iets voor een ander te doen, temeer daar ik mij daar meestal goed bij voel? In principe niets, als ik ook nog de ruimte zou krijgen om mezelf te zijn, om mezelf te ontwikkelen, en die ruimte is er helemaal niet.
Nu pas besef ik hoe ver dit gaat : Koen wil dat mijn huishouden in orde is, wil dat de tuin er netjes bij ligt, wil dat de carport geölied wordt,... allemaal dingen waar ik moet voor zorgen. Op zich is dat geen probleem. Maar het gaat verder dan dat : Het moet allemaal gebeuren op het ogenblik dat hij dat wil, of eigenlijk andersom : hij bepaalt wanneer het niet mag : niet tijdens de weekdagen, want dan moet ik geld verdienen, niet als hij mij nodig heeft,... En dus wring ik me maar in allerlei bochten, om toch iets van het onmogelijke waar te maken. En als het niet lukt...
Ik zou moeten werken, maar het lukt mij niet. Mijn gedachten blijven maar malen. Het besef hoe diep ik voor het ogenblik terug zit, komt hard aan. Het bewust geworden zijn van het feit dat ik na al die jaren niets louter voor mezelf mag doen is enorm zwaar.
Niets alleen maar louter voor mezelf. Zelfs de hevige strijd die er meestal is om mijn familie te zien, is niet louter voor mezelf. Ik doe het voor de kinderen, voor mijn ouders,... om zo weinig mogelijk de barsten te tonen. Mooie gevel, met daarachter heel wat ellende. Ja, ik heb er wel iets aan om even weg te zijn, niet aan Koen te moeten denken. Dat beweer ik niet. Maar het is niet louter voor mezelf. Het is voor een stuk omdat het zo hoort.
En toch, dit jaar heb ik wél iets louter voor mezelf opgestart : naar aanleiding van het boek van Sonja Kimpen, dat ik gekocht had, ben ik begonnen met lopen. Lopen, daar kon Koen toch niets tegen hebben? Het kost niets. Ik doe het wanneer het mij uitkomt. En het is gezond! Ik koos het moment om te lopen zorgvuldig uit : na het avondeten, het ogenblik dat ik anders toch voor TV zat. Bewust gekozen, omdat hij niet zou kunnen zeggen dat ik mijn tijd verdeed. Of ik nu voor de TV zat of liep, dat maakte niets uit. Dat dacht ik toch.
In het begin spotte Koen met mij. Ik kon niet lopen volgens hem, ik maakte me belachelijk. Maar dat deerde me niet. Ik wist van mezelf ook wel dat ik niet kon lopen. Daarom was ik gestart met "start-to-run". En het kostte me vaak inspanning om vol te houden. Maar ik was trots op mezelf, want ik hield vol! Dat half uurtje voor mezelf, soms met de kinderen erbij, betekende zoveel voor mij. Veel meer, dan iemand die de vrijheid heeft om zelf te beslissen wat hij/zij doet of laat, kan beseffen. Daarnaast voelde ik hoe ik op die manier de spanningen in mijn lijf kon kwijt geraken, merkte ik dat ik veel minder last kreeg van opgezwollen voeten en tintelende benen. Het was dus ook gewoon goed voor mij.
Nee, het is niet blijven duren. Het begon met losse opmerkingen dat alleen hoeren langs de straat lopen, achter welke mannen ik nu aan zat,... Ik vroeg de kinderen mee, zodat ik niet alleen liep, maar ook dat hielp niet. Hij maakte de kinderen bang, zei dat ik dood zou vallen als ik daar verder mee deed. Omdat ik van nature erg vlug rood word, en ik eigenlijk gestart ben met een zeer slechte conditie, was ik na het lopen vaak even buiten adem én liep ik meestal rood aan. Toen ik zei dat ik gerust eerst de huisarts wou raadplegen of ik verantwoord bezig was, zei hij duidelijk dat hij wou dat ik met die onzin stopte. Ik heb toen nog één keer gelopen, en toen zette hij de grote middelen in : roepen, tieren, verwijten, vernederen,... tot ik psychisch brak en beloofde niet meer te lopen, als dit maar stopte. Oh, nee, hij moest zeker zijn, en dramde nog een dag door...
Hij heeft zijn gelijk gekregen en ik bleef ook die keer met de scherven achter. Waarom toegeven? Omdat ik zijn houding ten opzichte van mij niet meer aankan, om de schade bij de kinderen te beperken, in de hoop dat dit ophoudt en hij terug de goede Koen word. En die is ook zo. Tot de volgende keer... de tussentijden worden steeds maar korter, de manier waarop hij reageert steeds heftiger... Even is het tij een stuk gekeerd na zijn hartoperatie toen hij een alcoholverbod kreeg. Gisteren heb ik de bedenking gemaakt dat we opnieuw even diep zitten als voor zijn hartoperatie... Van de drank blijft hij niet. De laatste dagen verdwijnt elke dag één pint. Of hij ergens anders nog voorraad heeft, ik weet het niet,... Zoals men mij destijds voorspeld heeft vervalt hij terug in het gedrag van toen hij stopte met drinken, zelfs met minder alcohol.
Gisteren is de situatie steeds verder geëscaleerd. Toen ik Ruben naar de logopedie bracht besefte ik plots hoe ik al die jaren steeds maar alles doe, leef zoals Koen het wenst, en mijn eigen wensen en verlangens compleet negeer. Het besef kwam er toen ik voorbij een kledingzaak reed, waar men bezig was de nieuwe herfstmode te etaleren. Het is al jaren dat ik zin heb om mijn garderobe te veranderen, en het is al jaren dat ik dat voor mij uit schuif. In het beste geval tik ik dan nog enkele restjes op tijdens de solden, nà het seizoen. Oh ja, ik heb een goede reden : ik wil eerst iets doen aan mijn overgewicht, want zo zie ik er niet uit! Gebrek aan zelfvertrouwen? Hoe kom je erbij! Het is gewoon zo. Ik word er genoeg op gewezen. Alleen weet ik dat enkele kilo's minder Koen geen andere visie op mezelf geven. Vorig jaar ben ik zes kilo kwijt geraakt. Toen heb ik het opgegeven... In januari ben ik opnieuw gestart, met nog enkele kilo's meer dan bij de vorige start. Ik ben er nu zes kwijt, ben zowat halfweg om geen overgewicht (gezonde BMI) te hebben. Het gaat in perioden vrij moeizaam, maar ik wil dit keer verder doorbijten... Gisteren mij de bedenking gemaakt dat dit het enige is waar ik nog zelf de controle over heb : wat ik eet! Helaas ben ik een stress-eter, en is het snoepen op bepaalde ogenblikken het enige dat ik heb... Zo voelt het toch...
Gisteren besefte ik plots dat mijn overgewicht slecht een persoonlijk excuus is, om mezelf de illusie te geven dat ik mijn eigen leven in handen heb. Niet dus... Al twintig jaar schuif ik dat voor mij uit. Als ik.... (geld heb, vermagerd ben, tijd heb,....) Dat plotse besef kwam even hard aan. Ik ben er nu 44. Wanneer zal ik ooit eens zelf kunnen leven?????????
20 minuten ben ik weg geweest: Ruben naar de logopedie gebracht, met de logopediste bekeken welke uren Ruben volgende schooljaar kan, want Koen wil bepalen wanneer het volgens hem past, en een brief gepost. En dan als ik thuis kom opnieuw de volle lading : waar ik die tijd wel allemaal gezeten heb! Hij kon er op dat ogenblik weinig op aanmerken en begon dus maar terug over die afspraak van zaterdag, over het feit dat ik NOOIT luister naar hem, over het feit dat ik het nooit nergens zal brengen als ik liever luister naar die ouwe ginder (is mijn vader) dan naar hem. Dat mijn ouders zich nergens mee moeien, nooit geen woord zeggen over de situatie hier, dat dringt na al die jaren nog steeds niet tot hem door! Als apotheose kwam de mededeling dat hij niets is met zo'n wijf als ik, dat hij mij zal buitengooien. pfff, daar gaan we weer. Dreigen, maar toch niet doen, want dan zou hij zich moeten blootgeven tegenover de buitenwereld, en dat zal hij nooit doen. Ik moet de schuldige zijn, niet hij! En als ik er al eens aan mezelf twijfelde, of ik dan toch niet iets niet gehoord, of toch gezegd had, dan was ik plots wel zeker van mezelf. Koen verweet mij dat ik liever naar iemand ging die "zes jaar aan een stuk op zijn lege kloten gelegen heeft" (hij bedoeld daarmee mijn broer die zeven jaar gestudeerd heeft, omdat hij twee keer van richting veranderde. Maar ik heb zelf ook vijf jaar hogere studies gedaan, en de twee bijkomende jaren heeft mijn broer terug betaald aan mijn ouders. Niet dat het voor mij zo nauw komt, maar Koen roept altijd dat ze alles voor hem doen en niets voor mij!), dan bij hem te zijn ik er maar de gevolgen moest van dragen. Ik heb erop geantwoord dat het al echt niet normaal was dat ik pas nu voor het eerst bij mijn broer thuis kwam. En toen beweerde hij dat het nog geen half jaar geleden is, dat ik naar hun huis ben gaan kijken???????????????? Dat klopt zeker niet!!! En omdat ik met zekerheid zeg dat dit geen waar is, ben ik een smerige leugenaarster! Ik ben er nog steeds door geschokt, vraag me af in hoeverre hij ook op andere vlakken nog in de realiteit staat. Wat moet ik daar mee? Hoe ver kan dit evolueren?
Toen hij terug buiten was, kwam een auto op het erf gereden. De man stapte met papieren uit en kwam naar het huis. Koen heeft vermoedelijk gezien wie het was, want hij belde op mijn gsm om te zeggen dat als het met papieren voor hem was, hij niet thuis was. Het bleek de gerechtsdeurwaarder te zijn, met papieren inzake een ongeval waar Koen meer dan een jaar terug onrechtstreeks bij betrokken was. Met de mededeling dat Koen niet thuis was, en ik ook niet wist wanneer hij thuis zou komen, mocht ik tekenen voor ontvangst. Alleen, op het ogenblik dat die man terug in zijn wagen stapt, loopt Koen duidelijk zichtbaar voor hem, over het erf!!!! Die man was hier al eens geweest voor dezelfde zaak, en kent Koen dus!!!!!! Is dat zijn manier om mij belachelijk te maken????
En dat was nog niet genoeg voor één dag. Op het ogenblik dat ik Ruben wou afhalen weigerde de auto te starten. Geen kik!!! Ik verwittig Koen. Wat moet ik anders doen? Hij grolt dat ik bij hem niet moet zijn, dat hij daar toch niets van kent. Ik zeg hem dat ik dan de garage zal bellen om de wagen te komen depanneren. Hij roept me achterna dat ik de wagen maar moet laten staan waar hij staat, want ik heb toch geen auto nodig... Ik had volgens hem trouwens vandaag eigenlijk niet weg moeten rijden met de auto. En Ruben dan??? Thomas is toch te lui om iets te doen (hij springt van 's morgens tot 's avonds iedere keer zijn vader ook maar kikt!), dus kon hij meerijden met de fiets met Ruben. En de afspraken die ik VAN HEM moest maken???? Allemaal zever, de logopediste moet dat zo maar weten! Hoe kan zij nu weten wanneer het past of niet past, als ik het niet meedeel??? Ik zag dus geen andere oplossing dan de garage te bellen. Koen had duidelijk gezegd dat hij er niets van kende, en vorige winter had hij duidelijk gezegd dat hij met zo'n accu niet wist hoe je die kon opladen.... Het was de accu, die kapot was. Men heeft de auto terug opgestart, ik heb hem een kwartiertje laten draaien, en ben toen, na Koen verwittigd te hebben per gsm (hij zat in de weide) gestart naar de garage om een nieuwe accu. Aan het eind van de straat ging mijn gsm af, en beval Koen dat ik onmiddelijk moest terug keren. Waarom? Om terug de volle lading te krijgen. Hoe haalde ik het in mijn hoofd om de garage te bellen? Kon ik dan niet wachten tot hij tijd had om er naar te kijken? Zie je nu wel dat ik mijn geld langs deuren en vensters naar buiten gooide? Had ik er wel eens aan gedacht hoeveel dat zou kosten???? En het was als zelfstandige totaal onverantwoord dat ik tijdens de werkuren naar de garage reed! Nee, ik kon nu niet anders, want het was niet verantwoord de wagen stil te leggen, maar dat had ik alleen aan mezelf te danken!
En toen knakte er iets, was het mij allemaal teveel. Ik ben huilend weg gereden. Tranen die al een dag hoog zaten, maar huilen lukte niet. Ik wist het niet meer. Dat kon ik niet verder aan. Ik heb getwijfeld om bij mijn schoonzus binnen te springen. Ik durfde niet. Uit angst voor Koen zijn reactie als ik te lang weg bleef, maar ook uit angst dat niemand zou geloven, beseffen hoe ik het eigenlijk niet meer verder aan kan, uit angst dat er toch maar één weg is, dat ik toch niet anders kan dan terugkeren naar Koen. Ik ben op een slakketempo naar de garage gereden, in de hoop dat de sporen van tranen weg zouden zijn, in de illussie dat ik iemand zou ontmoeten die mij zou begrijpen en helpen. Ik had geluk : net voor ik de parking op wou rijden viel mijn wagen stil, en wou hij opnieuw niet meer starten. Na de voorbije uren leek het personeel in de garage mij zo begripvol en attent. Voor wat mijn wagen betreft natuurlijk, want er komt geen woord meer over mijn lippen dan het hoogst noodzakelijke. En ik ben op een slakkegangetje terug naar huis gereden.
De verwijten,het vernederingen en de duidelijke afwijziging waren daarmee nog niet voorbij. Ik heb gewoon slaafs gedaan wat van mij verwacht werd, alleen nog ja geknikt,... Kapot, totaal kapot, en niet wetende hoe het nu verder moet... Zelf weggaan? Was het maar zo simpel. Ik weet dat Koen mij nooit een nieuwe kans zal gunnen. Hij zal mij kapot maken. Daar ben ik van overtuigd. Zijn bewondering voor wie geen respect heeft voor een ander, geweld durft te gebruiken steekt hij de laatste tijd niet onder stoelen of banken. Er is een tijd terug een man en zijn gezin opgepakt, die een enorme cannabisplantage had, waar de omgeving bang is voor die man, en die men door een ongeldig huiszoekingsbevel terug op vrije voeten moest laten. Ik weet niet meer wie of wat of waar, maar het is uitgebreid in de kranten en op het nieuws beschreven. Zo iemand bewondert Koen. Dat vindt hij een "echte vent".
Vandaag reageert Koen terug normaal. En ik kan bij mezelf scherven ruimen, proberen terug op te krabbelen. Alleen vraag ik me af hoelang ik dat nog vol hou.
Vanmiddag werd er geen woord gesproken aan tafel. Koen zet zijn stilzwijgende houding verder en voor de rest durfde niemand iets zeggen... De spanning was te snijden, maar toch liever zo dan zijn geroep en getier. Na het eten is Koen vertrokken naar zijn bed voor de gewoontegetrouwe platte rust. Toen ging de telefoon. Eerst mijn schoonmoeder om te zeggen dat ze courgettesoep gemaakt had en dat de kinderen er een deel mochten van komen halen voor ons. Fijn! Nauwelijks neergelegd rinkelde de telefoon opnieuw : een nieuwe klant, gestuurd door onze veearts, voor een afspraak. Voor 18u 's avonds kon voor hem niet, omwille van zijn job. En om die tijd moet ik de kalveren drinken geven. Ik kan mij voor het ogenblik niet permiteren om daar enige verschuiving in aan te brengen. En later op de avond wil Koen niet dat ik nog weg ben, én is het vaak al te donker om de nodige foto's te maken. Dan maar zaterdagnamiddag? Ik hoor Koen plots luidop roepen : zaterdag niet! Ja, ik verwachtte eigenlijk al dat hij zaterdag dieren zou wegvoeren en halen. Zaterdag rond 16u30? Dat lukte voor mijn klant wel, en aangezien Koen dan toch al lang thuis is om de dieren thuis te verzorgen,... is dat volgens mij geen enkel probleem. Alleen is Koen razend : "Ik heb gezegd zaterdag niet, en dan is het zaterdag niet!" Op de vraag wanneer ik dan wél een afspraak moet maken krijg ik geen antwoord. Dat is zijn probleem niet, zegt hij! Wat het probleem is voor zaterdag om 16u30, daar heeft hij ook geen antwoord op... Volgende week zaterdag, net voor de school start moet ik ook niets plannen, en de eerste zaterdag na de start van school zal het ook niet lukken : er zijn dan altijd heel wat zaken die nog moeten bijgehaald worden, of die geregeld moeten worden voor de start naar school. pffffffff. Als ik zelf geen afspraak meer kan maken voor mijn job, zonder ruzie. Ik ben bereid om rekening te houden met de momenten dat Koen mij nodig kan hebben. Maar hij is niet redelijk.... Nochtans kan hij net zo goed donderdag of vrijdag dieren halen of voeren. Ik "werk" dan wel niet (volgens hem dan), maar als ik in de plaats zaterdag werk??? Hij wil geen oplossing, hij wil niet redelijk zijn. Hij wil alleen maar dwars liggen, bewijzen (voor zichzelf???) dat ik weiger rekening te houden met hem, dat ik weiger te luisteren.
Gisteren ben ik met de kinderen bij mijn broer geweest om zijn dochtertje te bewonderen. Zo klein, en zo lief!!! Jammer dat ik omwille van mijn anonimiteit geen foto's op de site kan zetten.
Helaas leidde ons "uitstapje" van enkele uurtjes terug tot een heftige crisis thuis. Het zinde Koen niet dat ik op kraamvisite ging. Het zinde hem de voorbije weken ook niet, maar nu zette ik door. Hij had trouwens zelf gezegd dat ik tijdens de vakantie eens een zondagnamiddag moest langs gaan. Dus...
We zijn iets na 13u vertrokken. Mijn broer en zijn vrouw hebben over twee jaar een huis gekocht, en het was, ondanks zijn herhaaldelijke uitnodigingen, de eerste maal dat we er langs gingen. 42km van bij ons. Ondanks het feit dat ik over het algemeen overal mijn weg vind, hebben we wel een hele tijd moeten zoeken. Het was na 14u dat we er aankwamen, en Koen had gezegd dat we tegen 16u moesten thuis zijn... Ik had daarop geantwoord dat dit wel zo iets zou worden. Een uurtje op kraamvisite, dat leek me wel normaal. Alleen had ik er niet op gerekend dat we na 14u zouden toekomen, dat hun zoontje van drie, Joris, voor wie we ook een pakje meehadden, sliep. De schoonouders van mijn broer waren er ook, en ze waren vrij nieuwsgierig naar Thomas, Evy en Ruben, zodat het gesprek onmiddelijk vlotte en de tijd voorbij vloog. Omwille van het feit dat ik aangegeven had rond 15u te willen vertrekken, heeft mijn broer Joris iets voor 15u wakker gemaakt. Goeiedag komen zeggen aan iedereen, op het potje, aankleden,... Het pakje moest dan nog open,... Mijn ouders kwamen nog binnenvallen, en op dat moment zijn wij rechtgestaan om te vertrekken... Mijn schoonzus had haar handen vol aan haar zoontje, en wou toen ook nog de suikerbonen voor de kinderen uithalen,... Ik begon redelijk nerveus te lopen, en zag het ongeloof op de gezichten van mijn broer zijn schoonouders. Kwam dat nu echt op een half uurtje??? Helaas wel..
En zo was het 15u40 voor we konden vertrekken, en waren we om precies 16u22 thuis. En dat was fout, compleet fout! Hij was woedend, vond dat ik NOOIT naar hem luister (terwijl ik hele dagen voor hem spring), wou geen enkel excuus aanvaarden waarom we iets later waren, en toen hij hoorde dat mijn ouders daar ook nog toegekomen waren, was het hek helemaal van de dam : Ik werd beschuldigd van niet naar huis komen omwille van perverse intimiteiten met mijn vader (waar haalt Koen dat in godsnaam uit??? Op het vlak van normale intimiteit zijn mijn ouders zelfs eerder geremd! Koen gaat zelf veel losser met Evy om (waar niets op aan te merken is!) dan mijn vader met mij. ), de hele reeks valse beschuldigingen aan het adres van mijn ouders volgde, ik werd verweten niet te werken, geen geld te verdienen, het geld langs ramen en deuren naar buiten te gooien, het nieuwe huis te verwaarlozen (hij heeft tien dagen geleden de opmerking gemaakt dat de carport geölied zou mogen worden, en ik heb daar tot op heden nog geen tijd voor gehad, want tijdens de week mogen dergelijke zaken niet, en zaterdagvoormiddag en avond, ja op een feestdag, had ik werk in de tuin, OOK op zijn bevel), en ik was het die hem tegenhield om een ander "stalknechtje" te kopen. Voor het ogenblik heeft hij een kniklader om de stallen te reinigen en de dieren te voederen. Hij wil al enkele jaren iets anders, maar weet eigenlijk niet wat... Geen kniklader meer, maar het probleem is dat iets anders minder kort manoeuvreert, zodat hij niet alles meer kan doen wat hij nu doet. Iets nieuws kopen en dan terug meer handwerk? Dat lijkt mij niet aangewezen... Drie jaar terug wou hij ook al iets anders kopen, terwijl de oude kniklader nog geld waard was (was toen al min waard dan hij dacht), maar omdat geen enkel andere machine hem geschikt leek, heeft hij toen een nieuwe tractor gekocht. Eigenlijk had hij die ook niet echt nodig... De enige meerwaarde die deze biedt is wat meer comfort voor hem, en een iets hogere snelheid langs de weg. Niet dat het hem niet gegund is. Alleen is het niet leuk, als elke euro die ik uitgeef er volgens hem één teveel is...
Aan tafel begon hij er weer over dat ik moest weg geweest zijn voor mijn ouders daar toe kwamen. Maar hoe kon ik dat, als ik niet wist dat ze daar zouden binnenspringen???? Dat was volgens hem onmogelijk dat ik dat niet wist, en omdat de kinderen mijn woord beaamden, kregen ze ook de volle lading, werden ze uitgescholden voor leugenaars, vuiligheid,.... waarmee hij niets meer te maken wilde hebben. Na het eten zijn de kinderen naar boven gevlucht om een gezelschapspel te spelen, terwijl Koen voor de TV lag. Rond 20u is hij naar buiten getrokken. Net op dat ogenblik kwamen de kinderen naar beneden om TV te kijken. Koen is binnen gekomen en rechtstreeks naar zijn bed getrokken.... Rond 21 uur ben ik ook gaan slapen. Hij deed alsof hij sliep. Lekker rustig voor mij, maar ik wist dat hij deze morgen gewoon terug verder zou gaan met zijn verwijten... Ook dit gaat voorbij.
Volgende week, de laatste week van de vakantie moet ik nog een hoop boodschappen doen. De kinderen hebben nog een heleboel nodig voor de start van het nieuwe schooljaar. Dat lukt me niet allemaal tijdens het weekend. Vooral niet omdat ik verwacht dat hij me zal opeisen om dieren weg te brengen en te halen. Dus, dat belooft terug heftig te worden... niet werken, maar het geld buiten gooien. pffff
Gisteren zouden we de laatste stukken beton gieten in de loods. Op mijn aanraden had Koen toch gevraagd aan zijn vader of hij er wou bij zijn. Ik blijf er bij dat zijn vader nog steeds teveel op zijn bed ligt en te weinig beweging neemt. De voorbije weken is hij toch al een tweetal keer tot hier gewandeld, dus weten we wel dat hij het nog kan. Vragen of hij er bij wil zijn, betekent ook dat hij zich niet teveel voelt. En eerlijk gezegd : ook al kan mijn schoonvader weinig nog doen, zijn aanwezigheid werkt rustgevend op Koen, en het is dan ook veel aangenamer voor mij en de kinderen. In die zin doet mijn schoonvader onbewust heel veel!!! Na het beton gieten is mijn schoonvader naar huis vertrokken. Omdat ik mijn schoonmoeder had zien vertrekken met de auto en niet wist of zij al terug thuis was, zond ik Ruben achter hem aan. Drie kwartier later kwam Ruben lopend terug thuis : "Mama, opa is flauwgevallen buiten. Oma is nog altijd niet thuis en we konden niet binnen!" Ik ben onmiddelijk naar daar gelopen, kreeg mijn schoonvader min of meer terug bij bewustzijn, maar hij reageerde verward en had de neiging om opnieuw het bewustzijn te verliezen. Hij zat scheef op zijn stoel en ik durfde hem niet op de grond te leggen, omdat hij vanop de grond niet terug recht kan en ik heb de kracht niet om hem vanop de grond recht te helpen. Koen was niet thuis, dus daar hoefde ik niet op te rekenen. Mijn schoonmoeder kwam wel terug thuis, en belde onmiddelijk de huisarts. Ondertussen had mijn schoonvader gebraakt, en was hij, alhoewel nog lijkbleek, terug tenvolle bij zijn bewustzijn. Ik heb geholpen om een andere t-shirt aan te trekken, omdat die nat was van het braken, en heb hem geholpen om naar zijn bed te gaan. Ondertussen was de huisarts er, en die uitte drie mogelijkheden : een lage bloeddrukval, omdat zijn bloeddruk toen nog extreem laag stond, een aanval van epilepsie, omdat Ruben zei dat opa toch wel schokkende bewegingen maakte toen hij flauw viel, of, nadat hij gehoord had dat mijn schoonvader twee nachten ervoor uit zijn bed gevallen was en met zijn hoofd tegen het nachtkastje, een lichte hersenbloeding. Daarom vond hij het aangewezen dat mijn schoonvader naar het ziekenhuis gebracht werd voor een hersenscan. Dat ik hem bracht vond hij niet verantwoord. Hij belde de ziekenwagen.
Met op bed te liggen, beterde mijn schoonvader wel. Ondertussen komt Koen binnen, die van Evy gehoord had dat ik daar was. Hij vraagt waarom ik hem zelf niet binnenbreng, waarop ik antwoord dat de dokter die niet verantwoord vond en de ziekenwagen opgebeld heeft. De huisarts is er op dat ogenblik nog, dus kon hij daarover in discutie gaan, maar Koen zwijgt. Hij laat wel zijn moeder meegaan met de ziekenwagen en zegt dat ik wel zal volgen.
Voor ik vertrek krijg ik nog de volle lading : wat ik denk om onmiddelijk te volgen??? Ik zou beter een uur of twee wachten!!! Dat hij aan zijn moeder gezegd had dat ik zou volgen, was geen waar volgens hem. Dat was ik geweest, terwijl hij toch wel duidelijk genoeg had laten blijken dat hij dat niet wou!!! Dat zijn moeder niet in staat is om alleen op een spoedafdeling te wachten, was volgens hem iets dat ik zelf uitvond om mee te kunnen gaan. pfffff. En waarom ik niet iemand van de anderen belde om hen te laten meegaan??? Snapt hij nu echt niet, dat het het meest logische is dat één van ons meegaat??? En als hij het niet kan, dan blijf ik alleen over! Zijn broer was op dat ogenblik nog op zijn werk, en of zijn zus thuis was, dat wisten we ook niet. Trouwens, ik blijf erbij : mijn schoonvader heeft al die jaren zoveel gedaan voor ons, dat dat toch het minste is wat we voor hem kunnen doen. Ik heb helemaal de behoefte niet om haantje de voorste te zijn, en er als eerste bij te zijn. En ik besef heel goed dat ik drie kinderen, die op dat ogenblik behoefte hebben aan steun, achterlaat met een onevenwichtige en briesende vader.
En onmiddelijk roepen en tieren dat, als dat nog één keer gebeurt, IK ze onmiddelijk moet buitengooien... Wordt dit nu echt terug stressen iedere donderdag? Met de eindeloze discutie of ze nu al of niet vijf minuten te veel of te kort gewerkt heeft?? 
We geraken er wel!!
Magere troost, en alhoewel ik alles doe voor Thomas wat ik kan (ook voor Evy en Ruben), heb ik meer dan de handen vol aan het ruimen van de eigen schade, aan het mezelf rechthouden. Ik zou zo graag gewoon leven, zonder angst, zonder verdriet, zonder zorgen,...
Maar hoe doorbreek je dit??? Ik besef maar al te goed dat van zodra de storm gaan liggen is ik alles in het werk stel om dat zo te houden, om Koen te behagen, uit zelfbescherming, omwille van de kinderen, maar eigenlijk verloochen ik daarbij compleet mezelf, negeer ik mijn eigen verlangens en gevoelens, en leef alleen vanuit datgene wat hij wil. En dat besef zorgt voor een héél dubbel gevoel. Ik heb het jarenlang niet gezien, want wat is er nu verkeerd aan om iets voor een ander te doen, temeer daar ik mij daar meestal goed bij voel? In principe niets, als ik ook nog de ruimte zou krijgen om mezelf te zijn, om mezelf te ontwikkelen, en die ruimte is er helemaal niet.
Jammer dat ik omwille van mijn anonimiteit geen foto's op de site kan zetten. 
