Maandagmiddag is Ruben op school lelijk gevallen op zijn voorhoofd. Men heeft mij opgebeld met de vraag of ik hem kon ophalen om een dokter te raadplegen. Geen probleem. Rond 13u was ik thuis. Ruben was heel suf, reageerde heel apathisch, en had de neiging overal tegen aan te lopen. Omdat het spreekuur van de huisarts pas om 18u was, had ik hem opgebeld met de vraag om langs te komen. Korte tijd nadien moest Ruben braken, en geen kwartier later was hij in de zetel in slaap gevallen. Ik ging regelmatig kijken hoe het met hem was. Hij lag rustig te slapen. Rond 15u was hij even wakker, moest opnieuw braken, om daarna terug in slaap te vallen.
Het was bijna 16 uur toen de huisarts er was. Koen was al razend, want zijn kind was ernstig gekwetst (lag rustig te slapen) en de huisarts kwam maar niet! Op het ogenblik dat hij er wel was, is Koen dan plots in geen wegen te bekennen. Dat hoeft ook voor mij niet, maar dan hoeft hij ook niet te spuien tegen mij! De huisarts was vrij duidelijk : hersenschudding! Ik moest hem 24 uur goed in de gaten houden, kreeg de nodige uitleg waarop ik moest letten, en hij raadde aan om foto's te laten nemen van de schedel, om zeker te zijn dat er geen barst was. Hij schreef daarvoor de nodige doorverwijzing.
Koen vond het niet nodig om foto's te gaan nemen, maar ik vond het toch wel belangrijk en tenslotte gaf hij toe dat we dan minstens zeker zouden weten of er meer aan de hand was. Ik heb de volgende dag dan ook een afspraak gemaakt, met zijn medeweten, en hem verwittigd dat ik er om 10u mocht zijn. Gelukkig kregen we goed nieuws : aan de schedel zelf is er geen schade op te merken! In een klein uurtje waren we terug thuis met deze geruststelling. "Zie je nu wel dat het niet nodig was! Ik wist het wel!" "Als de huisarts er zich al niet durfde over uitspreken, konden alleen foto's zekerheid geven." "Ieder normaal mens kon dat zien, dat er niets aan de hand was met Ruben!"
Ondertussen was Ruben ook al veel alerter, sliep hij gisteren overdag niet meer, kon een half uurtje tv kijken,... En 's avonds volgde dan ook "de preek" : De huisarts kende er niets meer van, want Ruben kon onmogelijk een hersenschudding hebben! En ik geloofde ook iedereen. Men kon mij van alles wijsmaken. Ik spendeerde zelfs nog tijd en geld om foto's te gaan nemen, ook al was er niets aan de hand. Kon ik nog belachelijker doen, of was het er mij alleen maar om te doen om niet te moeten werken? Welke zelfstandige doet nu zoiets? Geloofde ik nu echt alles wat de huisarts zei? Die vent kon er de laatste tijd niets meer van. Alleen hij was zo slim om te zien dat dit alleen maar een fikse buil was op zijn voorhoofd, en niets meer. Dat Ruben de eerste dag volledig suf was, alleen maar sliep, nauwelijks reageerde als je iets vroeg, niet tegen lawaai kan, op momente klaagt van hoofdpijn, dat was allemaal te verwaarlozen. Het is geen hersenschudding. Punt, andere lijn!
En daar sta ik dan! Wat moet ik daar nog op zeggen! Als ik mijn mond durf open doen, stel ik mij aan, heb ik geen recht van spreken,... en als hij zichzelf niet overtuigend genoeg vind op het ene punt, dan schakelt hij maar over op iets anders : over hoe mijn ouders mij bedriegen, en hoe goedgelovig ik daar ook ben... Gisteravond was hij bij zijn broer en daarna was de sfeer toch iets beter.
Deze namiddag moest ik om Ruben zijn rapport. Blijkbaar liep het bij de vorige ouders nogal uit, want ik moest een twintigtal minuten wachten voor het mijn buurt was, maar ik was zelf ook bijna een half uur bij Ruben zijn onderwijzer. De resultaten zijn goed, met uitzondering van spelling. Dat was, ondanks alle inspanningen vooraf, ondermaats. Dyslexie! Dat weten we. En het lukt Ruben minder om te compenseren dan Evy. We hebben het één en ander overlopen om tot de vaststelling te komen dat er het maximum uitgehaald wordt. Zijn taalbeschouwing was beduiden beter dan normaal, wat vooral te verklaren was doordat hij de dag ervoor alles nog eens grondig doorgenomen had met de logopediste. Je kunt niet meer van een kind verwachten dan het kan, en Ruben doet zijn best, daar zijn zowel ikzelf als de onderwijzer het over eens. Dus zijn we dik tevreden.
Koen was razend toen ik thuis kwam, omdat ik een uur weggeweest was "voor zo'n zever". En toen hij hoorde dat spelling allesbehalve was, was het hek helemaal van de dam. Hoe was ik zo dom om te verwachten dat Ruben daar resultaten zou halen? Hij deed er helemaal niets voor! ??????????? Ik zou er beter voor zorgen dat mijn kind alle dagen een half uur las. Dat zou meer uithalen dan elke week naar die logopediste te hollen. Want dat was toch alleen maar om de dikke nek uit te hangen en bracht niets op! pffffffff. En dat terwijl ik zowel bij Ruben als bij Evy weet dat die logopedie enorm belangrijk is (was). Dat Evy nu goede resultaten haalt in het middelbaar onderwijs is omdat ze daar geleerd heeft, hoe ze, met haar dyslexie, haar talen moest aanpakken en aanleren. Het zijn natuurlijk allemaal lapmiddelen, want de dyslexie blijft, maar het helpt hen wel vooruit!
Ik heb het voor het ogenblik wel weer gehad! Pffffff.
Reacties op bericht (1)
17-12-2009
hoi
hallo ik lees nu al een tijdje het wel en wee van jou en je familie hier op de blog maar ik vind dat dit toch wel erg ver aan het gaan is hoor meisje ik begrijp niet dat je zo iemand kunt blijven omdat hij er zelf ni altijd kan aan doen wel jij ook niet hoor jij moet weg bij die man en neen dit hoef je niet voor jezelf te doen maar voor je kinderen wat een leven hebben die steeds zo in angst voor hun vader er zijn duizende gescheiden vrouwen waaronder ikzelf maar ik heb nog geen honderste mee gemaakt wat jij door maakt kap er mee en leef voor je kinderen dit heb je niet verdient hoor
