Het was beslist. We zouden een Tomtom go IQ regional kopen. Prijs gevonden op internet 159 euro. Het voordeel van die IQ is dat hij op grote kruispunten rijstrookinstructies toont. Dat heb je bij de start Tomtom die 30 euro goedkoper is niet, maar dat vond ik nu voor Koen wel belangrijk, aangezien hij helemaal geen inzicht heeft in op- en afritten of wisselknooppunten op autosnelwegen. Niet dat hij daar veel rijdt, maar je weet nooit, en voor die 30 euro. Daarnaast houdt de IQ rekening met verkeersknelpunten om de route te bepalen.
Ik moest vooraf bellen om prijs te vragen : Bij de garage hadden ze de regional niet. De goedkoopste tomtom is 189 euro. Wat voor type het precies is wist degene die ik aan de telefoon had niet. Ik heb dan nog naar onze gewone handelaar gebeld waar we onze electro-toestellen en gsm's kopen, en daar kreeg ik een complete uitleg, bleek dat de gewenste Tomtom met de regionale kaarten uit de handel is, en de prijs voor dezelfde met kaarten van Europa is 189 euro. De prijs voor de eenvoudiger versie, zonder rijstrookbegeleiding, is 139 euro.
Ik heb alles netjes aan Koen verteld, heb ook gezegd dat ik de indruk had dat men bij de garage niet echt op de hoogte was, en toen zei Koen DUIDELIJK : als ze het in de garage niet veel goedkoper kunnen dan bij onze gewone handelaar, ga dan naar de laatste!!! En hij vond dat we dan wel deze van 189 euro, met rijstrookbegeleiding konden nemen.
Nu we beslist hadden en ik wist dat de gevraagde tomtom voorradig was, heb ik deze namiddag de tomtom in bruikleen terug gebracht, heb daar nog eens correcte info gevraagd, en daar de prijs net dezelfde was, hij niet in voorraad was, heb ik, zoals afgesproken, hem bij onze gewone handelaar gekocht.
Tot zover alles zoals afgesproken, tot ik thuis kwam : ik was volgens Koen te lang weggeweest (anderhalf uur, maar moest ook nog om bureaugerief, brood, en sigaretten voor Koen, en met de fiets van Ruben naar de fietshersteller. In totaal dus zes haltes). En toen bleek dat de tomtom gewoon aan het raam geplakt wordt, en de kabel dus loshangt, gingen de poppen aan het dansen : hij werd razend. Hij had toch gezegd dat ik hem moest kopen bij de garage (???????????), dat ik moest gezorgd hebben dat ze serieuze korting gaven, dat ze hem voor die prijs vast monteerden op het dasboard, dat die kabel weg was, en dat dit allemaal gratis gebeurde, want onze veearts heeft daar wel een serieuze korting gekregen toen hij een nieuwe auto kocht (???????????). Daarbij had Thomas gezegd dat de gewenste tomtom even groot zou zijn en hij was kleiner! Dus zo'n stom ding zou hij nooit gebruiken. Ik moest maar eens doen wat hij zei!!!!!! ????????????
Op zo'n momenten voel ik me als een vis die op het droge gegooid wordt, en naar adem moet happen. Alles was duidelijk vooraf afgesproken, zowel Thomas als ik hadden duidelijk uitgelegd dat de gekozen tomtom kleiner zou zijn, dat het grotere formaat nog een stuk duurder was, dat die kabel er altijd is bij een niet ingebouwde tomtom (en die zijn nog stukken duurder!!!), en dat het voordeel daarvan is dat je alles kunt wegnemen uit de auto als je hem niet nodig hebt. Dit om diefstal te vermijden. We hebben zelfs het model getoond op de computer en de afmetingen gezegd, waarbij Koen gevraagd had te meten hoe groot deze in bruikleen was, om het verschil te weten. Duidelijker en overzichtelijker kon het echt niet! En dan zo'n reactie!!! pffffffffffffffffffff
Ondertussen is hij wel bijgedraaid : Thomas heeft gisterenavond, toen Ruben en ik zijn fiets terug haalden, het toestel bekeken op vraag van Koen, en heeft bewust vol lof duidelijk gemaakt dat dit toch wel een beter toestel was, dat het veel handiger was om in te stellen, dat je bij dit toestel de autosnelwegen volledig kan uitschakelen, wat bij het ander niet kan,... En dat werkt wel! Hij heeft gevraagd het in te stellen zodat hij het vandaag of morgen kan testen als hij zijn veescheermessen binnen brengt om te slijpen... Eind goed, al goed? Ja, dat wel, maar ondertussen heb ik het toch weer gehad. En het hakt er toch telkens serieus in!
De voorbije tijd ging het hier vrij goed. Sinds ik Koen betrapt heb, verdwijnt er geen bier meer in huis. Het is niet moeilijk bij te houden, want er staat al veertien dagen een volle krat, dus als daar één zou van verdwijnen valt het wel op. Ook bij de laatste bloedanalyse bleek zijn bloed dikker, wat er op wijst dat hij minder drinkt. En de voorbije veertien dagen heeft hij ook weinig reden om er nog tussenuit te muizen. Buitenshuis drinken kan dus ook al niet. Koen was qua humeur een stuk stabieler. Ook dat viel op. En dan komt er dat klein stukje hoop dat hij opnieuw zou stoppen...
Tot woensdag... Woensdagnamiddag zouden we na school onmiddelijk de resterende koeien halen in een weide op 15km van onze deur. Op weg daarnaar toe kon ik Thomas oppikken. Ruben zijn school is de woensdag uit om 11u25. Hij kon dus eerst naar huis. Het plan was om dan onmiddelijk te vertrekken, nog belegde broodjes te halen voor de middag, Thomas iets na 12u op te pikken (zijn school is om 12u uit), zodat we, rekening houdend met het drukke verkeer in het centrum, rond 12u20 bij de weide zouden zijn. Als Koen samen met ons rond 11u40 vertrok met de tractor en de kar, zou hij daar zeker eerst aankomen. Voor hem is het zo'n half uurtje rijden. Tot mijn grote verbazing verkondigde Koen om 11u05 dat hij zou vertrekken. Nu al? Ja, hoor. Hij was klaar met zijn werk en hij zou niet zo lang hoeven te wachten. Of hij wel besefte dat ik daar pas 20 na 12 kon zijn? Ja, hoor, geen probleem! Hij zou echt niet zo lang moeten wachten... Neem 11u10 vertrokken, is om 11u40 daar, dus dat is 40 minuten wachten. Niet veel? En dat voor iemand voor wie vijf minuten wachten meestal een onoverkomelijk probleem is??? Alle gelegenheid dus om ergens te stoppen... Ik kan dat niet bewijzen. Ik kan het nooit bewijzen dat hij drinkt onderweg. Een pint drinken kost niet zoveel tijd, en als hij echt langer weg is, dan heeft hij altijd wel een uitweg. Ook nu. Toen we daar aankwamen waren de dieren geladen, en moesten we alleen nog het slijk van de weg verwijderen. De kinderen en mezelf hoor je daarover niet klagen. Zeker niet omdat Koen in een zeer euforische stemming was. Hij kon niet beter gehumeurd zijn. Iets dat het al vrij verdacht maakt, maar waar mee te leven valt. Alleen weet ik maar al te goed, dat in de perioden dat hij af en toe drinkt, zijn gedrag van het ene uiterste in het andere valt. Lang heb ik daarop niet hoeven te wachten. Helaas Donderdag rond 16u kreeg ik opnieuw de volle lading over de poetsvrouw : er lag nog stof op zijn stoel in de kamer, én hij vond nog een stofdraad onder de trap, dus had ze niet gepoetst! Ik had over de volledige dag tien minuten (hoogstens!) staan praten over haar kindje, en dat had hij gezien. Logische conclusie voor hem : ik hou de poetsvrouwen bezig zodat ze niet werken, om zelf niet te moeten werken,... De hele avond heeft hij er over doorgedramd. Ik ben even kunnen wegvluchten omdat hij plots om 16u25 beslistte dat ik er voor moest zorgen dat ik om 16u30 aan Thomas zijn school stond (een kwartier rijden...) omdat het te hard regende, terwijl het eigenlijk helemaal niet regende... Ik moest wel nog even langs de laatste weide waar nog koeien zaten rijden, om te zien of daar alles in orde was. Geen probleem.... Op zo'n ogenblikken zou ik alles doen omdat zijn humeur terug de juiste kant zou uitgaan. Misschien verkeerd van mij om zo voor hem te springen, maar ik kan het er gewoon niet bij hebben dat de situatie helemaal escaleerd. Tegen de avond was hij opnieuw kalmer. Gisteren overdag viel het mee. We zijn de laatste dieren gaan halen, zodat ze nu allemaal binnen zijn. Ik hoopte dat dit hem rust zou geven.
Helaas, gisterenavond begon het opnieuw : hij wou een overzicht van mijn rekeningen "in de eerste dagen", want ik spaarde niet. Vanmorgen nog een preek dat mijn facturen niet hoog genoeg zijn, dat ik voor niets werk. Naar aanleiding van een artikel in de krant weet ik dat ik iets meer verdien dan het gemiddelde in dit beroep. En dat is heel wat minder dan hij in gedachten heeft. En dat ik niet veel over heb? Ik betaal het volledige huishouden, telefoon, onderhoud auto, alle schoolkosten, alle kledij, af en toe nog een zakje melkpoeder of andere zaken die ik moet meebrengen voor hem,... Hij betaalt nog geen 500 euro per maand voor de lening van ons huis, én de electriciteitsfactuur omdat het grootste deel voor het bedrijf is. Van een eerlijke verdeling gesproken. En dan zou ik moeten kunnen sparen, evenveel of meer dan hem! Het heeft geen zin om daar cijfers op te plakken. Hij redeneert op zijn eigen manier, en wat in zijn hoofd zit geraakt er niet meer uit. Ik weet al lang dat me proberen te verdedigen, zelfs met duidelijke cijfers geen zin heeft. Als elk inkomen als belachelijk laag, en elke uitgave als belachelijk hoog afgedaan wordt, dan ben je vlug ten einde. En mijn protest maakt hem alleen nog maar kwader. Dus kan ik niet anders dan slikken, diep inademen om de pijn aan te kunnen, en hopen dat deze bui vlug weer overgaat. Tegen reële feiten kan ik me verdedigen. Tegen de waanvoorstellingen in zijn hoofd maak ik geen schijn van kans. De hoop dat iemand hem ooit zegt en hij dat aanvaard, of dat hij ooit beseft, hoe irreëel zijn wensen zijn, heb ik al lang opgegeven.
Morgen, zondag, ga ik met de kinderen naar mijn ouders voor sinterklaas. Een week vroeger, omdat mijn broer deze week zijn kinderen heeft, én het is mooi meegenomen voor Thomas, die volgende week moet leren voor de examens. Maar ondertussen wéér een reden voor Koen om extra frustraties op mij bot te vieren.
Ondertussen moet ik vandaag werken van hem, want de poetsvrouw heeft al het werk al gedaan. Heeft ze dan toch zo hard gewerkt, dat ze het volledige huishouden van één week, in één dag doet? En de kleren die Evy meebrengt van het internaat en ze maandag terug mee moet nemen? Pfff. Ik zit op mijn bureau voor de minste ruzie, wel te bloggen in plaats van te werken,... Alleen blijft de was wel liggen, zal deze zich tegen donderdag opnieuw opstapelen, als ik alleen het hoogstnodige doe in het weekend, wat de poetsvrouw dan meeneemt, waardoor ik terug commentaar krijg dat de poetsvrouw moet poetsen en niet de was doen... En als ik haar zeg dat ze de was moet laten liggen, dan krijg ik de lading omdat de was zich opstapelt.... Elke avond één machine instoppen, dat is geen werk. Nee, maar die was moet ook nog uitgehangen worden, opgeplooid, in de kast gelegd,... Wanneer moet ik dat allemaal doen? 's Avonds na 20u30, net als het afruimen van de tafel, de vaatwas legen en vullen, de keuken opruimen,... en alle andere huishoudelijke klusjes die er nu eenmaal zijn, en waarvan hij niet beseft hoeveel tijd ze in beslag nemen???
Gisteren moest mijn schoonvader voor een routine-onderzoek naar het ziekenhuis. Aangezien hij enkel in onze auto kan, was ik begeleidster van dienst. Iets wat ik graag doe. Ik waardeer hem en hij neemt bij mij een bijzondere plaats in. De tijd dat hij Koen kon sturen is voorbij : hij kan sinds zijn beroerte het niet meer tegen iemand opnemen, en Koen neemt hem sindsdien ook niet meer ernstig. Maar dat verandert niets aan alles wat hij al die jaren wél voor mij gedaan heeft.
Dit zijn ook momenten waarop ik volledig ontspannen kan zijn : mijn schoonvader is aangenaam gezelschap, ook al was hij nerveus op de heenweg. En het feit dat Koen dit accepteert als normaal, het verloop vrij voorspelbaar is, het allemaal vooraf gepland is,... zorgt ervoor dat ik niet op mijn hoede hoef te zijn voor zijn reacties voor en na. Zo ontspannen ben ik zelden of nooit als ik naar mijn eigen familie ga, omdat ik nooit weet hoe Koen zal reageren. Zo ontspannen ben ik zelden als Koen er bij is, gewoon omdat ik in zijn aanwezigheid altijd alert ben : zegt niemand iets verkeerd? zeg ik niets te veel of te weinig? Allemaal naar zijn normen, want afwijken heeft kans op storm.
Ik ervaar dat mijn schoonvader blij is dat ik er bij ben, dat hij vertrouwt op mij. Hij vraagt me om bij de consultatie aanwezig te zijn, zodat ik achteraf nog even kan overlopen wat er gezegd werd. Alhoewel hij vrij goed volgt als er iets gezegd wordt, lukt het hem bij een veelheid aan informatie niet om de hoofdzaak er uit te halen. En dan heeft hij er veel aan dat dit achteraf nog een keer, of eventueel een paar keer, allemaal terug op een rijtje geplaatst wordt. Ook vooraf had mijn schoonmoeder mij gevraagd of ik even kon informeren bij de huisarts, toen die langs kwam voor Evy, over het hoe en waarom van het consult. Zij begreep het niet, en mijn schoonvader zelf had vooral schrik dat hij opnieuw opgenomen zou moeten worden. Het is één van mijn sterke punten dat ik vrij vlot besef wat voor iemand het belangrijkste is om te weten, en dat ik dit ook op een beknopte manier kan weergeven. Enkel de essentie, en dit op een eenvoudige manier. Bij het samenleven met een auti-man en een auti-dochter kan ik trouwens van deze gave volop gebruik maken. Koen beseft wel niet dat hij dit nodig heeft, en waardeert het ook meestal niet. Bij Evy merk ik wel dat ze er iets aan heeft : Tijdens het weekend liep ze op de toppen van haar tenen, door een aantal "schoolonzekerheden" : ze is ziek geweest en heeft nog steeds niet alle lessen kunnen inhalen, ze had een blad nodig van aardrijkskunde dat ze uitgeleend had en niet teruggekregen, en het lukte niet iemand te vinden die dat voor haar kon doormailen of doorfaxen, de onzekerheid of ze volgend schooljaar nog in dezelfde school terecht kan,... uiterlijk blijft ze onbewogen onder dit alles, tot de frustraties er op één of andere manier uitkomen. Zo stond ze zondagmiddag door te drammen voor de spiegel : haar laarzen zaten niet goed, haar sokken zaten niet goed, haar broek zat niet goed,... "En dat moet zò blijven, en dat gààt niet, en van iedereen gaat dat wel, en van mij niet,... " en op alles wat ik zeg reageert ze onmiddelijk met... "maar nee, dat gààt niet!" Op een bepaald ogenblik reageerde ik niet meer, stond ik gewoon te kijken hoe ze daar echt maar bleef doordrammen, en op het ogenblik dat ze met haar handen ook nog begon te "fladderen", was dit echt zo typerend auti, dat ik moest lachen. "Het gààt allemaal niet, en jij lacht mij uit!" "Nee, ik lach je niet uit, ik vind het gewoon komisch hoe auti jij bezig bent!" En dan lukt het wel om te stellen dat haar doordrammen niets oplost, dat het niet om haar kleren gaat, maar wel om achterliggende zaken. En dan snapt ze wel niet, zegt ze, wat het één met het ander te maken heeft, want daarover staat ze niet door te drammen, daar denkt ze op dat ogenblik zelfs niet aan, maar er komt dan wel een opening om samen te bekijken hoe ze die andere onderliggende zaken kan hanteren. En als de onderliggende zaken voor haar hanteerbaar worden, lukken de kleren plots ook wel Ik weet dat ze steeds zal blijven vastlopen op bepaalde zaken, ik weet dat ze het nooit zal aanvoelen hoe alles met elkaar in verband staat, maar het helpt haar wel vooruit als ik het haar kan duidelijk maken, en ze het verstandelijk wél begrijpt. Ik merk dat ze daar veel aan heeft, ook al lost het heel veel niet op. Ook al zal dat doordrammen nooit verdwijnen, het maakt een wereld van verschil uit voor haarzelf, als zij in tegenstelling tot Koen wél beseft dat dit gedrag niet gewoon is, maar een uiting van achterliggende frustraties. Én het maakt een enorm verschil voor de omgeving als ze open staan voor sturing, hulp, waar het fout loopt, of gewoon hun frustraties bot vieren op hun omgeving en iedereen behalve zichzelf, de schuld geven, zonder besef van de achterliggende oorzaak.
We dwalen af : ik had het over mijn schoonvader. De uitslag van het onderzoek kon maar zo positief zijn : alles was in orde. Goed nieuws voelt altijd goed. Maar wat voor mij bovenal belangrijk was, was de duidelijk uitgesproken waardering van mijn schoonvader over wat ik voor hem deed, terwijl ik dit eigenlijk als normaal beschouw om dit te doen. Maar die positieve bevestiging, het besef dat er nog iemand is, die niet alles wat ik doe, als vanzelfsprekend beschouwd en dat ook duidelijk aangeeft, gaf mij een enorme kick voor mijn zelfvertrouwen : ik mag er zijn! Dit moment staat zo schril in contrast met de pakken kritiek, het kleineren en me in de grond boren van Koen. In de rustige perioden valt dit nog wel mee (omdat ik het gewoon ben?), maar eigenlijk gaat er geen dag voorbij zonder denegrerende opmerkingen, en de positieve uitingen van Koen gericht aan mij kan ik over alle jaren wel op mijn handen tellen. De meeste dateren dan nog uit het begin van ons huwelijk.
Ik heb geleerd mezelf te ondersteunen, besef het zelf wel heel goed wanneer ik goed bezig ben, vind van mezelf dat ik het er over het algemeen goed van afbreng, ben me steeds meer bewust van mijn gaven (ook van mijn fouten, want die worden steeds opnieuw in de verf gezet),... dus ben ik de voorbije jaren een stuk zelfbewuster geworden, en gaan de opmerkingen van Koen steeds vaker over me heen. Maar de plotse waardering die er nu wel was, gaf mij gisteren vleugels...
Sinterklaas! is het eerste woord dat bij me opkwam toen Ruben een tiental dagen geleden opmerkte dat papa eigenlijk wel heel veel zou willen hebben... Een heel verlanglijstje, net zoals een kind voor Sinterklaas. Het enige verschil is dat Sinterklaas niet meer komt voor Koen, en dat, als hij iets wil, dat ook moet kopen. "Als ik het nu nog zou krijgen,..."
De opmerking van Ruben was raak, heel raak voor een kind van tien jaar, en is bij mij blijven hangen. Toen we enkele jaren terug aan het bouwen waren, wou Koen een nieuwe kniklader. Alleen wil hij niet hetzelfde merk als nu, om een aantal gegronde redenen, en kwamen we tot de vaststelling dat een andere kniklader minder kon, en meer kostte dan degene die hij nu heeft. Nu ja, als er geen kniklader was die beantwoordde aan wat hij verwachtte, dan misschien een tractor??? Dus heeft hij een nieuwe tractor gekocht. En die kon niet groot genoeg zijn. Uiteindelijk was zijn keuze kleiner dan wat hij eerst in gedachten had, want gelukkig hebben zowel de verkoper als onze zoon Thomas hem tijdig met beide voeten terug op de grond gezet. Ik hoef dat niet te proberen, want ik krijg alleen maar de verwijten dat ik het hem niet gun. Ik heb er niets op tegen, maar vind wel dat alles moet aangepast zijn aan de behoeften, en dat verliest hij nogal eens uit het oog.
Sinds enkele maanden is zijn zoektocht naar een vervanger voor zijn kniklader opnieuw begonnen. Ondertussen vindt hij een kniklader niet goed genoeg en zoekt hij het in de categorie van de verreikers : daarmee zou het mogelijk moeten zijn om mest te laden op hogere mestkarren en op een vrachtwagen, wat hij nu niet kan. Alleen verliest hij uit het oog dat dit wel ondergeschikt is aan de dagdagelijkse taak van dat ding : de dieren voederen, boxen uitmesten. En net omdat de verreikers meestal groter zijn en minder kort manoeuvreren, zie ik daar een grote hinder bij het dagelijks gebruik... Ergens beseft hij dat wel (hoop ik toch), zodat de keuze uitgesteld wordt, terwijl hij in elke kwade bui mij verwijt dat het is omdat hij geen geld genoeg heeft, want ik werk niet genoeg, ik verdien niet genoeg,.... Eigenlijk weet hij gewoon niet wat hij wil, en is niets zoals hij het zou willen...
En zo komen er regelmatig nieuwe wensen bij. Op het ogenblik dat hij echt vind dat hij het nodig heeft, moet Thomas alles erover opzoeken, vraagt hij prijs,.... om het daarna in "wacht" te zetten, en gelukkig voor ons blijft het daar ook vaak bij, zodat de financiële impact beperkt blijft. Wat hij plots nodig denkt te hebben kan van alles zijn : van een silodekker, een weidesleep, tot specifieke kledij of schoenen,... tot bepaalde kleinigheden. Je kunt het zo gek niet bedenken. Soms koopt hij wel, maar heb ik het gevoel dat hij toch de link met de realiteit mist : Zo heeft hij vijf zonnebrillen, waarvan drie zonneleesbrillen, terwijl hij in de zon nooit leest, eigenlijk zowiezo zelden leest??? En een gewone leesbril, wat hij wel zou kunnen gebruiken, vind hij niet nodig... De laatste keer dat we om jeansbroeken gingen wou hij er vier, om reserve te hebben. Nu, zoveel maanden later, zijn ze te klein (hij is bijgekomen) en twee daarvan zijn nog nieuw... Hij heeft een dure winterjas in de kast hangen, die hij tot nu toe, twee keer, misschien drie keer, in twee jaar tijd, aangehad heeft. Laarzen in dezelfde prijscategorie, die ik tijdens de winter dagelijks draag, meestal drie tot vier jaar, vind hij wel een overbodige luxe... En hij droomt nog steeds regelmatig van een lederen jas, en een lederen broek... Ik koop geen kleren meer voor hem, zonder dat hij mee is, want als iets niet is zoals hij het in gedachten had, is het toch mis. En aangezien hij geen zin heeft om winkels af te lopen, aangezien hij niet binnen wil stappen in de duurdere kledingszaken, zal die leren jas en broek vermoedelijk wel dromen blijven... Met het trukje "je mag dat hebben, maar dan moet je wel mee. Zo'n dingen koop je niet zonder te passen!" geraak ik er meestal van af. Niet dat ik het hem niet gun, maar ik heb moeite met het feit dat hij dergelijke luxe producten koopt om in de kast te hangen, terwijl ik commentaar krijg op zelfs al het strikt noodzakelijke dat ik voor mezelf koop.
Na wantrouwen over de gewichten van zijn stieren die bij een veehandelaar gewogen werden, was het voorlaatste nieuwe "hebbesding" een veebascule. Thomas heeft alle mogelijke informatie opgezocht op internet, en we zijn bij twee bedrijven die dergelijke bascules maken langs geweest. De eerste was een gekend merk, heel degelijk en professioneel materiaal, maar duur. Te duur volgens mij. De tweede was een familiebedrijf, maakte de constructie een stuk lichter, maar was ook een heel stuk betaalbaarder. Dit waren veebascules voor op een boerderij, geschikt voor sporadisch wegen, maar Koen klasseerde dit onmiddelijk als "speelgoed" en dus "niets waard".... Een drietal dagen lang heeft dit in zijn hoofd gespookt, heeft hij blijkbaar (voorlopig?) toch ingezien dat dit wel een zeer dure investering is, die je eigenlijk niet kan terug verdienen. Alternatief is de dieren op de markt of in het slachthuis wegen, in plaats van bij de veehandelaar. Alleen is Koen een hopeloos geval als het er op aan komt om ergens naar toe te rijden, om de weg te vinden,...Hij heeft geen enkel ruimtelijk inzicht en rijdt dan ook altijd verloren. En hij is een gevaar om alleen op de autosnelweg toe te laten. Hij snapt onvoldoende het systeem van op- en afritten. Maar plots zag hij een nieuwe oplossing : een gps!!! Sinds vrijdagmiddag is dit het laatste "hebbesding". Ik heb prijs gevraagd in de garage waar ik toch langs moest voor het onderhoud van de wagen, en kreeg een Tomtom mee om eens uit te proberen, eens te weten wat het is, hoe het werkt, wat het wel en niet kan. Meest dringende vraag van Koen was of dat ding wel slimmer was dan hij?? Zonder twijfel, zei Thomas, want "tomtom" dat zijn twee "toms" (afkorting van thomas), dus twee keer zo intelligent als één Tom, en aangezien ik al zo intelligent ben (Thomas is hoogbegaafd),... Gisterenmiddag hebben we het uitgetest. Thomas had het ingesteld. Koen reed, de ene keer juist, de andere keer opzettelijk verkeerd, om te zien hoe dat ding reageerde,... En dat viel mee. Ik zat achteraan in de auto met Evy, en kwam haast niet meer bij van het lachen : Koen converseerde continue met de "dame" van de gps. "Ja, dat weet ik ook wel!" "Zeg een beetje vriendelijker mag ook!" "Ik dacht dat je het zou vergeten!"... Ik weet zeker als hij alleen in de auto zal zitten, dat dit ook continue zo zal zijn! En dan, op het ogenblik van de beslissing om zo'n ding aan te kopen, haakt hij opnieuw af : te duur!!! (tussen de 130 en de 160 euro, eigenlijk niets in vergelijking met de prijs van zijn veebascule). Maar ondertussen, voor één keer, zag ik dit ding wel zitten, want zo'n ding kan vooral voor mezelf ook wel nuttig zijn! Ik ben meer onderweg dan hij, trek nu mijn plan wel met kaarten en routeplanners via internet, maar dit is toch een stuk handiger. Dus heb ik gezegd dat hij het krijgt, nee niet voor sinterklaas, maar voor ons nieuwjaar. Een duur cadeau dat wel, maar dat is relatief in vergelijking met alle onnuttige aankopen die er al geweest zijn. En ik mag mezelf toch ook wel iets gunnen?
Dit zijn zo van die momenten waarop ik eigenlijk niet weet hoe ik me moet voelen. Aan de ene kant lukt het me allemaal wel, maar ik ben er me van bewust dat dit louter mijn verdienste is, dat ik degene ben die me inzet om de sfeer positief te houden, dat ik vooral bezig ben met me zelf, om mijn eigen evenwicht te vinden, om mijn zelfbewustzijn te stimuleren, om op een positieve manier met mezelf om te gaan. O.K. het vraagt heel wat energie, maar voor het ogenblik lukt het wel om mijn leven terug op de rails te krijgen en niet onderuit te gaan. Ik besef maar al te goed dat de psychologische schade die ik opgelopen heb zwaar is, maar het lukt me om dit beetje per beetje te verwerken en alles een plaats te geven. Depressieve gevoelens, die in mijn leven al zo vaak kwamen aankloppen, zijn op dit moment niet aan de orde, ook al besef ik wel dat ik mijn aandacht niet kan laten verslappen.
Met Koen gaat het voor het ogenblik vrij wisselvallig. Soms gaat het goed, soms is hij vrij prikkelbaar en licht ontvlambaar, om de meest absurde zaken. De momenten dat het goed gaat, zijn voor mij momenten om op te laden, maar ik besef wél, niet altijd op het moment zelf, dat de prijs die ik betaal voor die positieve momenten toch hoog is : dat kan alleen als ik me plooi zoals hij het wenst. Gaan lopen, omwille van mijn conditie en om wat kilo's kwijt te geraken, is niet bespreekbaar; tijdens de week even tijd maken voor mezelf, het gezin, het huishouden,... is niet bespreekbaar; gaan shoppen met mijn dochter is niet bespreekbaar; iets samen doen met de kinderen is niet bespreekbaar; de vraag om naar een tv-programma te kijken, wat geen actiefilm is, maar mij wel interesseert, is niet bespreekbaar; een boek lezen terwijl hij tv kijkt is niet bespreekbaar,... de zondagvoormiddag een uurtje in de tuin werken zorgt voor problemen, heel veel keren dat ik de auto nodig heb, om naar klanten te gaan, of om boodschappen te doen,... zorgt dit voor problemen,... En dus plooi ik maar, schipper ik maar, zorg ik maar dat hij zo weinig mogelijk kan opmerken.
Vooral het feit dat ik niet mag gaan lopen, heeft mij doen inzien dat ik wel heel veel moet inleveren. Het is iets waarvan ik mezelf niet meer kan voorhouden dat dit niet belangrijk is : Het speelt een rol voor mijn conditie, mijn gewicht, ja, mijn gezondheid. Ik ben bezig met mijn gewicht, doe pogingen om af te vallen, maar de daarvoor noodzakelijke beweging ontbreekt. En met de beste wil van de wereld kan ik niet begrijpen dat Koen daar iets tegen heeft : lopen kost niets. Ik doe het alleen of met de kinderen, dus hoeft hij ook niet te vrezen dat ik me teveel met anderen zou bezig houden,... en het kan voor mezelf zoveel uitmaken. Ik zie het positieve resultaat bij Koen zijn broer, die sinds het voorjaar beduidend meer beweging neemt. Koen ziet dit ook, maar snapt schijnbaar niet dat daarvoor een inspanning nodig is : "moest je met de fiets naar de post rijden, als je tijd hebt" Als ik volgens hem zelfs geen tijd heb om 's avonds drie keer per week een half uurtje te lopen, hoe zou ik dan regelmatig overdag, als ik verondersteld wordt van "geld te verdienen" tijd mogen maken om met de fiets te rijden??? Eén keer misschien, twee keer misschien, en dan zal het commentaar wel volgen. Trouwens het is toch aan mij om te bepalen waar ik me goed bij voel? Lopen of fietsen? Wandelen? Ja, dit is iets wat me nog altijd heel zwaar op de lever ligt. Ik breng voor heel veel begrip op. Ik verklaar heel veel vanuit het autisme, maar dit kan ik helemaal niet begrijpen. En zijn uitleg : "het zijn alleen hoeren die langs de straat lopen!", tart wel alle verbeelding, maar raakt kant nog wal. Ik zou wel eens willen weten wat hij zou antwoorden als iemand anders hem vroeg waarom ik niet mag lopen... Maar wie zou dat nu vragen aan hem? Het zou al iemand moeten zijn bij wie hij het antwoorden niet durft te laten, want anders volgt er toch een ontwijkend antwoord.
Waarom ik dan maar plooi? Ik heb niet het karakter om keihard tegen iemand in te gaan, en om tegen Koen in te gaan moet je keihard zijn : Als het niet naar zijn zin is wat ik doe, dan volgt de ene explosie na de andere, dan is niets meer goed, dan kan ik niets meer goed doen, dan wordt ik continue uitgescholden, gekleineerd,... en dan worden de kinderen hierin meegetrokken, zijn zij de dupe. En het heeft geen zin om hem daar op te wijzen, want het is allemaal mijn fout volgens hem. Moest ik me maar "normaal" gedragen, dat zouden zijn reacties niet nodig zijn... Ik ben flexibel genoeg om te plooien, dus doe ik dat maar, ook al besef ik steeds meer hoeveel ik daar voor moet opgeven, wat ik daardoor allemaal mis. En ik probeer het maximum te halen voor mezelf uit de momenten dat we wel op dezelfde lijn zitten, dat het wel klikt.
Hij zelf zit in een negatieve spiraal, en het is aan mij, om via mijn job, de kinderen mijn eigen verantwoordelijkheden te nemen, en te proberen me niet mee naar beneden te laten trekken. Die negatieve spiraal heeft niet alleen met het opnieuw drinken te maken, maar hij is nonchalanter bij het roken in het geniep : de kinderen mogen niets weten, maar hij ruikt regelmatig naar tabaksrook als hij in huis komt. Blijkbaar is het niet meer nodig om dit met kauwgum te verbergen? Het hoeft voor mij niet, hoor! Dit is enkel zijn verantwoordelijkheid! Ook het feit dat ik hem betrapt heb met een pint, wijst op grotere nonchalance. En daarnaast is hij ervan overtuigd dat niemand hem iets gunt en dat iedereen er op uit is om hem het één en ander te lappen. Ik probeer dit zoveel mogelijk los te laten. Eigenlijk is hij in de grond gewoon zielig, zoals de hele wereld rond hem zou moeten draaien, en iedereen al het (on)mogelijke zou moeten doen om het hem naar zijn zin te maken, wat nooit kan. Zielig vind ik ook het leedvermaak en het plezier waarmee hij de moeilijke situaties van anderen uit de doeken doet. "En dan nog zo stoefen over wie hij eigenlijk wel is, en wat hij eigenlijk wel allemaal doet!" Ik vind het wel zielig, maar kan dit wel loslaten ; dit is louter zijn verantwoordelijkheid! Ik hoef helemaal niet op dezelfde manier tegen de wereld aan te kijken.
Sinds ik hem betrap heb, is er geen enkele pint meer verdwenen, maar hij "verdwijnt" regelmatig : Zaterdag is hij twee uur weggeweest, om naar de dieren in twee weiden te gaan kijken. Normaal kan hij alle weiden in die tijd gemakkelijk doen. Nu zitten er op drie plaatsen geen dieren meer. Oh ja, hij was bezig gehouden geweest, en wist een heleboel nieuws,... Zondagvoomiddag is hij meer dan een uur weggeweest naar de laatste weide... Oh ja, hij was nog doorgereden naar de stock. Hij had dringend nieuwe borstels nodig... En gisteren moest hij plots opnieuw naar de stock : hij had dringend nieuwe laarzen nodig... Er is altijd wel een uitleg, maar wat moet ik daar nog van geloven? Een pint gaan drinken kost tien minuten tijd... Vandaag of morgen gaat hij opnieuw naar de dieren kijken... Het feit dat hij altijd denkt dat ik nog andere zaken doe in het geniep, dan alleen mijn boodschappen of die klant, ook als één van de kinderen mee is op boodschappen, ondergraaft zijn eigen betrouwbaarheid. Moet ik daar uit besluiten dat het "normaal" is dat je nog andere dingen in het geniep doet?
We zien wel hoe het verder evolueert. Ik probeer het evenwicht te bewaren, en zoveel mogelijk zijn gedrag los te laten, en mijn eigen verantwoordelijkheid te nemen. En op die manier red ik het wel!
Vrijdagavond was Koen niet te doen. Rond 16u moest ik om Evy haar rapport naar school en omdat het allemaal vlotter verliep dan voorzien, hebben we nog enkele boodschappen voor de sint meegenomen. In eerste instantie had Koen daar geen probleem mee. Zijn gedachten zaten bij zijn jonge vaarzen, die sinds ze twee keer daags binnen eten bij kregen, niet meer de weide in trokken, maar wel bleven staan in het slijk achter de stallen. Hij wist niet wat hij wou, en besliste uiteindelijk om nog een draad te spannen, zodat ze 's nachts wel in de weide moesten blijven. Het begon al te duisteren, maar normaal gezien moest dat nog lukken. Alleen wist Koen niet wat hij wou, geraakte hij steeds nerveuzer, begon hij zich kwaad te maken op mij en de jongens omdat wij niet wisten wat hij wou (hoe zouden we dat moeten weten, als hij het zelf niet echt wist???) en dus niets of het verkeerde deden volgens hem. En tenslotte, na zijn grote houten hamer kapot geslegen te hebben op een houten piquet, en de spiraalveer waarmee hij de doorgang wou versperren, gewoon te laten schieten, zodat die ook kapot was, moest hij het opgeven. Niets anders dan zijn eigen schuld, maar voor hem lag het zoals gewoonlijk aan iedereen behalve aan zichzelf...
Ongeveer een uur later, toen het werk buiten gedaan was, ga ik met enkele lege flesjes naar de koele berging. Ik had Koen niet horen binnenkomen in huis, maar hij bleek in de koele berging te zijn. Ik zag aan zijn gezicht dat hij mij er niet verwachtte. Hij herstelde zich onmiddelijk en vroeg me of ik eerst eens wou kijken welk weer en hoeveel regen men voorspelde voor de komende dagen. Nu kon het plots wel vriendelijk en beleefd! Ondertussen had ik wel de lege flessen in de colabak geplaatst en een schuine blik geworpen op de bak pils : en daarin zat een vlug terug gezet flesje, zo hard, dat het schuim duidelijk boven de hals van de fles kwam... Wat ik eigenlijk al wist, zag ik nu!
Ik heb er niet op gereageerd, niets laten merken, en heb gewoon de gevraagde informatie opgezocht op het internet. Ondertussen had hij de kans zijn pint leeg te drinken. Doe ik daar verkeerd mee? Ik denk het niet. Ik vrees dat als hij het niet meer in het geniep doet (ten opzichte van mij) hij daardoor carte blanche zal nemen, en hij in een korte tijd steeds meer zal gaan drinken. Nu heeft hij niet de kans om thuis veel te drinken : af en toe eentje valt niet op, denkt hij. Enkele weken terug heb ik met de huisarts gesproken, en ook hij vermoedde al dat Koen af en toe terug dronk : de resultaten van zijn bloedstolling waren de laatste maanden te wisselvallig, terwijl Koen al jaren stabiel is. Ik heb toen gezegd wat ik toen wist : dat er regelmatig een pint verdwijnt, niet meer dan enkele per week, maar dat Koen ook veel meer dan vroeger een reden zoekt en vindt om "ergens" dringend naar toe te moeten. Op dat vlak kan ik nooit controle uitoefenen. Hij is nu voor het ogenblik ook weg met een veehandelaar om koeien te gaan wegen. De huisarts gaf me dezelfde raad : laat niet blijken dat je het weet, want dat zal hem niet stoppen. Als hij weet dat je het toch weet, zal hij gewoon openlijk drinken, en zal het drankverbruik zeer vlug opnieuw buitenmatig worden. Dat is het gewone patroon bij alcoholverslaafden. Niet dat Koen perfect in dat beeld past : De huisarts gaf nu aan dat de artsen in het ziekenhuis nooit gedacht hadden dat Koen zou kunnen stoppen met drinken. Dat het hem wel lukte, heeft volgens mij vooral te maken met autisme : bij mensen met autisme blijkt het gemakkelijker om de knop om te draaien en een verslaving te stoppen, als ze daar de noodzaak van in zien. Dit zou te maken hebben met het feit dat de link in de hersenen tussen ontwenningsverschijnselen en alcohol niet (volledig) gemaakt wordt. Maar dat wil niet zeggen dat hij zomaar terug kan af en toe een pint pakken, alsof hij nooit verslaafd geweest zou zijn.
Wat ik er mee doe? Niets! Het is zijn verantwoordelijkheid. Het is met zijn gezondheid dat hij solt. De invloed op zijn gedrag is er wel, maar helaas kan ik daar toch weinig aan veranderen. Hoe ik er mij bij voel? Raar, maar ergens voel ik een stuk opluchting. Het is alsof ik nu pas met zekerheid durf zeggen dat hij terug drinkt. Ik zag wel dat er af en toe een pint verdween, maar ik bleef met het gevoel zitten of ik mij niet vergiste. Nu voel ik tenvolle : het ligt niet aan mij. Ik ben niet gek!
Sinds vrijdagavond zijn geen pinten meer verdwenen. En Koen doet terug zijn best. Zaterdagvoormiddag hebben we de vaarzen met hulp van zijn broer binnen gezet. Toen was ik er niet meer geweest, als blikken konden doden. Maar exploderen doet hij niet met zijn broer erbij. Sindsdien gaat het de positieve kant op. Ik besef heel goed dat ook dit niet blijft duren, maar we hebben geleerd te genieten van de goeie momenten, er gebruik van te maken om terug op te laden...
De druk is opnieuw groter aan het worden. Koen is voor het ogenblik opnieuw licht ontvlambaar, en een detail is voldoende om te exploderen. Gisteren was de poetsvrouw 10 minuten te vroeg vertrokken, en ze was 's middag 55 seconden te laat terug. Dat was voldoende om mij de volle lading te geven : ik kon geen poetsvrouw in het werk houden. Na enkele weken weten ze al lang dat ze bij mij niet moeten werken. Hij zou niemand durven zeggen dat er vandaag de hele dag een poetsvrouw geweest was,... En ik die vond dat ze gisteren net zoveel gedaan had! Datgene waar hij over viel was het terras dat niet proper was (heeft ze tot nu toe nooit gepoetst) en het keukenraam, dat niet gepoetst was. Volgens mij heeft ze het wel gedaan, maar heeft de vieze aanslag van de mist haar werk ongedaan gemaakt... Maar dat proberen uit te leggen.... Hij ziet één ding dat in zijn ogen niet proper genoeg is, en de rest, wat allemaal wel gedaan werd, ziet hij niet meer... En dan krijgen we te horen dat ze het in het begin wel kon, dat ze in het begin tijd over had. Wat ze in het begin niet deed, wat hij ook niet zag of door de vingers zag, en ze nu wel meeneemt, dat ziet hij niet. En onmiddelijk roepen en tieren dat, als dat nog één keer gebeurt, IK ze onmiddelijk moet buitengooien... Wordt dit nu echt terug stressen iedere donderdag? Met de eindeloze discutie of ze nu al of niet vijf minuten te veel of te kort gewerkt heeft??
De explosie hield opnieuw net zo plots op als ze begonnen was, maar dit keer geraakte ik de spanningen niet zo vlug meer kwijt. Het noteren van mijn uren is iets dat ik zelf in handen heb, en ik weet dat ik correct ben. In de discutie met de poetsvrouw sta ik ertussen : ik weet wel dat hij onredelijk is, maar hij eist dat ik ervoor zorg dat zijn onredelijke eisen (heel het huis van kop tot teen poetsen, elke week) uitgevoerd worden. En kan dat niet, dan krijg ik de volle lading!
Vanmorgen was hij bezig over ZIJN geld. Uit de berekening die ik maakte (in opdracht van hem) blijkt dat hij dit jaar tot nu toe nog niets verdiend heeft. Hij betaalt niets inzake de kinderen en het huishouden, en hij heeft nauwelijks een euro over in vergelijking met vorig jaar. Niet vreemd, aangezien de landbouwsector in het algemeen dit jaar verlieslatend was. Niets om ons echt zorgen te maken, want aangezien hij enkel zijn bedrijf draaiende dient te houden, is er de nodige reserve om een eventueel verlies te overbruggen. Alleen weet ik dat het volgens hem niet kan dat je een heel jaar gewerkt hebt en niets verdiend hebt. Ik weet uit ervaring dat hij dan plots tot de conclusie komt, dat ik dan maar zijn geld moet gepakt hebben en weggegeven, ook al kan ik perfect aantonen wat er binnengekomen is, en wat hij betaald heeft. Maar dat komt op zo'n moment niet bij hem binnen : het enige wat in zijn hoofd hangt is dat hij niets verdiend heeft, en dat dit niet kan!!! Tot nu toe lijkt hij het te snappen, maar aangezien hij er blijft over zeuren,... En anders vrees ik dat hij al vlug opnieuw mijn rekening zal maken. Hij verwacht wel van mij dat ik 5000 euro netto verdien per maand en daarvan de helft kan opzij leggen, terwijl ik in werkelijkheid net genoeg verdien om alles te betalen, huishouden, school,... De rekeningen voor mij van deze week : 150 euro boeken Thomas, 300 euro internaat Evy, 760 euro stookolie verwarming, 477 euro autoverzekering,... + de gewone wekelijks boodschappen.
Op dit moment is stress afbouwen, en relaxen, dan ook helemaal niet evident. Integendeel zelfs : ik voel continue de spanningen in mijn lijf, ben steeds op mijn hoede, en voel mezelf verstrakken als Koen ook maar in de buurt komt. Hij hoeft daarvoor nog zijn mond niet open te doen.
Het is al enkele weken dat ik eigenlijk opnieuw zou willen starten met lopen. In die enkele weken dat ik liep voelde ik goed hoe dit een manier is om spanningen kwijt te geraken. Alleen geldt dit enkel als ik MAG lopen en ik niet op mijn hoede hoef te zijn voor explosies daaromtrent achteraf. En net dat zal voor het ogenblik zeker niet lukken. Ik heb me al suf gepiekerd hoe of wie hem kan doen inzien dat lopen positief is, en dient ondersteund te worden, maar ik zie geen oplossing. Zijn broer is de enige van wie hij nog veel aanneemt, maar ik vind het niet kunnen dat ik altijd alles via hem erdoor moet krijgen. Ik zou trouwens voor het ogenblik echt niet weten hoe ik de mogelijkheid zou kunnen hebben om het er met mijn schoonzus over te hebben. Mijn agenda wordt te krap gevolgd en de erbij horende afrekeningen ook.
Met mij gaat het de goede kant uit, met mindere maar ook goede momenten. Op bepaalde momenten voel ik me opnieuw leven in plaats van overleven. Een stuk pijn uit het verleden heb ik een plaats kunnen geven, ook al weet ik dat dit enkel een stap in de goede richting is. Stap voor stap, waarbij elke stap vooruit belangrijk is.
En steeds opnieuw komen nieuwe elementen naar boven die mij de goede weg wijzen. Vorige week, na een zoektocht op internet waarom ik opnieuw in gewicht bijkom, ondanks het feit dat ik gezond eet en de hoeveelheid beperk (wel geen crashdieet, daar geloof ik niet in!), vond ik dat de oorzaak vermoedelijk sluimerende stress is, waardoor er te veel cortisol aangemaakt wordt in het lichaam, én cortisol zet prioritair voedingsstoffen om in buikvet. Dat is ook mijn probleemzone. Het hele verhaal klopt als een bus : in de periode dat mijn schoonvader in het ziekenhuis lag, viel ik gemakkelijk af, ook al at ik toen net zo als nu. Dat was een periode van acute stress. Bij acute stress wordt de cortisolspiegel ook verhoogd, maar wordt er gehandeld. Resultaat is dat er op dat ogenblik gebruik gemaakt wordt van het opgespaarde vet. Het op het internet aangehaalde voorbeeld is als je plots voor een leeuw staat. Op dat ogenblik gaat de cortisol omhoog en schiet je in actie : je gaat lopen en verbruikt daarbij een deel van je reserve. Bij sluimerende stress, merk je niet of nauwelijks dat er stress aanwezig is, en volgt er dus geen actie. Het heeft me aan het denken gezet over de vermeende rust waarin ik dacht terecht gekomen te zijn : Van zodra het goed gaat, val ik niet meer af, en kom ik bij. Ik ben me ervan bewust geworden dat er inderdaad heel veel stress blijft sluimeren op de achtergrond, stress die ik negeer, wegdring, want het is toch zoveel beter op die momenten,... Die stress is er dan wel omwille van Koen (gewoonweg omdat ik nooit weet wanneer het opnieuw fout zal lopen), maar is wel louter mijn verantwoordelijkheid. Het is aan mij om er iets aan te doen. Bewust zijn ervan is de eerste stap om er iets aan te doen. Voor het ogenblik probeer ik er op twee manieren mee om te gaan. Een eerste manier is om te proberen te relaxen, proberen de stress bewust los te laten. Nu loopt alles goed, dus is die stress er nu niet nodig. Vooral 's avonds probeer ik dat in mijn bed, en ik merk dat ik een stuk beter slaap en ik 's morgens een stuk meer energie heb om aan de dag te beginnen. Soms lukt het helemaal niet om te ontspannen, komt er zoveel op me af, dat ik niet weet waar mijn hoofd staat. Dan probeer ik de stress-cirkel gewoon af te werken, door effectief te handelen, door in een hoog tempo aan de slag te gaan, om dan achteraf te relaxen en te genieten van het resultaat. Ik ben nog maar een week op die manier bezig, maar ik merk wel dat het me goed doet, dat ik meer energie heb, dat ik me beter in mijn lijf voel. Ik ben me er wel van bewust dat omgaan met sluimerende stress ook een lang proces zal worden, maar wel een serieuze stap in de goede richting.
Na net geen drie weken dat het goed liep, was er gisterenavond, onverwacht en zonder enige aanleiding opnieuw een explosie. Koen had in mijn agenda gekeken, die als basis gebruikt wordt om de uren werk aan te rekenen aan mijn klanten, en bij anderhalf uur in de voormiddag had ik de naam van de klant nog niet vermeld. Over het hoofd gezien, en dat zou zeker aangevuld worden vandaag. Ik check het nog altijd even na of wat ik vermeld heb volledig is. Maar voor Koen was dat een onoverkomelijk probleem : ik was te dom om mijn uren bij te houden. Ik was zo dom om gratis te werken voor mijn klanten. Ik kon niet rekenen.... Iedereen lacht mij uit achter mijn rug omdat ik zo dom ben om voor niets te werken,... Roepen, tieren,.... waarbij ik alleen maar rustig geantwoord heb dat dit nog zou aangevuld worden, één keer, twee keer, tien keer,... Telkens opnieuw want hij was niet te stuiten. Na de positieve vooruitgang van de voorbije tijd was dit opnieuw serieus slikken. Ik weet wel dat het steeds zal terug komen, maar het komt altijd hard aan. Het is mij wel gelukt om mezelf "tot orde" te roepen, op het ogenblik dat hij terug weg was, en te kunnen loslaten : Hij had geen enkele reden tot zijn uitval. Ik ben, zeker de laatste tijd, goed bezig. Ik verdien een compliment in plaats van zo maar in de grond geboord te worden. Als hij het me niet geeft, dan kan ik het mezelf geven. Dus niet in elkaar krimpen , maar letterlijk mijn schouders achteruit, en verder doen waarmee ik bezig ben. Ik ben degene die bepaal hoe ik mijn werk doe. Dit is mijn vrijheid, en die neemt hij niet meer van me af. Het is me gelukt om los te laten. Koen heeft me dit keer niet doen toeklappen, niet in de grond geduwd, mijn zelfvertrouwen en zelfbewustzijn is niet onderuit gehaald. En ondertussen is de bui terug voorbij. Ik merk wel dat hij licht ontvlambaar blijft. Maar we proberen op een positieve manier verder te doen, en los te laten. We geraken er wel!!
In deze rustiger periode probeer ik toch zoveel mogelijk aandacht te geven aan mezelf, mezelf op te laden, mijn eigen ritme proberen terug te vinden. De voorbije jaren heb ik kennis gemaakt met heel veel alternatieve 'therapiën". Na jaren bezig geweest te zijn met de rationele benadering van mezelf en waar ik vast liep, via de therapie in het centrum geestelijke gezondheidszorg, of via het zelf aan de slag gaan met de boeken en methode van Alice Miller, Ingeborgh Bosch, heeft de alternatieve weg mij een meerwaarde geboden : Ik kon via de traditionele manieren wel ontdekken en begrijpen wat er verkeerd liep of gelopen was, maar de link met mijn lichaam was ik kwijt. In het lichaam opgestapelde emoties en blokkades bleven aanwezig, en mijn hoofd bleef gonzen met gedachten over het verleden of de toekomst...
De link tussen de opgelopen trauma's die ik verstandelijk wel heel goed kende en besefte, en de blokkades in de energiebanen in mijn lichaam was voor mij een openbaring. Op het ogenblik dat bepaalde blokkades opgelost werden, voelde ik me opnieuw leven in plaats van overleven. Die alternatieve benadering heeft mij voor het eerst effectief de stap doen zetten uit de slachtofferrol...
Het lukt me niet altijd om bij mezelf te blijven, om mezelf te zijn. De eerste voorwaarde is dat ik me veilig voel, zodat ik emoties durf voelen, ze kan verwerken, en ze kan loslaten, zodat ze mijn leven niet verder meer beheersen. De voorbije maanden, wanneer de agressie van Koen sterk aanwezig was, ben ik opnieuw compleet toegeslegen. De knop staat op zo'n moment op overleven, én de pijn en het verdriet zijn op die ogenblikken zo sterk dat ik ze automatisch verdring en er niet toekom ze te verwerken. Een duidelijke graadmeter zijn mijn schouders : De therapeute van Thomas heeft ooit opgemerkt dat ik door alle pijn en verdriet, duidelijk een dik schild had opgebouwd om me te beschermen (mijn schouders zijn lichtjes gebogen) en zij wees me op de grote ongevoeligheid van mijn schouders : ze mocht er op trommelen, ik voelde nauwelijks iets, zij geraakte er niet door : het voelde als één massieve blok beton. Alleen af en toe een licht tintelend gevoel had ik in mijn schouders. Naarmate de energie in mijn lichaam terug begon te stromen, ik mezelf kon en durfde open stellen voor het leven, voelde ik terug pijn in mijn schouders. Pijn van verstramde spieren en gewrichten die los komen. De voorbije maanden waren mijn schouders terug één massieve blok. Nu ervaar ik opnieuw hoe ze geleidelijk aan loskomen... Ik voel mijn lichaam terug, zit effectief terug in mijn lichaam.
Het gaat niet vanzelf. Het was de voorbije weken hard werken : er zijn verschillende wegen naar Rome : aromatherapie, bachbloesems, ontspanningsoefeningen, meditatie, accupressuur, reiki,... Ik ben, noodgedwongen, een self-made-woman, en pas toe waar ik op dat moment me het beste bij voel. En dat werkt. Er zijn geen tovermiddels, want op het ogenblik dat het onverwerkte los komt, is het vaak moeilijk : de negatieve emoties komen los en op, en ik moet er doorheen. Vooral het besef dat ze oud zijn, dat er geen link is met het heden, is belangrijk om me veilig genoeg te voelen om ze toe te laten : het doet pijn, maar er is geen gevaar meer. Blokkades die los komen, geven ook niet altijd onmiddelijk een goed gevoel, vooral niet omdat ik moeite heb met loslaten, en hebben een weerslag op het lichaam : de hoofdpijn van de voorbije week was daar één van de bijverschijnselen van. En nu ik door dat stadium ben, en me beter in mijn vel begin te voelen, merk ik aan de pijn in mijn schouders dat ik ook daar begin los te laten...
Maar het resultaat mag er wezen : Ik heb het gevoel terug mezelf te zijn, te leven in plaats van te overleven, en kan opnieuw genieten van de kleine dingen. Het verleden krijgt een plaats, wordt verwerkt, de toekomst zal zich zelf wel uitwijzen. Nu genieten, en aandacht geven aan mezelf. Daar draait het voor het ogenblik bij mij om. Mijn eigen ritme terug vinden en daar naar leven.
De aromadiffuser aan, een kop thee, muziek van Perry Wood, en na deze blog rustig starten met mijn werk. Het voelt goed!
Het tij is na de laatste uitval omtrent de avond voor ouders op het internaat van Evy opnieuw vrij vlug gekeerd. Zelfs het feit dat ik zondag met de kinderen naar mijn ouders ging voor de verjaardag van mijn moeder en van Thomas, zorgde niet echt voor spanningen. "Eigenlijk zouden jullie moeten thuis blijven, maar ik heb geen zin meer om me daar kwaad in te maken. Je luistert toch niet. Het haalt toch niets uit!" Met die woorden verraadde Koen veel : In de eerste plaats dat hij nog steeds niet begrijpt dat familie belangrijk is en blijft. Begrijpen waarom ik en de kinderen graag gaan, doet hij niet, zal hij nooit doen. Maar de belangrijkste bedenking dat ik me maakte is dat, als ik maar volhou, hij het op een bepaald ogenblik toch aanvaard dat ik dingen anders doe dan hij zou willen, en zijn agressief gedrag opgeeft. oef! Een opsteker voor mezelf! Het heeft wel jaren gevergd, heel veel pijn en verdriet gekost, maar uiteindelijk toch een stuk vrijheid. Voor velen misschien onbelangrijk klein, maar voor mij een steun in de rug, voor als het opnieuw minder gaat. Gelukkig beseft hij niet hoe zijn woorden mij positief stimuleren
Durf ik ooit nog te schrijven dat alles goed gaat? Gisteren dan toch een uitval : Gisterenavond was het inleefavond op het internaat van Evy. Dit is een avond dat de ouders het internaat kunnen bezoeken, mee eten met de kinderen, meedoen met de ontspanningsactiviteiten,... Vorig jaar kreeg ik Koen mee. Dit jaar viel het samen met de avond waarop hij bij zijn broer gaat helpen. Zijn broer heeft een mestkuikensstal, en zo'n acht keer per jaar helpt hij de kuikens laden op het ogenblik dat deze vertrekken. Een wederdienst voor de hulp die hij zelf ook van zijn broer krijgt. Dat hij dit voor laat gaan, kan ik begrijpen. Maar toen bleek dat hij pas rond 23u bij zijn broer moest zijn. In principe tijd genoeg om mee te gaan naar het internaat, maar hij zag het niet zitten. Wetende hoe moeilijk het voor een auti is, om wat in zijn hoofd gepland is, om te schakelen, had ik daar ook geen probleem mee. Ik ben al lang gewoon om meestal naar dergelijke zaken alleen te gaan, dus... Ruben zou mee gaan, Thomas niet.
Maar dan vond Koen gisterennamiddag plots dat het niet kon dat IK daar naar toe ging, dat ik op een dergelijke manier Evy overmatig verwende, dat ik andere dingen te doen had, dat ik mijn tijd nuttiger kon gebruiken,.... Onder andere met op te ruimen, want de poetsvrouw is er vandaag. Ik heb niet toegegeven. Op het ogenblik dat de kinderen er bij betrokken zijn, plooi ik niet. Hoe zou Evy zich voelen als ik er plots niet was? Maar dat beseft hij niet, daar staat hij niet bij stil. Ik ben vertrokken, ondanks het feit dat mijn hoofdpijn duidelijk aanwezig was, en ik op zo'n ogenblik ook liever mijn bed zou induiken. Ik was er voor Evy, en dat was het belangrijkste.
Zijn bui is vrij vlug overgewaaid. Toen we rond 21u30 thuis kwamen zat hij al in zijn bed, en had Thomas gevraagd hem om 22u15 te wekken. Ik ben, ondanks mijn hoofdpijn, opgebleven tot hij vertrok. Ondertussen heb ik de rest opgeruimd, want zelfs de tafel was na het eten niet afgeruimd. En dan merk je het schril contrast met de keren dat ik opruim en Koen mij nodig heeft : dan zou hij de kinderen alleen alles laten opruimen. Nu zelf met Thomas iets aan de kant doen, kon niet. Net zoals een koppig kind : als hij zijn zin niet krijgt, dan moet ik maar de gevolgen dragen.
Och, ik ben zijn kinderachtig gedrag al lang gewoon, verwacht ook niet meer. Maar zijn uitval kwam toch wel even hard aan. Ik was gisteren intensief bezig met de muur van zelfbescherming rond mij af te breken, om de onverwerkte emoties te kunnen loslaten, en dus even extra kwetsbaar. Aan de andere kant merk ik dat als ik de pijn op het ogenblik zelf toelaat, ik het ook op dat ogenblik verwerk : Vanochtend voel ik mij een stuk beter dan gisteren, heb ik het gevoel dat de blokkades in mijn lijf toch wel aan het afbouwen zijn. En dat is wél positief, ook al is dit de zevende dag met (dreigende) migraine.
Ik heb wel gisteren een verklaring gevonden voor de lichamelijke ongemakken die ik voor het ogenblik ondervind : ik ben sinds veertien dagen bezig met Reiki, om mezelf te behandelen. Mijn informatie daar omtrent komt van het internet, maar ik ben al lang genoeg met dergelijke alternatieve manieren bezig om me er als "self-made-woman" aan te wagen. De eerste keren voelde ik me duidelijk energieker, daarna merkte ik er minder van, tot ik dus lichamelijk helemaal in de knoop begon te liggen. Gisteren las ik dat Reiki een reinigende werking heeft op het lichaam, en dat door het vrijkomen van afvalstoffen hoofdpijn dus mogelijk is. De oplossing : meer water drinken om de afvalstoffen beter af te voeren. Daar was ik eigenlijk al mee bezig Ook kwam daaruit naar voor de moeheid veroorzaakt door Reiki, meestal weggedrukte moeheid is die naar boven komt, en een signaal is om daar rekening mee te houden. Ook op dat vlak doen ik al een tijdje mijn best om meer naar mijn lichaam te luisteren. Eigenlijk werd ik door het artikel bevestigd dat ik goed bezig ben. En nu trek ik de vergelijking met de alternatieve behandelingen die ik vorig jaar nam bij Thomas zijn therapeut : ook daar kreeg ik de eerste keren meer energie, terwijl na enkele keren heel veel los kwam, en ik me de eerste dagen na de behandeling beduidend minder voelde. Maar daarna merkte ik wel dat ik telkens een stap vooruit ging. Dat zijn die kleine dingen die Koen me niet kan verbieden (hij weet er niets van), en die voor mij enorm belangrijk zijn!
Sinds vrijdag loop ik rond met (dreigende) migraine, en voel ik mij doodop. Mijn lichaam zit totaal geblokkeerd, en mijn spieren doen pijn. Ik sleep me, vooral sinds gisteren, gewoon voort en voel me echt geradbraakt. Het feit dat ik sinds vrijdagmorgen twee kilo bij bijgekomen, terwijl ik wel op mijn voeding ben blijven letten, heeft mij nog een extra duwtje naar beneden. Kortom, ik voel me slecht in mijn lijf, besef wel dat ik bezig ben te verzanden in zelfbeklag, maar heb de moed niet om er iets aan te doen.
Nochtans is de sfeer in huis rustig, sinds de laatste uitval die ik neerschreef. Alles gaat zijn gewone gang, net zoals het hoort. Die rustiger perioden hebben er altijd al bij gehoord, maar deze keer komt ze toch onverwacht : traditioneel is de vakantie een betere periode voor Koen, omwille van minder werk en stress. Dit jaar was deze periode toch wel serieus zwaar door de weerslag op Koen van de beroerte van zijn vader. Uiteindelijk blijkt het met zijn vader toch allemaal mee te vallen, ook is hij een grote stap achteruit, en heeft Koen het voor zichzelf een plaats kunnen geven. Maar de voorbije weken doken dan andere stresspunten op : het kopen en hakselen van de maïs, de problemen op verschillende plaatsen met drinkwater voor de dieren door de uitzonderlijke droogte,... Zaken die voor heel veel frustraties kunnen zorgen, frustraties die hij altijd op mij uitwerkt, en waar ik weinig aan kan doen. Dit jaar verliep echter alles vlot : de maïs is ondertussen ingekuild en als de voorspelde regen nu ook nog valt, zijn de grootste waterproblemen ook van de baan. Op de meest stressvolle momenten was Koen zijn broer er wel bij, en dat helpt wel om hem rustig te houden. Een enkele keer een nijdige sneer in mijn richting, stil zodat zijn broer het zeker niet zou horen, was er wel bij, maar in vergelijking met andere momenten, is dat niets. Maar voor de rest valt Koen voor het ogenblik heel goed mee. Zijn onzekerheden en claimend gedrag (altijd iemand nodig hebben om bevestigd te worden) en zijn "leuke plagerijen" irriteren mij soms wel eens, maar daar valt eigenlijk wel heel goed mee te leven. En ik ben er me van bewust dat de irritatie ook te maken heeft met mezelf niet goed in mijn lijf voelen. Als ik me goed voel, kan ik daar heel goed mee om. Het maakt voor een stuk deel uit van de Koen waar ik ooit voor gevallen ben.
De voorbije rustige weken hebben wel een groot impact op mezelf : In het begin merk ik hoe ik gespannen en op mijn hoede blijf : eigenlijk verwacht ik steeds opnieuw een uitbarsting, die er dan toch niet komt. Tegelijkertijd lukt het mij vrij goed om mijn werk aan te pakken, want ik wil niet ontgoochelen. Nu niet, nu hoef ik even geen commentaar, verlang ik even naar positieve bevestiging. Ik voelde me goed, was goed bezig, en had op dat ogenblik ook weinig tijd en behoefte om te schrijven op mijn blog. Het heeft volgens mij ook te maken met het feit dat ik vooral een emotionele schrijfster ben, en op dat ogenblik werden de emoties gewoon even aan de kant geschoven. Gewoon omdat ik bij dat eerste moment van verademing om de positieve kentering, ik er nog niet aan toe ben en me nog niet veilig genoeg voel. Dat ik me nu stukken minder voel, heeft volgens mij vooral te maken met het loskomen van de emoties en spanningen van de voorbije maanden. Wat ik dan weggedrukt heb, om mezelf staande te houden en te overleven, moet er vroeg of laat toch uit. Het een plaats geven, en loslaten. Dat is niet altijd eenvoudig. Het kan enkel met veel geduld en liefde voor mezelf.
Wat ik voor het ogenblik vooral mis zijn gemeende niet-sexueel-getinte knuffels, even een arm om me heen, even tegen iemand kunnen aanleunen, iemand die begrijpt waar ik voor het ogenblik door heen moet... Dingen die ik van Koen nooit zal kunnen verwachten, omdat hij het niet kan, niet begrijpt,...
Gisteren na de zware uitval verwachtte ik storm voor de komende dagen. Er is al zo vaak zware storm, zonder enige gegronde reden en nu had hij een reden. Ik wil daarbij niet beweren dat zijn felle reactie gegrond was, ik wil hier ook niet uitwijden over hoe groot zijn aandeel was in mijn reactie om te liegen of in hoeverre hij "leugenloos" recht in zijn schoenen staat, maar heb het alleen over het objectieve feit dat ik gelogen had.
Na de voorbije tijd heel duidelijk met mezelf bezig geweest te zijn, stond ik vrij stevig in mijn schoenen, waardoor ik onder andere hem kon wijzen op zijn verantwoordelijkheid in het geheel : zeggen dat die zaak gesloten was, en dat ik naar een andere plaats om melkpoeder gereden was, zou hem alleen maar extra op stang gejaagd hebben, en dat wou ik vermijden, voor mezelf en voor de kinderen. Niet dat ik verwacht dat hij zijn eigen rol in het geheel beseft, maar het doet deugd om toch eens van je af te bijten, in plaats van gewoon te ondergaan. En toch slaagt hij er in om me volledig van de kaart te krijgen, me te doen sidderen en beven.
Ik had Ruben gevraagd om mee te gaan naar buiten als ik de kalveren gaf, omdat ik het niet aankon om alleen bij Koen te zijn, en nogmaals de verwijten te horen. Dat Ruben bij me is, valt niet op. Dat gebeurt wel vaker, en als één van de kinderen er bij is, is dat toch een rem. Ik verwachtte wel een norse Koen, maar tot mijn verbazing reageerde die alsof er niets gebeurt was... Ook later op de avond, en vanmorgen... Gisteren kwam er wel een bevriende landbouwer langs, en kreeg ik achteraf wel onder mijn voeten omdat ik "niet weet wat ik zeg" en altijd "mijn mond voorbij klap". Ik ben dat al gewoon, zou eigenlijk beter niets zeggen, in plaats van de onzin die hij vaak uitkraamt proberen recht te trekken. Het ging hierbij vooral om het feit dat ik gezegd had dat het wel zou mogen regenen omwille van de waterputten. Onze waterput staat aan de lage kant, zoals eigenlijk op heel veel bedrijven hier in de omgeving. Ik mocht dat niet verteld hebben omdat die landbouwer ook goed bevriend is met onze buren, waarmee Koen dus ook in onmin leeft. En die man zou dat wel eens kunnen vertellen aan de buren, en dat gaat hun niet aan dat onze waterput zo laag staat... Toen Koen buiten was, stelde Thomas de vraag hoe gek Koen het eigenlijk nog zou bedenken : ik mag niet vertellen dat de waterput laag staat om dat de buren dat zouden te weten kunnen komen, terwijl de buren vanuit hun woning recht op onze waterput kijken, en het beter kunnen zien dan wijzelf vanuit de woning hoe hoog of laag het water staat!!!!!
Dit om tussendoor even aan te tonen hoe ver Koen soms doorslaat. En meestal is hij dagen boos omwille van zo'n zaken die echt kant nog wal raken. En nu hij wel een "echte" reden heeft, draait hij plots volledig om en doet alsof er niets aan de hand is. Zijn terechtwijziging over wat ik allemaal teveel gezegd had, veranderde al heel vlug in kritiek ten opzichte van onze bezoeker. "Ik kan die man niet uitstaan!" Het is wel iemand waarmee Koen af en toe contact onderhoud, maar blijkbaar kwam die persoon niet op het juiste ogenblik... Trouwens, ik vraag me de laatste tijd wel eens af, wie Koen wel nog kan uitstaan...
Om terug te komen op de kern van mijn verhaal : Ik begrijp het niet. Ook vanmorgen doet hij alsof er niets aan de hand is.... Mooi meegenomen natuurlijk, maar ik snap het niet... Om de meest onzinnige zaken blijft hij dagenlang mijn hoofd er af bijten, wordt ik behandeld als het grootste vuil dat ergens rond loopt, dreigt hij evengoed met mij buiten te gooien,... en nu.... Hopelijk zit er geen serieuze adder onder het gras...
Ondertussen ben ik terug aan het opkrabbelen. Emotioneel lukt het me wel, maar ik voel me doodop. Dit vreet massa's energie.
De school van Ruben organiseert jaarlijks een koekenverkoop om bepaalde activiteiten voor de kinderen te sponseren. De oudsten worden gevraagd in de gemeente deur aan deur te gaan, om koeken te verkopen. Ruben was zaterdagnamiddag afgesproken met enkele klasgenootjes, die hier het dichtst in de buurt wonen, om enkele straten af te lopen. Koen is altijd al tegen dergelijke zaken geweest, en het feit dat hij "ruzie" heeft met de ouders van die kinderen komt er dan nog eens bovenop. Ik denk in de eerste plaats aan het kind, dat graag meedraait in de groep en voor wie dat ook belangrijk is. Voor hem zijn zijn "persoonlijke vetes" datgene waar in de eerste plaats rekening moet mee gehouden worden.
Nu komt zaterdag kort na de middag, een kwartiertje voor de afspraak bij één van de kinderen, één van de moeders op het erf gereden, om te vragen of Ruben mee rijdt. Zij zou de kinderen op een bepaald punt aflossen. Ruben zat toen net in de douche, zij wou liever niet wachten, en er werd afgesproken dat Ruben met zijn fiets naar de oorspronkelijke plaats van afspraak zou rijden. Nog maar pas was ze vertrokken, of ik kreeg de volle lading : dat dat wijf hier niets te zoeken had, dat zij niets te zeggen had over zijn zoon, dat zijn zoon dan maar moest thuisblijven,... en omdat ik het opnam voor Ruben, zodat hij toch kon vertrekken, was ik helemaal de slechte : ik luisterde volgens hem naar de wijf die hier niets te zeggen had, in plaats van naar hem. De hele namiddag kreeg ik de volle lading. Dit was niet gewoon boos zijn, maar hij sloeg compleet door, sloeg de grootse onzin uit. Dit was echt niet meer normaal. Volgens hem luisterde ik alleen maar naar "dat wijf" Ondertussen had hij me wel constant nodig, moesten er dieren verhuisd worden, moest ik de rondgewaaide mais opkuisen op het erf, én hij vertrok op een bepaald moment met de auto naar een weide, om te zien of die arme beestjes nog wel water hadden. Als die beestjes dorst hadden zou het mijn schuld zijn, want het lag aan mij dat Ruben niet thuis was, en we die dieren niet gehaald hadden. Er was trouwens tot op dat moment nog niet ter sprake gekomen dat die dieren geen water zouden hebben, alleen dat die dieren binnen de eerste weken naar huis moeten komen, om bij de stier te lopen. Ik vermoed al langer dat hij bijna dagelijks een reden vind om weg te rijden, om hier of daar een pint te pakken. Zeker ben ik het niet. Maar er zijn wel signalen dat hij terug drinkt en al verdwijnt er af en toe een pint thuis, niet voldoende volgens de signalen. Zijn bloed is al maanden dunner en dat was de vorige keer ook zo toen ik vermoedde dat hij dronk.
Enfin, daardoor kon ik later dan verwacht vertrekken om mijn wekelijkse boodschappen te doen (wat volgens hem dus ook al aan mij en de koekenverkoop lag) en toen we pas vertrokken waren, liet hij ons terug keren voor een onbenulligheid. Ik had hem toen gezegd dat ik dringend terug weg moest, want dat ik nog melkpoeder nodig had voor de kalveren. Ik kreeg toen al een hele rij naar mijn hoofd dat ik dat moest voorzien hebben (wanneer???), en ben vertrokken. Helaas was de zaak waar ik melkpoeder haal, vroeger gesloten dan normaal en ik stond voor een gesloten deur. Toen besloot ik maar naar een andere zaak, zo'n 10km verder op te rijden, en dit niet tegen Koen te zeggen. Ik wist dat hij woedend zou reageren als ik het wél vertelde, en ik wist dat er niet voldoende melkpoeder meer was voor de kalveren tot na het weekend. Als ik er geen had, zou het hek ook helemaal van de dam zijn. Trouwens ik zou niet weten hoe we dat zouden moeten opvangen. Helaas vroeg hij zaterdag of ik gevraagd had of ze mais op stam te koop wisten. "Of kun je dat ook al niet?" Ik heb toen gezegd dat het de vrouw was, en dat ze het aan haar man zou vragen. Dat is normaal zo, dus... Ik heb dus op dat moment gezegd dat ik er wel geweest was, ook al was dat niet zo. Koen gaat zelden naar die zaak, zend mij meestal naar daar, en ik zou in de eerste dagen, van zodra ik daar passeerde, wel eens navraag doen omtrent die mais. Ik had er dus helemaal niet op gerekend dat hij vandaag daar kalvervlokken zou halen (haalt hij normaal ergens anders, omdat ze daar duurder zijn) en de vrouw zou herinneren aan mijn vraag van zaterdag...
Ik heb toegegeven dat ik gelogen had, heb hem ook gezegd waarom, maar hij is woedend! Ik heb gelogen. Dat klopt. Ik had dat niet mogen doen. Dat besef ik wel. Maar een kat in het nauw gedreven maakt rare kronkels. Het is niet alleen om zelf buiten schot te blijven, maar ook de kinderen zijn slachtoffer van zijn woedebuien, is het niet rechtstreeks, dan onrechtstreeks. Ik heb hem nu gevraagd hoe hij zou gereageerd hebben als ik gezegd had dat het daar gesloten was, en ik 12km verder om melkpoeder had moeten rijden??? Zoals ik verwachtte. Heel slecht dus. Ik had maar eerder moeten vertrekken.... Het lag allemaal aan Ruben en de koekenverkoop. Dat ik door hem niet de kans had om eerder te vertrekken, accepteert hij niet! Hij ligt aan mij en aan Ruben. "Liegen is het meest krapuleuze dat je kunt doen!" En je vrouw terroriseren en uitschelden? Oh, ja, dat zoek ik zelf... En het feit dat hij achter mijn rug terug drinkt? En dat hij dat tenvolle ontkent? Is dat dan niet liegen??? Is dat zijn verantwoordelijkheid opnemen ten opzichte van de kinderen??? En zijn roken??? Niet dat ik hem die vragen gesteld heb. Hij zal het drinken toch ontkennen... Nog één leugen en hij gooit mij buiten...
Hij is net terug binnen gekomen om te zeggen dat als ik wegga, of als hij mij buitengooit, ik er niet moet aan denken dat ik de helft krijg. Hij zal het allemaal in brand steken. Liever nog in de gevangenis dan dat hij mij de helft gunt.
Bluf? Ik weet het niet. Zie ik daar Koen echt toe in staat? Ik weet het niet, maar besef wel dat hij tot heel veel in staat is, op het ogenblik dat hij doorslaat, of gedronken heeft.
In het boek "dag vreemde man", met getuigenissen over mensen met een partner met autisme, dat mij ooit duidelijk gemaakt heeft dat Koen vermoedelijk een vorm van autisme heeft, staat het verhaal van een vrouw, die op dat ogenblik nog met haar man samen is. Er worden in het boek andere namen gebruikt maar de link is wel gelegd geweest, op het ogenblik dat het werkelijk verkeerd afliep :
Dit ben ik nooit vergeten. Of Koen tot zo iets in staat zou zijn? Ik denk niet dat hij zijn kinderen iets zou aan doen. Maar ik vrees wel dat hij alles zal doen om mijn leven voor goed kapot te maken, ook al zou dat betekenen dat hij daarvoor zwaar gestraft wordt. Zijn passie voor geweren baart me op dat vlak ook zorgen. Neen, hij heeft geen wapen. Ik heb hem altijd voor de keuze gesteld : een geweer of ik! Zijn familie weet dat ook, en hij kan het ten opzichte van hen niet maken dat een geweer belangrijker zou zijn dan zijn huwelijk.
Het water gaat er anders dan voorheen. De stroom van een rivier hou je niet tegen Het water vindt er altijd een weg omheen.
Misschien eens gevuld door sneeuw en regen neemt de river mijn kiezel met zich mee om dan glad en rond gesleten te laten rusten in de luwte van de zee.
Ik heb een steen verlegd in een rivier op aarde. Nu weet ik dat ik nooit zal zijn vergeten. Ik leverde het bewijs van mijn bestaan.
Omdat door het verleggen van die ene steen de stroom nooit meer dezelfde weg zal gaan.
Gisterenavond is Thomas op zijn kamer ingestort. Twee maanden op zijn tenen lopen voor zijn vader eisen hun tol "De vakantie is voorbij, en ik heb niets gedaan!, behalve springen voor papa!" Het doet pijn je eigen kind te zien wenen, te zien hoe het het helemaal niet meer ziet zitten, niet om te starten naar school, niet om thuis te zijn,.. maar ook niet te weten wat het nu wel wil... En zelf niet te weten hoe ik hem kan helpen... Ik kan een luisterend oor bieden, maar op zo'n momenten heeft Thomas moeite om te praten, én ik moet er dan nog over waken niet te lang bij hem te blijven, want als Koen dat opmerkt gaan de poppen helemaal aan het dansen, krijgt Thomas er zeker nog een lading bovenop, wordt hem nog maar eens extra door de neus gewreven hoe zwak hij wel is volgens Koen. "zeikerd!"
En ik voel mij machteloos, haat de houding van de buitenwereld : alles lijkt normaal, dus is er niets aan de hand. Ik gruw van de hulpverlening, die wel mondeling wil toegeven dat Koen aan de basis ligt van de psychische problemen van Thomas, die zelfs "in vertrouwen" meegeeft dat er vermoedelijk sprake is van narcisme, maar die helemaal niets daaromtrent op papier wil zetten, en blijkbaar helemaal geen mogelijkheden ziet om het hele gezin in een screening te nemen, zodat minstens duidelijk wordt naar buiten toe wat de rol van Koen in het geheel is. Zij zouden toch de eersten moeten zijn die weten hoe schadelijk het leven met een narcist is!!! Blijkbaar beseffen zij nog steeds niet hoe diep psychische mishandelingen op het leven van een mens ingrijpen, hoe kwetsbaar je daardoor wordt, en hoe dit een mens, een kind voor de rest van zijn leven tekent!!
Zelf mijn verantwoordelijkheid opnemen en vertrekken??? Was het maar zo simpel. Er is mij op gewezen dat bij een scheiding de enorme loyaliteit die Thomas heeft naar zijn vader toe, wel eens het verkeerde effect zou kunnen hebben. Ik weet al lang dat Thomas zich makkelijker afzet tegen mij dan tegen zijn vader. Ook in de vakantie : emotioneel is hij voor mij nooit bereikbaar geweest. Hij springt, loopt,.... voor zijn vader en zet zich tegen mij af. Zo enorm groot is zijn behoefte aan erkenning. Allemaal in de hoop dat hij ooit gezien wordt... Bij elk conflict raast hij wel over zijn vader, maar laat hij niet toe dat ik hem de nodige ondersteuning geef. Hij vlucht in computerspelletjes, sluit zich emotioneel af,... Tot een explosie volgt, zoals gisterenavond. Maar ondertussen is er al veel schade gebeurt, reageert hij sterk depressief... Een scheiding zou het er voor Thomas zeker niet gemakkelijker op maken... Dat is mij gezegd, maar dat besef ik zelf ook maar al te goed.
En ook ik weet dat een scheiding het er zeker niet eenvoudiger op zou maken. Koen zal nooit zijn aandeel in het geheel zien. Het wordt alleen maar allemaal mijn fout. En wat ik hem aandoe, daar zal ik zeker voor moeten boeten. Zo ken ik hem. De kans is groot dat hij na een scheiding een losgeslagen projectiel wordt...
En dus doen we gewoon verder, ruimen we de scherven op van de voorbije vakantie, en proberen er opnieuw het beste van te maken en de kinderen voldoende te ondersteunen. "Je doet het goed! Thomas kan zich geen betere ondersteuning wensen!" Magere troost, en alhoewel ik alles doe voor Thomas wat ik kan (ook voor Evy en Ruben), heb ik meer dan de handen vol aan het ruimen van de eigen schade, aan het mezelf rechthouden. Ik zou zo graag gewoon leven, zonder angst, zonder verdriet, zonder zorgen,...
Het is een tijdje geleden dat ik nog schreef en dat betekent meestal dat het hier rustig is, dat alles zijn gewone gangetje gaat. Na de heftige dagen waarover mijn vorige berichten gingen is de situatie gekeerd. Er is terug meer ademruimte. Koen reageert terug redelijk. Zelfs bijna een hele dag boodschappen doen, omwille van de start van het schooljaar, kon zonder grote problemen. Vorige week hebben we dan toch tijdens de week in een hoog tempo (zo gaat het altijd, als Koen iets in zijn hoofd heeft) de dieren verhuisd van weiden die in de vakantie nog verhuisd moesten worden. Sommige keren met de nodige scheldpartijen, andere keren vrij rustig. Het viel vooral op toen we bij Koen zijn broer de dieren afhaalden, en dat niet vlotte zoals het hoorde, hij zich sterk in hield, en alleen wat maar tussen zijn tanden grolde, omdat mijn schoonzus binnen hoorbereik was. Op het ogenblik dat we met de dieren thuiskwamen moest hij zich afreageren, en alhoewel toen alles vlot liep, was op dat ogenblik niets goed. Roepen, tieren, schelden,... terwijl daar echt geen reden voor was. Andere momente verliep dan juist alles rustig. En de dieren voelen dat, zodat het op zo'n momenten ook allemaal veel vlotter gaat. Een briesende Koen op de plaats waar de dieren naar toe moeten, is om problemen vragen, maar dat beseft Koen nog altijd niet!
Zaterdag verliep, aangezien alle dieren tegen dan al verhuisd waren, vrij rustig. In de namiddag zijn we naar een verreiker gaan kijken, omdat Koen iets anders wil kopen voor op het erf, en hij eigenlijk niet echt weet wat. Voor zo'n zaken steunt hij nog altijd op mij, wel in de mate waarin ik zijn mening volg
Zondagmorgen de carport geölied, samen met Thomas, en daarna nog, samen met Ruben de lavendel gesnoeid. Twee werken die dringend gedaan moesten worden, volgens Koen, en dat is me ook gelukt. Het gaf me wel voldoening. Vooral het werken in de tuin, dat door Koen vaak gezien wordt als pure tijdverspilling doet me goed.
En voor het ogenblik dien ik mij vooral te richten op het eigen herstel. Ik voel de stress van de voorbije maanden in mijn lijf. En het is niet zo evident om dat kwijt te geraken. Ontspanningsoefeningen en positieve affirmaties zijn middelen om mijn doel te bereiken. De opgekropte pijn, verdriet en angst loslaten is het doel, maar niet altijd evident. Ik ben gestart met de basis van EFT, dat ervan uit gaat dat de oorzaak van alle negatieve emoties een ontregeling in het energiesysteem van het lichaam is. Sinds Thomas geholpen geweest is in het alternatieve circuit, en ook ik daar een positieve duw in de rug mee gekregen heb, heb ik daar meer vertrouwen in dan in het gewoon hulpverleningscircuit, en probeer ik daar ook mezelf mee te ondersteunen : bachbloesems en essentiële oliën, werken rond chakra's en meridianen, drukpuntmassage om geblokkeerde energiën los te maken,... ik gebruik ze gewoon op het gevoel af, en het helpt mij. Ideaal ware geweest als ik regelmatig naar Thomas zijn therapeute kon gaan, maar zowel financieel (financiële controle door Koen) als qua tijd (controle door Koen van mijn agenda) zie ik dat niet echt lukken. Dus doen we maar verder op de eigen manier.
Thomas is vandaag wel terug naar zijn therapeute. Koen maakte de bedenking of dit wel echt nodig was, maar het trukje dat dit moet om de terugbetaling van het ziekenfonds niet te verliezen werkt nog steeds. Zoals het er nu voor staat, zal het toch lukken om de kinderen een goede start op school mee te geven. En dat is héél belangrijk!
Sinds gisteren is het tij gekeerd. Koen reageert terug "normaal". Er is terug "communicatie". En ondanks de spanningen die nog steeds in mijn lijf aanwezig zijn, de pijn die ik nog steeds voel, voelde ik me gisterenavond, besefte ik gisterenavond, toen ik de kalveren gaf, dat ik me eigenlijk toch wel terug goed voelde. En dat zet me aan het denken, vooral omdat ik het volgende gelezen had :
De meeste vrouwen hebben geleerd dat zij verantwoordelijk zijn voor een goede sfeer in huis
en voor het goed gevoel van de anderen. Daarom binden vrouwen meestal in en vertonen het
gewenste gedrag om de relatie te herstellen. Zij onderdrukken daarbij hun eigen behoeften,
maar negeren ook hun inschatting van de situatie en hun relatie. Op die manier wordt de
macht van de man weer hersteld. Het erkennen van de mannelijke macht hoort ook bij de
genderformatie. Vrouwen trachten vaak situaties te redden door hun man gunstig te stemmen
en worden dikwijls beloond voor deze reddingsacties, maar de onderliggende problemen
worden hiermee niet opgelost.
De man kan zich weer ontspannen na deze reddingsactie. Hij voelt zich in zijn waarde
hersteld en kan weer vertrouwen op haar liefde. De man is weer even aanhankelijk en
toegewijd waardoor beide partners zich even heel gelukkig voelen. De romantische mythe is voor korte tijd hersteld.
Dit komt mij wel heel erg bekend voor Maar hoe doorbreek je dit??? Ik besef maar al te goed dat van zodra de storm gaan liggen is ik alles in het werk stel om dat zo te houden, om Koen te behagen, uit zelfbescherming, omwille van de kinderen, maar eigenlijk verloochen ik daarbij compleet mezelf, negeer ik mijn eigen verlangens en gevoelens, en leef alleen vanuit datgene wat hij wil. En dat besef zorgt voor een héél dubbel gevoel. Ik heb het jarenlang niet gezien, want wat is er nu verkeerd aan om iets voor een ander te doen, temeer daar ik mij daar meestal goed bij voel? In principe niets, als ik ook nog de ruimte zou krijgen om mezelf te zijn, om mezelf te ontwikkelen, en die ruimte is er helemaal niet.
Nu pas besef ik hoe ver dit gaat : Koen wil dat mijn huishouden in orde is, wil dat de tuin er netjes bij ligt, wil dat de carport geölied wordt,... allemaal dingen waar ik moet voor zorgen. Op zich is dat geen probleem. Maar het gaat verder dan dat : Het moet allemaal gebeuren op het ogenblik dat hij dat wil, of eigenlijk andersom : hij bepaalt wanneer het niet mag : niet tijdens de weekdagen, want dan moet ik geld verdienen, niet als hij mij nodig heeft,... En dus wring ik me maar in allerlei bochten, om toch iets van het onmogelijke waar te maken. En als het niet lukt...
Ik zou moeten werken, maar het lukt mij niet. Mijn gedachten blijven maar malen. Het besef hoe diep ik voor het ogenblik terug zit, komt hard aan. Het bewust geworden zijn van het feit dat ik na al die jaren niets louter voor mezelf mag doen is enorm zwaar.
Niets alleen maar louter voor mezelf. Zelfs de hevige strijd die er meestal is om mijn familie te zien, is niet louter voor mezelf. Ik doe het voor de kinderen, voor mijn ouders,... om zo weinig mogelijk de barsten te tonen. Mooie gevel, met daarachter heel wat ellende. Ja, ik heb er wel iets aan om even weg te zijn, niet aan Koen te moeten denken. Dat beweer ik niet. Maar het is niet louter voor mezelf. Het is voor een stuk omdat het zo hoort.
En toch, dit jaar heb ik wél iets louter voor mezelf opgestart : naar aanleiding van het boek van Sonja Kimpen, dat ik gekocht had, ben ik begonnen met lopen. Lopen, daar kon Koen toch niets tegen hebben? Het kost niets. Ik doe het wanneer het mij uitkomt. En het is gezond! Ik koos het moment om te lopen zorgvuldig uit : na het avondeten, het ogenblik dat ik anders toch voor TV zat. Bewust gekozen, omdat hij niet zou kunnen zeggen dat ik mijn tijd verdeed. Of ik nu voor de TV zat of liep, dat maakte niets uit. Dat dacht ik toch.
In het begin spotte Koen met mij. Ik kon niet lopen volgens hem, ik maakte me belachelijk. Maar dat deerde me niet. Ik wist van mezelf ook wel dat ik niet kon lopen. Daarom was ik gestart met "start-to-run". En het kostte me vaak inspanning om vol te houden. Maar ik was trots op mezelf, want ik hield vol! Dat half uurtje voor mezelf, soms met de kinderen erbij, betekende zoveel voor mij. Veel meer, dan iemand die de vrijheid heeft om zelf te beslissen wat hij/zij doet of laat, kan beseffen. Daarnaast voelde ik hoe ik op die manier de spanningen in mijn lijf kon kwijt geraken, merkte ik dat ik veel minder last kreeg van opgezwollen voeten en tintelende benen. Het was dus ook gewoon goed voor mij.
Nee, het is niet blijven duren. Het begon met losse opmerkingen dat alleen hoeren langs de straat lopen, achter welke mannen ik nu aan zat,... Ik vroeg de kinderen mee, zodat ik niet alleen liep, maar ook dat hielp niet. Hij maakte de kinderen bang, zei dat ik dood zou vallen als ik daar verder mee deed. Omdat ik van nature erg vlug rood word, en ik eigenlijk gestart ben met een zeer slechte conditie, was ik na het lopen vaak even buiten adem én liep ik meestal rood aan. Toen ik zei dat ik gerust eerst de huisarts wou raadplegen of ik verantwoord bezig was, zei hij duidelijk dat hij wou dat ik met die onzin stopte. Ik heb toen nog één keer gelopen, en toen zette hij de grote middelen in : roepen, tieren, verwijten, vernederen,... tot ik psychisch brak en beloofde niet meer te lopen, als dit maar stopte. Oh, nee, hij moest zeker zijn, en dramde nog een dag door...
Hij heeft zijn gelijk gekregen en ik bleef ook die keer met de scherven achter. Waarom toegeven? Omdat ik zijn houding ten opzichte van mij niet meer aankan, om de schade bij de kinderen te beperken, in de hoop dat dit ophoudt en hij terug de goede Koen word. En die is ook zo. Tot de volgende keer... de tussentijden worden steeds maar korter, de manier waarop hij reageert steeds heftiger... Even is het tij een stuk gekeerd na zijn hartoperatie toen hij een alcoholverbod kreeg. Gisteren heb ik de bedenking gemaakt dat we opnieuw even diep zitten als voor zijn hartoperatie... Van de drank blijft hij niet. De laatste dagen verdwijnt elke dag één pint. Of hij ergens anders nog voorraad heeft, ik weet het niet,... Zoals men mij destijds voorspeld heeft vervalt hij terug in het gedrag van toen hij stopte met drinken, zelfs met minder alcohol.
Alleen weet ik maar al te goed, dat in de perioden dat hij af en toe drinkt, zijn gedrag van het ene uiterste in het andere valt. Lang heb ik daarop niet hoeven te wachten. Helaas 
Donderdag rond 16u kreeg ik opnieuw de volle lading over de poetsvrouw : er lag nog stof op zijn stoel in de kamer, én hij vond nog een stofdraad onder de trap, dus had ze niet gepoetst! Ik had over de volledige dag tien minuten (hoogstens!) staan praten over haar kindje, en dat had hij gezien. Logische conclusie voor hem : ik hou de poetsvrouwen bezig zodat ze niet werken, om zelf niet te moeten werken,... De hele avond heeft hij er over doorgedramd. Ik ben even kunnen wegvluchten omdat hij plots om 16u25 beslistte dat ik er voor moest zorgen dat ik om 16u30 aan Thomas zijn school stond (een kwartier rijden...) omdat het te hard regende, terwijl het eigenlijk helemaal niet regende... 
Ik moest wel nog even langs de laatste weide waar nog koeien zaten rijden, om te zien of daar alles in orde was. Geen probleem.... Op zo'n ogenblikken zou ik alles doen omdat zijn humeur terug de juiste kant zou uitgaan. Misschien verkeerd van mij om zo voor hem te springen, maar ik kan het er gewoon niet bij hebben dat de situatie helemaal escaleerd. 
We geraken er wel!!
Magere troost, en alhoewel ik alles doe voor Thomas wat ik kan (ook voor Evy en Ruben), heb ik meer dan de handen vol aan het ruimen van de eigen schade, aan het mezelf rechthouden. Ik zou zo graag gewoon leven, zonder angst, zonder verdriet, zonder zorgen,...
Maar hoe doorbreek je dit??? Ik besef maar al te goed dat van zodra de storm gaan liggen is ik alles in het werk stel om dat zo te houden, om Koen te behagen, uit zelfbescherming, omwille van de kinderen, maar eigenlijk verloochen ik daarbij compleet mezelf, negeer ik mijn eigen verlangens en gevoelens, en leef alleen vanuit datgene wat hij wil. En dat besef zorgt voor een héél dubbel gevoel. Ik heb het jarenlang niet gezien, want wat is er nu verkeerd aan om iets voor een ander te doen, temeer daar ik mij daar meestal goed bij voel? In principe niets, als ik ook nog de ruimte zou krijgen om mezelf te zijn, om mezelf te ontwikkelen, en die ruimte is er helemaal niet.
