Gisteren moest mijn schoonvader voor een routine-onderzoek naar het ziekenhuis. Aangezien hij enkel in onze auto kan, was ik begeleidster van dienst. Iets wat ik graag doe. Ik waardeer hem en hij neemt bij mij een bijzondere plaats in. De tijd dat hij Koen kon sturen is voorbij : hij kan sinds zijn beroerte het niet meer tegen iemand opnemen, en Koen neemt hem sindsdien ook niet meer ernstig. Maar dat verandert niets aan alles wat hij al die jaren wél voor mij gedaan heeft.
Dit zijn ook momenten waarop ik volledig ontspannen kan zijn : mijn schoonvader is aangenaam gezelschap, ook al was hij nerveus op de heenweg. En het feit dat Koen dit accepteert als normaal, het verloop vrij voorspelbaar is, het allemaal vooraf gepland is,... zorgt ervoor dat ik niet op mijn hoede hoef te zijn voor zijn reacties voor en na. Zo ontspannen ben ik zelden of nooit als ik naar mijn eigen familie ga, omdat ik nooit weet hoe Koen zal reageren. Zo ontspannen ben ik zelden als Koen er bij is, gewoon omdat ik in zijn aanwezigheid altijd alert ben : zegt niemand iets verkeerd? zeg ik niets te veel of te weinig? Allemaal naar zijn normen, want afwijken heeft kans op storm.
Ik ervaar dat mijn schoonvader blij is dat ik er bij ben, dat hij vertrouwt op mij. Hij vraagt me om bij de consultatie aanwezig te zijn, zodat ik achteraf nog even kan overlopen wat er gezegd werd. Alhoewel hij vrij goed volgt als er iets gezegd wordt, lukt het hem bij een veelheid aan informatie niet om de hoofdzaak er uit te halen. En dan heeft hij er veel aan dat dit achteraf nog een keer, of eventueel een paar keer, allemaal terug op een rijtje geplaatst wordt. Ook vooraf had mijn schoonmoeder mij gevraagd of ik even kon informeren bij de huisarts, toen die langs kwam voor Evy, over het hoe en waarom van het consult. Zij begreep het niet, en mijn schoonvader zelf had vooral schrik dat hij opnieuw opgenomen zou moeten worden. Het is één van mijn sterke punten dat ik vrij vlot besef wat voor iemand het belangrijkste is om te weten, en dat ik dit ook op een beknopte manier kan weergeven. Enkel de essentie, en dit op een eenvoudige manier. Bij het samenleven met een auti-man en een auti-dochter kan ik trouwens van deze gave volop gebruik maken. :-) Koen beseft wel niet dat hij dit nodig heeft, en waardeert het ook meestal niet. Bij Evy merk ik wel dat ze er iets aan heeft : Tijdens het weekend liep ze op de toppen van haar tenen, door een aantal "schoolonzekerheden" : ze is ziek geweest en heeft nog steeds niet alle lessen kunnen inhalen, ze had een blad nodig van aardrijkskunde dat ze uitgeleend had en niet teruggekregen, en het lukte niet iemand te vinden die dat voor haar kon doormailen of doorfaxen, de onzekerheid of ze volgend schooljaar nog in dezelfde school terecht kan,... uiterlijk blijft ze onbewogen onder dit alles, tot de frustraties er op één of andere manier uitkomen. Zo stond ze zondagmiddag door te drammen voor de spiegel : haar laarzen zaten niet goed, haar sokken zaten niet goed, haar broek zat niet goed,... "En dat moet zò blijven, en dat gààt niet, en van iedereen gaat dat wel, en van mij niet,... " en op alles wat ik zeg reageert ze onmiddelijk met... "maar nee, dat gààt niet!" Op een bepaald ogenblik reageerde ik niet meer, stond ik gewoon te kijken hoe ze daar echt maar bleef doordrammen, en op het ogenblik dat ze met haar handen ook nog begon te "fladderen", was dit echt zo typerend auti, dat ik moest lachen. "Het gààt allemaal niet, en jij lacht mij uit!" "Nee, ik lach je niet uit, ik vind het gewoon komisch hoe auti jij bezig bent!" En dan lukt het wel om te stellen dat haar doordrammen niets oplost, dat het niet om haar kleren gaat, maar wel om achterliggende zaken. En dan snapt ze wel niet, zegt ze, wat het één met het ander te maken heeft, want daarover staat ze niet door te drammen, daar denkt ze op dat ogenblik zelfs niet aan, maar er komt dan wel een opening om samen te bekijken hoe ze die andere onderliggende zaken kan hanteren. En als de onderliggende zaken voor haar hanteerbaar worden, lukken de kleren plots ook wel :-) Ik weet dat ze steeds zal blijven vastlopen op bepaalde zaken, ik weet dat ze het nooit zal aanvoelen hoe alles met elkaar in verband staat, maar het helpt haar wel vooruit als ik het haar kan duidelijk maken, en ze het verstandelijk wél begrijpt. Ik merk dat ze daar veel aan heeft, ook al lost het heel veel niet op. Ook al zal dat doordrammen nooit verdwijnen, het maakt een wereld van verschil uit voor haarzelf, als zij in tegenstelling tot Koen wél beseft dat dit gedrag niet gewoon is, maar een uiting van achterliggende frustraties. Én het maakt een enorm verschil voor de omgeving als ze open staan voor sturing, hulp, waar het fout loopt, of gewoon hun frustraties bot vieren op hun omgeving en iedereen behalve zichzelf, de schuld geven, zonder besef van de achterliggende oorzaak.
We dwalen af : ik had het over mijn schoonvader. De uitslag van het onderzoek kon maar zo positief zijn : alles was in orde. Goed nieuws voelt altijd goed. :-) Maar wat voor mij bovenal belangrijk was, was de duidelijk uitgesproken waardering van mijn schoonvader over wat ik voor hem deed, terwijl ik dit eigenlijk als normaal beschouw om dit te doen. Maar die positieve bevestiging, het besef dat er nog iemand is, die niet alles wat ik doe, als vanzelfsprekend beschouwd en dat ook duidelijk aangeeft, gaf mij een enorme kick voor mijn zelfvertrouwen : ik mag er zijn! Dit moment staat zo schril in contrast met de pakken kritiek, het kleineren en me in de grond boren van Koen. In de rustige perioden valt dit nog wel mee (omdat ik het gewoon ben?), maar eigenlijk gaat er geen dag voorbij zonder denegrerende opmerkingen, en de positieve uitingen van Koen gericht aan mij kan ik over alle jaren wel op mijn handen tellen. De meeste dateren dan nog uit het begin van ons huwelijk.
Ik heb geleerd mezelf te ondersteunen, besef het zelf wel heel goed wanneer ik goed bezig ben, vind van mezelf dat ik het er over het algemeen goed van afbreng, ben me steeds meer bewust van mijn gaven (ook van mijn fouten, want die worden steeds opnieuw in de verf gezet),... dus ben ik de voorbije jaren een stuk zelfbewuster geworden, en gaan de opmerkingen van Koen steeds vaker over me heen. Maar de plotse waardering die er nu wel was, gaf mij gisteren vleugels...
