Sinterklaas! is het eerste woord dat bij me opkwam toen Ruben een tiental dagen geleden opmerkte dat papa eigenlijk wel heel veel zou willen hebben... Een heel verlanglijstje, net zoals een kind voor Sinterklaas. Het enige verschil is dat Sinterklaas niet meer komt voor Koen, en dat, als hij iets wil, dat ook moet kopen. "Als ik het nu nog zou krijgen,..."
De opmerking van Ruben was raak, heel raak voor een kind van tien jaar, en is bij mij blijven hangen. Toen we enkele jaren terug aan het bouwen waren, wou Koen een nieuwe kniklader. Alleen wil hij niet hetzelfde merk als nu, om een aantal gegronde redenen, en kwamen we tot de vaststelling dat een andere kniklader minder kon, en meer kostte dan degene die hij nu heeft. Nu ja, als er geen kniklader was die beantwoordde aan wat hij verwachtte, dan misschien een tractor??? Dus heeft hij een nieuwe tractor gekocht. En die kon niet groot genoeg zijn. Uiteindelijk was zijn keuze kleiner dan wat hij eerst in gedachten had, want gelukkig hebben zowel de verkoper als onze zoon Thomas hem tijdig met beide voeten terug op de grond gezet. Ik hoef dat niet te proberen, want ik krijg alleen maar de verwijten dat ik het hem niet gun. Ik heb er niets op tegen, maar vind wel dat alles moet aangepast zijn aan de behoeften, en dat verliest hij nogal eens uit het oog.
Sinds enkele maanden is zijn zoektocht naar een vervanger voor zijn kniklader opnieuw begonnen. Ondertussen vindt hij een kniklader niet goed genoeg en zoekt hij het in de categorie van de verreikers : daarmee zou het mogelijk moeten zijn om mest te laden op hogere mestkarren en op een vrachtwagen, wat hij nu niet kan. Alleen verliest hij uit het oog dat dit wel ondergeschikt is aan de dagdagelijkse taak van dat ding : de dieren voederen, boxen uitmesten. En net omdat de verreikers meestal groter zijn en minder kort manoeuvreren, zie ik daar een grote hinder bij het dagelijks gebruik... Ergens beseft hij dat wel (hoop ik toch), zodat de keuze uitgesteld wordt, terwijl hij in elke kwade bui mij verwijt dat het is omdat hij geen geld genoeg heeft, want ik werk niet genoeg, ik verdien niet genoeg,.... Eigenlijk weet hij gewoon niet wat hij wil, en is niets zoals hij het zou willen...
En zo komen er regelmatig nieuwe wensen bij. Op het ogenblik dat hij echt vind dat hij het nodig heeft, moet Thomas alles erover opzoeken, vraagt hij prijs,.... om het daarna in "wacht" te zetten, en gelukkig voor ons blijft het daar ook vaak bij, zodat de financiële impact beperkt blijft. Wat hij plots nodig denkt te hebben kan van alles zijn : van een silodekker, een weidesleep, tot specifieke kledij of schoenen,... tot bepaalde kleinigheden. Je kunt het zo gek niet bedenken. Soms koopt hij wel, maar heb ik het gevoel dat hij toch de link met de realiteit mist : Zo heeft hij vijf zonnebrillen, waarvan drie zonneleesbrillen, terwijl hij in de zon nooit leest, eigenlijk zowiezo zelden leest??? En een gewone leesbril, wat hij wel zou kunnen gebruiken, vind hij niet nodig... De laatste keer dat we om jeansbroeken gingen wou hij er vier, om reserve te hebben. Nu, zoveel maanden later, zijn ze te klein (hij is bijgekomen) en twee daarvan zijn nog nieuw... Hij heeft een dure winterjas in de kast hangen, die hij tot nu toe, twee keer, misschien drie keer, in twee jaar tijd, aangehad heeft. Laarzen in dezelfde prijscategorie, die ik tijdens de winter dagelijks draag, meestal drie tot vier jaar, vind hij wel een overbodige luxe... En hij droomt nog steeds regelmatig van een lederen jas, en een lederen broek... Ik koop geen kleren meer voor hem, zonder dat hij mee is, want als iets niet is zoals hij het in gedachten had, is het toch mis. En aangezien hij geen zin heeft om winkels af te lopen, aangezien hij niet binnen wil stappen in de duurdere kledingszaken, zal die leren jas en broek vermoedelijk wel dromen blijven... Met het trukje "je mag dat hebben, maar dan moet je wel mee. Zo'n dingen koop je niet zonder te passen!" geraak ik er meestal van af. Niet dat ik het hem niet gun, maar ik heb moeite met het feit dat hij dergelijke luxe producten koopt om in de kast te hangen, terwijl ik commentaar krijg op zelfs al het strikt noodzakelijke dat ik voor mezelf koop.
Na wantrouwen over de gewichten van zijn stieren die bij een veehandelaar gewogen werden, was het voorlaatste nieuwe "hebbesding" een veebascule. Thomas heeft alle mogelijke informatie opgezocht op internet, en we zijn bij twee bedrijven die dergelijke bascules maken langs geweest. De eerste was een gekend merk, heel degelijk en professioneel materiaal, maar duur. Te duur volgens mij. De tweede was een familiebedrijf, maakte de constructie een stuk lichter, maar was ook een heel stuk betaalbaarder. Dit waren veebascules voor op een boerderij, geschikt voor sporadisch wegen, maar Koen klasseerde dit onmiddelijk als "speelgoed" en dus "niets waard".... Een drietal dagen lang heeft dit in zijn hoofd gespookt, heeft hij blijkbaar (voorlopig?) toch ingezien dat dit wel een zeer dure investering is, die je eigenlijk niet kan terug verdienen. Alternatief is de dieren op de markt of in het slachthuis wegen, in plaats van bij de veehandelaar. Alleen is Koen een hopeloos geval als het er op aan komt om ergens naar toe te rijden, om de weg te vinden,...Hij heeft geen enkel ruimtelijk inzicht en rijdt dan ook altijd verloren. En hij is een gevaar om alleen op de autosnelweg toe te laten. Hij snapt onvoldoende het systeem van op- en afritten. Maar plots zag hij een nieuwe oplossing : een gps!!! Sinds vrijdagmiddag is dit het laatste "hebbesding". Ik heb prijs gevraagd in de garage waar ik toch langs moest voor het onderhoud van de wagen, en kreeg een Tomtom mee om eens uit te proberen, eens te weten wat het is, hoe het werkt, wat het wel en niet kan. Meest dringende vraag van Koen was of dat ding wel slimmer was dan hij?? Zonder twijfel, zei Thomas, want "tomtom" dat zijn twee "toms" (afkorting van thomas), dus twee keer zo intelligent als één Tom, en aangezien ik al zo intelligent ben (Thomas is hoogbegaafd),... Gisterenmiddag hebben we het uitgetest. Thomas had het ingesteld. Koen reed, de ene keer juist, de andere keer opzettelijk verkeerd, om te zien hoe dat ding reageerde,... En dat viel mee. Ik zat achteraan in de auto met Evy, en kwam haast niet meer bij van het lachen : Koen converseerde continue met de "dame" van de gps. "Ja, dat weet ik ook wel!" "Zeg een beetje vriendelijker mag ook!" "Ik dacht dat je het zou vergeten!"... Ik weet zeker als hij alleen in de auto zal zitten, dat dit ook continue zo zal zijn! :lol: :lol: :lol: :lol: :lol: :lol: :lol: :lol: :lol: :lol: :lol: :lol: :lol: :lol: :lol: :lol: :lol: :lol: :lol: :lol: :lol: :lol: :lol: :lol: En dan, op het ogenblik van de beslissing om zo'n ding aan te kopen, haakt hij opnieuw af : te duur!!! (tussen de 130 en de 160 euro, eigenlijk niets in vergelijking met de prijs van zijn veebascule). Maar ondertussen, voor één keer, zag ik dit ding wel zitten, want zo'n ding kan vooral voor mezelf ook wel nuttig zijn! Ik ben meer onderweg dan hij, trek nu mijn plan wel met kaarten en routeplanners via internet, maar dit is toch een stuk handiger. Dus heb ik gezegd dat hij het krijgt, nee niet voor sinterklaas, maar voor ons nieuwjaar. Een duur cadeau dat wel, maar dat is relatief in vergelijking met alle onnuttige aankopen die er al geweest zijn. En ik mag mezelf toch ook wel iets gunnen? :-D
