De operatie is uitgesteld. "Er is iets tussen gekomen."  is alles wat men volgens Koen er van gezegd heeft. Morgen begint het weekend, dus is het niet voor maandag. Dat dit voor Koen zwaar is begrijp ik maar al te goed. Hij wou naar huis komen. Dat dit niet kan, lijkt me evident : hij ligt op intensieve zorgen, hartbewaking. Ik heb hem gezegd dat hij dan daarvoor de goedkeuring moet krijgen. Een uur later belde hij woedend terug dat ik het niet moest wagen om vandaag nog langs te komen. Zoals gewoonlijk : zijn frustraties die hij niet op een ander kan (durft) uiten, moet ik dan maar uitzweten, zonder zich er ook maar even rekenschap van te geven dat dit voor mij ook moeilijk is. Puur autistisch, dat weet ik wel, maar voor het ogenblik was het er even teveel aan.

Ik ben uitgehuild, heb uitgebreid gedoucht, om alles van me af te spoelen en ik ga straks de kinderen van school halen.

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Zijn zin heeft hij : hij zal me niet meer zien vandaag. Niet omdat ik wil doen wat hij zegt, maar omdat ik er totaal geen zin in heb. Ik heb er genoeg van om zijn marionet te zijn.

Ik weet het, straks spreek ik misschien terug anders. Er spelen voor het ogenblik bij iedereen teveel heftige emoties mee. En het blijft allemaal zo dubbel : Het is zoals Thomas zei : mama het voelt zo tegenstrijdig : natuurlijk zal het moeilijk zijn als papa sterft en zal er verdriet zijn en ik wil zeker dat papa blijft leven, maar aan de andere kant, als alles verwerkt is, zal er ook veel in de positieve zin veranderen.

Ik ben er nog lang niet aan uit. Dit belooft een zwaar weekend te worden. :-?